ամեն անգամ որոշում եմ ավելի շատ ու հաճախ գրել, բայց դե ինչպես գրված էր ալ Մայասի պատին՝ աշխարհն է էդպես, մի բան միշտ խանգարում ա՝ հավեսը, գործերը, ժամանակը….հիմնականում ժամանակը։ խաբեցի հենց նոր քեզ, քանի որ մի տեսակ գրելու ժամանակ կա, սակայն մտքերս սևով սպիտակի վրա չեն տեղավորվում։ դրանք կամ շատ խառն են, կամ պարզապես դատարկ են։ հազար անգամ արդեն գրել եմ մի քանի պարբերություն, թողել որպես սևագիր կամ պարզապես ջնջել ու չհրապարակել։ 

էսօր որոշել եմ հրապարակել՝ ինչքան էլ անմիտ ու անիմաստ թվա գրվածքս։ շատ սահուն անցնելով հիմնական թեմային՝ էսօր կյանքի իմաստից էինք խոսում։ որնա՞ էդ իմաստը ու ընդհանրապես՝ կա՞ էդ իմաստը։ 

ես ասում եմ, որ կա։ ամեն օր արթնանալը, քո ուզած առավոտը վայելելը կամ չէ, աշխատանքից ուշանալը կամ չէ, ռոբոտի կյանք ունենալը կամ չէ, երեկոները խմելն ու պարելը կամ չէ, էդ ամենը իմաստ պիտի որ ունենան։ մենք ընտրում ենք մասնագիտություն, որպեսզի ինչ-որ կերպ օգտակար լինենք շրջապատի, երկրի համար կամ չէ, մենք ընտրում ենք մեկին ու որոշում նրա հետ կիսել երջանիկ պահերը կամ չէ, մենք ընտրում ենք ընկերներ, նրանց հետ արկածներ ենք փնտրում կամ ձանձրանում ենք, դարդերն ենք իրար պատմում կամ չէ… էս ամենը կյանքնա ու կյանքի իմաստը։ սա միակ կինոնա, որ երբեք չի սփոյլվում փչանում, մենք չգիտենք՝ երբ կգրվի The End… երևի միակ իմաստն էլ էդա, որ մենք չգիտենք՝ ինչ իմաստ կա կյանքում։ 

վերջ, որոշեցինք՝ կյանքի իմաստը կյանքի իմաստը գտնելն է։ Good luck with that. 

հոգ տար քո մասին