First steps in literary translation

#SyuneciBlog

Անկումի երգը

Ալիս Օսվալդ

Թափվող անձրևի պատմությունն է սա,

Որ տերև կդառնա ու նորեն կգա

Ամռան անձրևի պատմությունը թաքուն,

Որ լույսն է գողանում, ծաղկին ընծայում:

Ամեն ծաղիկ էլ ընծայի նշույլ,

Որ հողից ծնվում, հոսում է կանաչ՝

պահին ընդառաջ:

Կաթիլի երազը և հեքիաթը այս,

Գլխիկին թեքված, փոքրիկ է անչափ՝

լոկ մի մազաչափ:

Ուր էր թե ես էլ այնպես անցնեի՝

Ջրի նման ջինջ, ջրի պես վտիտ

փարվեի խոտին:

Գտնելու լույսը հանգած մի կետից՝

Անձրև դարձնելով, կաթիլ դարձնելով

մի սերմնահատիկ:

Հետո ով գիտի՝ միգուցե ես էլ ջրի պես գտնեմ,

Հույսիս նժարը համբերությանս լույսին

հավսարեմ:

Ջուրն այդ անմշակ, ջուրն այդ հողեղեն,

Հոսում է, լցվում, ծորում է ջուրը

դեպի այն գուռը:

Չընդդիմանալով երկրի օրենքին՝ թրջում է լեզուս,

Ու պաղը նրա երգեր է հյուսում՝

շարքերով խոսուն:

Որ պատմությունն է թափվող անձրևի.

Լույսին է ձգվում, լույսին՝ մի կողմից

ու թափվում նորից:

մի բաժակ կօֆէի շուրջ