հեյ

էսօր  նայում էինք Ջոն Օլիվերի երեկոյան շոուն տոմսերի, դրանց գների ու վերավաճառքի մասին (իրականում շատ խնդալու ա, նայիր, եթե հավես ու ժամանակ ունես), որտեղ հնչեց միտք՝ «էն գնով, որ ես գնում եմ համերգի տոմսեր, երաժիշտները պետք է սերենադ նվագեն իմ պատշգամբի տակ»։ հըմ։ ինչքան էլ օրենքները կամ կանոնները ստիպեն, մարդիկ գտնում են օրինակ՝ երգերը անօրինական ձևով ներբեռնելու կամ լսելու ձևեր։ օրենքը չի, որ պետք է մարդուն սովորեցնի աշխատանքը գնահատել ու դրա համար վճարել։ երբ youtube-ով երգ ես լսում կամ հոլովակ նայում (հաճախ ոչ էլ նայում ենք հոլովակը), մոռանում ես մտածել՝ ինչքան աշխատանք կա էդ երեք րոպեի հետևում։ էլ չասեմ՝ երբ առանց մի քանի դրամ վճարելու սթրիմ ես անում նույնիսկ ֆիլմերը։ 

եթե երաժիշտը էդ ամենի արդյունքում չի վաստակում գումար, քանի որ ոչ մի երգ իրականում չի վաճառվում, մնում է միայն համերգների միջոցով գտնել էն գումարը, որով կկարողանա գոնե հաջորդ գործի վրա աշխատել։ պատկերը շատ շատ ավելի տխուրա Հայաստանում։ 

ցավոք շատ քչերն էն այսօր երգ գնում, վճարում իրենց լսած երգերի համար (ինքս էլ չեմ վճարում, եթե հաշվի չառնենք դիզերի բաժանորդագրությունը) ու մի բան էլ ավել՝ բողոքում են համերգների տոմսերի թանկությունից։ 

որակյալ երաժշտություն ու շոու պահանջողները պետք է հիշեն, որ էդ ամեն ինչը կախարդական փայտիկով չի առաջանում, կա աշխատանք, որն արժանի է գնահատանքի։ 

եթե քեզ համարում ես երաժշտության սիրահար ու չես ալարում, ինքնակենսագրականիդ մեջ հոբի բաժնում գրում ես՝ listening to music,  եղիր երաժշտության սիրահար մինչև վերջ։ վճարիր քո լսած երգի համար, նայած ֆիլմի համար, օգտագործած ծրագրերիդ համար, հարգիր էն մարդկանց աշխատանքը, որ քո օրը միքիչ ավելի գունավոր են դարձնում ու աշխարհն էլ՝ ավելի լավ տեղ ապրելու համար։ 

հոգ տար քո մասին