հեյ

Արմինը համալսարան ընդունվելու համար աշխատանքա գրում մենակության մասին։ ուղարկեց, կարդացի։ ու մի շատ լավ միտք էր գրել, որ մենակությունը ոչ թե ֆիզիկական, այլ հոգեկան վիճակա։ դու կարաս հազարավոր մարդկանց մեջ լինես, բայց էլի քեզ  մենակ զգաս։ էսօր մի տեսակ տենց օրա մոտս։ մի տեսակ մենակ եմ զգում ինձ աշխարհի յոթ միլիարդից ավել մարդկանց մեջ։ նույնիսկ դիտմամբ որոշեցի տանը չմնալ, այլ գալ սրճարանում նստել, դաս անել ու բլոգել, բայց ինձ թվումա՝ մի մեծ պատա կառուցվել ամբողջ գիշեր իմ ներքին աշխարհի ու ամեն ինչի մեջտեղում ու հիմա ներսս շատ մենակա։ 

քայլեցի քաղաքում անձրևի տակ ահագին երկար, մարդկանց նայեցի, մեհ… էս զգացողությունը վաղուց չէր եղել մոտս։ երևի նորմալա, երևի պետք է կենտրոնանալ ոչ թե դրա վրա այլ թե ոնց անել, որ անցնել hackthebox-ի էս լեվելը ու գնալ սրճարանից։ որոշել եմ միայն էս լեվելը հաղթահարելուց հետո դուրս գալ ստեղից։ 

«լեվել»-ը դուրս չեկավ։ պետք է ասել՝ մարտահրավեր, մակարդակ, խնդիր, բայց ոչ՝ «լեվել»։

իրականում առիթից օգտվեցի, եկա գրելու քանի դեռ seclists-ն էի clone անում։ յէյ, պըրծ։ գնամ տեսնեմ՝ ինչա տալիս մեզ էդ word-list-ը։ (:

one eterniry later: 

ոչ մի բան էլ չտվեց ու ես ևս մեկ անգամ համոզվեցի, որ ես աչքիս գերանը չեմ տեսնում։ կամ չգիտեմ՝ ուրիշ ասացվածք։ խնդիրն էնա, որ ես հազարավոր ծրագրեր install արեցի, ինչ ասես փորձեցի, ուղղակի հարկավոր էր նկատել, որ URL-ի մեջ # կա ու էդ նշանակումա, որ comment-ների վրա պետք է ուշադրություն դարձնել։ աստված իմ, ընդամենը 3 րոպեի գործ էր, իսկ ես 4 ժամա էս եմ անում։ 

ինչևէ, դոբին ազատ է, արդեն կարող եմ դուրս գալ սրճարանից։ 

հոգ տար քո մասին