երևի/հաստատ լսել ես՝ կյանքը պայքար է․․․և այլն, և այլն․․․ եկել եմ ասեմ՝ չէ։
Պատկերացնենք՝ երկար ու դժվար օրվանից հետո, երբ շեֆին դուր չի եկել էդ օրվա աշխատանքդ, երբ առավոտյան կոֆեն թափելա գազօջախին ու չես հասցրել մաքրել, երբ ընկերդ սկսել ա ծխել/ ընկերուհիդ քեզանից վերջին սերնդի smart watch ա ուզել ծննունդի նվեր, իսկ գործերդ էդքան էլ լավ չեն․․․այ էդ օրվանից հետո քայլում ես Կոնդով ու դիմացդ մի հատ շատ մեծ՝ խնդիրներիցդ մեծ շուն։ Ի՞նչ ես անում։ Կամ պիտի պայքարես էդ շան դեմ (նու հազիվ անտիլոպից արագ փախնես էլի) կամ ուղղակի քեզ հանգիստ պահես (այսինքն գլուխդ կախ շարունակես դեպի Լեո)։
Հիմա արի էս վերևի պարբերության մեջ շունը հանենք։ Չէ՞ որ մեր մայրաքաղաքի փողոցների բոլոր շները բարի կենդանիներ են ու նորմալա, որ իրանք լիքն են, իրանք մեզ վնաս չեն տալիս, ոչինչ որ հաչում են շատ․․․․(շեղվեցինք շատ) ու շան փոխարեն պատկերացրու կյանքդ։ Ի՞նչ ես անում։ Գլուխդ կախ անցնում ես դեպի Լեո՞, թե՞ փախնում ես կյանքիցդ (կամ ընտրում պայքարի մի տարբերակ)։
Կյանքը պայքարա, եթե անհաշտ ես քո հետ։ Եթե կորել ես։ Մենք երազում ենք գտնել մեր soulmate-ին, մենք ամբողջ կյանքում փնտրում ենք իրան, բայց մի րոպե չենք մտածում, որ մեր հոգու ընկերոջը փնտրելու փոխարեն պետք է պարզապես լինել ընկեր մեր հոգու համար․․․ WOW, Լիլիթ, էս ինչ մտքեր ես ասում, հայուհի՛։ Հը-ը։ Ես չեմ։ Russel Brand-ն ա։ Մի հրաշալի կոմիկ, որ քեզ Մելիքի պես թափ տալ կստիպի։
Կյանքը պայքարա, եթե պատրաստ չես։ Եթե թափթփված ապրես, է նորմալա, պիտի պայքարես էլի։ Եթե ուշադիր չլինես ասենք վարկի տոկոսների օրվան, էդ օրդ պայքարա դառնալու, եթե ժամանակին չսովորես, չաշխատես ինքնազարգացմանդ վրա, հետո աշխատանք գտնելը պայքարա դառնալու, եթե առավոտյան արհամարհես գոռգոռացող զարթուցիչիդ, ուշանալու ես ու աշխատանքի գնալդ դառնալու ա պայքար։ Եթե ինչ-որ սնունդ օրգանիզմիդ հյուրասիրելուց առաջ չմտածես՝ ինչքանովա էդ քեզ պետք, մի օր հաստատ ստամոքսիդ խնդիրներով հիվանդանոց կգնաս ու այ քեզ պայքար։ Եթե ամեն օր բազմոցին պառկած հեռուստացույց նայես, ճարպից ու ավելորդ քաշից ազատվելու մի մեծ պայքար կդառնա կյանքդ։ Ի՞նչա պետք դրա համար։ Ընդամենը առողջ ապրելակերպ։ Առողջ ու համերաշխ կյանք ինքդ քեզ հետ։
Կյանքը պայքարա, երբ ինքդ քեզ չես հերիքում։ Ես տխուր եմ, որովհետև նա ինձ լքեց, կամ չեմ գտնում մեկին, որ կհասկանա ինձ։ Քանի՞ անգամ եք/ենք ասել/լսել էս արտահայտությունները։ Երբ դու ու քո մտքերը, քո ու քո քննարկումները դառնում են հետաքրքիր, որովհետև դու ամեն օր աշխատում ես մտահորիզոնդ ընդարձակելու վրա, երբ կարդում ես, երբ քեզնից միքիչ էն կողմ էլ ես աշխարհ տեսնում, երբ հետաքրքրվում ես, թե օրինակ ինչի՞ Լիբանանում եղավ էդ մեծ պայթյունը ու ինչա ամոնիում նիտրատը, միքիչ հնարավորա շեղվես որ դու տխուր ես ու ինքը քեզ լքեց։
Նայ, կյանքը պայքար չի։ Կյանքը շատ հետաքրքիր ու սիրուն դեպքերի ու դեմքերի շարքա, կյանքը հեշտ չի, բայց ոչ մի բան հեշտ չի, ամեն ինչ պահանջումա հետևողական աշխատանք։ Եթե դու գիտես, թե ուր ես գնում ու ամեն օր մի քայլ անում ես դեպի ճանապարհդ, կյանքը դառնումա Հյուսիսայինի սալահատակ (ձմեռները ուշադիր, սղղումա)։
Տենց․․․լուրջ բան չէի ասում։ Զուտ հաշտ եղիր հոգուդ հետ, մարմնիդ ու մտքերիդ հետ։ Ոչինչ որ վերխիդ յառլիկը անընդհատ ծակումա ու քանի օրա մոռանում/ալարում ես կտրես։