հեյ,
ես էդքան էլ վատ մարդ չեմ, ինչքան մարդիկ մտածում են, էդ պատճառով ես չեմ նշի էն խանութի անունը, որի մասին խոսելու եմ ստորև։
կայքում տեսա մի բան, որ ուզում էի պատվիրել, բայց գույները դուրս չեկան։ մտածեցի՝ զանգել ու հարցնել, թե արդյոք ունեն այլ գույն, որ կարող եմ մեկնաբանությունում նշել, որ դա առաքեն։
-բարև ձեզ էս ապրանքի այլ գույներն ունե՞ք
-մեր կայքը լավ չի աշխատում, ես չգիտեմ դուք ինչի հետ եք
*նկարագրում եմ ապրանքը
-մի րոպե դուք առաքում ե՞ք ուզում
-այո
-կասե՞ք հասցեն
*ասում եմ հասցեն
-եկեք խանութում նայեք էլի
էդ բառից հետո ուզում էի արդեն անջատել, բայց սկսում եմ ինչ-որ արդարանալ, որ դա ինձ հենց էսօրա պետք, իսկ ես աշխատանքի եմ ու չեմ կարող գնալ խանութ ու նայել։ փոխանցումա ուրիշ աշխատողի։ վերոնշյալ խոսակցությունը կրկնվումա։ ու մեկ էլ էս ավելի փորձառու (ես եմ էդպես կարծում, միգուցե էն մեկի ներվերին արդեն ազդել էի) աշխատողը՝
-հեսա ձեզ վայբերով կուղարկեմ՝ ինչ գույներ ունենք
-ես վայբեր չունեմ
աշխատողը մի տեսակ հոգոցաձայն ա հանում, ոնց որ ասեի ես առանց շնչելու եմ ապրում կամ ես օդով եմ քայլում ու սենց շատ մուննաթով՝
-օկ, վոթսա՞փ
ես, շատ ուրախացած, որ գոնե էդ մի բանով համապատասխանում եմ իրենց ստանդարտներին ասում եմ, որ վոթսափ ունեմ։
-դե հեսա էս համարի վոթսափին կուղարկեմ։
-չէ, մի րոպե, էս իմ համարը չի, ես չունեմ համար, ուրիշ վոթսափի համար կտամ։
-հա, ճշտեք, զանգեք։
ու անջատումա։
երեք հատ խորը շունչ, արտաշունչ։
եթե էդ ապրանքը հենց էսօր պետք չլիներ, հետ չէի զանգի։ զանգում եմ ու երկու րոպե չանցած ստանում վոթսափի նամակ…..նամակ չէ, ձայնային հաղորդագրություն։ Ձայնային։
հոգ տար քո մասին