հեյ

մանուկ ժամանակ բոլորս էլ վարդագույն փոքր նոթատետրեր ենք երևի ունեցել, որ փոքրիկ բանալի ուներ։ մեր բոլորի մեծ եղբայրներն էլ փորձել են գրչի ծայրով բացել էդ նոթատետրը, դե արգելված պտուղը օրագիրը քաղցրա։ ու մենք կռվել ենք ու տարել, թաքցրել մեր արևին կարծիքով գաղտնի վայրում՝ ասենք ներքնակի տակ։  

չէ՞

ես գրել եմ դեռ երկրորդ դասարանից։ չէի ասի, թե պատճառը ինքնարտահայտվելու տեղերի քիչ լինելն էր։ թե ոչ մեկ ինձ չլսեր էլ, տատիկս կլսեր։ ասում էր՝ կանգնի աթոռի վրա ու ասենք արտասանի «Դավիթն էլ ահա սարի գագաթին կանգնած՝ գոռում է վիշապի նման․ ով քնած է արթուն կացեք․․․․»։ ես հա, լսվող երեխա էի, բայց նաև գրում էի ու շատ։ ու դա հասավ նրան, որ երբ մի շատ կարևոր  մաս իմ կյանքից մի շրջանով պետք է պակասեր, ես ստեղծեցի էս բլոգը ու սկսեցի պատմել֊հորինել արդեն օնլայն հարթակում։ 

դե մինչ էդ գրում էի սոց կայքերում ու շատ (առիթից օգտվում եմ էս պահին ու տեղեկացնում եմ պաշտոնապես՝ ինձ սոց կայքերում մի գրեք, մի սպասեք, դեռ պահպանված են հաշիվներս, քանի որ դեռ տեղեկատվություն կա, որ պետք է պահպանեմ, ինչի ժամանակը չունեմ, բայց ես հաշիվներիս չեմ հետևում ընդհանրապես, դրա փոխարեն՝ lilith@syuneci.am), բայց շատ ավելի հաճելի ա, երբ գրելուդ հարթակը քո սեփականն է ու քո մասին ու քոնը․․․

աշխարհի ամենաերջանիկ օրերից մի օր ստեղծվեց syuneci.am-ը։ աստվածներ․․․օրը չեմ հիշում ։Դ անսպասելի չէր, ես ոչինչ չեմ հիշում։ (:

իսկ ինչու՞ գրել․․․ 

գրելու համար քեզ թեմաներ են պետք, որոնք պետք է պատմություններ դառնան։ էդ պատմութունների համար սկսում ես ուշադրություն դարձնել՝ ինչ է կատարվում շուրջդ, ինչ զրույցներ են խոսվում ու ինչ արարքներ ես տեսնում։ 

գրելու համար քեզ պետք է մտքերդ համակարգել, իսկ դրա համար սկսում ես ուշադրություն դարձնել՝ ինչ ես մտածում, կարևորում ես հոսանքները, որ ուղեղովդ անցնում են, հետևում ես բառերին, արտահայտություններին․․․․ 

գրելիս ստեղծում ես, ստեղծագործում ես, վազվզող մտքերդ աչքերիդ առաջ նյութականանում են, շարվում են էկրանիդ, հասնում են էն մյուսի էկրանին, ժամանակի ու տարածության միջով են անցնում․․․․

գրելը հոբի չի, գրելը ապրելակերպա դառնում, գրելը օգնում ա քեզ ու մենակ չի թողնում, գրելը միշտ քեզ հետա։ եթե նույնիսկ չես ուզում, որ էն մյուսը իմանա, որ դու ես գրել, անանուն գրիր, որովհետև դու ունես դրա իրավունքը ևս։ 

տենց․․․