հեյ,

նույնիսկ չգիտեմ՝ ինչպես սկսել էս բլոգը։ բանն այն է, (շատ գրականահայ եմ զարթնել) որ միևնույն ժամանակ և շաատ ասելիք ունեմ և չունեմ ոչինչ ասելու։ ու հենց հիմա ինչ գրեմ էստեղ, լինելուա իմ ADHD-ով տառապող մտքի արգասիք (ասեցի չէ՝ շատ գրականահայ)

երեկ Մետաքսի հետ քայլում էինք կենտրոնում ու Մետաքսը ամեն մի անիմաստ ազդանշանից, էն որ մեքենաները դիտմամբ գազ են տալիս ու ահավոր ահավոր անդուր ձայնա գալիս, ամենքի անիմաստ երկար նայելուց ու կարմիրի տակով փողոցն անցնելուց, կապ չունի ինչի մասին էինք խոսում, ընդհատում էր միտքը ու բողոքում էդ ամեն ինչից։ ես լրիվ մոռացել էի, որ ինքը արդեն մոտ երկու տարիա Հայաստանում չի ապրում ու ամեն անգամ մտքումս զարմանում էի՝ թե բա է նորմալա, ինչի չի խոսքը շարունակում։ ու մեկ էլ հիշեցի, որ ինքը սովոր չի, իսկ ես սովորել եմ։ ես սովորել եմ, որ գիշերվա երեքին ինչ-որ մոտոցիկլետ կարող է պատուհանիս տակով էնպիսի աղմուկով անցնի, որ մոռանամ՝ ինչ էի անում, որ մեքենաները էնպիսի ռաբիզ երաժշտությունով անցնեն, որ էդ անիմաստ երգը ամբողջ գիշեր մնա ուղեղիս մեջ ու ես սպասեմ՝ երբ եմ մոռանալու (կենացդ միշտ խմեմ, խըմեեեմ)։ ու ես հիմա չգիտեմ՝ էդ լավա՞ որ ես սովորել եմ արդեն դրան, թե՞ պետք է իմ համար էլ էդ անսովոր լինի։ մի՞թե իմ՝ էդ հիմար երևույթներին նորմալ նայելը, արդեն մի տեսակ արհամարհելը խթանումա դրանց առկայությանը։ հետո մտածում եմ՝ ես որ ամեն անիմաստ աղմուկից նյարդայնանամ, էդ ինչ-որ կերպ ազդելուա՞, ինչ-որ բան փոխվելուա՞։

Սարյանով ավտոբուսի գիծա անցնում։ Սարյանով, որ կես մետր լայնությամբ ճանապարհ կա։ Կամ կարողա գիծ չի, ես վստահ չեմ, բայց անընդհատ ավտոբուսներ եմ տեսնում։ էս ճանապարհը էնքան նեղա, որ էստեղից պետք է մաքսիմում հեծանիվներ անցնեն ու օկ, մոպեդներ։ Գինու օրերին ամբողջ Սարյան-Թումանյան փողոցները փակ էին, երթևեկություն չկար։ Վա՞տ էր։ Ինչ-որ լուրջ խցանումներ եղա՞ն քաղաքում։ Չէ, իսկապես եմ հարցնում։ Չգիտեմ իրականում։ Բայց ինչքան հավես կլիներ, եթե էդ կենտրոնական փողոցները մենակ հեծանիվների համար լինեին։ Հետիոտների մասին չեմ խոսում։ Իրանց հանդեպ հարգանք ու պատասխանատվություն ընդհանրապես չկա էս քաղաքում։ Սարյանի (երդվում եմ ուրիշ փողոցներ էլ գիտեմ, ուղղակի սա ա քթիս տակ, սա եմ տեսնում, սրանից եմ բողոքում) մայթերին ՀՀԿական պատգամավորների ռեստորանների սեղաների չափով սեղաններ են դրված։ Անցնելուց աղոթում ես, որ մեկի ապուրը գլխիդ չթափվի, կամ խորովածի հոտը վրադ չկպնի։ Սարյանը ես սիրում էի շատ, էն ժամանակ, որ դեռ ոչ մի սրճարան կամ գինետուն չկար ու երբ Լուսոյի հետ քայլում էինք, շատ խորքում երազում էի էս փողոցում ապրել։ Մինչև հասա էդ տարիքին ու երազանքս դարձավ իրականություն, Սարյանի մայթերը դարձան բացօթյա ռեստորաններ։ Գինետները հավես էին, կոլորիտային էին շատ, փոքր փայտե կլոր սեղանիկներով ու ծալվող աթոռներով։ Նկարելու մայթեր էին։ Հիմա 8 մետր քառակուսի մակերեսով սեղաններ են դրել ու ծանր չշարժվող աթոռներ։ Ու մի ժամանակվա իմ ամենասիրած փողոցը դարձելա իմ չսիրած փողոց։ Անդրանիկին հարցնում եմ՝ ուր ես հասել, ասումա քո չսիրած հատվածում եմ։

Երեկ գուգլեցի, (հա ես դրանցից եմ, որ մի տեղը ցավումա, անպայման գուգլումա) թե ինչի եմ անընդհատ սոված ու քնկոտ։ Պարզվեց օրգանիզմիս ժամացույցն եմ խախտել։ ու էն պահին, երբ ինքը քնի կարիք ունի, ու գիտի, որ էդ հնարավոր չի, փոխարենը ուտելիքա ուզում, որ ինչ-որ էներգիա ստանա գոնե, էդ ավելորդ չքնած ժամերի համար։ Իսկ իմ օրգանիզմը քնի կարիք միշտ ունի։ դրա համար էլ էսօր երեքին եմ արթնացել, որ շաբաթվա չքնած ժամերը միքիչ լրացնեմ։ որոշել եմ շատ շուտ արթնանալ ու շուտ քնել փորձել։ պարզվեց, որ իմ՝ տասնվեց ժամ աշխատելու հետ իմ օրգանիզմը էդքան էլ օկ չէր, զուտ համեստաբար լռեց մոտավորապես վեց ամիս։ վեց ամիս անց սկսեց արդեն բողոքել։ Լիլիթ, էսպես չեմ կարող էլ շարունակել, միքիչ էլ իմ մասին մտածիր։

Նկատել ե՞ք ոնց են մարդիկ սիրում դժվարությունը մի քանի անգամ բարդացնել միայն թե դրանով կրճատեն էդ դժվարությունը կրելու ժամանակը։ Բացատրեմ։ Էս միտքը եկավ էն ժամանակ, երբ տեսա, որ մի տղամարդ երեխու սայլակը Սարյանի էս Նոր Զովքի կողքի աստիճաններով բարձրացնումա։ Սայլակը ծանր էր դե հաստատ։ Բայց, որ ինքը էդ ծանրությունը քիչ ժամանակահատվածում տանի, սկսեց վազել։ Հաստատ վազելով ավելի բարդ էր, բայց ժամանակահատվածը կրճատվեց։ Ես հետո մտածեցի՝ միգուցե շտապում էր, բայց չէ, սկսեց դանդաղ քայլել, երբ հասավ վերև։ էստեղից մտածեցի, որ հա, մենք էլ ենք էդպես, ավելի համաձայն ենք շատ արագ անցնող ինչ-որ շատ ծանր վիճակին, քան երկարատև ու միջին ծանր վիճակին։ մարդ ենք էլի, չգիտեմ։

երեկ մի հատ հեքիաթ էի հիշել, որ շատ փոքր ժամանակ եմ կարդացել։ Մի թագավոր, որ երկու տղա ուներ, երջանիկ կառավարում էր, մի օր երազա տեսնում։ մի ծերունի գալիս ու ասումա՝ թագավոր սևա լինելու, հիմա ես ուզում թե հետո։ Ի դեպ հենց հեքիաթի անունն էլ էդա՝ հիմա ես ուզում, թե հետո։ Թագավորը մտածում ու ասում՝ հիմա ջահել եմ, կարող եմ սևի տակից դուրս գալ, հիմա թող սևը լինի, հենց ծերանամ թող կարմիր լինի։ չգիտեմ ինչիա՝ կարմիրը դրականի հետ ասոցացվում։ ինչևէ։ թագավորը առավոտը ելնում, տղաների հետ որսի ա գնում, մի տղային գայլնա տանում, մյուսն ընկնումա գետը։ տխուր գալիսա տուն, տեսնումա կնոջը ուրիշ թագավոր եկել գողացել տարելա։ ասումա՝ ասեցինք սև, չասեցինք էդքան։ դե էլ ինչ թագավոր էսքանից հետո, ինչ ունի-չունի հավաքումա, գնումա ուրիշ երկիր սովորական բանվորի գործա անում, որ ապրի։ մեջտեղները չեմ հիշում՝ ինչա լինում։ բայց մի օր հանդիպումա մի տղայի, որ պարզվումա, որ իրա տղաներից մեկնա, ում գետը տարել էր։ դե ուրախանում են բան, մի քանի օր անց հանդիպումա մի ուրիշ տղայի, պարզվումա՝ երկրկորդ տղանա, որ գայլ էր փախցրել (հեքիաթա չգիտեմ, ինչ-որ մեկը գայլի ձեռից մարդ էր փրկել)։ տղաները ասում են, որ էդ քաղաքում նոր թագավոր են փնտրում, հինը ՀՀԿական էր (չէ, կատակ եմ անում, զուտ հինը լավ չէր կառավարում)։ Էդ ընթացքում էլ էդ մարդը լավ սեր ու հարգանք էր վայելում, արդար էր ապրել, բոլորը իրան սիրում էին։ Ժողովուրդը ասումա արի դու դարձի թագավոր, քայելով Գյումրիից հասնումա Երևան բան (չէ, տենց բան չկար, էդ էլ էր կատակ)։ Մեկ էլ էս մարդը տեսնումա, որ էդ երկրի թագավորի կինը իր կիննա։ Դառնումա թագավոր, տղաների ու կնոջ հետ երջանիկ ապրումա։ Ու որ մարդիկ հարցնում են՝ բա էս ո՞նց, էս սորոսական էի՞ր, որ սենց հեշտ ստացվեց, ասում ա չէ, զուտ ես կարմիրը թողել էի հետոյին։

Չգիտեմ՝ ինչի եմ էս հեքիաթը հիշել։ Բայց դե ուղեղա, ուր ասես՝ գնումա։ Կներես էս երկար-բարակի համար։ լավ շիրակի քեզ։

հոգ տար քո մասին