հեյ,

չգիտեմ որտեղից, բայց հավանաբար փոքրիկ իշխանից սովորել եմ, որ զրուցելը, մտքերն արտահայտելը եղել է ու կա լավագույն բանը, որ կարող էր լինել մարդ արարածի հետ։ հենց դրա համար ենք մենք մարդ, որ կարող ենք խոսել, դրանով ենք տարբերվում մյուս կենդանի արարածներից։ ու շատ վատ զգացի, երբ հասկացա, որ ինչքան էլ կարևորում եմ զրուցելը, մեկա փախնում եմ դրանից, մեկա՝ ամենակարևոր պահին փակվում եմ իմ մեջ ու չեմ խոսում։

ու երեկ, երբ էնքան փակ էի, երբ էնքան էի ուզում ուղղակի լուռ մի բան նայել ու գնալ քնել, ինձ գրեց Գոհարը ու մենք հանդիպեցինք փաբերից մեկում։ ու էդ զրուցելը՝ իրենց՝ Վրաստան գնալու փորձից, հայ-վրացական, հայ-ադրբեջանական հարաբերություններից, ոչ թե կառավարությունների, այլ հասարակ մարդկանց վերաբերմունքից, մեր հին ու անդարդ օրերից, մեր ձախողումներից, փաբում եղած ծեծ ու ջարդից, ինձ չթողեցին էլի մի ավելորդ անգամ մտնել իմ ստեղծած կաղապարի մեջ ու մնալ էդ մութ ոչ մի բան չտվող տարածքում։

էստեղ ուզում եմ անպայման թողնել Գոհարենց պատրաստած նոր հոլովակը, որտեղ վրացիները խոսում են հայերի մասին, հայ-վրացական հարաբերությունների մասին։

էսքանը, ուզում էի ասել՝ ունեցեք մարդիկ, որ ձեզ կհանեն ձեր լռող կաղապարից, խոսեք, զրուցեք, դա միայն հաճելիա։