հեյ,
ասում են ներկելը լավ թերապիայա, ես էլ մտածեցի՝ օկ, էդ էլ փորձենք, տեսնենք էս անընդհատ ինքնաքննադատ ու կասկածող միտքս ոնց ա հանգստանում։
բուկինիստից գտա «գունավորիր Երևանի արձանները» ներկիր-ինքդատիպ մի բան ու սկսեցի մի տեսակ խաղալ մեր քաղաքի սիրված-ճանաչված, կորած-սխալ պահպանված արձանների հետ։
օրինակ մտածեցի՝ ինչ վատ կլիներ, եթե Իսահակյանը էսպես հագնված լիներ։ «ինչ խոսք՝ տարօրինակ գույներ են» երևի մտածեցիր դու։
և ապա ես պարզեցի, որ օպերայի մոտի էն կլորի վրա հենց Ռոդենի արձանը չի, այլ արձան, որը քանդակելա Ռոդենը, ու արձանը կոչվում է՝ «ֆրանսիացի նկարչի արձան», պարզվումա՝ սա նրա ընկերոջ՝ Ժյուլ Բաստիեն-Լեպաժի արձաննա, նրա հանկարծակի մահը թույլ չի տվել, որ նկարիչը մեծ հռչակ վայելի ու դե Ռոդենն էլ լավ ընկեր էր, էս արձանով հարգելա ընկերոջը, մենք էլ նվեր ենք ստացել արձանը Սարկոզիից։ մի խոսքով՝ երկու իմաստով էլ ընկերություն ու բարեկամություն խորհրդանշող արձանա։
ինձ ահավոր դուրա գալիս Մայր Հայաստանի արձանը էստեղ։
Հետո ես որոշեցի, որ Նժդեհի արձանի փեշերը եռագույն չեմ անելու, չգիտեմ՝ ցը՞նդ։ քարկոծեք ինձ դե։
Ու քիչ առաջ էլ վերջացրի «Տղամարդիկ» արձանը՝ իմ ամենասիրած Սարյանի պուրակում։ մի տեսակ ոնց որ ասեմ՝ հոմոֆոբներ փախեք, բայց դե էդա, սա էլ իմ գույների ընտրություննա, ինչպես կասեր ցանկացած ինքնակոչ՝ ես էդպես եմ զգում։
և վերջում, հա, ինչ որ տեղ այո, հանգստացնումա ու խաղաղեցնումա ներկելը, եթե սիրում եք ինչ-որ բան գունավորել՝ արձան լինի, թե ձեր կյանքը։
էս կյանքը շատ բարդ ա, էսօր խոսում էինք, որ երկրներ կան, որտեղ ծնունդը տխրությունա, քանի որ մարդը գալիսա էս դաժան աշխարհ ու դե իհարկե՝ մահը երջանկությունա, քանի որ գնումա դրախտոտ տեղ։
ես մի տեսակ էդ հետոյին չեմ հավատում, չեմ սպասում ու չունեմ ակնկալիքներ։ ես մտածում եմ էս դու, էս քո կյանքը, արա նենց բաներ, որ հենց գնաս ու դառնաս ինչ-որ բույսերի համար սնունդ, հումուս, գոնե ապրածիդ երկու անգամ ժամանակ հիշվես, ու հիշվես դրականով, հիշվես թողածովդ, գնահատվես ու շնորհակալ լինեն քո էն մի փոքր ավելացրածի վրա։
առանց էդ էլ շատ ենք ու առանց էդ էլ էս մոլորակը մեզ էդքան էլ չի ձգում, եկեք միքիչ գոնե գունավորենք իրան՝ վառ գույներով։
հոգ տար քո մասին
շարունակելի…