հեյ

Վանաձորի մայթերը լայն են․․․բալկոնները պատշգամբները սիրուն են․․․«առաջ տված» չեն․․․․ ես չեմ ուզում ասել՝ քաղաք։ աշխարհում շատ քաղաքներ կան, իսկ Վանաձորը հարազատ անկյունա, նույնիսկ էն դեպքում, երբ առաջին անգամ ես եղել ու մնացել ես քսանչորս ժամից միքիչ քիչ։ բայց հասցրել ես քեզ էնքան ազատ զգալ, որ համարել ես քոնը։

 մի վահանակի վրա կարդացի՝ Վանաձոր՝ հնարավորությունների քաղաք։  հա՛, հնարավոր է գտնել մենակություն, ազատություն, ժամանակ․․․․տարածություն։ քայլել, վազել, կանչել, ու զգալ՝ ինչքան ուզես։ 

երևանում ձեռքերը գրպանները դրած գլուխը կախ քայլելու հականիշն էր Վանաձորը։ 

էնքան գույն կա, էնքան բնություն կա, էնքան սեր կա․․․

մենք վազեցինք փողոցներում, մենք աստիճաններով բարձրացանք ու վերևից նայեցինք Վանձորին, իսկ Վանաձորը ամբողջ ընթացքում մեզ էր նայում՝ էս ո՞վ են էս խենթերը։ 

էս էլ մեր քսանչորսից միքիչ քիչ ժամը՝