հեյ,

արթնացել էի թե’ ֆիզիկապես, թե’ հոգեպես էնքան քամված, էնքան անէներգիա, որ չէի ուզում արթնանալ ընդհանրապես։ շաբաթը գերհագեցած էր աշխատանքային առումով, ու ես էլ նվիրվեցի մինչև վերջ։ ուրբաթ կեսօրին արդեն հասկանում էի, որ չեմ ձգում։ ու էսօր առավոտյան կանգնեցի դիլեմայի առաջ՝

թողնել ամեն ինչ, մնալ անկողնում, ֆիլմեր ու հոլովակներ նայել, լռել, լռության մեջ մնալ, հանգստանալ, թե վեր կենալ, պլանավորած գործերը անել, ինչքան էլ որ իսկապես չունեմ էներգիա։

խնդիրն էնա, որ երբ կան անելիքներ, երբ ես գիտեմ, որ սա միակ օրնա էդ ամենն անելու, միտքս չի հանգստանա, մինչև չվերջացնեմ էդ գործերը, ինձ մեղավոր կզգամ, եթե պառկեմ ու ինձ հանգստին տամ։

որոշեցի քչից սկսել։ շատ դանդաղ վայելել առավոտյան սուրճը (նույնիսկ նախաճաշելու հավես չկար), նայել երեկվա կիսատ թողած ֆիլմը, տեսնել օրն ուր կգնա։

հետո խոհանոցին անցա, մի քանի բան մաքրեցի, հավաքեցի, ընթացքում պոդկաստ լսեցի, շեղեցի մտքերս իմ հոգնածությունից, իմ էս անդուր վիճակից։ ու ամեն մի գործ անելիս մտածում էի, որ հենց դա վերջացնեմ, պառկելու եմ, հանգստանալու եմ։

չեղավ նման բան, հիմա մտածում եմ՝ քայլելու գնալ, բայց դեռ չգիտեմ՝ դա ա՞ ճիշտը՝ հանգստանալու համար, թե էլի շարունակում եմ հյուծել ինձ։ այ էդ ինքնամեղադրանքնա ստիպում քայլելու գնալ, չպառկել, ինչքան էլ, որ էդ պետքա օրգանիզմիս։ մի օր էլ դրան կհաղթեմ, մի օր էլ էնքան պատրաստ կլինեմ, որ պառկել ու ոչինչ չանելն էլ օրվա անելիքների ցանկում կլինի։ ու դրանից ես ինձ վատ չեմ զգա։

հոգ տար քո մասին