հեյ

այստեղ արդեն պատմել եմ յոգայի՝ իմ կյանքում ունեցած կարևորության, առաջնային լինելու ու դերի մասին։ յոգայի և մեդիտացիայի ընթացքում ու շնրոհիվ  ոչ միայն կարողանում եմ կենտրոնանալ մտքերիս վրա, գտնել լուծումներ խնդիրներիս, այլ նաև նոր մտքեր են ծնվում, նոր թեմաներ են առաջ գալիս ուսումնասիրելու ու գրելու համար։ 

որոշեցի տարին սկսել ամբողջական, համակարգված մի շարքով, որի ամեն օրը մի խորագիր ունի։ թութում գրում եմ ամեն օրվա խորագիրն ու մեկ֊մեկ էլ կիսվում եմ փոքրիկ հաջողություններով։ ու իսկապես ուրախանում եմ, որ թութեցիները հետաքրքրվում են (I could sound biased բայց թութը էն քիչ տեղերիցա, որ գրում ես ոչ թե ձևական, այլ քննարկելու համար ու մարդիկ միշտ խոսում են քեզ հետ, միշտ ունեն պատմություններ, հարցեր)։ երեկվա խորագիրն էր՝ space: 

էկրանահան թութից

գորգի վրա ու շատ ավելի կարևոր է՝ գորգից դուրս պետք է ունենալ տարածք։ զբաղեցնել այնքան, որ քեզ ազատ զգաս, որ բավականեցնի քեզ, բայց ձգտել չպակասեցնել կողքինների անձնական տարածքը։ մեզ մոտ անձնական կյանքը/տարածքը վերջին պլաններում են մնացել։ և սա ոչ միայն գաղտնիքներ ունենալու իրավունքի մասով եմ ասում, այլ հենց՝ սեփական տարածք ներս չթողնելու։ ասենք՝ սենյակ կամ դարակ կամ հեռախոս կամ համակարգիչ։ 

էլ չեմ ասում՝ ինչքան անսովոր ու զարմացած են նայում, երբ ուղղակի չես ցանկանում պատասխանել անձնական հարցերին՝ աշխատանքի, աշխատավարձի, չ/ամուսնանալու և այլն։ կարող են նունիսկ հարցնել՝ երբ և ուր և ում հետ ես գնում։

խանութներում, հատկապես դեղատներում, հազվադեպ են լինում դեպքեր, երբ հերթի մեջ կանգնած անձը առանց իմ զգուշացման է անհրաժեշտ հեռավորությունը պահպանում։ 

ինձ որակեցին տարածքում չապրած՝ Հայաստանի հայ չե՞ս։ զուտ նրա համար, որ հարցեր կան, որոնց պատասխանել չեմ ուզում։ կարծում եմ՝ պետք է պարզապես պահանջել պահել սոցիալական հեռավորությունը անկախ քովիդից ու այլ վարակներից։ մեր հարմարվողականությունը դրական արդյունքների չի հանգեցնի։ դիմացինին «բա երբ ես երեխաներ ունենալու» հարցնելը չպետք է սովորական լինի։ «ոչ» ասելը, չպատասխանելը ավելի շատ անշնորհք չէ, քան է։ պետք չէ կուլ գնալ քաղաքավարությանը։ սովորեցրեք մարդկանց չլինել անքաղաքավարի։ ստիպված ու չուզելով մի ապրեք։ 

տենց․․․