հեյ,

մի օր անկապ տրամդրություն ունեի, յութուբի շորթերն էի նայում՝ կարճ հոլովակները, ու հանդիպեցի մի ֆիլմից կարճ տեսարանի, որտեղ անվասայլակով աղջիկը ինչ-որ դեղի մասին էր հարցնում դեղատանը։

մեկնաբանություններում փնտրում էի ֆիլմի վերնագիրը ու կարդացի, որ աղջկա մայրը, որպեսզի աղջկան իր մոտ պահի, նրան շան համար նախատեսված դեղահաբեր է տվել, ինչը հանգեցրել է նրան, որ աղջիկը չի կարողանում քայլել։ մայրը ուղղակի չէր ուզում, որ աղջիկը այլ քաղաք գնա՝ սովորելու։

ինչքան էլ, որ ֆիլմը ծանր էր թվում, որոշեցի դիտել։ ու ինչքան չզարմացա, երբ տեսա, որ ֆիլմի սցենարի հեղինակը հայ էր։

ֆիլմը կոչվում է “Run“, իսկ ռեժիսորը Սեվ Օհանյանն է։

հայկական միջավայրում ծնողը ոչ մի կերպ չի համակերպվում երեխային ազատ թողնելու մտքին։ երեխան պարտավոր է մինչև կյանքի վերջը մնալ ծնողի կողքին։ մեծ տոկոս են կազմում էն մարդիկ, որ 30անց էլ դեռ ապրում են ծնողի հետ, դեռ նրա հետ որոշումներ են քննարկում, դեռ սովոր չեն ինքնուրույն կյանքի։ սա սեփականատիրական ծնողի համար դրախտա։

միգուցե երեխան վախենումա էդ պատասխանատվությունից, բայց դա էլ ախր ծնողի դաստիարակության «շնորհիվ» ա։

ինձ դուրա գալիս, որ նոր սերունդը չի հանդուրժում սեփականատիրական ծնողներին, որ ինքնուրույնա մտածում, որ ավելի շատ են փորձում ծնողից առանձին ապրել։

ծնողին հարգել, սիրել, այո, ինչ-որ տեղ պարտավոր ենք, բայց հիշել, որ մենք անհատներ ենք, որ ունեն սեփական ազատ կյանքի իրավունք, շատ կարևոր ա իմանալ ու պատրաստ լինել էդ ազատ ու ինքնուրույն կյանքին։