հեյ
քայլելիս, գնումներ անելիս, աշխատանքային ժամերին մի տեսակ ցրվելու ու նաև այլ թեմաների մասին մտածելու համար հաճելիա ինչ-որ պոդկաստ լսելը։ արդեն մի անգամ գրել եմ՝ ինչ պոդկաստներ եմ առաջարկում, ինչեր եմ լսում։ հիմա ցանկը միքիչ փոխվելա, շատ են դուրս գալիս Lex Fridman-ի պոդկաստները, Jordan Peterson-ին եմ սիրում լսել ու էլի շատերին։
էսօր rearange-ի ժամանակ էնքան ճիշտ միտք հնչեց էն մասին, որ հայերը երբեք գոհ չեն։ հյուրը պատմում էր, որ ամանորյա տոներից առաջ ինչ-որ մեծ մեքենա են բերել, ու անցորդները կարող էին ուղղակի կոճակ սեղմել ու տարբեր նվերներ ստանալ մեքենայից։ ոչ մեկի դեմքի արտահայտությունը գոհացական չէր, մի տեսակ սովորական վերցնում էին նվերն ու հեռանում, ու աչքերի մեջ գրված էր «հա, իբր ինչ, ավելի լավ բան չէի՞ք կարող նվիրել»։ ես էդ հայացքը տեսնում եմ գրեթե ամեն օր։ մարդկանց տալիս ես ուշադրություն, իսկ իրենք դա ընդունում են որպես քո պարտականություն։ ու մի տեսակ չկա՝ «շնորհակալություն» բառը։
Մետաքսն էսօր պատմում է, որ Չեխիայի իր գործընկերներին սովորեցրել է հայերեն «շնորհակալություն» բառը։ ես ուզում եմ, որ Հայաստանում էլ շատերը սկսեն օգտագործել դա, մի տեսակ սովորական դառնա շնորհակալ լինելը։ երբ երեխա էինք, մեզ սովորեցնում էին կոնֆետը վերցնելուց հետո «շնորհակալություն» ասել։ տարիքի հետ մի տեսակ downgrade ենք լինում upgrade-ի փոխարեն, այո՞։
մի հատ գաղտնիք էլ ասեմ ու գնամ՝ ինչքան գնահատված զգա դիմացինդ, էնքան ավելի նվիրված կլինի։ դու ես ընտրում էդ մարդու վերաբերմունքը քո նկատմամբ։
հոգ տար քո մասին