երեկվանից անձրևներ են.
զգացել ե՞ս թաց քաղաքի շունչը,
հաստատ զգացել ես.
թափառող ընկերս դու էիր,
իսկ մեր կողքին քայլողը
շուն չէր`
սև ստվեր, ձեռքին` ժամացույց,
սլաքներն ընկել էին,
ու չէր էլ աշխատում
շատ վաղուց:
ժամացույցը կար, միշտ թևին էր:
չեմ հիշում՝ տերն էր թափթփված,
թե` ժամացույցը հենց հին էր.
արդեն չեմ հիշում շատ բաներ`
ամեն օր ասված որբ բառեր ,
որ մնում էին ստեղներին,
մեռնում,
թաց ապակու հետևից վազող
թաց ասֆալտ…
երեկվանից անձրևներ են,
զգում ես քաղաքի շունչը երևի,
ասածս խոսքերը լացից հետո են,
մտքերիս իմաստին հեչ մի սևեռվիր :
ես աթոռների արանքից հանգեր եմ փնտրում,
ձեռքի հետ միֆեր եմ կոտրում,
թե բառերը որբ չեն լինի,
նամակով պետք է մեկին գրել,
գոնե բառերը որդեգրել,
հետո թղթերն եմ պատառոտում,
հավաքում ձեռքումս, դեն նետում
ու հիշում մոռացածը թաց`
ապակին
ասֆալտը
չորացած….