-Ցուրտ է,-ասացի:

Չպատասխանեցիր, ձևացրիր, թե չես լսում:

-Մրսում եմ,-ավելի բարձր ասացի` ձևացնելով, թե առաջին անգամ եմ ասում:

-Ի՞նչ: 

Հասկացա` մտքերիդ մեջ էիր:

-Ոչինչ,-նեղացա,-մրսում եմ: Երևի տուն գնամ:

-Ինչու:

-Բարի գիշեր:

-Մի գնա: Մնա: 

-Բայց չես խոսում ու ոչ էլ լսում ես` ես ինչ եմ խոսում: Մնամ` որ ինչ:

-Մնա, որ լռենք: Մենակ լռել չեմ ուզում: Հասկանում ես: Մենակ լռում են թափառաշրջիկները: Մենակ լռում են լքվածները: Իսկ ես ոչ թափառաշրջիկ եմ,ոչ էլ լքված: 

-Ի՞նչ ես

-Սիրահարված: Լռիր: Սիրում եմ լռությանդ ձայնը: Լռիր, լսում ես մեղեդին?

Ես այնքան ռոմանտիկ չէի, որ ինչ-որ մեղեդի լսեի, ստել էլ չէի ուզում: Խաբելով ասած բարի խոսքն ում է պետք: Գիտեի էլ, որ կհասկանաս, եթե խաբեմ: Ախր ինձ մինչև ուղն ու ծուծս գիտեիր:

-Չեմ լսում: Ինչ մեղեդի, ցնդում ե՞ս:

-Այդպես էլ գիտեի, ապրես, որ չստեցիր: Քայլենք:

Չսպասեցիր էլ` տեսնես` համաձայն եմ, թե` ոչ: Քայլերդ առաջ գցեցիր: Մի կերպ ուշքի եկա, հասա քեզ ու բռնեցի ձեռքդ:

-Ապրես, որ եկար: 

-Ու՞ր ենք գնում 

-Չգիտեմ: Քայլենք:

Այդպես լռեցինք, լռեցինք այնպես, կարծես թեմաներ չկային խոսելու: Հարցեր չկային տալու: Խոսքեր չկային ասելու: Բայց հոգումս այնպիսի քաոս էր, որ կխոսեի, կասեի, կփիլիսոփայեի: Գիտեի` որ չէիր սիրում: Ու ինչքան էլ խոսեի, ասեի ու փիլիսոփայեի, դու ավելի ճիշտն էիր ասելու, ավելի հակիրճ ու տեղին էիր խոսելու: 

-Հասանք,-ասացի:

-Իսկ մենք ուր էինք գնում:

-Մեր սիրած տեղն ենք եկել: Միթե այստեղ չէինք գալիս: 

-Մենք ոչ մի տեղ էլ չէինք գնում: Ոտքերս այստեղ եկան: Քո ոտքերն էլ հետևեցին նրանց: Ապրես, որ եկար:

-Ինչու՞ ես անընդհատ ասում` ապրես: 

-Որ ապրես: Որ լինես: Որ հետս գաս: Որ հետս լռես: Ու երևի մի օր էլ հետս կլսես այն մեղեդին:

-Երևի կլսեմ, ես ուզում եմ լսել: Կոկորդս խեղդում է, խոսիր մի քիչ:

-Բառերը չեն խեղդում: Գլուխդ ուսիս դիր, որ չտեսնեմ արցունքներդ: 

Դու մարդ կոչվելու իրավունք չունեիր, դու սովորական չէիր…

Ես լաց եղա, դու լռեցիր: Անսիրտ էիր, քարսիրտ: Հետո էլ ասում էիր` սիրահարված: Կոկորդս էլ չէր խեղդում, բայց խոսել ուզում էի: 

-Ինչու՞ չես խոսում: Չունենք թեմաներ: Չկան հարցեր, որ ուզում ես ինձ տալ: Անիի ընկերը իրենց հանդիպումներին կիթառով է գնում, միասին երգում են… 

Հասկացա` պետք չէր ասել: Թեմա էի փնտրում, որ ասեի ու մոռացնեի նախորդ ասածս:

-Հիշում ես մեր առաջին հանդիպումը: 

-Դա մեր առաջին հանդիպումը չէր: Դա քո առաջին հանդիպումն էր ինձ հետ:

-Ինչպես?

Չպատասխանեցիր: Հասկացա` վիրավորել եմ քեզ: Էլի մտքերով էիր: 

…

Քեզ մինչև վերջ չընկալեցի ու չհասկացա: Քեզ չճանաչեցի, բայց սիրում էի: 

Ու գիտես ինչ եղավ…Դու մեր հաջորդ հանդիպմանը կիթառով եկար… Ես լավ էի հիշում, որ դու կիթառ չունեիր…