The family event (Her b-day without her)

#SyuneciBlog

Հեյ:
Ասում են կյանքում ամենաերջանիկ պահը էնա, որ ճամփորդությանդ առաջին օրը արթնանում ես ու փորձում հասկանալ՝ որտեղ ես: Երբ էսօր արթնացա, հարկ չկար հիշելու՝ որտեղ եմ, բայց մի միտք որ արտասանվեց առանց շրթունքների շարժի, օրս դարձրեց լավագույններից մեկը՝ Արփիի ծնունդնա էսօր:
Արփիի: Ծնունդը: Ծննդյան օրը: Առաջին քսանամյակը: Առաջին օրը՝ քսան տարեկան: Էսօր:

Ստորև մի քանի անկապ նախադասություններ, որ ուղղակի կգրեմ օրագրի նման:

Երեկ Արփին հուզվեց անակնկալից (դե մեր մեջ ասած՝ ես էլ պակաս չէի հուզվել): Արմին, դու ոնց ես էդքան ուժեղ: 
Անկեղծ ասած՝ առաջին դասից թռել ենք, որ առանց Արփի նշենք ծնունդը կոֆեով ու չայով 🙂 (Արփին գնացելա, որ գա)
Ու ես մենակ մի բան եմ ուզում Արփիին մաղթեմ՝ քեզ ուժ ու համբերություն, որովհետև սա դեռ սկիզբնա 😉

Աշնանը։ Պատուհանից։

#SyuneciBlog
Աշնան վերջին հովերն են։ Հետո ցրտերն են գալու։ Հետո վախենալու ենք ավտոբուսի պատուհանը բացել ու ականջակալի երգերի նոտաներին համապատասխան պատկերներ որոնել։ Հիմա հովերն են։ Հիմա հնարավոր է։ 
Այսօր ճանապարհը ավելի ու ավելի հարազատ է դառնում, երբ հիշում եմ, որ ուր որ է ձյունով է ծածկվելու, ու ավտոբուսը առանց սառույցից վախենալու չի սլանալու, որ ինձ տուն տանի։ Հետո սառույցի ժամանակ ավտովթարներն են շատ լինում, իսկ ես դրանցից սարսափում եմ, ինչպես սարսափում եմ, երբ ծխախոտը առանց հանգցնելու աղբամանի մեջ են գցում։ Կամ գետնին։ Օրեցօր հարազատ դարձող, կանաչ ու դեղին տերևներով ծածկված ճանապարհով ավտոբուսը սլանում է, իսկ ես ականջակալիս նոտաներին համապատասխան պատկերներ եմ փնտրում։ Չկա։ Երգերս քո մասին են, իսկ դու չկաս։ Իսկ եթե կաս էլ, թերթի կրպակ կամ կանգառում սպասող տատիկի ձեռքը բռնած փոքրիկ ես։ Եթե չէ՝ ավտոմասերի խանութ։ Անցանք։ Այդպես էլ իրական պատկերդ չգտա։ 
Կողքիս  մի երիտասարդ կա նստած։ Ձեռքին՝ ծաղկեփունջ։ Իմ չսիրած ծաղիկներով․ ես առհասարակ ծաղկասեր չեմ։ Իսկ երիտասարդը քնած է։ Հնարավոր է՝ երազում արդեն նվիրել է ծաղիկները։ 
Հասնում ենք քեզ, եթե համաձայն ես հագուստի խանութ լինել։ Եթե չէ՝ այդպես էլ չկաս։ Չերևացիր։ Երգը փոխվեց, պատկերը չփոխվեց։ Էլի երգը քո մասին է։ 
Լավ խնամված մի տատիկ բարձրացավ ավտոբուս։ Նրան տեղ զիջեցին։ Օրհնեց։ Օրհնանքը լսեցի, որովհետև երգերս վերջացան, ու հանեցի ականջակալներս։ Մինչև տուն էլի կնայեմ պատուհանից, էլի պատուհանը բաց կթողնեմ։ Աշնան վերջին հովերն են, իսկ ես չեմ ուզում կարոտել հովերը, երբ ցրտերը գան։ Նայում եմ պատուհանից ու էլի պատկերներ եմ փնտրում, որ համապատասխանեն ներսիցս հնչող երգերի նոտաներին։ Էլի քո մասին են։ Էլի չկաս։ Կամ էլ կաս, եթե ուզում ես ինձ համար աշնանային երկինք ու դեռ թույլ երևացող լիալուսին լինել։ 

2798ամյա քաղաք

#SyuneciBlog
Հեյ: 
Էսօր արթնացա` հիշելով, որ երեկ Էրեբունի-Երևանի ծնունդն էր ու էսօր պետք է հանդիպեմ Արփիին, որ մի շաբաթվա բաց թողած դասերը լրացնենք: Արդեն հանդիպել ենք, ու ես Արփիի լափթոփով բլոգ եմ գրում: Իրականում բլոգը իմ ու Արփիի դասերի մասին չի, այլ, որ երեկ Էրեբունի-Երևանի ծնունդն էր:
Քաղաքում դեռ մնացել են Էրեբունի-Երևան դրոշներ ու փուչիկներ ու թղթից թիթիզ-սիրուն զարդարանքներ: Բայց էդ ամենը զարդարում են աղտոտ ու փոշոտ, հոգնած ու ձանձրացած մի քաղաքի, որ առանց զարդարանքի էլ կարող էր շատ սիրուն լինել: Ավտոբուսից նայում էի դրոշներին ու դրոշների տակ ընկած շշերին, ծխախոտի տուփերին, արևածաղկի կեղևներին…Ավտոբուսը անցավ կարմիր լույսի տակով, արագ արգելակեց, վարորդը գոռաց անցորդների վրա: 
Երեկ մեր բակի աղբամանը հալվել էր: Հաստատ օդից չէր հալվել (ձեզ եմ թողնում պատճառի գուշակումը): 
Իրականում շատ հետաքրքիր միջոցառումներ կային կազմակերպված, բայց էդ միջոցառումներին գնում էին արևածաղիկ չրթող-թքող ժողովուրդ: Ու գիտեք` ինչ էին երգում միջոցառման ժամանակ` Երևանը մենք ենք: 
Ի՞նչ:
Երևանը արևածաղիկ չրթող-թքող մարդիկ են: Երևանը աղբամանը հալեցնող մարդիկ են: Երևանը կարմիր լույսի տակով անցնող ավտոբուսներ են: Երևանը անցորդների վրա գոռացող վարորդներ են: 
Կներեք, հարգելիներս, բայց Երևանը դուք չեք: Երևանը վարդագույն տուֆի քաղաք է: Արտասահմանցի հյուրերին զարմացնելու, գլուխս բարձր պատմությունը պատմելու քաղաք է: Հպարտանալու քաղաք է: 
Երևանը դուք չեք: Դուք Երևանինը չեք: Երևանը ձերը չէ:

International day of SMILE

#SyuneciBlog

🙂

“S”  is for the Special ones, that sorround you
“M”is for the Mornings that you should start with it
“I”   is for you to say I am happy
“L”  is for Love that motivates you to live
“E”  is for Eternity that takes you.

Smile for you, me or him. 
Smile without waiting for a reason.
Smile and be the reason to somebody’s smile.
Smile and love the life you live.
Smile and live the life you love. 
Smile. 

Four days in UNWTO

#SyuneciBlog
Hi
though the title is “Four days in UNWTO” it seems to me that the whole life of mine has began on the 1st of October and I wouldn’t be sitting in front of computer with this wide smile on my face without these unforgettable, amazing, and different days. Yes, these four days differed from the others for a 4th year student who didn’t even know if she hadn’t been mistaken choosing translation as  her major, and maybe she could become a dentist (who knows). But now I know. Yeah, translation is my major, and maybe (no, sure) it will be mixed with guiding. And I’m awfully happy and glad that I started my steps to my aim with the way of YSLU. I had chance to volunteer for UNWTO and meet awesome people and just to make sure in my future life plans due to our university. So, first of all I would like to say huge thanks to our university, our rector Gayane Gasparyan,  my lecturers, especially Mrs Termenjyan for choosing me and opening this door for my coming days. So let’s give it a start and let’s go back to the 1st of October and remember how and what happened. 
01.10 (Wine Fest and Khor Virap-Deep hole)
I had to wake up very early to manage to go Double Trees by Hilton to accompany our guests to Radison Blu. Yeah, I was excited, and by the way the last night I had high temperature (don’t tell my mom about it :D) and wasn’t even sure would I be able or not. Fortunately I was. At 8:05 am I was at the station. Armenuhi was waiting for me (she is never late). We went to the hotel on foot trying to guess, to understand what is going to happen. Entering, we saw Aki-Hiro Sato from Japan. Brianda and Isabel came a little late, Mr Alik (our driver, and here is the part I should say huge thanks to him for being so kind, nice and patient) drove us to Paris hotel (here Arpi and Anahit were waiting for us with their guests). We are in Radisson. It’s time to go to the buses (To the buses…to the buses (we had a song like this). All of us mention in Facebook “traveling to Khor Virap”. But the main aim of ours was Wine Fest in Areni. Wine, armenian fruits and nuts and dances and songs and everything in armenian. That was a little challenge to describe wat “Aveluk” is, but I did my best, “Aveluk is a dry plant, they reap it in spring and make it dry in order to make soups in winter, I don’t like it but they say it’s tasty. Soup is made with potatoes,beans, etc.” Yes, I did it. 😀 Now it’s cheese. In armenian “Panir” and even “Horats Panir”. This is a type of cheese, it was kept in soil more than two months, some herbs are mixed with it. I don’t like it but they say it’s tasty. After the fest we went to have dinner, and before dinner our Lilit Sargsyan astonished all of us with her translation skills by remembering fifteen-minutes speech and translating without even faltering. Good for you Lilit, keep it. After delicious dinner we headed to Areni Cave. And here is the time to mentioning name of the guide: Boris. His speech impressed all of us. If you ever have chance, go to the cave, and ask him just to tell you that mysterious story, it’s really worth listening. That was our first day, go home, have rest and get ready for the next one. 
02,10 Echmiadzin-Ararat factory-Sevan-Dilijan
hey guys, we are going to Echmiadzin. The holy place for all the armenians. The psalms and armenian Sharakans were impressive and full of emotions. Here I remembered “The one, who prays by singing, prays twice.” 
Brandy Factory: Right we entered me and Anahit exclaimed “The smeeeel”. Sure all of us liked it. And I’m sure that our guests liked not only the smell but also the taste of armenian outstanding brandy. After this all of them (it’s time to cry) went to Sevan and the UWC Dilijan but me and Armenuhi had some work to do at the Radison, so we went back. Here I should my friends to share with the impressions of that tour without us. 🙁
03.10 Conference Day
WOW! That was amazing. Right I entered the hall I made my mind to do my best to have chance of taking part in this kind of conferences and meetings. 
Translation booth. OMG, this is gonna be my future-job. OK, it’s a little bit, no, it’s very responsible and challenging. Don’t worry Lilit, take your time and prepare for this. There isn’t much to tell about conference. Just I should say thanks to Addaia, being there for me, for her help and encouragement. 
04,10 The one where we are crying
Oh, no. This is the last day. It began with the continuation of the conference. But frankly speaking, I wouldn’t like it to end. When the 38th meeting of affiliate members of UNWTO came to its end. we headed to Geghardavak. (Here I learnt the pronounciation of the word “spear”-geghard.) In Geghardavank I had an interesting talk about education, languages and world peace with Mr Georgios and by the way, I share all his opinions. Thank you very much Mr Georgios. Then we had chance to listen to armenian Sharakans.
To the buses to Garni. Pre-christian armenian temple which is dedicated to the God of Sun-Mihr. Arpi says that she has some connection with this temple, as Arpi also means Sun. By the way it was the first time she visited Garni. Photos, group photos and then duduk. We were all ears while listening to the “Horovel” by Komitas. It was full of emotions and goosebumps. Again photos, selfies… We are going to “Yot Qar”-“Seven stones” to have last dinner together. Imagine an open-air restaurant,Garni temple is seen in lights, the moon is so nice, and wine is so tasty. Then we were all talking in groups, sometimes dancing, sometimes not 😀 Right here I discovered that Taj Mahal is dedictaed to an armenian girl, who was a daughter of armenian merchant. OMG, we are so famous. 
It’s time to hug each other. Arpi even cried. It’s time to say how much we loved them, how happy we are to know them, how wonderful days we had. 
The End. 
All these four days we had challenges, we had little problems, there were moments that we didn’t know what was right, and what was wrong. but there were two people we were ready to help us and we were ready to help them. Gohar and Mariam janer thank you again and again, and sorry for making you a little angry sometimes. 
This should be repeated. Wow… I don’t want to finish this blog. 

Վերջակետներով

#SyuneciBlog

 Սևով սպիտակին: Սևից սպիտակին: Ես ապրում եմ: Ես կամ: Անձրև: Աշուն ես: Աշուն է: Ես թաց եմ: Թրջվել եմ: Պատուհանը բաց է: Քամի: Աշուն ես: Նոյեմբեր:
  Երևի թե հասկանաս ինձ, որ ասեմ, թե դժվար նույնը զգայի ապրլինի: Դժվար լինեի: Հազիվ թե օդը նույն թրթիռով շոշափեի: Հազիվ թե ապրիլին աշուն լինեիր: Նոյեմբերն է: Աշուն ես:
 Նոյեմբերով ու նոյեմբերին գնում է աշունը: Նոյեմբերից հետո ձմեռ է: Դու աշուն ես: Հազիվ թե դեկտեմբերին լինես:
 Դու գնում ես: Աշնան հետ: Աշնան: Հետ: Նոյեմբերի 30-ին: Ժմը 23:59-ին կվերցնես բանալի: Կգնաս: Դուռը բաց կմնա: Բանալին մի տար: Էլ չես գալու: Հետ չես գալու: Դուռը փակիր: Կորար: Չգտա: Գնացիր: Դեկտեմբերի 1: Ձմեռ: Դու աշուն էիր: Ձմեռ է: Դուռը բաց մնաց:
Դուռը փակում եմ: Պատուհանը՝ չէ: Սպասում եմ օգոստոսի 31-ի 23:59-ին: Աշուն ես:

Somebody on the map (short story)

#SyuneciBlog

Milky way . Solar system . The Earth. Here can be your address . If you are lucky it coincides  with the concept “Homeland” for you. If you are not, it will make your heart bleed every time you hear the words with the letter “h”; “home ”, “homeland”, “home-longing” and even “homie” or “home-made”.  Hardly could I ever imagine this before handing him a tissue during the interview.
When the Sun opened my window and greeted through the curtains I felt that the day was likely going to be a good one. And why wouldn’t I ? I had my dream job after years of struggle, I earned my living and was building the life I had always dreamed about: the life with colorful stones . That day it was up to me to choose an assistant for me . So the day went about the “assistant-choosing-interview” day.
Being a person who is not fond of office work, I preferred to take the interview at the nearby café . So I called the first applier and make the arrangement.
He entered . After politely smiling and hand-shaking I started to ask the questions that could reveal for me the person in order to understand: do I need him in my job or not . His answers were short ,  relevant,  creative and what was on the first place — confident.
Otherwise being uncertain and not quick in decision-making , I decided at once that he was the helper I was looking for. “You  are accepted” —  I said  clapping my hands ,  trying to be friendly from the very first day. “You are to just sign the five-year contract and you are  my assistant accordingly”.
“Let me go home” – he uttered with  broken voice.
Frankly speaking that wasn’t the answer I was expecting , at least “ thank you ” or “ I appreciate your trust ”.  I just some kind if regretted , maybe I was too quick hiring him . I said dispassionately that he was allowed to go and that I would wait for him tomorrow  at the office.
“Nope , you didn’t understand what I meant , I need to go home , my homeland , you know, I am not from America, this is not the land I belong to, this is not the job I dreamed, this is not the Sun I want to warm my skin. This is not the  soil I want to walk on.
From the very childhood I was taught that men never cry. They are strong , they just never let their eyes to be full of tears. I was shy. I saw teardrops in his eyes . I saw sorrow and anguish and a long history. A history that wasn’t written with his pen , he was forced to write it . Now he pinned his hopes on not getting the job and just stand  chance to leave America, seek for a new life in his homeland, work for it and build his colorful-stone life in the place where his soul belongs .
I handed him a tissue. His hand was shaking when he took it . I said with broken voice : “ You don’t correspond to this work “ . His lips smiled .
Thus,we have it easy to spell the word “ H “ , “ O “ , “ M” , “ E “ . Yet there are people who have cherished dream not only to spell that word but also to live in it.

Չստացվեց

#SyuneciBlog
https://www.youtube.com/watch?v=tqig3d8IicM

  Ես չգիտեմ էլ՝ ինչի համար խաչվեցին մեր ճամփաները: Քարտեզի վրա էլ չեմ գտնում՝ որտեղ հատեցին իրար: Ախր իրականում մեր աշխարհները հատման կետ չունեն: Իմ աշխարհի գարնանը ծառերին բողբոջներ կան, քեզ մոտ դեղնած տերևներ են: Քո ժպիտը իմ աշխարհում լաց է: Իմ բարևին ձեզ մոտ ցտեսություն են ասում: Ձեզ մոտ արևն է արևածաղկի կողմը թեքվում: Ձեզ մոտ հյուսիսը հարավում է: Ձեր ստերին մեզ մոտ հավատում են, իսկ կներեսը մեզ մոտ վիրավորանք է:

Երևի այդ օրը խավարում էր: Պետք չէր գալակտիկայից դուրս գալ ու Չգիտեմ-Որ ուղեծրում հանդիպել ու ցտեսությունիդ բարևով պատասխանել: Պետք էր այդ օրը տանը մնալ: Պետք էր ձեր աշխարհով սառը սուրճը գրկել ու կարդալ ձեր աշխարհով ձանձրալի, մերով՝ ապրեցնող գրքերը: Պետք էր դեմ չգնալ բնությանը ու չճանաչել քեզ:

  Դուրս եկա ու հիմա կես ճամփին եմ: Ոչ իմ աշխարհ ընդունվեցի, ոչ՝ քո: Իմ աշխարհն ինձնից նեղացավ, քոնը ինձ չհասկացավ: Հիմա կես ճամփին եմ: Քարտեզի վրա ինձ չես գտնի: Ես իմ անունն եմ մոռացել: Քո աշխարհում կրակը ջուր էր նշանակում: Ես իմ նշանակությունն եմ կորցրել, ուր մնաց՝ ինձ գտնեմ:

Օրերից մի օր

#SyuneciBlog

Դուռը թակում են: Տանը մենակ եմ: Չորս պատերի մեջ էլ շունչ էակ չկա, եթե չհաշվենք մի ամիս առաջ նվիրածդ ծաղիկները: Չէ, իմաստ չկա նրանց հաշվելու: Էլ չեն շնչում, մեռած են: Ուրեմն՝ մենակ եմ: Դուռը թակում են:
Դուռը թակում են: Վերջին անգամ դռան թակոցին հաջորդել էին ծաղիկները, առաքիչի արհեստական ժպիտը: «Էս որ մի հիմարի մտքով էր անցել գիշերվա հազարին ծաղիկներ առաքել» ասող դեմքին սառած ժպիտ կար: Բայց լսվում էր՝ «Այս հրաշալի ծաղիկները ձեզ»: Ու երբ բանալին երկու անգամ պտտեցի կողպեքի մեջ, նրա ձայնն էր կրկնվում գլխումս՝ «Այս հրաշալի ծաղիկները ձեզ»: Դրան նախորդել էր նրա արհեստական ժպիտը և դռան թակոցը: Հենց այս թակոցի նման: Դուռը թակում են:
Դուռը թակում են, ու ես կտայի ամեն ինչ, որ ունեմ: Կտայի նույնիսկ ծաղկամանի մեջ մեռած ծաղիկնմերը, միայն թե էդ թակոցին չհաջորդի ինչ-որ առաքիչի արհեստական ժպիտ: Միայն թե ժպիտին չհաջորդի անգիր արած բառեր՝ «Այս հրաշալի ծաղիկները ձեզ»: Միայն թե դռան մեջ բանալին երկու անգամ պտտելուց հետո մենակ չմտնեմ տուն: Նորից չլսեմ դռան թակոցը մենակ: Նորից չկրկնվի հիման: 
Դուռը թակում են, ու ես մենակ եմ: Բանալին երկու անգամ դռան փականի մեջ պտտելուն հաջորդում են ծաղիկներ: Բայց այս անգամ առաքիչը չի ժպտում: Արհեստական ժպիտ չկա: Ծաղիկները պարզում է ինձ: Բայց ես չեմ վերցնում ծաղիկները: Չեմ խղճում նրանց: Թողնում եմ, որ ընկնեն միջանցքի հատակին: Թողնում եմ, որ մի քանի թերթիկ, թեկուզ՝ բոլորը պոկվեն ու ընկնեն հատակին: Ծաղկեփունջն ընկնում է: Ու ես գրկում եմ քեզ…Ոնց էի կարոտե՜լ: Բարև:

about summer vocations and leaving tomorrow

#SyuneciBlog

  I’m a 4th year student already. (Oh my Gosh, 4th year? ) If you weren’t lazy at school you can count that I’ve already had three summer-vocations being a student. I don’t take into consideration the summer vocations when I was a schoolgirl, because I want to finish this blog today.
First of all I would like to inform that during my studies I live far from parents, it means that I’m eager to visit them whenever I can. So summer is a good time to leave that hot and dusty city, to find my calm in the countryside, to help them a little (I’m not fond of working all the time) and to have rest. Summer came, exams are over, Hi Mom, Hi Dad, your daughter has arrived, pay the driver. (Yep, I prefer to buy chocolates for parents and never keep money for taxi-pay).
Now it’s time for confession. While preparing for modules, I always dream about free time, sitting in the fresh air, with a coffee cup (that’s essential) and reading…reading…reading again. I think I’ll go home, I’ll wake up early in the morning (okay, at 7:00am, no, please, at least at 8,okay, 8), I’ll go for jogging, then I’ll help mom, then it’s the dreamed free time: read as much as you want. Now about the reality: I come home, I wake up at 10-11, I help mom just a little bit, then take the coffee cup (I told you that it is essential) and sit in front of computer: blogging, watching movies, TV-shows, FRIENDS, okay, summer is over, it’s time for packing, Good bye Mom, Good bye Dad, pay the driver.

  This summer was a little bit different though. Even didn’t noticed how it came to the end, and how I’m leaving tomorrow. Anyway, this one is different because I don’t want to leave, I won’t write my whole life here (it doesn’t matter that I’m a real chatterbox, Okay Lilit, It’s enough), but I swear, I would stay here at least for September. (Oh, a song came to my mind https://www.youtube.com/watch?v=jVO8sUrs-Pw ) That city ejects me. I don’t want to be there again. 
Not to finish this blog so negative, I should say that I do want to know how it feels being a 4th year student. So, bye-bye Summer, thanks for being so disgusting. Welcome lessons, hope you aren’t going to be another summer for me. 🙂