հեյ,

քովիդի ժամանակ տարվել էի ամերիկյան շոուբիզնեսով, հարցազրույցներ, պատմություններ էի լսում։ մի քանի օր առաջ գուգլի էդ հաշիվս էի բացել ու զարմացա՝ յութուբի առաջարկներից։ հետաքրքիր էր հիշել՝ ինչ երգեր էի լսում, ինչ հարցազրույցներ նայում։ մի խոսքով։

էդ ամերիկյան շոուբիզնեսի ամենահայտնիներից մեկն էլ քարդաշյաններն են։ մեկը շպարի պարագաների բիզնես ունի, մյուսը ներքնաշորերի, էն մյուսները չգիտեմ, չեմ հիշում։ ու մարդիկ էնքան սիրված են, էնքան հայտնի են, «ինֆլուենսըրներ» են, որ իրենց ստեղծած ամեն ինչը վաճառվումա, հաջողում են։

նորից նայեցի մի քանի հոլովակ ու մտածում եմ՝ Հայաստանում մարդիկ ծիծաղում են քիմենց վրա, վիրավորում են, ձեռք են առնում։ մենակ մեր մոտ չէ, գերմանիայում էլ, երբ թերթերում գրել էին, որ քիմը իրավաբանական համալսարանա ընդունվել, ծիծաղում էին։ ուզում եմ հասկանալ՝ ոնց կարելիա ծիծաղել էն մարդու վրա, ում արդեն հագած հագուստը աճուրդով վաճառվում ա ու գումարը գնումա բարեգործության։ ոնց կարելիա ծիծաղել էն մարդու վրա, որ եթե մի բանի մասին խոսումա, միլիոնավոր մարդիկ գնում են էդ ապրանքը, վստահում են իրեն։

ուրեմն միջին վիճակագրական մարդը նախանձա ու շատ։ էն միտքը, որ իրենք չեն կարող հասնել էդքան հայտնիության, չեն կարող ունենալ էդ կյանքը, նախանձա առաջացնում ու իրանք սկսում են ծիծաղել էդ մարդու վրա, քննադատել հագածը, որոշումները, կյանքը։

ու էդ ահավորա։ էսօր գործընկերս, որ ի դեպ 48 տարեկանում նոր մասնագիտությունա սովորում, հրաշալի մի միտք ասեց՝ բարությունը բարձրագույն ինտելեկտա։ ես էլ ասում եմ, որ բարությունը ընտրությունա։ բայց դե հա, պետքա ունենալ էդ ինտելեկտը բարի լինելու համար։

բարի լինենք, օկ

հոգ տար քո մասին