հեյ,

բլոգը գրում եմ սա լսելով, ու եթե ուզում ես մի պահ նույնանանք, խնդրեմ։

կյանքը մեկ-մեկ շատ անարդարա, կյանքը սխալա, կյանքը իդեալական չի, ու դա մենք նկատում ենք գրեթե ամեն օր, մենք կամ բարձրաձայնում ենք էդ մասին, կամ նեղվում ենք էդ մտքից ու ետ քաշվում։

իսկ ինչ, եթե ուղղակի բաց թողնենք կյանքը, սենց մի տեսակ քամոտ եղանակին մի կտոր ծուռտիկ թղթով անհավասար թևերով ինքնաթիռի նման։ թողնենք։

ամեն օր ինքս մեր հետ կռիվ ենք տալիս, այ էստեղ փոշի կա, պետք է իդեալական մաքրեմ, հագուստները դարակում խառնել ես, ես կոկիկ դասավորել էի, բաժակներին թեյի հետքեր կան, բեր սոդայով շփենք, որ փայլի, ձեռագիրս լավը չի էս մի գրվածքում, բեր նորից գրեմ, գրքերը ուղիղ չենք դասավորել, նորից ուղղենք գրապահարանը, կոշիկներդ չես դրել դարակում, հիմա էստեղ փոշեկուլել չեմ կարող, վարագույրը ծխից մգացելա, պետքա լվանալ, նորից կախել, էս սթորիում սխալ արտահայտվեցի, նորից նկարենք, էս հոլովակում մազս ծուռ էր, նորից ասեմ….շունչս կտրվեց։ ինչի՞ համար ենք իդեալականին ձգտում, եթե կա շատ սիրուն, շատ ներդաշնակ, շատ հանգիստ մի բառ՝ ՆՈՐՄԱԼ։

էս վազվզոցի մեջ, էս կյանքի անողոք (չեմ էլ վախենում էս ճոռոմ բառը օգտագործելուց) պայքարի մեջ ինչքան կարելիա ձգտել իդեալականի։ ախր դա սպանումա։ դա հյուծումա։ մեր ցանկանալուն չհամապատասխանած կարողանալը սպանումա մեզ։ հայտնվում ենք պատի առաջ, որին ուղղակի գլխով տալիս ենք առանց մի երևելի արդյունքի։

օկ, շորերը պահարանում կարող են նորմալ դասավորված լինել, էս անգամ էլ կոշիկները թող չդնի պահարանում, վարագույրը կլվանք, երբ հասցնենք, իսկ բաժակի թեյի հետքերը չգիտեմ, մի հինգ տարի հետո չենք էլ հիշելու, որ էդ օրը բաժակին թեյի հետքեր կային։

երկու կարևոր բան կա, որ սովորել եմ վերջին շրջանի իմ փնտրտուքներում՝

1)եթե մարդու թերությունը չի կարող ուղղվել հինգ րոպեի ընթացքում, մի խոսա դրանից

2)եթե հինգ տարի հետո էդ մասին չես հիշելու, ուրեմն դա երկրորդական բանա, մի էդքան կարևորի դա ու մի դարձրու խնդիր

ուր ու ինչի համար ենք վազում, ում համար ու որ նպատակով ենք կռվում։ հինգ տարի հետո մեզ հիշող լինելուա՞ ու ինչի՞ համարա հիշելու։ էդ ա միակ իմաստը։ յեյ։ վերջապես գտա իմաստը։ էդքան խոսում էինք դրա մասին ու էդքան չկար ինքը։ հիմա գտա։

գնամ ֆուտբոլս նայեմ ու թողնեմ վարագույրը ծխից սևացած։ մի օր կլվանամ։

հոգ տար ՔՈ մասին

շարունակելի…

հեյ,

ասում են ներկելը լավ թերապիայա, ես էլ մտածեցի՝ օկ, էդ էլ փորձենք, տեսնենք էս անընդհատ ինքնաքննադատ ու կասկածող միտքս ոնց ա հանգստանում։

բուկինիստից գտա «գունավորիր Երևանի արձանները» ներկիր-ինքդատիպ մի բան ու սկսեցի մի տեսակ խաղալ մեր քաղաքի սիրված-ճանաչված, կորած-սխալ պահպանված արձանների հետ։

օրինակ մտածեցի՝ ինչ վատ կլիներ, եթե Իսահակյանը էսպես հագնված լիներ։ «ինչ խոսք՝ տարօրինակ գույներ են» երևի մտածեցիր դու։

և ապա ես պարզեցի, որ օպերայի մոտի էն կլորի վրա հենց Ռոդենի արձանը չի, այլ արձան, որը քանդակելա Ռոդենը, ու արձանը կոչվում է՝ «ֆրանսիացի նկարչի արձան», պարզվումա՝ սա նրա ընկերոջ՝ Ժյուլ Բաստիեն-Լեպաժի արձաննա, նրա հանկարծակի մահը թույլ չի տվել, որ նկարիչը մեծ հռչակ վայելի ու դե Ռոդենն էլ լավ ընկեր էր, էս արձանով հարգելա ընկերոջը, մենք էլ նվեր ենք ստացել արձանը Սարկոզիից։ մի խոսքով՝ երկու իմաստով էլ ընկերություն ու բարեկամություն խորհրդանշող արձանա։

ինձ ահավոր դուրա գալիս Մայր Հայաստանի արձանը էստեղ։

Հետո ես որոշեցի, որ Նժդեհի արձանի փեշերը եռագույն չեմ անելու, չգիտեմ՝ ցը՞նդ։ քարկոծեք ինձ դե։

Ու քիչ առաջ էլ վերջացրի «Տղամարդիկ» արձանը՝ իմ ամենասիրած Սարյանի պուրակում։ մի տեսակ ոնց որ ասեմ՝ հոմոֆոբներ փախեք, բայց դե էդա, սա էլ իմ գույների ընտրություննա, ինչպես կասեր ցանկացած ինքնակոչ՝ ես էդպես եմ զգում։

և վերջում, հա, ինչ որ տեղ այո, հանգստացնումա ու խաղաղեցնումա ներկելը, եթե սիրում եք ինչ-որ բան գունավորել՝ արձան լինի, թե ձեր կյանքը։

էս կյանքը շատ բարդ ա, էսօր խոսում էինք, որ երկրներ կան, որտեղ ծնունդը տխրությունա, քանի որ մարդը գալիսա էս դաժան աշխարհ ու դե իհարկե՝ մահը երջանկությունա, քանի որ գնումա դրախտոտ տեղ։

ես մի տեսակ էդ հետոյին չեմ հավատում, չեմ սպասում ու չունեմ ակնկալիքներ։ ես մտածում եմ էս դու, էս քո կյանքը, արա նենց բաներ, որ հենց գնաս ու դառնաս ինչ-որ բույսերի համար սնունդ, հումուս, գոնե ապրածիդ երկու անգամ ժամանակ հիշվես, ու հիշվես դրականով, հիշվես թողածովդ, գնահատվես ու շնորհակալ լինեն քո էն մի փոքր ավելացրածի վրա։

առանց էդ էլ շատ ենք ու առանց էդ էլ էս մոլորակը մեզ էդքան էլ չի ձգում, եկեք միքիչ գոնե գունավորենք իրան՝ վառ գույներով։

հոգ տար քո մասին

շարունակելի…

հեյ,

էսօր ինձ գտել եմ։ էնքան երկար էի կորցրել, էնքան էի կարոտել ինքս ինձ։ էն եսը, որ ժամերով կքայլեր քաղաքում, պայուսակում ուներ սիրած գիրքը, որ կարմիր լույսի տակ կնայեր գրքին, ոչ թե հեռախոսին, էն եսը, որ սիրած երգեր ունի, որ ականջակալները միշտ հետն են, որ տարածության մեջ, ամեն խնդրից վերանալ էր կարողանում, խնդիրը զգում էր, վերլուծում էր, անցկացնում էր մեջով ու մոռանում խնդիրը կամ տալիս լուծում։

էսօր գտել եմ ինձ մեր սիրած քաղաքի փողոցներում, քայլում էր, շներին բարևում էր, ժպտում էր փոքրերին, որ անպայման ուզում են մամայի ձեռքից թողնել ու ինքնուրույն ընտրել՝ որ կողմ գնան։

էսօր գտել եմ ինձ՝ սիրած գրախանութ մտնելիս ու կարոտած գիրքը գնելիս։ էսօր գտել եմ ինձ՝ չկողմնորոշվելուց ընկերներին զանգել ու հարցնել՝ ուրա էս ինչ բանը, ես ստեղ եմ կանգնած, որ կողմ գնամ։

էսօր գտել եմ ինձ կանգառում սպասելիս։

էսօր գտել եմ ինձ Գոգի հետ խառը թեմաներ քննարկելուց, կատակելուց ու սիրած ամերիկանոն պատվիրելուց։

էսօր գտել եմ ինձ շոգից չբողոքելուց, որովհետև վերջապես տաքա, վերջապես գարունա։

էնքան լավա, որ գտնում ես քեզ, էնքան հավեսա, որ գիտես՝ որ եսդ ես դու, էն մեկը քո ընտրությունը չի, դու պայքարում ես էն մեկի դեմ, էն ժամանակավորա, վաղը միգուցե գա նորից էդ մյուսը, բայց հիշեցրու քեզ՝ որնա քո ընտրությունը։ հիշեցրու քեզ՝ դու կարմիր լույսի տակ գիրքդ բացող ու հերոսի հետ կյանքին արհամարհող, բոլորին քննադատող, բոլորի ճիշտ ճանապարհը իմացող ու քոնը մի այլ տիպի ամուր գծածն ես։

դու գիտես՝ ուր ես գնում ու ում հետ, դու ունես ընտրության հնարավորություն, ու դու արել ես էդ ընտրությունը։ սա ժամանակավորա, ու սա էլ կանցնի։

հոգ տար քո մասին

շարունակելի….

սերը երկար բառա
բայց մենք կարճ ենք ասում
«ե»-ն պետք է գոռա
շշուկով ենք ասսում

տողատակով
դանդաղ
կամ կատակով
ավաղ

սերը երկար բառա
ծիր կաթինից երկար
ու քո աստղը վառա
եթե գտաք իրար

սերը երկար բառա
սիրուն մի կրճատեք
որ սիրելուց հետո
իրար երկար
չատեք…

հեյ,

էս վերջերս անընդհատ քաղցրի կարիք ունեմ, ով գիտի տրամադրությունսա վա՞տ ։Դ չէ հա, ես ինչի պիտի վատ տրամադրություն ունենամ, իմ որ տարիքնա, իմ կյանքում ամեն ինչ հրաշալիա…

մի խոսքով, Լիլիթ ջան, սարկազմդ դիր գրպանդ, անցի բուն թեմային։

երեկ իմացա, որ օրեօն վեգանա, դրա մեջ ոչ մի կենդանական ծագման բան չկա, պահքի շրջանում կարող եք օրեօ ուտել, եթե չեք կարողանում սահմանափակել քաղցրը։

ինձ էլ եթե քաղցր եք ուզում բերել, խնդրեմ, օրեօ եմ սիրում շատ։ ահահահ

հեյ,

վաղը էս ձևական ամսվա վերջին օրնա, ու ես էսօր հազիվ հավաքվեցի, որ ասեմ՝ ինչքան չեմ սիրում էդ «միամսյակ» կոչվածը։

շատ հեշտա չէ՞ մի օր որոշել ու տարվա մեջ մենակ մի օր կարևորություն տալ ինչ-որ բանի։ ասենք՝ հունիսի 1-ը երեխաների պաշտպանության օրնա, էդ օրը մամաները, ինչքան էլ որ զբաղ լինեն, ինչքան էլ որ չունենան միջոցներ, ժամանակ, նյարդեր, երեխուն անպայման տանում են կենդանաբանական այգի, կարուսելներ, կավիճով նկարելու։ մարտի 8՝ ամբողջ տարին կնոջը ոչ մի նշույլ հարգանք չտածած տղամարդիկ ծաղիկ ու բանծիկով շահում են կնոջ սիրտը, էն կնոջ, որին ամբողջ տարին ասել են՝ ախչի կոֆե դիր կամ նման արտահայտություններ։ փետրվարի 14-ի մասին ես շատ մեծ հոգոցով լռում եմ պարզապես։

(մինչև հասցնեք դեմքիս թռնել, ասեմ որ խոսում եմ մեծամասնության մասին, բայց ոչ բոլորի, բոլոր կանոններն էլ ունեն բացառություններ ու եթե դու քեզ բացառություն ես համարում, շատ ուրախ եմ քո համար)

մի քանի օր առաջ քննարկում էինք կնոջ և տղամարդու հարաբերությունները։ ու ես ինչքան նյարդայնացա, երբ հնչեց, որ տղամարդը թագավոր է, իսկ կինը՝ թագուհի։ կինը պետք է աստվածացնի տղամարդուն։ կինը չպետք է աշխատի գումարի համար, այլ միայն իր հաճույքի։ կինը…կինը…կինը….

իսկ ինչ եթե մի պահ վերանանք էդ սեռեր կոչվածից։ իսկ ինչ եթե էդ երկու դեմքերին նայենք որպես մարդ, ի դեպ՝ բանական մարդ. հոմո սապիենս։ երկուսն էլ ունեն երկու ձեռք, երկու ոտք, երկու աչք…մի խոսքով բավականին նման են։ միայն մի տարբերությամբ՝ կինը կարող է երեխա ունենալ, իսկ տղամարդը՝ ոչ։ կինը առանց տղամարդու չի կարող երեխա ունենալ։ էսքաննա էս երկու դեմքերի տարբերությունը, որ չենք կարող ոչ մի կերպ հերքել, էդա բնությունը, տենցա որոշվել։

հնագույն ժամանակներում որոշվել էր, որ կինը պետք է մնա քարանձավում, հետևի որ երեխեքը երկրի ծայրից չգլորվեն ընկնեն, կրակը չհանգի, իսկ տղամարդը գնում էր մամոնտի որսի։ դե տրամաբանականա՝ կինը մամոնտ չէր կարող որսալ՝ երևի։ ես միքիչ էդտեղ էլ եմ կասկածում, բայց ինչևէ։

հիմա չկան մամոնտներ ու մամոնտների որս, ամեն ինչ կարելիա գնել, ամեն ինչ կարելիա պատվիրել։ էդ կենցաղային ամեն հարցին տրվելա այլընտրաքային հազար ու մի լուծում։ եթե տղամարդը ամուսնանումա մենակ նրա համար, որ իր համար ուտելիք պատրաստող լինի, խնդրեմ՝ կան սնունդ առաքող լիքը ընկերություններ։ եթե կինը ամուսնանումա, որ սառնարանը փչանալուց սարքող լինի, ապա խնդրեմ՝ կան էդ ծառայությունը մատուցող ընկերություններ ևս։ մի ընտրեք մեկին որպես ինչ-որ ծառայություն մատուցող անձ։ ընտրեք մեկին որպես կողակից։ բռնեք էդ մարդու ձեռքը ամուր ու գնացեք ձեր ընդհանուր նպատակի հետևից։

այսինքն երկու հոգուն կապումա մենակ մի բան՝ ընդհանուր նպատակը։ ու ինչքան սիրունա դառնում կյանքը, երբ էդ ընդհանուր նպատակը իրար երջանկացնելնա։

դուք չեք ամուսնանում ու կյանք կապում հաց սարքող, աման լվացող սարքի հետ, դուք չեք ամուսնանում տուն փող բերող համակարգի հետ, դուք ամուսնանում եք հոգի ու բնավորություն, արժեքներ ու տրամադրություն ունեցող մարդու հետ, պետք չէ իրար վերաբերվել որպես ինչ-որ մասնագիտացում ունեցող կերպար, այլ մարդ՝ որին միքիչ կամ շատ ավելի շատ եք սիրում, քան մնացած ութ միլիարդ մի քանի միլիոնին։

պետք չէ կնոջ մասին անընդհատ խոսել ու գովերգել մարտի 8-ից մինչև ապրիլի 7, պետք է սիրել նրան, որովհետև նա պարզապես մարդ է, ու պետք է սիրել տղամարդուն նույն պատճառով։ սեր կամ հարգանք ցույց չենք տալիս ինչ-որ հատուկ օրերի, այլ որովհետև զգում ենք էդ սերն ու հարգանքը ու ցույց ենք տալիս ամեն բացվող օրվա հետ։

երեխեքին պետք չի ժամանակ տրամադրել ու դաստիարակել միայն հունիսի 1-ին, նրանք ձեր նույն երեխան են մայիսի 30-ին ևս, ու նույն ուշադրություն ու ժամանակ պահանջող երեխան են հունիսի 3-ին էլ։

մի սպասեք հատուկ օրվա շատ կարևոր երևույթների անդրադառնալու համար, էդ էլ հո դեկտեմբերի 31-ը չի, որ սպասեք, որ լողանաք։

հոգ տար քո մասին

շարունակելի….

հեյ,

ասումա (Ջոն Գրիննա ասում) ասումա՝ երանի նորից ծնվեի որպես մի տղա, որ չունի անցյալ։ ով չէր ուզի….

երբ դևերը գալիս են, երբ կոկորդդ փաթաթում են սև մտքերով, անցյալ ասելով հիշում ես մենակ վատը՝ լացը, հեռացողին, ստողին, կեղծավորին, գոռոցներ, տագնապներ։ խնդրում ես, որ տանեն քեզ էլ, էդ անցյալն էլ։ տանեն ու լցնեն մի ծառի տակ, որ գոնե ուրիշների համար դու սիրուն անցյալ մնաս։ որովհետև, եթե դևերը հաղթեն, քեզ հիշելու են միքիչ ավելի գոռացող, միքիչ ավելի անկայուն, միքիչ ավելի քիչ նորմալ։ խնդրում ես, որ լինես կավճով գրված՝ հեշտ ջնջվող։

երանի անձեռոցիկի նման կլանող չլինեի՝ մտածում եմ ես՝ սեղանին թափված ջուրը սրբելիս։ երանի սպունգի նման չլինեի՝ ասում եմ ամանները լվանալիս։ երանի քեզ նման լինեի՝ մտածում եմ, երբ էդքան անձրևներից հետո նայում եմ տեղում մնացած ու մաքուր քարին։

երանի ամեն տխուր լուր չանցներ մեջովս, ամեն պատերազմ չդառնար իմը, ամեն զոհ իմ կորուստը չլիներ ու ամեն սպանված կենդանին ինձնից մի քիչ սպաներ իր հետ։ չեմ հասցնում դժվար աշխարհի բարդ խնդիրների հետևից։ փորձում եմ ձեռքս այնքան լայն բանալ, որ կարողանա ծածկել ողջ մոլորակը, որպեսզի ամեն ինչ իմ ուզածով լինի։ իսկ ձեռքս մի ափ է։ ես կարող եմ միայն մի ափ տարածություն փրկել։ ու ես մենակ եմ։ լավ, երկու ափ ունեմ, իսկ մնացած մղոնները, իսկ մնացած աշխարհները… դրանք ինձանից կախված չեն, դրանց վրա չունեմ ոչ ուժ, ոչ էլ ազդեցություն։ բայց ցավերը հասնում են ինձ։ ու ներս են մտնում։ անմաշկ եմ։

մի քանի օր անց նայում եմ նույն քարին՝ անձրևը հասցրել է ծակծկել քարը, արդեն դեղնավուն գույն ունի։ ես քարի նման չդարձա, քարը դարձավ իմ նման՝ ծակծկված ու դեղին։ «քարից լինել» արտահայտությունը էդքան էլ լավ չեն ընտրել։ քարն էլ քարից չի։

դևերը գնում են, ես մնում եմ էս ստեղնաշարի հետ, ափերս մենակ ստեղնաշարն են ծածկում, ես մնում եմ իմ մտքերի հետ, որոնք էսօր էդքան էլ իմը չեն, մեկ-մեկ են, օդից են, մնայուն չեն, դե գոնե լավա, որ մնայուն չեն։

մի քանի զրույց էլ քո հետ, արդեն կգտնենք՝ որն եմ ես, ինչ եմ ես, ում և ինչի համար եմ ես ու ուր ենք գնում։ ես կուզեի չգնալ։ բայց դու էլ ես հետս գալիս։ ուրեմն կգնանք։

հոգ տար քո մասին

շարունակելի….

հեյ,

մի օր անկապ տրամդրություն ունեի, յութուբի շորթերն էի նայում՝ կարճ հոլովակները, ու հանդիպեցի մի ֆիլմից կարճ տեսարանի, որտեղ անվասայլակով աղջիկը ինչ-որ դեղի մասին էր հարցնում դեղատանը։

մեկնաբանություններում փնտրում էի ֆիլմի վերնագիրը ու կարդացի, որ աղջկա մայրը, որպեսզի աղջկան իր մոտ պահի, նրան շան համար նախատեսված դեղահաբեր է տվել, ինչը հանգեցրել է նրան, որ աղջիկը չի կարողանում քայլել։ մայրը ուղղակի չէր ուզում, որ աղջիկը այլ քաղաք գնա՝ սովորելու։

ինչքան էլ, որ ֆիլմը ծանր էր թվում, որոշեցի դիտել։ ու ինչքան չզարմացա, երբ տեսա, որ ֆիլմի սցենարի հեղինակը հայ էր։

ֆիլմը կոչվում է “Run“, իսկ ռեժիսորը Սեվ Օհանյանն է։

հայկական միջավայրում ծնողը ոչ մի կերպ չի համակերպվում երեխային ազատ թողնելու մտքին։ երեխան պարտավոր է մինչև կյանքի վերջը մնալ ծնողի կողքին։ մեծ տոկոս են կազմում էն մարդիկ, որ 30անց էլ դեռ ապրում են ծնողի հետ, դեռ նրա հետ որոշումներ են քննարկում, դեռ սովոր չեն ինքնուրույն կյանքի։ սա սեփականատիրական ծնողի համար դրախտա։

միգուցե երեխան վախենումա էդ պատասխանատվությունից, բայց դա էլ ախր ծնողի դաստիարակության «շնորհիվ» ա։

ինձ դուրա գալիս, որ նոր սերունդը չի հանդուրժում սեփականատիրական ծնողներին, որ ինքնուրույնա մտածում, որ ավելի շատ են փորձում ծնողից առանձին ապրել։

ծնողին հարգել, սիրել, այո, ինչ-որ տեղ պարտավոր ենք, բայց հիշել, որ մենք անհատներ ենք, որ ունեն սեփական ազատ կյանքի իրավունք, շատ կարևոր ա իմանալ ու պատրաստ լինել էդ ազատ ու ինքնուրույն կյանքին։

հեյ,

կյանքը էնքան սիրուն բանա։ պարզվեց։ իմացանք։ գնահատեցինք։ շարունակելիա։

շատ բան պետք չի, որ գնահատես։ քեզնիցա կախված՝ ինչ աչքով ես նայում էդ սիրունությանը։

եթե ամեն օր սոց ցանցեր թերթես, համեմատես քոնը ուրիշների ցույց տվածի հետ, չեմ բացառում, որ կդժգոհես, կխռովես քեզնից էլ, քո կյանքից էլ։ եթե ամեն օր թերթես քո օրագրի էջերը, հիշես քեզ երեկ, պատկերացնես քեզ վաղը, էս դժգոհությունները միգուցե քչանան։

նա ասումա՝ մենք մեր մտքերը չենք։ էդ ինձ և ուրախացնումա, և վախեցնումա։ մտքերս խառն են ու շատ լավա, որ ես էդ խառը կծիկը չեմ։ վախեցնումա, որովհետև էդ դեպքում շատ դժվարա հասկանալ՝ իսկ ով եմ ես, ինչից հասկանամ իմ տեսակը։

նա ասումա՝ մենք էդ մտքերի հանդեպ ունեցած վերաբերմունքն ենք։ մտքերը կգան ու կգնան, իսկ քո վերաբերմունքը քո ընտրություննա։ մենք մեր ընտրությունն ենք։

նա ընտրումա կողքովս քայլել, ես ընտրում եմ թույլ տալ իրեն՝ քայլել կողքովս։

դու ես ընտրում՝ ինչի հետ համեմատել քեզ ու քո կյանքը, կամ համեմատել ընդհանրապես, թե չէ։ ես նախընտրում եմ չհամեմատվել ոչ մի բանի ու ոչ մեկի հետ։ ու չեմ սիրում, երբ ուրիշներն են ինձ համեմատում ինչ-որ բանի կամ ինչ-որ մեկի հետ։

նա ասումա՝ երկիր մոլորակի վրա ոչ մի բան չի կրկնվում ու ամեն ինչ յունիքա, էդ ինձ դուրա գալիս։ էդտեղ ես տեսնում կարևորությունդ։ չէ՞ որ դու յունիք ես, չկա քո նմանը։ դե հոգու խորքում բոլորս էլ ուզում ենք չէ՞ տարբերվել։ կարևոր լինել, այո, ցանկալիա, եթե չես փախչում էդ պատասխանատվությունից։

Սարդ մարդու քեռին ու մորաքույրը ասում էին՝ մեծ ուժի հետ մեծ պատասխանատվությունա ծնվում։ տարբերվելն էլա մեծ ուժ, որի պատասխանատվությունը մեծանումա գնալով։

խառն էին մտքերս էսօր։ բայց էնքան ժպիտաշատ շարվեցին էկրանին։

հոգ տար քո մասին

շարունակելի…

հեյ,

ես սովորաբար յոգայից հետո բլոգում եմ անգլերեն բլոգումս, բայց էսօրվա ասելիքս հայերեն էր։

երբ մի դիրքից տեղափոխվում ենք մյուսը, մարզիչս ասումա՝ ժամանակ տուր քեզ, այսինքն մի շտապիր, հանգիստ, հասկանալով արա։ իսկ ինչ ենք անում մենք մեր կյանքի մի փուլից մյուսը տեղափոխվելու համար՝ վազում ենք, խառնվում ենք իրար, մի ձեռքը դեռ մատրաստից չպոկած արդեն մյուսն ենք ձգել, ու ցավումա կամ չի ստացվում կամ ստացվումա, բայց ոչ ներդաշնակ։

երբ շունչ-արտաշունչ ենք անում, Ադրիանն ասումա «սիրում եմ քեզ» շունչ արա, ամեն շունչ ու արտաշունչով ասա, որ սիրում ես քեզ։ իսկ ինչ ենք մենք անում մատրաստից դուրս՝ կամ մոռանում ենք շնչել, կամ ամաչում ենք մեր սեփական եսը սիրել։ դե կասեն՝ եսասեր, ինքնահավանի մեկնա։

երբ մի դիրք միքիչ ավելի բարդա, նա առաջարկումա դրա ավելի հեշտ տեսակը ու խնդրում՝ ինքդ քեզ համար ընտրել՝ որնա ավելի հարմար։ իսկ ինչ են պահանջում մեզանից՝ դու ուժեղ պիտի լինես, դու կարաս, դու ուժեղ ես, առանց մտածելու՝ ինչ կարողություններ ունի էդ մարդը, ինչա կատարվում նրա ներսում «ուժեղ» բառը լսելուց հետո։ միգուցե նա երազումա ուժեղ լինել այլ նպատակով։ միգուցե էդ պահին իր համար «ուժեղ»-ը լրիվ այլ իմաստ ունի։ միգուցե էսօր իրան պետքա թողնել միքիչ թույլ լինել։ ու ընդամենը պետքա լինել նրա կողքին էդ իրեն թույլ տված թույլ լինելու պահին։

նա ասումա՝ միքիչ հանդուրժող եղի քո նկատմամբ։ ես դա երբեք չէի լսել։ մենք երբեք հանդուրժող չենք մեր թույլ պահերին, մեր «չէ» ասել ուզող պահերին, մեր կծկվել ուզող ու գլուխը շոյել ուզող պահերին։ մենք ստիպում ենք մեզ ու բոլորին ու բոլոով ապրում ենք ստիպված։

նա ասումա՝ ուրախ եմ, որ դու ասում ես՝ ինչ ես ուզում։ դա էլ երբեք չէի լսել։ ուզելը ու մանավանդ էդ մասին բարձրաձայնելը «չի կարելի» ա եղել միշտ։ նույնիսկ քրիստոնեություննա ասում, որ դա մեղքա։ չի կարելի ասել՝ ուզում եմ, էլ չասեմ՝ ինչքան չի կարելիա ասել «չեմ ուզում»՝ չեմ ուզում սոխով ճաշ ուտել, չեմ ուզում էդ հագուստը հագնել, չեմ ուզում էդ դասը սովորել, չեմ ուզում մենակ մնալ, չեմ ուզում էստեղ մնալ, չեմ ուզում տեսնել քեզ։

նա ասումա՝ դա քո շնորհիվա, երբ իր հաջողության մասին եմ պատմում։ իսկ ինչքան վաղուց մեզ չեն հիշեցրել՝ ինչ լավ բաներ են եղել մեր շնորհիվ։ ինչքան վաղուց չենք լսել էդ «ապրես»-ը, անկեղծ ու իրական։

սա՝ կյանքը, «ստիպված»-ի ու «պետք է»-ի ուղիղ ճանապարհ չի, սա բլուրներ ու սարերա, որտեղ մի օր «չէ» կա, մի օր «ուզում եմ» կա, մի օր «դե ոչինչ» կա։ մի ստիպեք ու մի ապրեք ստիպված։ ոնց էլ չլինի, եթե ձեր պատկերացրած «պիտի»-ն դրականա, նա մի օր գալուա էդ «պիտի»-ին ուզելով։

հոգ տար քո մասին