#SyuneciBlog
-Կներես, ուշացա, քնած էի մնացել:
-Էլի ամբողջ գիշեր կարդացել ես…կամ, սպասիր գուշակեմ, հերոսների հետ մի տեղ գնացել, կռվել, հաղթել, պարտվել, կորցրել, մահացել ու լացել՞:
-Մենակ կարդացել: Ու հետևել եմ հաղթել-պարտվելուն, կորել-մահանալուն:
-Անարցու՞նք:
-Չի ստացվի:
-Էլ բան չեմ ասում, էլ չեմ խոսում, դու գիտես ու քո աչքերը, դու գիտես ու քո արցունքագեղձերը, մի օր կդատարկվեն, մի օր կսպառվեն…
-Է՜, դե… ես չեկա, որ գիշերվա լացած-չլացածս պատմեմ, եկել եմ մենակ մնամ:
-Մենակ ես, ինչքան էլ խոսեմ, ձանձրացնեմ ու ջղայնացնեմ, ձանձրանամ ու ջղայնանամ: Եկել նստել ես ճմրթված քաղաքի ամենաճմրթված նստարանին, ուզում ես՝ քեզ մենակ թողնեմ ու թողնեն: Ի՞նչ պետք է անես մենակ:
-Էդ քաղաքն ու նստարանը չեն ճմրթված, քո հոգինա ճմրթված, իզուր էլ եկա, դու ինձ մենակ խանգարում ես: Իրականում չեմ փախնում, շատ բաներ վանում են ինձ, ու ես մեղավոր չեմ, որ իմ կյանքում ֆիզիկայի էդ օրենքը չի գործում: Թող ես մինուսը լինեմ, բայց պլյուսները չեն ձգում: Էսօր էլ բոլորը պլյուս են, որ կողմ քայլում ես, հեռու ես շպրտվում, ըկնում, ջարդուփշուր լինում, գիտես՝ ամեն անգամ հեշտա մենակով բարձրանալ ու նորից մինուսի փնտրտուքներով պլյուսների մեջ ընկնել, վանել, նորից կրկնել էս ամբողջ վերջին նախադասությունը: Քաղաքը ճմրթված չի, մենք ենք ճմրթվել ու ծուռ ենք նայում շենքերին ու մեկ-մեկ էլ մնացած ծառ ու թփին: Քաղաքը մեղավոր չի, որ դու մենակ ես: Քաղաքը քեզ ամեն ինչ տվելա, նույնիսկ էս նստարանը:
-Գլխարկդ աչքերիդ ընկավ, ուղղի, ցուրտա, սուրճ վերցնե՞ս:
-Վերցնեմ, բայց էլի էստեղ նստենք:

Անցորդները խեթ-խեթ էին նայում այգու նստարանին միայնակ նստածին, որ մի քանի րոպե խոսեց, բարկացավ, ժպտաց, գլխարկն ուղղեց, վեր կացավ ու քայլեց դեպի դիմացի սրճարանը: