Կայարանում արդեն մթնում է․․․ գնացքը որոշել է ուշանալ։ Ռելսերը մրսում են, ես էլ․․․ Արևամուտ է․․․
ես ուզեցի, որ ժամանակը մի քանի րոպեով մոռանար առաջ գնալու մասին, ես ուզեցի, որ մի պահ կանգներ ժամանակը ու շուրջը նայեր՝ ուր եմ վազում․․․
գնացքը որոշել էր, որ ես էլ եմ ուշանալու․․․շնչակտուր մարդիկ վերջին ուժերը հավաքած հասնում են մատույցին ու շնորհակալ լինում, որ գնացքը որոշել էր ուշանալ․․․իրենք գոնե հասցրին․․․ մարդիկ ճեպընթաց գնացքներ են նստում, բայց իրենք էլ չգիտեն ուր են գնում,-ասում էր միակ հավատարիմ էակը․․․
ես գիտեմ, իշխան, տուն, տուն եմ գնում․․․