հեյ
էսօր առավոտյան զբոսանքի ժամանակ Արմինի հետ քննարկում էինք, թե ինչքան գոհ ենք, որ այս կամ այն մարդը գնաց։ մեր կյանքից։ ու էդ մարդիկ քիչ չեն (հատկապես իմ կյանքում)։ երևի պատճառներից ամենագլխավորը ես եմ՝ թողնելու հատկությունս, մեկ էլ երևի էդքան էլ մնալու համար տրամադրող մարդ չեմ (ով գիտի)։ ինչևէ` փորձը ցույց է տալիս, որ նրանց գնալը լավագույն որոշումն էր, նույնիսկ գալուց շատ ավելի ճիշտ որոշում։
 |
| զգուշացեք կատուներից ինչ֊որ տեղ Գերմանիայում |
կյանքեր չկան, որ չունենան գնացողներ, որովհետև կյանքը Աբովյան փողոցը չի՝ երկկողմանիա։ ու թե գալիս են՝ ուզենք թե չուզենք, նաև գնում են՝ ուզենք թե չուզենք։ հարկավոր է հասկանալ, որ բոլոր գնացողներին պարզապես ձեռքով հաջող անել է պետք։ ու երբեք պետք չի պահել գնացողին։ չի կարելի համոզել՝ մնալ։ կորցնելու ցավը, իսկապես, որքան էլ անտանելի դժվար է, դիմանալ հանարավոր է հաստատ․ հիշենք, որ հոմո սափիենսը գոյատևել և հասել է 21֊րդ դար ու բլոգում է միայն «հարմարվողականություն» կոչվող հատկության շնորհիվ։
թող գնա․․․
 |
| եթե տխրելու եք, սիրուն տեղեր գտեք տխրելու |
երեկոյան էլ թութում, երբ քննարկում էինք մեր կյանքի անտանելի մարդկանց, որոնք սովորական օրը փչացնելու մեծ վարպետներ են, Նորայրը խորհուրդ տվեց պարզապես հանել իրենց կյանքից ու հեռու մնալ։ այսինքն՝ գնալ։
թող, գնա․․․
մարդկային հարաբերությունները անվերջ ուսումնասիրելու, խորը, բարդ, բայց և միաժամանակ անտանելի պարզ թեմա կարող է լինել։ բարդ հարց՝ պարզ պատասխան։ չսեփականաշնորհել մարդկանց մեր մտքում, լինել ինքնաբավ ու ինքնահաստատված ու հարգել։ պարզապես հարգեք դիմացինի ու ձեր ցանկացած որոշում՝ գնալ֊մնալու, թողնել֊տանելու։ մի բարդացրեք կյանքը, մանավանդ 2020 թվականը տեսնելուց հետո։
տենց․․․
(: https://www.youtube.com/watch?v=uzruSl0IzdA
(:
Տեսնես ես ինչքան կմնամ քո կյանքում…?)
ինչքան ուզում ես 🙂