Քաղաքը թաց էր, հոգիները լցված, փողոցները դատարկ․․․
ապտակում են, երբ ուզում են ուշքի բերել ու եթե ապտակում է կյանքը, պետք է ոչ թե ծնկի, այլ ուշքի գալ․․․ հետո ծնկի գալու համար գոնե փափուկ խոտածածկ է պետք․․․ քաղաքը ասֆալտապատ է, ասֆալտն էլ թաց․․․ հետո մի օր կհիշես ապտակն էլ, ասֆալտն էլ, անձրևն էլ ու կժպտաս ակնոցիդ թրջված ապակիների հետևից․․․
կյանքը ոչ թե ապրել, այլ զգալ է պետք․․․ կյանքին ոչ թե սպասեցնել, այլ սպասել է պետք․․․սպասելուց էլ պետք է ընդառաջ վազել․․․հանդիպել ու հետը մնալ․․․մինչև վերջ, գոնե բաժանումից առաջ պետք է միասին լինել․․․․
բազմակետերի մեջ մնացած բառերը թողնում եմ հորինելուն, պատկերացումներին ու տրամադրությանը, բազմակետերը կյանքի էն դեռ չլցված տեղերն են, փորձի ու փորձությունների արդյունքում լցվող, հարթվող փոսերն են։ Սկզբում շատ են բազմակետերը, հետո լցվում են հիշողություններով․․․
Քաղաքը թաց էր, ես էլ էի թրջված․․․հոգիները լցված էին, փողոցները դատարկ էին, լուսավոր, պսպղացող․․․մի քանի օրից էս ամեն ինչի վրա ձմեռ կգա․․․․