հեյ,

ասումա (Ջոն Գրիննա ասում) ասումա՝ երանի նորից ծնվեի որպես մի տղա, որ չունի անցյալ։ ով չէր ուզի….

երբ դևերը գալիս են, երբ կոկորդդ փաթաթում են սև մտքերով, անցյալ ասելով հիշում ես մենակ վատը՝ լացը, հեռացողին, ստողին, կեղծավորին, գոռոցներ, տագնապներ։ խնդրում ես, որ տանեն քեզ էլ, էդ անցյալն էլ։ տանեն ու լցնեն մի ծառի տակ, որ գոնե ուրիշների համար դու սիրուն անցյալ մնաս։ որովհետև, եթե դևերը հաղթեն, քեզ հիշելու են միքիչ ավելի գոռացող, միքիչ ավելի անկայուն, միքիչ ավելի քիչ նորմալ։ խնդրում ես, որ լինես կավճով գրված՝ հեշտ ջնջվող։

երանի անձեռոցիկի նման կլանող չլինեի՝ մտածում եմ ես՝ սեղանին թափված ջուրը սրբելիս։ երանի սպունգի նման չլինեի՝ ասում եմ ամանները լվանալիս։ երանի քեզ նման լինեի՝ մտածում եմ, երբ էդքան անձրևներից հետո նայում եմ տեղում մնացած ու մաքուր քարին։

երանի ամեն տխուր լուր չանցներ մեջովս, ամեն պատերազմ չդառնար իմը, ամեն զոհ իմ կորուստը չլիներ ու ամեն սպանված կենդանին ինձնից մի քիչ սպաներ իր հետ։ չեմ հասցնում դժվար աշխարհի բարդ խնդիրների հետևից։ փորձում եմ ձեռքս այնքան լայն բանալ, որ կարողանա ծածկել ողջ մոլորակը, որպեսզի ամեն ինչ իմ ուզածով լինի։ իսկ ձեռքս մի ափ է։ ես կարող եմ միայն մի ափ տարածություն փրկել։ ու ես մենակ եմ։ լավ, երկու ափ ունեմ, իսկ մնացած մղոնները, իսկ մնացած աշխարհները… դրանք ինձանից կախված չեն, դրանց վրա չունեմ ոչ ուժ, ոչ էլ ազդեցություն։ բայց ցավերը հասնում են ինձ։ ու ներս են մտնում։ անմաշկ եմ։

մի քանի օր անց նայում եմ նույն քարին՝ անձրևը հասցրել է ծակծկել քարը, արդեն դեղնավուն գույն ունի։ ես քարի նման չդարձա, քարը դարձավ իմ նման՝ ծակծկված ու դեղին։ «քարից լինել» արտահայտությունը էդքան էլ լավ չեն ընտրել։ քարն էլ քարից չի։

դևերը գնում են, ես մնում եմ էս ստեղնաշարի հետ, ափերս մենակ ստեղնաշարն են ծածկում, ես մնում եմ իմ մտքերի հետ, որոնք էսօր էդքան էլ իմը չեն, մեկ-մեկ են, օդից են, մնայուն չեն, դե գոնե լավա, որ մնայուն չեն։

մի քանի զրույց էլ քո հետ, արդեն կգտնենք՝ որն եմ ես, ինչ եմ ես, ում և ինչի համար եմ ես ու ուր ենք գնում։ ես կուզեի չգնալ։ բայց դու էլ ես հետս գալիս։ ուրեմն կգնանք։

հոգ տար քո մասին

շարունակելի….