About the way that brought me from the past

#SyuneciBlog

-Hey. It’s me. Will you, please, let me in? I’m so tired of this way. Never think that it was the easiest way. Believe me, it was the hardest. The way, which brought me here. It brought me to you. It brought me to the present, from the past. It’s like a time machine, which is always met in science fiction. I’m here, and maybe you will think that I’m from a fantasy-movie. No, I’m not. Actually I would like to be from a movie. From the one, where the girl dies at the end, and the boy goes on living always having her in his mind and in his heart. Are you so romantic to call your daughter after me? Okay, don’t change the impression on your face, you aren’t obliged to do that. Would you have time to listen to my story, the story of the way, which, by the way, brought me from the past, and brought me to you?

There are doors on the both ends of the way. The first one is the door of my home, the last one is this door-the door of your house. My door was green. If you remember, my house was called ՞the purple one with the green door՞. Yeah, I closed that green door, left the past in there, in my home, and started the trip to the present. I locked the door with my yellow big key and put it in my pocket. Can you guess? It’s not with me now. I threw it in the river called FREEDOM. Yeah, on my way, which, by the way, brought me to you from the past, I met that river-“River-Freedom”. I threw my key in it without even kissing it for the last time. If you are interested how I crossed the river, I would tell you that there was a stone. It was named “BELIEF”. So the stone helped me, then I found a stick-“HOPE”, and crossed the river. You know, my clothes are still wet, there is still water of the Freedom on me. But that wasn’t the hardest part of my trip. Did you know that there is a huge mountain on the way? I guess you did, because you had to climb it every time coming to my purple house with green door. Do you know how it is called? 
-Pride?
-Yeah, you’ve always been clever, PRIDE. When I was on the top of it, I would dream to throw myself in the Freedom and never get out of it. It turned out I’m so brave, to forget about the Freedom and overcome that PRIDE-mountain. In the end, I’m here, I knocked your yellow door, by the way it has the color of my ex-key. The way is over, but in your sky-blue house  I find the present. Let’s start a new trip to the house called “the half purple-half sky-blue house with half green-half yellow door“. I’m sure that the future is there, hiding from us.
-Sure. Have a sit. 🙂

About silence and me as a chatterbox

#SyuneciBlog
Hi!

One of my most favourite writers once said “Communication is the best thing that could ever happen in this world” or sth like this. Actually I’m not very good at learning things by heart. Being a schoolgirl I was good at that senseless thing but then sth happened with my memory. Maybe it’s overfilled now with not so essential things. I wish my brain had the button “delete” to replace those things with more important material. Whatever, that will stay as a dream, and I’m going to talk about really different subject.
First of all I will tell you why I started this blog. You know, I’m a little chatterbox. I like jabbering. Maybe sometimes I make the people around me get tired of me. I know many of them would like just shut my mouth or the door of the room and leave it. Many of them have told me just to be silent for a while, but that is sth I really can’t do, because silence is like a stone in my mouth. I can’t sit without talking, I hate silence. And as it says in one of the best songs “silence like a cancer grows”. https://www.youtube.com/watch?v=4zLfCnGVeL4. Even the song is called “the sound of silence”. Even silence doesn’t like to be silent. It wants to sound. It wants to be heard. Being alone I also like to listen to the sound of silence (not the song). You won’t believe but I also like silence but only when I’m alone for a while. So, not to bore the people around me, not to stay alone, I started to blog just to share my thoughts in this way. They’ll read when they want, and my voice (which I hate, because it seems to be a voice of a 6 years old kid) won’t make them to shut the door and leave. This a great chance to share your thoughts without disturbing anyone.
Then why in English? I wrote some blogs in Armenian but I’m just a little bit dissapointed. Here in Armenia blogs aren’t common. People will write tons of statuses on Facebook instead of having blogs. They won’t open the link of your blog you have shared, but if you write the same thing as a status, they’ll hit like, they’ll leave comments. Lazy people. 😀 So, having many foreign friends, who really like reading, who are interested in my thoughts, (they haven’t managed to get bored at my voice or me-talking-all-the-time) I decided to go on having blog in English this time. I’m not sure that I’ll write only in English but sometimes I’ll try to have interesting facts and stories to share.
So this is jast the beggining as it’s said in all the commercials or advertisements. I do hope that it’ll have a very good continuation. Good luck me and you. All the comments are highly appreciated.
P.S. the writer I just quoted is Antoine De Saint-Exupery wikipedia.org/wiki/Antoine_de_Saint-Exupéry

Բրյուսովը, ok-ը ու հայը

#SyuneciBlog
Հեյ: Եթե ինձ ճանաչում ես, ներողություն եմ խնդրում ու ցավակցում եմ, որովհետև հաստատ ականջդ տարել եմ արդեն իմ անգլերեն մեջբերումներով՝ Ok, like, hi, bye… Ես հոգուս խորքում շատ լավ գիտեմ, որ մակաբույծի պես հարամ են անում մեր ողջ խոսակցությունը, բայց կներես, ինքս իմ դեմ անզոր եմ:
Եթե ինձ ճանաչում ես ու հասցրել եմ քեզ նյարդայնացնել էդ բառերով, նաև կիամանաս, որ սովորում եմ Երևանի Վ. Բրյուսովի անվան լեզվահասարակագիտական համալսարանում, ու առաջին լեզուս համարվում է անգլերենը: Ես էլ, անկեղծ ասած, ուզում եմ լավ մասնագետ դառնալ: Մի պահ հաճելին ու օգտակարը համատեղեմ ու անգլերեն սովորողներին որպես խորհուրդ ասեմ, որ դրա համար ֆիլմերը նայում եմ անգլերենով, գրքերը կարդում եմ անգլերենով, մտքիս մեջ թարգմանում եմ այն, ինչ լսում եմ շրջապատում, և ի ուրախություն ինձ և ի հիասթափություն ձեզ, պետք է խոստովանեմ, որ վերջերս սկսել եմ անգլերեն մտածել որոշ չափով: Հիմա այստեղ հարց՝ ես, լինելով շատախոս, լինելով մաքսիմալ անկեղծ մարդ, որ խոսելուց հետո է մտածում՝ ինչ ասաց (չէ, չափազանցնում եմ, էդքան էլ անկեղծ չեմ, բայց մի խոսքով) ինչքան պետք է մտածեմ ու լարվեմ, որ չօգտագործեմ էդ բառերը:
Հիմա նայենք հարցի մյուս կողմին: Իմ ok, hi, bye օգտագործելով որոշվու՞մ է իմ հայրենասեր չլինելն ու հայերեն չիմանալը: Դե իհարկե՝ ոչ հարգելիս: Երբ դու բարևելիս ասում ես՝ պրիվետ, իսկ ես hi, այ այստեղ է որոշվում իմ հայրենասեր չլինելն ու հայերեն չիմանալը, որ քեզ չեմ հիշեցնում պրիվետ բառի ծագումն ու մեղադրում քեզ հայրենասեր չլինելու, հայերեն չիմանալու մեջ: 
Իսկ գիտե՞ս ինչու քեզ չեմ մեղադրում. ինձ համար հայրենասեր լինելն ու հայերեն իմանալը բոլորովին այլ ոլորտներում են արտահայտվում, բոլորովին այլ պատկերացումներ ունեմ ու ընդանրապես անիմաստ եմ համարում խոսել հայրենասիրությունից: Ես չեմ սիրում քննարկել այդ թեման, ինչպես չեմ քննարկում հավատն ու սերը:
Գիտեմ՝ չհամոզեցի: Բայց արի պայմանավորվենք. ես շարունակեմ ok-ներով խոսել, դու էլ ամեն անգամ ինձ տեսնելիս ասա՝ պրիվետ: Թող հայրենիքին դավաճանելը այսքանով վերջանա: Բոլորի մոտ: OK?

Չմեծանալու ու իմ մասին

#SyuneciBlog

 Բարև: Արդեն 10 ամիս է՝ քսան տարեկան եմ: Հիմա հնարավոր չէ հաշվել՝ քանի անգամ է հարկ եղել ծանոթանալիս ասել՝ հա, հա, 20, չէ, 15 չէ, 20: Արդեն ինձ չեն զարմացնում մարդկանց ռեակցիաները, երբ լսում են տարիքս: Ու իմ խորին համոզմամբ այստեղ պատճառը միայն արտաքինս չէ: Դե հա, ես էլ հայելու մեջ նայելիս չեմ համոզվում, որ արդեն քսան տարի է, ինչ քայլում եմ  երկրագնդի վրա. առանց շպար, առանց արհեստական թարթիչներ ու ունքեր…Բայց պետք է մի բան խոսոտվանել՝ ներքինս շատ ավելի փոքրիկ է, քան ծանոթ-անծանոթները մտածում են: Ներսումս մի 10-12 տարեկան էակ կա նստած, որ չի էլ ուզում քսան տարեկան դառնալ: Իմ երազած քսան տարեկանը պետք է արդեն կարողանար ինքնուրույն ապրել ու ինքնուրույն հասնել իր դրած նպատակներին: Մտածում եմ՝ միգուցե էդ ներսիս 12 տարեկանը խանգարի ինձ երազանքներս ու նպատակներս իրականություն դարձնել, բայց հենց մտածելիս էլ ներողություն եմ խնդրում իրենից, որովհետև ինքը միայն խթանող ուժ է: 
 Մեծանալը, չեմ ասի, որ վախեցնում է, բայց որ վանում է, դա հաստատ: Ես չեմ ուզում արթնանալ ու մտածել, որ քսան տարեկան եմ: Ես չեմ վախենում քսան տարեկանի պարտականություններից ու պարտավորություններից, չեմ փախչում դրանցից, բայց դրա հետ մեկտեղ ես իսկապես նախընտրում եմ մնալ 12 տարեկան: Ես չեմ ամաչում գունավոր թղթերից ու փուչիկներից ուրախանալ, ես չեմ ամաչում անձրևի տակ վազելուց, չեմ ամաչում գոռալ, երբ գոռալ եմ ուզում ու ոչ էլ ամաչում եմ քթիս տակ ավտոբուսում երգել, երբ ականջակալներիս երգը հրամայում է միանալ իրեն: 
 Ու ինչքան էլ համոզեք, բացատրեք ու ասեք, երբեք չեմ հասկանա նրան, որ ուզում է ու ձգտում է տարիքից մեծ երևալ, տարիքից  մեծ արարքներ անել: Գիտե՞ք անցյալը, 12 տարեկանը էլ հետ չեք բերի, իսկ 20 մեկ է մի օր դառնալու եք, ու ամեն ինչի ժամանակը մի օր գալու է: 
 Ինձ ուրախացնում է այն, որ դեռ հանդիպում են նյութեր, որտեղ նշված է՝ 21+: Դրանք շրջանցելիս մի պահ ինձ էլի ու էլի 12 եմ զգում: 
 Ես անպայման կդառնամ 20 տարեկան, հաստատ, երբ թղթերում անվանս դիմաց գրված լինի 35: 
Իսկ որպես հավելում առաջարկում եմ այս երգը, որ լրիվ ներսիցս է https://www.youtube.com/watch?v=zX52soa2eK0 (Simple Plan-Grow up

Գիշերվա ձայների ու ռաբիսի մասին

#SyuneciBlog
Բարի լույս: Բրիտանացի գիտնականները պարզել են, ))) որ մարդը օրվա մեջ առնվազն 10 րոպե պետք է լռության մեջ նստի ու ոչինչ չանի, ոչ մի ձայն չլսի: Ես իմ օրակարգում մի քիչ փոխել եմ այդ ոսկե օրենքն ու գիշերվա ձայնն եմ լսում: Լսել ե՞ք գիշերվա ձայնը երբևէ:  էն որ ծղրիդները սկսում են երգել է, ու թույլ քամին սկսում խաղալ ծառերի տերևների հետ, կամ անձրևի կաթիլները հատ-հատ ընկնում են խոտերին, սկսում նվագել…էդ գիշերվա ձայննա: Ու էդ ամեն ինչին միանումա ներքին ձայնդ, սկսումա դժվար ու խառը հարցեր տալ, մինչև մեկին պատասխանում ես, մյուսնա թափում գլխիդ: Էդքանը իմ լռության տասը րոպեներն են, որ մենակ իմն են, ու ոչ մեկի հետ չեմ կիսի:

Հիմա պատմեմ երեկվա 10 րոպեներիս մասին: էլի նստած էի մթության մեջ, էլի ներքին ձայնիս հարցերին էի պատասխանում, ու հեռվից ինձ հասան ինչ-որ անիմաստ երաժշտության ելևէջներ: Մի պահ հույս ունեի, որ չեն մոտենա, որ էդ անփոխարինելի անդորրս չի խանգարվի: Բայց հույսս մեռավ, չհասցրեց վերջին բառերն էլ ասել:
Մի պահ վախեցա, որ հեսա մեր տուն կմտնի էդ երգը, բայց բարեբախտաբար դարեր թվացող այդ մի քանի վայրկյանը ավարտվեց: Ուշքի գալու համար արագ միացրի Դինջերի Մոռանալ-ը: https://www.youtube.com/watch?v=tqig3d8IicM Ու լսելու ընթացքում ես ու ներքին ձայնս սկսեցինք վիճել:
Ես: Իբր ինչ, ի՞նչ հաճույք են ստանում էս անիմաստ ու ոչինչ չտվող երգերը լսելով:
Ն.Ձ.: Դու քո երգերից ի՞նչ հաճույք ես ստանում, նույնն էլ իրենք՝ իրենց երգերից:
Ես: Հա, բայց իմ երգերը հանգստացնում են չէ, կտրում են աշխարհից, բայց ես ոչ մի կերպ չեմ պատկերացնում, որ էդ կլկլոցը իրեն աշխարհից կկտրի:
Ն.Ձ.: Ամեն մարդ իր ճաշակն ունի, հո բոլորը չեն կարող Դինջեր լսել:

Ես: Ինքդ էլ գիտես, որ ինձ պետք չի, որ բոլորը Դինջեր կամ Ռամշտեյն լսեն, էդ դեպքում ես էլ չեմ լսի, (չեմ սիրում, որ իմ սիրած երգերը բոլորը լսում են) բայց մենակ ոչ էդ մուղամները էլի, ինչքան կարելիա ասել՝ մեր մշակույթին ու պատմությանը սազական չեն: Հիմա էլի կասես նորից սկսեց, բայց եթե խոսում ենք, պետք է մինչև վերջ ասեմ: Մի քանի օր առաջ բանակի քեֆ էր, եղբորս էինք բանակ ճանապարհում: Սրտիցս արյուն էր կաթում, որ ոչ մեկը Յարխուշտա չպարեց, ոչ մի ռազմապ
ար: Մեր ջահելները, որոնցից մեկն էլ, համոզված եմ, վերոնշյալ մեքենայի ղեկին էր, ինչքան անիմաստ ու անտաղանդ երգ ու երգիչ գիտեին հիշեցրին մեզ ու մեղմ ասած ստիպեցին պարել էդ երգերի տակ: (Հո չեն նեղվի, որ կարդան)
Ն.Ձ.: Երգդ ավարտվեց:
Ես: Ոչինչ, Հախվերդյաննա սկսում: https://www.youtube.com/watch?v=qeRzlMLb-lg (Ռուբեն Հախվերդյան-Լուսինն ու շունը)


Մի քանի րոպեով առանձնանալու ու անանձնանալու մասին

  Հեյ: Վիճակագրություն ու թվեր երևի չկան, բայց դժվար թե այսօր գտնես մի մարդ, որ հոգնած չէ, միայնություն չի ուզում գոնե մի վայրկյանով: Բացի դրանից, ի ուրախություն ինձ, արդեն գնալով շատանում են ականջակալներով մարդիկ: Հիմա կմտածեք երկու անիմաստ նախադասություն իրար հետևից ուղղակի գրել եմ: Ես կփորձեմ կապել դրանք մի բառով՝ երաժշտություն: Ինձ համար լավագույն ձևը աշխարհից ու մարդկությունից կտրվելու, հատկապես երբ վերջիններիս խեղված ձևերին եմ հանդիպում, երաժշտությունն է՝ արդեն վեց տարուց ավել է՝ ռոքը: Եթե հետաքրքիր է, կասեմ, որ բացի ռոքից էլի ժանրերի երգեր կան ամենօրյա երգացանկումս, բայց գտնելու համար շատ փորփրել է պետք: Վերադառնանք մեր թեմային՝ ես կտրվում եմ աշխարհից երաժշտության հետ: Ու այստեղ ամենևին էլ կարևոր չէ՝ ականջակալներ կան, թե կողքի սենյակից է հնչում սիրածս երգը, թե ուղղակի հեռախոսը գրպանումս է՝ երգերը միացրած: 
  Երևի հիմա ասեմ, թե ինչու որոշեցի այս մասին գրել: Լարված օր չէր, կստեմ, եթե ասեմ՝ շատ զբաղված եմ եղել, ավելին՝ հասցրել եմ նույնիսկ ֆիլմ դիտել՝ Me before you (խորհուրդ եմ տալիս չնայեք, որ շատ չհուզվեք), բայց այնուամենայնիվ գլուխս ցավում էր ու ես հանգիստ էի փնտրում: Դեղեր չեմ սիրում, սուրճից արդեն քանի շաբաթ է հրաժարվել եմ, ու միակ օգնությունս երգերն էին: Քիչ անց հասկացա, որ ոչ միայն երգերը, այլև երգելը: Նստեցի համակարգչի առաջ ու մտա Youtube: Մատներս արդեն սովորել են, որ առաջին երգը, որ պետք է լսվեր՝ Beth Hart-ից էր լինելու: https://www.youtube.com/watch?v=msDyYn81HxY Դրան հաջորդեցին learning to live-ը, bang bang boom boom-ը: Եթե զգացիք՝ երգերի տրամադրությունը գնալով բարձրանում է: Հետո արդեն մետալ լսելու ժամանակն էր ու միացավ https://www.youtube.com/watch?v=NTU6NLovI_Q (Metallica-The Unnamed feeling): Էս բոլորը երգելուց հետո թեթևանալ էր պետք ու անջատվել մի պահ: Դե իհարկե՝ Համասյան՝ Կարս: https://www.youtube.com/watch?v=ILYcBaNVk4M 
  Գիտե՞ք՝ ինչ եղավ: Գլուխս էլ չի ցավում: Գլխացավ չունեմ, որովհետև էդ ամբողջ ընթացքում մտածել եմ միայն երգերի բառերի մասին, լսել եմ, բեռնել եմ իմ մեջ, երգել եմ ու զգացել: Իսկ գլխացավն անցնում է այն ժամանակ, երբ էլ իր մասին չես մտածում:
Հիմա օրը էլ ավելի մեծ ուժով ու տրամադրությամբ շարունակելու էներգիա կա, մանավանդ, երբ չեմ դադարելու էլի լսել ու երգել քթի տակ: 
   

Մնաք բարյավ:

  Հ.Գ. մեկ-մեկ կարելի է հարևաններին խանգարել ու շատ բարձր լսել երգերը, բայց ուշադիր ականջները չվնասեք, դեռ շաաատ լավ երգեր կան, որ լսողներ են ուզում: 

Կաղապարով

Գնալուց առաջ մնա ու կողքիս նստիր,
Չես ուզում խոսել, 
Հասկանում եմ քեզ
Չես ուզում խոսել, կարող ես լռել, 
Եթե ուզում ես, կոպերդ փակիր…
Միայն թե մնա գնալուց առաջ….
Կարող ես հենել գլուխդ ուսիս,
Հին օրերի պես մատներդ խառնել խոնավ մազերիս,
Խաղալ նրանց հետ…
Շնորհակալ եմ, որ դեռ մնում ես..
Գնալուց առաջ մնա…մենակ եմ…
Արի իրար հետ կանգնեցնեք մի պահ սլաքները մենք,
Թող որ մնալդ երկարի քիչ էլ,
Թեկուզ իրար աչքերի մեջ էլ երբեք չնայենք,
Միշտ կհիշեմ` գնալուց առաջ ինձ ես մնացել…
Հետո` այս օրը լիալուսին է,
Հոգուս պես լիքն է երկինքը վերում,
Հիմա որ գնաս` կկիսալուսնեմ,
Լիալուսին է, ինձ մոտ ես մնում..

Պատահական համընկնումներ

-Ցուրտ է,-ասացի:

Չպատասխանեցիր, ձևացրիր, թե չես լսում:
-Մրսում եմ,-ավելի բարձր ասացի` ձևացնելով, թե առաջին անգամ եմ ասում:
-Ի՞նչ: 
Հասկացա` մտքերիդ մեջ էիր:
-Ոչինչ,-նեղացա,-մրսում եմ: Երևի տուն գնամ:
-Ինչու:
-Բարի գիշեր:
-Մի գնա: Մնա: 
-Բայց չես խոսում ու ոչ էլ լսում ես` ես ինչ եմ խոսում: Մնամ` որ ինչ:
-Մնա, որ լռենք: Մենակ լռել չեմ ուզում: Հասկանում ես: Մենակ լռում են թափառաշրջիկները: Մենակ լռում են լքվածները: Իսկ ես ոչ թափառաշրջիկ եմ,ոչ էլ լքված: 
-Ի՞նչ ես
-Սիրահարված: Լռիր: Սիրում եմ լռությանդ ձայնը: Լռիր, լսում ես մեղեդին?
Ես այնքան ռոմանտիկ չէի, որ ինչ-որ մեղեդի լսեի, ստել էլ չէի ուզում: Խաբելով ասած բարի խոսքն ում է պետք: Գիտեի էլ, որ կհասկանաս, եթե խաբեմ: Ախր ինձ մինչև ուղն ու ծուծս գիտեիր:
-Չեմ լսում: Ինչ մեղեդի, ցնդում ե՞ս:
-Այդպես էլ գիտեի, ապրես, որ չստեցիր: Քայլենք:
Չսպասեցիր էլ` տեսնես` համաձայն եմ, թե` ոչ: Քայլերդ առաջ գցեցիր: Մի կերպ ուշքի եկա, հասա քեզ ու բռնեցի ձեռքդ:
-Ապրես, որ եկար: 
-Ու՞ր ենք գնում 
-Չգիտեմ: Քայլենք:
Այդպես լռեցինք, լռեցինք այնպես, կարծես թեմաներ չկային խոսելու: Հարցեր չկային տալու: Խոսքեր չկային ասելու: Բայց հոգումս այնպիսի քաոս էր, որ կխոսեի, կասեի, կփիլիսոփայեի: Գիտեի` որ չէիր սիրում: Ու ինչքան էլ խոսեի, ասեի ու փիլիսոփայեի, դու ավելի ճիշտն էիր ասելու, ավելի հակիրճ ու տեղին էիր խոսելու: 
-Հասանք,-ասացի:
-Իսկ մենք ուր էինք գնում:
-Մեր սիրած տեղն ենք եկել: Միթե այստեղ չէինք գալիս: 
-Մենք ոչ մի տեղ էլ չէինք գնում: Ոտքերս այստեղ եկան: Քո ոտքերն էլ հետևեցին նրանց: Ապրես, որ եկար:
-Ինչու՞ ես անընդհատ ասում` ապրես: 
-Որ ապրես: Որ լինես: Որ հետս գաս: Որ հետս լռես: Ու երևի մի օր էլ հետս կլսես այն մեղեդին:
-Երևի կլսեմ, ես ուզում եմ լսել: Կոկորդս խեղդում է, խոսիր մի քիչ:
-Բառերը չեն խեղդում: Գլուխդ ուսիս դիր, որ չտեսնեմ արցունքներդ: 
Դու մարդ կոչվելու իրավունք չունեիր, դու սովորական չէիր…
Ես լաց եղա, դու լռեցիր: Անսիրտ էիր, քարսիրտ: Հետո էլ ասում էիր` սիրահարված: Կոկորդս էլ չէր խեղդում, բայց խոսել ուզում էի: 
-Ինչու՞ չես խոսում: Չունենք թեմաներ: Չկան հարցեր, որ ուզում ես ինձ տալ: Անիի ընկերը իրենց հանդիպումներին կիթառով է գնում, միասին երգում են… 
Հասկացա` պետք չէր ասել: Թեմա էի փնտրում, որ ասեի ու մոռացնեի նախորդ ասածս:
-Հիշում ես մեր առաջին հանդիպումը: 
-Դա մեր առաջին հանդիպումը չէր: Դա քո առաջին հանդիպումն էր ինձ հետ:
-Ինչպես?
Չպատասխանեցիր: Հասկացա` վիրավորել եմ քեզ: Էլի մտքերով էիր: 
Քեզ մինչև վերջ չընկալեցի ու չհասկացա: Քեզ չճանաչեցի, բայց սիրում էի: 
Ու գիտես ինչ եղավ…Դու մեր հաջորդ հանդիպմանը կիթառով եկար… Ես լավ էի հիշում, որ դու կիթառ չունեիր…

Ավտոբուսում

Պատուհանի գոլորշուն ժպիտ էր նկարում: Իմ նայելու ու արտահայտիչ ժպտալու ընթացքում ժպիտը դարձավ ուրախ մարդուկ: Նկատեց ժպիտս, ու ես շրջվեցի: Ամբողջ ճանապարհին չհամարձակվեցի այդ կողմը նայել: Բայց զգում էր ինձ ուղղված անընդհատ հայացքները: Տխուր իջավ: Ինձ ուրախացրեց ու ինքը տխուր իջավ: Իջավ ու նայեց իմ ապակուն: Ես ապակու գոլորշուն ժպիտ նկարեցի:

Նյութականանաս

Ու ես վախենում եմ, որ դու կնյութականանաս: Քեզ գտել եմ օդից, օդով ու օդի մեջ՝ աներևույթ, անէ: Ու ես սարսափում եմ հենց միայն այն մտքից, որ կդառնաս սեղան, գրատախտակ կամ… հաշվիչ մեքենա: Ու քեզ կներկեն, կմաքրեն, կկախեն կամ կփակեն դարակում: Փոշու հատիկներ կնստեն վրադ: Քամին կգա քեզ տանելու, բայց դու շատ ծանր կլինես, ու քամին կտխրի: Միայն վրայիդ փոշու հատիկները կքշի: 
Հիմա ես հպարտ եմ, որ դու ես իմ իմը: Քեզ տեսնող չկա: Քեզ դիպչող չկա: Քեզ ոչ ներկում են, ոչ դարակում փակում, ոչ էլ քայլում են վրայովդ: Դու գաղտնի գոյություն ես, դու անսկիզբ ես, դու ծննդավայր ու ազգանուն չունես:Դու ոչինչ չունես, միայն ունես ինձ, իսկ ես ունեմ քեզ: Դու անկառավարելի խենթ ես, դու ոչ ծավալ ունես, ոչ քաշ, ոչ էլ ծննդյան թիվ: Դու կապույտ ես՝ բաց, թույլ, սպիտակին հասնող կապույտ: Ու ես վախենում եմ, որ քեզ կներկեն մի օր, կդառնաս շագանակագույն սեղան: Չնյութականանաս: Թող երազեմ գոնե մի անգամ հպումդ զգալ: Թող քեզ գրկելու մասին լեգենդներ հորինեմ: Բայց դու չնյութականանաս: Մնա առեղծված, մնա անգո, մնա իմը: