երեկվանից անձրևներ են.
զգացել ե՞ս թաց քաղաքի շունչը,
հաստատ զգացել ես.
թափառող ընկերս դու էիր,
իսկ մեր կողքին քայլողը
շուն չէր`
սև ստվեր, ձեռքին` ժամացույց,
սլաքներն ընկել էին,
ու չէր էլ աշխատում
շատ վաղուց:
ժամացույցը կար, միշտ թևին էր:
չեմ հիշում՝ տերն էր թափթփված,
թե` ժամացույցը հենց հին էր.
արդեն չեմ հիշում շատ բաներ`
ամեն օր ասված որբ բառեր ,
որ մնում էին ստեղներին,
մեռնում,
թաց ապակու հետևից վազող
թաց ասֆալտ…
երեկվանից անձրևներ են,
զգում ես քաղաքի շունչը երևի,
ասածս խոսքերը լացից հետո են,
մտքերիս իմաստին հեչ մի սևեռվիր :
ես աթոռների արանքից հանգեր եմ փնտրում,
ձեռքի հետ միֆեր եմ կոտրում,
թե բառերը որբ չեն լինի,
նամակով պետք է մեկին գրել,
գոնե բառերը որդեգրել,
հետո թղթերն եմ պատառոտում,
հավաքում ձեռքումս, դեն նետում
ու հիշում մոռացածը թաց`
ապակին
ասֆալտը
չորացած….

բաց աչքերով երազողները
մեկ օրում դարձան
ամպերի վրայով վազողները
ու
լացողները փակ աչքերով

չշտապես ներկել տան պատերը
հետո քերելու կարիք էլ կլինի
մի արթնացրու քնի մեջ խոսողին
բաց աչքերով պատմելու համար
ուժ է պետք
իսկ նա
անուժ է…

չսկսված առավոտ ու մտքեր

աշխարհի բոլոր բառերը
բառարաններում թերթերում
ցուցանակներում
ցուցակներում
խոսում են քո մասին…

աշխարհի բոլոր ձայները
երգում են քո սիրած երգերը

ու բոլոր դռները բացվում են դեպի քեզ…

աշխարհի բոլոր ճամփաները
բերում են քեզ մոտ

ու բոլոր տողերը լցվում են քո մասին
խոսքերով…

աշխարհի բոլոր լույսերը լուսավորում են
ու բոլոր գույները գունավորում են
քեզ

զուգահեռ ուղիները հատվել են քո աշխարհում՝
ուրիշ
այլ
իմը…

ինչ-որ տեղ սողալով

գիտես՝
ամենևին պետք չէ ջարդել սենյակիդ պատերը գլխով
պատառոտել հին նամակներն ու
խարույկի մեջ այրել լալով
կարիք չկա ոռնալ բարձի մեջ ամեն գիշեր
կամ նետվել պատուհանից
ոտաբոբիկ դուրս գալ 
ու քայլել քաղաքի մայթերով 
մրսել
պարզապես հաշտվիր 
որ ճշմարտության հակառակ երեսն էլ
ճշմարիտ է
պարզապես նկատիր 
որ ամեն ինչ հոսում է գետերի նման 
ու չի մնում ոչինչ երեկվա պես
պարզապես ընդունես երևի 
որ ամեն ինչ մի տեղ ունի գրված՝ վերջ։ 

ճմրթված հիշողություններս
վերցնում եմ աղբամանից
դնում եմ սեղանին ու
ուղղում եմ ծալքերը

մեկ-մեկ կարդում եմ
ծալված տողերի տակից
լսում եմ կարոտի քայլը

հետո բառերը իջնում են սեղանից
ու սողում են դեպի դուռս

չգիտեմ
թե քեզ մոտ են գալիս
թե մենակ  ես
տար
ես դատարկ թղթերը նորից աղբամանը նետեմ

հոգիս խաղաղ է
հիշողություններս քեզ հետ են…

***

ու ես ստիպված
երեսիս եմ քաշում հատակը
որ չզգամ ինչով է 
բարակում հոգիս
ու դառնում դեղին…

ու ես չուզենալով եմ
երեսիս քաշում հատակը
որ այդքան ճմրթվել է
գնացողների քայլերից…

ու ես նայում եմ արդեն
ներքևից
ու մնում եմ կորած

***

եթե փնտրես էլ…
փնտրիր ինձ փոշոտված ձայներիզներիդ դարակում,
փնտրիր ինձ կիթառիդ մաշված պատյանի մեջ,
փնտրիր ինձ այդ ձմեռվա վերարկուիդ գրպաններում
կամ փնտրիր ինձ մաշված գրքերի արկղում
մինչև գրքերը հանձնելը…

եթե չփնտրես էլ,
ասենք՝ չես էլ կարոտել…
չթողնես ինձ էլ խառնեն
մեռնող թղթերի քաոսին…

եթե չփնտրես էլ…
ես ուզում եմ իմանաս,
որ չեմ երազել գրվել ու մոռացվել….
երգը լսվում է, երբ միացնում են…

գողացված էր տողը վերջին…

դու չունես ոչինչ
որ չունի անծանոթը
դու չունես ոչ ինձ
ոչ էլ իմ կարոտը…

քեզանից հետոն երկար տևեց
զարմանալի
ավելի կարճ էր քան քեզ հետը

ու ճանապարհը որով կքայլեի
քեզանից տանողն է
ոչ թե դեպ քո մոտը…

ես մեղավոր չեղա
ես չեղա հեռացող
արդարացում գուցե գտնեմ լուսնի վրա

քո փոխարեն կթողնեի ջուրը
հոսեր առանց հողի
առանց պղտորվելու

ջուրը մաքրվելիս
քարերին է զարնվում
քարերն էլ դե գիտես
արյուն ունեն…