հեյ,
հը՞ն, ո՞նց էր։
ինչքան մեծանում ենք տարիքով, էնքան հեռավորությունն ու ժամանակը փոքրանում են։ հիշում եմ, որ մի ժամանակ մեր տնից հոպարենց տուն գնալը երկար ճանապարհ էր իմ համար։ հեռու էր։ բայց ինչքան մեծացա, պարզվեց՝ շատ էլ մոտա։ փոքր ժամանակ տարին շատ երկար ժամանակ էր։ երևի՝ փոքր ժամանակ ամեն օրդ էնքան լիքնա բացահայտումներով, էնքան նորա ամեն ինչ, փորձառություններդ շատ են, ամեն վայրկյանդա տարբերվում, որ տարին, այո, երկար ժամանակա։ տես քանի վայրկյան կա մի տարում։ իսկ մեծանալուն զուգահեռ վայրկյանները աննկատ են, օրդ էլ չասեմ։ ու տենց ուրբաթից ուրբաթ հաշվելով շատ արագ են անցնում օրերը։ ու ասում ենք՝ տարին թռավ։
էս տարին չթռավ։ սա սողացող էր՝ բոլոր իմաստներով։ օր կար՝ կանգնել կարողանում էիր, քայլեր էիր անում, օր կար՝ սողում էր, դու էլ հետը։
էս տարին էդ փոքր ժամանակվա նման ամեն վայրկյան նոր փորձառություն գտնելու տարի էր, որովհետև ընտրությունա՝ ամեն ինչին ամեն տեսանկյունից նայել, ամեն ինչ վերլուծել, նորովի ընկալել։ մի տեսակ ոնց որ նորից ծնվա՞ծ, նորից կյանքի շանս ստացա՞ծ։
ու ի վերջո ինչի հասանք։ պատկերացրու մի քանի տարի ապրել ես փշոտ ու քարոտ մի տեղ, դուրդ չի եկել, բայց դե էնքան ես աջ ու ձախ արել, էնքան ես երկնքին նայել, որ չես էլ նկատել՝ որտեղ ես ապրում։ ու մի օր նայեցիր շուրջդ։ ու տեսար փշեր ու քարեր։ տեսար անհարմարա։ ու որոշեցիր, որ ախր ես էս որտեղ եմ ապրում, կարողա՞ ավելի կանաչ մի տեղ գտնեմ։ ու օգնություն գտար։ ու քայլեցիք։ մի տեղ կանաչ էր, բայց էն չէր, մի քիչ էլ առաջ գնացիք ու ավելի փշոտ էր, ավելի տհաճ էր, քան որտեղ որ կայիր։ կարա ցանկություն առաջանա հետ գնալու էն նախկին տեղին, բայց մտածում ես՝ լավ առաջ գնամ, տեսնեմ՝ հետո ինչ կա։ ու բաաաարձր սարեր ելաք, իջաք խորը անդունդներ, կեղտոտ, հողոտ, հոգնած։ ու մեկ էլ երևաց մի հատ երկար, հորիզոնին հասնող ճանապարհ։ որը, եթե լավատես ես, եթե բաժակդ կիսով չափ լիա, մտածում ես, որ տանումա դեպի էդ կանաչ ու առողջ տեղը, որտեղ կուզեիր ապրել։ հասել ենք ուղիղ, հարթ, հեշտ ճանապարհին։
մարդ կա՝ հենց էդ ճանապարհին ծնվումա։ մարդ կա՝ տենց էլ չի գտնում էդ ճանապարհը։ է մարդ կա, որ հենց էդ կանաչ տեղումա ապրել ամբողջ կյանքը։ բայց դու քեզ հուսադրում ես, որ առնվազն ճանապարհին հասել ես։
ու էս ամբողջ սարեր-ձորեր-քար-փուշ աշխարհներում ինչքան թեմաներ ենք քննարկում, էդ սարերի նման վեհ գաղափարներ, էդ ձորերի նման խորը մտքեր։ ու էդ էնքան սիրունա։ ու ճանաչում ես ինքդ քեզ, գտնում ես քեզ, քո դրականն ու ինչքան էլ ցավոտա, բացասականը։ ուղեղդ խուտուտ տվող մտքեր ես բերում քո կյանք։
ու քանի որ հեսա չորսին փոխելուա հինգը, ինչքան էլ որ դրան նայեմ շատ սովորական, որովհետև էդ օրը լինելուա սովորական չորեքշաբթի, մեկա ևս մեկ առիթա, որ ասեմ՝ շնորհակալ եմ։ շնորհակալ եմ, եթե էն մեկն ես, որի հետ էն սարերի նման վեհ գաղափարներ ենք քննարկել ու էն ձորերի նման խորը թեմաներ ենք վերլուծել։ որովհետև օրվա, շաբաթվա, տարվա, կյանքի վերջում ես դրանք եմ հիշում, գնահատում։ էդ պահին մենք հեռվացել ենք մեզ տրորող, մեզ քամող, մեզ հասարակացնող կենցաղից։ մենք էդ պահին միքիչ ավելի զգայական, եթերային ենք եղել։
հոգ տար քո մասին