հեյ

երեկ շատ պարզ հաշվարկներից եկանք էն եզրակացության, որ ապրելու ժամանակ պարզապես չկա։ քո կյանքի մոտավորապես մեկ-երրորդը անցնումա քնած, մեկ-երրորդը՝ աշխատավայրում՝ ութ ժամ էլի միջինում, եթե ինչ-որ մեկի նման freak չեք, որ տասներկու ժամ և ավել աշխատի, մնաց ութ ժամ, որի ընթացքում ուտել-պատրաստել-մաքրել-մի երկու խցանում․․․․ չգիտեմ՝ ումից ենք պարտքով ժամեր վերցնում ու գնում, օրինակ, ընկերների հետ ֆուտբոլ նայելու․․․ 

մենք իրար կյանքով ապրում ենք, իրար դարդ ենք կիսում, օգնում ենք բրեյքափներից օվերքամ լինել   հաղթահարել բաժանումները, ուրախանում ենք իրար հաջողություններով, ոգևորում ենք իրար, իրար համով բաներ ենք բերում, որ տրամադրությունը բարձրանա․․․ լավն ենք․․․ 

էս ամեն ինչի արդյունքում աշխատանքն էլ իրա հունի մեջա, առաջա գնում ու զարգանումա։ օֆիսում միշտ հավես երաժշտություն կա, ու եթե միացրած էլ չի, չաթերում հաստատ ուղարկել ենք իրար։ ամեն օր ժամը 11-ին սեղանին կոֆեներ կան ու քաղցրներ․․․ 

ահավոր տարբեր ենք ու դրանով ավելի հետաքրքիրա էս առօրյան։ մի օր մի բլոգում գրել էի, որ ուզում եմ առավոտյան աչքերս բացել ու սիրով դուրս գալ տնից։ արդեն 5 ամիս սիրով եմ դուրս գալիս աշխատանքի։ ձեզ էլ նույնից։ 

տենց․․․