օգոստոսին

#SyuneciBlog

***
Սենց մի թեթև քմծիծաղոտ 
ես մեկա առաջ եմ գնում 
գիտեմ, որ փշերը ծակելու են.
բոբիկ եմ ոտքերս դնում
փուշը չի հիասթափեցնում, ծակումա
ու ոտքս վեր եմ քաշում բնազդաբար ,
դեմքիս ծամածռություն չկա. ուժեղ եմ
ցավ չկա՝ ոնց էն ժամանակ չկար…
Տենց մի թեթև քմծիծաղոտ
ինչ որ երգեր եմ քթիս տակ հորինում
ֆալշ են երգերս ցերեկվա պես
Գիշերնա երգերս գրում:



***

էլի հավերժ է
էլի կանք նորից
թեկուզ դու մերժես՝
մեկն ես բոլորից:

ուզում ես հիմա փաթաթվիր, սուզվիր
մթության թելով կարված ծածկոցում
ստիպիր չնայեն, քեզ համոզիր
որ դուռդ բաց է, մենք ենք մեզ գոցում…
էլի հավերժ ես,
ու թեկուզ մերժես,
ու թկուզ հազար ծածկոցով փակվես,
թե մթության մեջ կորել ես ուզում,
պետք է արևի շողերից հագնես…

***
նույն երգը լսում եմ մի քանի անգամ
հետո սկսում եմ քթիս տակ ձայնակցել
մոռացած տեղերում ուղղակի
լռում եմ
ծառերը հարցնում են ուր եմ գնում
իսկ ճանապարհի վերջում արևամուտ է
ես պիտի հասնեմ մինչև մութն ընկնելը
նույն երգը լսում եմ մի քանի անգամ
ու ձանձրանում եմ մոռացածս երգելուց
ծառերը հարցնում են թե ուր եմ գնում
ես փակում եմ ականջներս…



***

ես նայում եմ ինքս ինձ
բայց ոչ հայելու մեջ
ու զգում եմ ձեռքս
որ դառնում է բռունցք
ու գնում է թակելու անցյալի 
բաց դուռը…

ես նայում եմ ինքս ինձ
հայելու մեջ
ու զգում եմ ձեռքս,
որ դողով ուղղում է մազափունջը
որ լցվել է ճակատիս
դեռ անցյալից…
ես նայում եմ ինքս ինձ
աչքերիդ մեջ
ուղղելու ոչինչ չկա
կատարյալ եմ
ենք…
***
ճայերը իջնում են ջրերին
իջնում են ձկներ բռնելու
հանել եմ թղթեր ու գրիչ
մեր կյանքը թղթին գրելու
ճայերը հեռվում մնացին
մոտ չեկան որ պատմեմ խոհերս
կերակուր գտան գնացին
խոսեցինք ես ու թղթերս
ալիքներ եկան ափին մոտ
շոյում են խաբում են հեռանում
ճայերը լճից ալիքոտ
ձկներ են բռնել բերանում
քո մասին հիշում եմ լոկ մի պահ
երբ ալիքն ափին է զարնվում
չցավի թող ներսդ բնավ
ինձ ափին եմ միայն նմանում
ճայերը ջրերին են իջնում
ձկներ են բռնում ճայերը
թղթերս ալիքը թրջում
թղթերս տանում եմ ջրերը…