չեմ հիշում, թե Նեմրան քո սիրած խմբերից լիներ կամ էլ Դյուսելը իմ սիրած քաղաքներից մեկը, բայց էսօր Նեմրան անձրևի տակ Դյուսելում երգում էր էն երգը, որ մեր մասին էր։ Հա, մի օր ես ու դու մենք էինք, մի օր չէ, մի օրից միքիչ երկար․․․մոտ մի քանի մի օր․․․

Նեմրան ասումա, որ ինչ եղավ անցյալում, եղավ անցյալում, Նեմրան հիշեցնումա ձմեռ, որ միքիչ տաք էր մնացած բոլոր ձմեռներից․․․

Դյուսելում արդեն Սուրբ Ծնունդ ենք նշում  ու ես հիշում եմ՝ վերջին Սուրբ Ծնունդը մի քիչ մենք էինք, արդեն միքիչ մենք․․․

Ես էլ դու էլ հասկանում էինք, որ մի օր միքիչ ավելի շատ ենք մենք լինելու, բայց երբեք ու երբեք չէինք հավատում, որ էդքան մենք լինելուց հետո նորից ես ու դու ենք դառնալու․․․հեռու․․․ես Դյուսելում ու դու Երևանում։

Երևանը լավ քաղաքա, տրանսպորտը միքիչ շատ անհարմարա, խցանումները շատ են, խանութները թանկ են, փողոցներում ավելի շատ սրճարաններ կան, քան ծառեր, բայց Երևանում դու տանն ես։ Դյուսելում էլ կարաս քեզ տանը զգաս, բայց երբեք չես զգա։

Մի քանի անգամ արդեն երազներ եմ տեսել, երբ Դյուսելը մեր քաղաքնա․ գիտես Հռենոսը ինչքան սիրունա մտածելու, մենակ մնալու ու տխրելու համար․․․ Երևանում տխրելու տեղերը շատ էին, բայց մենակ մնալու շատ քիչ տեղ կար։ Ստիպված տխրում էինք միասին, այգու նստարանին նստած, ցուրտ էր․․․

Արդեն չեմ հիշում՝ քո սիրած խմբերը․․․

Բայց երևի մի օր, երբ Դյուսելը թողնի ինձ նորից Երևան գալու, կգտնեմ քեզ նույն նստարանին, կխանգարեմ մենակ մնալդ, մենք նորից չենք դառնա, բայց տխրելու համար էլ մենակ չես մնա։ Կգամ, կտխրենք միասին, երևի ամառ կլինի, երևի շոգ կլինի, Երևանում ամառները միշտ էլ շոգ են․․․

Էս մտքերը գնացքի կայարանում եմ թողնում, գրում եմ ռելսերին․․․գնամ երևի․․․ինչ եղավ անցյալում, անցավ անցածի հետ․․․ հիմա ես ես եմ Դյուսելում, դու էլ դու ես Երևանում՝ տանը․․․