#SyuneciBlog
Արևը խաղում է խակ կանաչ վարագույրիս հետ
Դժվար, բայց բացում եմ կոպերս
Չեմ հասցնում լվացվել
Տալիս են դռան զանգը:
Չէ, չեմ հավատում Եհովային
Գնացեք, մի մտեք հոգուս ներսը
Սուրճը թափվում է սալօջախին,
Չէ, չեմ հավատում Եհովային:
Լվացվում եմ, ու խմում կիսատ սուրճը
Սուրճի հետ երգեր եմ միացնում,
Եթե դաշնամուր նվագող լիներ,
Դեմ չէի լինի, ափսոս չունեմ դաշնամուր
Երգերս հոսում են, բայց ուղեղիս մեջ խոսում է անծանոթուհին
-Դուք հավատում ե՞ք Եհովային:

#SyuneciBlog
Կիսատությունս այնքան է լիքը,
որ
կլցվի վեցթև փաթիլով.
ջրի չոր կաթիլով.
թելի մի հատելով.
խաղալիք սարքելով
ու
կիսատությունս ամբողջությանը
պահակ կարգելով:
Ջնջելով նշանը արգելող.
լցնելու վայրկյանը հարգելով.
մի կաթիլ ծարավից հարբելով.
ու քայլով՝
գնացող, ետ դարձող մի քայլով:

#SyuneciBlog
Բացը բաց մնաց, փակը փակ թողեց
Լացս թաց մնաց
ցողեց…
Գալս գնալ էր, մնալս՝ կարոտ
Կարս չկար էր,
ցողոտ…
Կեսս կիսատ էր, ներսս՝ մթոտ
Սևս սպիտակ էր,
ամպոտ…
Տերս անտեր էր, վերջս՝ սկզբում
Բերս տանել էր,
խզբզում…

#SyuneciBlog

#SyuneciBlog

#SyuneciBlog
ես կասկածեցի իրականության գույների մգությանը

երբ սառած մատներդ ջերմացրին,
երբ կոշտացած ձեռքերդ շոյեցին,
չցավեցրին
չքերծեցին
երբ փափուկ էին ափերիդ կոշտուկները:
և կոշտ էր միայն իրականությունը,
որին կասկածեցի
որ չհավատացի
ու անցա՝

չթողնելով, որ քեզանից հետո
քամին շոյի չներկված մազերս:

#SyuneciBlog

#SyuneciBlog
-Կներես, ուշացա, քնած էի մնացել:
-Էլի ամբողջ գիշեր կարդացել ես…կամ, սպասիր գուշակեմ, հերոսների հետ մի տեղ գնացել, կռվել, հաղթել, պարտվել, կորցրել, մահացել ու լացել՞:
-Մենակ կարդացել: Ու հետևել եմ հաղթել-պարտվելուն, կորել-մահանալուն:
-Անարցու՞նք:
-Չի ստացվի:
-Էլ բան չեմ ասում, էլ չեմ խոսում, դու գիտես ու քո աչքերը, դու գիտես ու քո արցունքագեղձերը, մի օր կդատարկվեն, մի օր կսպառվեն…
-Է՜, դե… ես չեկա, որ գիշերվա լացած-չլացածս պատմեմ, եկել եմ մենակ մնամ:
-Մենակ ես, ինչքան էլ խոսեմ, ձանձրացնեմ ու ջղայնացնեմ, ձանձրանամ ու ջղայնանամ: Եկել նստել ես ճմրթված քաղաքի ամենաճմրթված նստարանին, ուզում ես՝ քեզ մենակ թողնեմ ու թողնեն: Ի՞նչ պետք է անես մենակ:
-Էդ քաղաքն ու նստարանը չեն ճմրթված, քո հոգինա ճմրթված, իզուր էլ եկա, դու ինձ մենակ խանգարում ես: Իրականում չեմ փախնում, շատ բաներ վանում են ինձ, ու ես մեղավոր չեմ, որ իմ կյանքում ֆիզիկայի էդ օրենքը չի գործում: Թող ես մինուսը լինեմ, բայց պլյուսները չեն ձգում: Էսօր էլ բոլորը պլյուս են, որ կողմ քայլում ես, հեռու ես շպրտվում, ըկնում, ջարդուփշուր լինում, գիտես՝ ամեն անգամ հեշտա մենակով բարձրանալ ու նորից մինուսի փնտրտուքներով պլյուսների մեջ ընկնել, վանել, նորից կրկնել էս ամբողջ վերջին նախադասությունը: Քաղաքը ճմրթված չի, մենք ենք ճմրթվել ու ծուռ ենք նայում շենքերին ու մեկ-մեկ էլ մնացած ծառ ու թփին: Քաղաքը մեղավոր չի, որ դու մենակ ես: Քաղաքը քեզ ամեն ինչ տվելա, նույնիսկ էս նստարանը:
-Գլխարկդ աչքերիդ ընկավ, ուղղի, ցուրտա, սուրճ վերցնե՞ս:
-Վերցնեմ, բայց էլի էստեղ նստենք:

Անցորդները խեթ-խեթ էին նայում այգու նստարանին միայնակ նստածին, որ մի քանի րոպե խոսեց, բարկացավ, ժպտաց, գլխարկն ուղղեց, վեր կացավ ու քայլեց դեպի դիմացի սրճարանը:

#SyuneciBlog
Լռելու մասին երգեր կա՞ն:
Լռելու մասին պատմում ե՞ն:
Խոսում են խոսելու մասին:
Երգում են երգելու մասին:
Գոռում են գոռալու մասին:
Մնացած ամեն ինչի մասին լռում են:
Լռում են ներելու մասին:
Լռում են ներվելու մասին:
Կարոտի մասին լռում են:
Լռում են ցավոտի մասին:
Բառերի մասին խոսում ե՞ն:
Թեև խոսում են բառերով…
Եթե խոսում են աչքերով,
Լռում են բառերի մասին:
Եթե խոսում են ձեռքերով,
Բառեր են գծում օդի մեջ:
Բայց չեն լռում,
Լռելու մասին չեն խոսում:
Չեն խոսում լռելու մասին:
Չեն լռում խոսելու մասին:

#SyuneciBlog
Ամենաիրականը
       փշաքաղվելն է,
           որովհետև լուռ ենք փշաքաղվում: