հեյ

էսօր մի քանի անգամ ասել եմ՝ ատում եմ հայերին․․․․

ես սիրում եմ Երևանը ու մի քանի անգամ ավելի շատ սիրում եմ Հայաստանը։  չեմ սիրում էն մարդկանց, որ աղտոտում են մեր կյանքը՝ բոլոր ոլորտներում։ 

օրը սկսվեց նրանով, որ աղջիկներից մեկը պատմեց, որ ՎՏԲ բանկում հղի կինը մոտ քառասուն րոպե ոտքի վրա մնացելա հերթի մեջ ու ոչ մեկի մտքով չի անցել, որ կարելի է նրան նստելու տեղ ու ջուր առաջարկել, էլ ուր մնաց հատուկ հերթ սահմանեին ու արագ սպասարկեին։ 

Գոգի հետ Կասկադում քայլելիս տեսանք, թե ոնց են մի քանի վայրկյան  սպասելու պատճառով մեքենաները իրար ահավոր, անտանելի բարձր ազդանշաններ տալիս ու լսեցինք հայհոյանք՝ կենտրոնում, հայերեն, հայից, հայերին․․․

Մետը պատմում ա, որ երեկ ամբողջ գիշեր պատուհանի տակ անտանելի բարձր երաժշտությունա միացրած եղել, ահավոր բարձր խոսել են մինչև ժամը երկուսը ու դա հաստատ խանգարելա շենքի բոլոր բնակիչներին։ 

ընկերներիցս մեկը հազար ու մի ուղիներա ման գալիս երկրից գնալու համար, քանի որ նրան պարզապես պետքա, որ ամեն քայլափոխին չհարցնեն անձնական կյանքից, աշխատավարձից, քայլելու, նստելու ձևից ու միշտ հետաքրքրվեն, թե ուրա գնում։ 

հենց հիմա մեր պատուհանի տակ էլի գոռգոռոցներ են, քանի որ վթարա եղել, ու վարորդներից մեկը կինա։ նրա ձայնը դեռ իմ ականջներումա, նրա ասած հիմար հայհոյանքները դեռ հիշում եմ․․․ 

ավտոբուսի մեջ կողքիս նստած կինը ուղղակի մուննաթեց։ կարող էր պարզապես ասել՝ կարո՞ղ եմ իջնել։ իսկ նա նախընտրեց մուննաթելը։ ու երբ ծանոթիս հարցրի՝ ինչու՞ մուննաթեց, չէ՞ որ առաջին անգամն էր ասում ու ես նրան արդեն զիջել էի անցնելու տեղ, ծանոթս պատասխանեց՝ դե հայա։ 

միևնույն ժամանակ էս վերոնշյալ «հայերը» իմ շրջապատից չեն։ իմ շրջապատի բոլոր մարդիկ հարգալից են, ժպտում են դիմացինին, գիտեն «կներեք», «շնորհակալություն» բառերը, ու ես սիրում եմ իմ շրջապատի մարդկանց։ նրանք հայերն են,  որոնց շնորհիվ ես Երևանում եմ ու Հայաստանում եմ։

ես դեռ պատկերացնում եմ, թե որքան վատ բառեր ու անհարգալից վերաբերմունք կա օդում, երբ ես իմ ականջակալներով իմ աշխարհն եմ ստեղծում Երևանի փողոցներում ու վայելում եմ ասենք Կասկադի գրկախառնությունները, վայելում եմ տեսածս վառ հայացքները, զբոսաշրջիկների նկարվելը, հետիոտնին զիջող վարորդների քաղաքավարությունը ու վաճառողին լավ օր մաղթող ժպիտները։ 

քաղաքում սեր կա ու չկա։ երկրում հարգանք կա ու չկա։ ու քանի որ էս պահին շատ ջղայն եմ ու հիասթափված, պիտի ասեմ, որ ավելի շատ չկա, քան կա: 

վայելեք ձեր առավոտյան սուրճը, քայլեք մեր քաղաքի սիրուն փողոցներով, զարգացրեք ներքին տուրիզմը ու մի թողեք, որ գոռգոռացող հայհոյանքները փչացնեն ձեր օրն ու տրամադրությունը։ սիրեք իրար։ 

ու տենց․․․