Կարգերով պահոցներ՝ Uncategorized

Սահակի կատուն

#SyuneciBlog
-Վեր կաց, օրդ սկսելա արդեն, ուշացար…
-Կլինի՞ մի օր ասես՝ քնի, էսօր աշխարհի վերջնա, էլ գործի չես գնալու, ես էլ գլուխս խոթեմ էս փետուրով բարձի մեջ ու էդ աշխարհի վերջն էլ չզգամ, քեզ էլ:
-Էհ, չես ուզում, մի գնա, համ էլ էդքան փիլիսոփայելուդ տեղը հիմա արդեն հագնվել ու եկել էիր կոֆեդ խմելու, սառեց, դարձավ անհամ սևաջուր:
-Այ էդ ուրիշ բան, դե ասա, որ կոֆե ես բերել, գոնե վեր կենալու պատճառ ունենամ: 
-Ախր ոնց եմ ատում էդ եթե չեմ սիրում, ուրեմն ատում եմ  տեսակդ, այ մարդ սովորական օրա, սովորական կոֆե էլի: Խմի, գնա աշխատանքիդ: 
-Ոչ մի օր էլ սովորական չի, ասեմ ավելին՝ ամեն օր նորա ու տարբեր: Ոչինչ որ ամեն օրս սկսումա քո վեր կաց, օրդ սկսելա արդեն, ուշացար-ով, ոչինչ որ ամեն առավոտ դառը կոֆե եմ խմում, ոչինչ, որ հաստատ գիտեմ՝ նույն ձև ես սարքում՝ սկզբից կոֆեն, որ միքիչ վառվի ու հոտը ընկնի տնով մեկ, հետո նոր ջուրը, ամեն օրվա կոֆեդ մի ուրիշ համ ունի, դե հա՝ տարին մի անգամ կարողա կրկնկվի էդ համը. դե դաժե մեր ամեն տարվա ծնունդներն են կրկնվում, կոֆեի համն ինչա, որ նույնը չմնա…
-Սառե՜ց, խմի, հետո քննադատի:
-Հեսա լույսը չբացված կգան էլի: Մեկը՝ հաց, մյուսը՝ սմետան, հազար ասեցի՝ Սահակ սմետան չի, ասա՝ թթվասեր, էն մյուս Սահակը կգա՝ սիգարետ տուր, ես էլ էլի կասեմ՝ սիգարետ չի, ծխախոտ ասա, համ էլ ընդհանրապես մի ասա, էդ ինչա, որ քաշում ես թոքերդ, դրա փոխարեն բեր մի կիլո մանդարին տամ, տար անուշ հոտով կեր: Ու էդ բոլորը կգան, օրվա խնդիրները կպատմեն. Սահակը կսրտնեղի, որ տղան  երեկ էլ չի զանգել: էս արդեն ութ տարիա, էդ ապերախտը մի օր չզանգեց հորը բարի լույս ասի, էն մյուս Սահակը կատվից կպատմի, որ ամեն օր սմետանա պետք է ուտի, Գոհարը փոքրի պարապմունքներից կպատմի, կասի, որ դասատուն երեկ էլա գովել…
-Ախր ինչի ես բոլորի հոգսերն ու պատմությունները քեզանով արել: Պատմում են, լսի, ականջ են ման գալիս, որ կիսվեն, թեթևանան, դու էլ քաշում ես, կլանում, բերում ինձ էլ թաթախում: Լսի, թող խանութիդ դարակներում, արի: 
-Ասում ես…
***
-Նստի ճաշդ լցնեմ, հը՞ն, ո՞նց էր, առևտուր կա՞, հասցնում ե՞նք:
-Մենք հասցնում ենք, կյանքը չի հասցնում: Ճաշ չեմ ուզում: Արի նստի, Սևակը էսօր սմետանա չառավ: Մի հաց առավ ու դուրս եկավ, թթվասերը թողեց սեղանին: Բառ էլ չխոսեց: Կատվին բան եղած չլինի…
-Պահ, դու էլ հո չասեցիր, կատու է էլի, երևի երեկվանից մնացելա, համ էլ հո մենակ քո բուտկան չի: Ճաշ եմ լցնում, քիչ խոսիր: 
***
-Սահակն էսօր չեկավ: Վաղը կգնամ՝ տեսնեմ ինչ է եղել: 
-Կամ դու, կամ Սահակը… 
***
-Խմած ե՞ս, օղու հոտ է գալիս շորերիցդ, ինչու՞ ուշացար:
-Սահակի կատվի օղորմաթասն էինք խմում: 

Բոլորը մեկի պատճառով կամ դեպրեսիան մենակ չի գալիս

#SyuneciBlog

-Ատում եմ բոլորիդ՝
Մութ սենյակի դուռը անձայն փակելուց հետո միայն սա անցավ մտքովս: 
Ատում եմ բոլորիդ՝
Վարորդին 200 դրամանոց մետաղադրամ տալուց ու երկու հատ 50 դրամանոց վերցնելիս միայն սա անցավ մտքովս:
Ատում եմ բոլորիդ՝
Սուպերմարկետի դրամարկղի մոտ հերթում կանգնածներից մեկը հրեց ինձ ու սա անցավ մտքովս:
Ատում եմ բոլորիդ՝
Պետհամարանիշի մեջ նույն թվից մի քանի հատ ունեցող մեքենա քիչ էր մնում ինձ առներ անիվների տակ, թեև թույլատրված տեղով էի անցնում, ու միայն սա անցավ մտքովս:
Ծաղկավաճառը ուզածս ձևով չփաթեթավորեց ծաղիկներս, ու մտքովս անցավ, որ
Ատում եմ բոլորիդ:
Կանգառ գնալիս մեկը սրբապատկեր պարզեց ու խնդրեց գնել, մտածեցի, որ 
Ատում եմ բոլորիդ: 
Ավտոբուսը ուշացավ, ուշացած եկավ ու երբ դռները բացվեցին, հասկացա, որ ոչ ինձ, ոչ էլ ծաղկեփնջիս տեղ չկա, մտածեցի՝
Ատում եմ բոլորիդ: 
Տաքսու մեջ ռաբիս երաժշտություն էր հնչում, վարորդը մի րոպե չլռեց, ամբողջ ճանապարհին մտածում էի՝
Ատում եմ բոլորիդ:
Հասա: Ծաղիկներն ու շոկոլադը հավանեցիր:
Առավոտյան ժպտացի ավտոբուսի վարորդին, սուպերմարկետի հերթում կանգնած ինձ հրողներին, տաքսու վարորդի զրույցները հետաքրքիր էին:

Բայց ռաբիսը էդպես էլ չի լսվի: 

for a new #start

#SyuneciBlog
Hey,
Happy Sunday guys
The morning has just begun with a cup of coffee and music. Yeah, as always. Today’s music is a little bit different. The 6th of November started with folkrock, mainly with The Windrose. 
As it turned out, this is the best way to ensure a very good and inspired start for the day. You will find yourslef in celtic woods, wandering and finding new miracles.

So just a piece of advice. Turn on this concert and make the coffee. (black and without sugar)

https://www.youtube.com/watch?v=J_-FwWKK1Hk The windrose live at Calumet (full concert 12.05.16)

Նոյեմբերի առաջին օրվա վերջը

#SyuneciBlog
Հեյ: 
Երեեեխեեե՜ք, ձյունա գալիս, ձեր մոտ էլա՞ գալիս, ձեր բակում էլ կա՞, մեր մոտ ավելի շատ կա:
Ինչքան հիշում եմ՝ ամեն տարի էլ էս վերջին ամիսներին ձյուն եկել է: Ինչքան հիշում եմ՝ առաջին արձագանքները միշտ նույնն են՝ հատկապես սոց. կայքերում՝
-Վաաայ, վերջապես ձյուն եկավ (պատուհանից նկար)
-Ուֆ, էս ձյունն էլ ժամանակ գտավ… (թրջված ու մրսած նկար)
-Ոնց որ՝ չգիտեիք որ ձմեռ պիտի գար (տաք շորերով անկապ նստած նկար)
և այլն…
էլի գտնվեցին մարդիկ, որ քննադատեցին էս ամեն ինչի մասին խոսողներին՝ պարապ, ձանձրալի կամ որ օ՜ ամենավատն է՝ ոչ օրիգինալ որակելով: Չգիտեմ՝ ինչու, բոլորը օրիգինալացավ են կպել էս վերջերս: 
Նախապես կամ ոչ այնքան ասեմ, որ օրը ամենալավերից չէր, տրամադրությունս էլ գերազանց չի, ու դա, բնականաբար, անդրադառնալու է բլոգիս վրա:
Էդպես…ձյունն եկավ, սառեցինք, մրսեցինք, տաք տեղ գտանք, թեյեցինք, աշխատեցինք, ծուլացանք, հիմա ուզում եմ տուն գնալ…
***
Շատ կուզենայի ունենալ էնպիսի բառապաշար, որ կարողանայի նկարագրել էն, ինչ ես զգացել եմ էսօր 24 համարի երթուղային նստելիս: (էն դեղին բոգդան կոչվածները) 
Մի անեկդոտ կար՝ 
-Անձրև է գալիս:
-Դըրսըմը՞ (դրսու՞մ)
Էս պարզ ու ցավոտ ու անընդունելի իրականություն է: Անձրև էր գալիս ավտոբուսում: Ավտոբուսի ՄԵՋ: ՆԵՐՍՈՒՄ: 
***
Երկու տղա վերջում նստած ակտիվ զրուցում էին: Չեմ ասի՝ ինչից: Կասեմ, որ երբ երկու կանայք ներս մտան, էս շատախոսները (ինձանից շատ էին խոսում) վեր կացան՝ 
-Մորքուրներ ջան, եկեք նստեք, բայց նախորոք ասում ենք՝ փչումա:
-Դեհ, փչումա, փչումա, կարևորը նստած կգնանք տղաներ ջան, ապրեք:
Երեք րոպե անց.
-Տղերք ջան, էս ոնցա փչում, լավ էլ տաք տեղ կանգնած եք:
Հիմա մեր հերոսների որակների մասին չեմ ուզում խոսել, չենք շեղվում թեմայից, բայց ախր ինչու՞, ի՞նչն ենք սխալ արել, որտե՞ղ ենք երկար քնել, որտե՞ղ ենք անտարբեր անցել, որտե՞ղ ենք մատների արանքով նայել, որ ավտոբուսի ՄԵՋ անձրև է գալիս, վերջի նստածների վրա էլ ՓՉՈՒՄ է: 

The family event (Her b-day without her)

#SyuneciBlog

Հեյ:
Ասում են կյանքում ամենաերջանիկ պահը էնա, որ ճամփորդությանդ առաջին օրը արթնանում ես ու փորձում հասկանալ՝ որտեղ ես: Երբ էսօր արթնացա, հարկ չկար հիշելու՝ որտեղ եմ, բայց մի միտք որ արտասանվեց առանց շրթունքների շարժի, օրս դարձրեց լավագույններից մեկը՝ Արփիի ծնունդնա էսօր:
Արփիի: Ծնունդը: Ծննդյան օրը: Առաջին քսանամյակը: Առաջին օրը՝ քսան տարեկան: Էսօր:

Ստորև մի քանի անկապ նախադասություններ, որ ուղղակի կգրեմ օրագրի նման:

Երեկ Արփին հուզվեց անակնկալից (դե մեր մեջ ասած՝ ես էլ պակաս չէի հուզվել): Արմին, դու ոնց ես էդքան ուժեղ: 
Անկեղծ ասած՝ առաջին դասից թռել ենք, որ առանց Արփի նշենք ծնունդը կոֆեով ու չայով 🙂 (Արփին գնացելա, որ գա)
Ու ես մենակ մի բան եմ ուզում Արփիին մաղթեմ՝ քեզ ուժ ու համբերություն, որովհետև սա դեռ սկիզբնա 😉

Աշնանը։ Պատուհանից։

#SyuneciBlog
Աշնան վերջին հովերն են։ Հետո ցրտերն են գալու։ Հետո վախենալու ենք ավտոբուսի պատուհանը բացել ու ականջակալի երգերի նոտաներին համապատասխան պատկերներ որոնել։ Հիմա հովերն են։ Հիմա հնարավոր է։ 
Այսօր ճանապարհը ավելի ու ավելի հարազատ է դառնում, երբ հիշում եմ, որ ուր որ է ձյունով է ծածկվելու, ու ավտոբուսը առանց սառույցից վախենալու չի սլանալու, որ ինձ տուն տանի։ Հետո սառույցի ժամանակ ավտովթարներն են շատ լինում, իսկ ես դրանցից սարսափում եմ, ինչպես սարսափում եմ, երբ ծխախոտը առանց հանգցնելու աղբամանի մեջ են գցում։ Կամ գետնին։ Օրեցօր հարազատ դարձող, կանաչ ու դեղին տերևներով ծածկված ճանապարհով ավտոբուսը սլանում է, իսկ ես ականջակալիս նոտաներին համապատասխան պատկերներ եմ փնտրում։ Չկա։ Երգերս քո մասին են, իսկ դու չկաս։ Իսկ եթե կաս էլ, թերթի կրպակ կամ կանգառում սպասող տատիկի ձեռքը բռնած փոքրիկ ես։ Եթե չէ՝ ավտոմասերի խանութ։ Անցանք։ Այդպես էլ իրական պատկերդ չգտա։ 
Կողքիս  մի երիտասարդ կա նստած։ Ձեռքին՝ ծաղկեփունջ։ Իմ չսիրած ծաղիկներով․ ես առհասարակ ծաղկասեր չեմ։ Իսկ երիտասարդը քնած է։ Հնարավոր է՝ երազում արդեն նվիրել է ծաղիկները։ 
Հասնում ենք քեզ, եթե համաձայն ես հագուստի խանութ լինել։ Եթե չէ՝ այդպես էլ չկաս։ Չերևացիր։ Երգը փոխվեց, պատկերը չփոխվեց։ Էլի երգը քո մասին է։ 
Լավ խնամված մի տատիկ բարձրացավ ավտոբուս։ Նրան տեղ զիջեցին։ Օրհնեց։ Օրհնանքը լսեցի, որովհետև երգերս վերջացան, ու հանեցի ականջակալներս։ Մինչև տուն էլի կնայեմ պատուհանից, էլի պատուհանը բաց կթողնեմ։ Աշնան վերջին հովերն են, իսկ ես չեմ ուզում կարոտել հովերը, երբ ցրտերը գան։ Նայում եմ պատուհանից ու էլի պատկերներ եմ փնտրում, որ համապատասխանեն ներսիցս հնչող երգերի նոտաներին։ Էլի քո մասին են։ Էլի չկաս։ Կամ էլ կաս, եթե ուզում ես ինձ համար աշնանային երկինք ու դեռ թույլ երևացող լիալուսին լինել։ 

2798ամյա քաղաք

#SyuneciBlog
Հեյ: 
Էսօր արթնացա` հիշելով, որ երեկ Էրեբունի-Երևանի ծնունդն էր ու էսօր պետք է հանդիպեմ Արփիին, որ մի շաբաթվա բաց թողած դասերը լրացնենք: Արդեն հանդիպել ենք, ու ես Արփիի լափթոփով բլոգ եմ գրում: Իրականում բլոգը իմ ու Արփիի դասերի մասին չի, այլ, որ երեկ Էրեբունի-Երևանի ծնունդն էր:
Քաղաքում դեռ մնացել են Էրեբունի-Երևան դրոշներ ու փուչիկներ ու թղթից թիթիզ-սիրուն զարդարանքներ: Բայց էդ ամենը զարդարում են աղտոտ ու փոշոտ, հոգնած ու ձանձրացած մի քաղաքի, որ առանց զարդարանքի էլ կարող էր շատ սիրուն լինել: Ավտոբուսից նայում էի դրոշներին ու դրոշների տակ ընկած շշերին, ծխախոտի տուփերին, արևածաղկի կեղևներին…Ավտոբուսը անցավ կարմիր լույսի տակով, արագ արգելակեց, վարորդը գոռաց անցորդների վրա: 
Երեկ մեր բակի աղբամանը հալվել էր: Հաստատ օդից չէր հալվել (ձեզ եմ թողնում պատճառի գուշակումը): 
Իրականում շատ հետաքրքիր միջոցառումներ կային կազմակերպված, բայց էդ միջոցառումներին գնում էին արևածաղիկ չրթող-թքող ժողովուրդ: Ու գիտեք` ինչ էին երգում միջոցառման ժամանակ` Երևանը մենք ենք: 
Ի՞նչ:
Երևանը արևածաղիկ չրթող-թքող մարդիկ են: Երևանը աղբամանը հալեցնող մարդիկ են: Երևանը կարմիր լույսի տակով անցնող ավտոբուսներ են: Երևանը անցորդների վրա գոռացող վարորդներ են: 
Կներեք, հարգելիներս, բայց Երևանը դուք չեք: Երևանը վարդագույն տուֆի քաղաք է: Արտասահմանցի հյուրերին զարմացնելու, գլուխս բարձր պատմությունը պատմելու քաղաք է: Հպարտանալու քաղաք է: 
Երևանը դուք չեք: Դուք Երևանինը չեք: Երևանը ձերը չէ:

International day of SMILE

#SyuneciBlog

🙂

“S”  is for the Special ones, that sorround you
“M”is for the Mornings that you should start with it
“I”   is for you to say I am happy
“L”  is for Love that motivates you to live
“E”  is for Eternity that takes you.

Smile for you, me or him. 
Smile without waiting for a reason.
Smile and be the reason to somebody’s smile.
Smile and love the life you live.
Smile and live the life you love. 
Smile. 

Four days in UNWTO

#SyuneciBlog
Hi
though the title is “Four days in UNWTO” it seems to me that the whole life of mine has began on the 1st of October and I wouldn’t be sitting in front of computer with this wide smile on my face without these unforgettable, amazing, and different days. Yes, these four days differed from the others for a 4th year student who didn’t even know if she hadn’t been mistaken choosing translation as  her major, and maybe she could become a dentist (who knows). But now I know. Yeah, translation is my major, and maybe (no, sure) it will be mixed with guiding. And I’m awfully happy and glad that I started my steps to my aim with the way of YSLU. I had chance to volunteer for UNWTO and meet awesome people and just to make sure in my future life plans due to our university. So, first of all I would like to say huge thanks to our university, our rector Gayane Gasparyan,  my lecturers, especially Mrs Termenjyan for choosing me and opening this door for my coming days. So let’s give it a start and let’s go back to the 1st of October and remember how and what happened. 
01.10 (Wine Fest and Khor Virap-Deep hole)
I had to wake up very early to manage to go Double Trees by Hilton to accompany our guests to Radison Blu. Yeah, I was excited, and by the way the last night I had high temperature (don’t tell my mom about it :D) and wasn’t even sure would I be able or not. Fortunately I was. At 8:05 am I was at the station. Armenuhi was waiting for me (she is never late). We went to the hotel on foot trying to guess, to understand what is going to happen. Entering, we saw Aki-Hiro Sato from Japan. Brianda and Isabel came a little late, Mr Alik (our driver, and here is the part I should say huge thanks to him for being so kind, nice and patient) drove us to Paris hotel (here Arpi and Anahit were waiting for us with their guests). We are in Radisson. It’s time to go to the buses (To the buses…to the buses (we had a song like this). All of us mention in Facebook “traveling to Khor Virap”. But the main aim of ours was Wine Fest in Areni. Wine, armenian fruits and nuts and dances and songs and everything in armenian. That was a little challenge to describe wat “Aveluk” is, but I did my best, “Aveluk is a dry plant, they reap it in spring and make it dry in order to make soups in winter, I don’t like it but they say it’s tasty. Soup is made with potatoes,beans, etc.” Yes, I did it. 😀 Now it’s cheese. In armenian “Panir” and even “Horats Panir”. This is a type of cheese, it was kept in soil more than two months, some herbs are mixed with it. I don’t like it but they say it’s tasty. After the fest we went to have dinner, and before dinner our Lilit Sargsyan astonished all of us with her translation skills by remembering fifteen-minutes speech and translating without even faltering. Good for you Lilit, keep it. After delicious dinner we headed to Areni Cave. And here is the time to mentioning name of the guide: Boris. His speech impressed all of us. If you ever have chance, go to the cave, and ask him just to tell you that mysterious story, it’s really worth listening. That was our first day, go home, have rest and get ready for the next one. 
02,10 Echmiadzin-Ararat factory-Sevan-Dilijan
hey guys, we are going to Echmiadzin. The holy place for all the armenians. The psalms and armenian Sharakans were impressive and full of emotions. Here I remembered “The one, who prays by singing, prays twice.” 
Brandy Factory: Right we entered me and Anahit exclaimed “The smeeeel”. Sure all of us liked it. And I’m sure that our guests liked not only the smell but also the taste of armenian outstanding brandy. After this all of them (it’s time to cry) went to Sevan and the UWC Dilijan but me and Armenuhi had some work to do at the Radison, so we went back. Here I should my friends to share with the impressions of that tour without us. 🙁
03.10 Conference Day
WOW! That was amazing. Right I entered the hall I made my mind to do my best to have chance of taking part in this kind of conferences and meetings. 
Translation booth. OMG, this is gonna be my future-job. OK, it’s a little bit, no, it’s very responsible and challenging. Don’t worry Lilit, take your time and prepare for this. There isn’t much to tell about conference. Just I should say thanks to Addaia, being there for me, for her help and encouragement. 
04,10 The one where we are crying
Oh, no. This is the last day. It began with the continuation of the conference. But frankly speaking, I wouldn’t like it to end. When the 38th meeting of affiliate members of UNWTO came to its end. we headed to Geghardavak. (Here I learnt the pronounciation of the word “spear”-geghard.) In Geghardavank I had an interesting talk about education, languages and world peace with Mr Georgios and by the way, I share all his opinions. Thank you very much Mr Georgios. Then we had chance to listen to armenian Sharakans.
To the buses to Garni. Pre-christian armenian temple which is dedicated to the God of Sun-Mihr. Arpi says that she has some connection with this temple, as Arpi also means Sun. By the way it was the first time she visited Garni. Photos, group photos and then duduk. We were all ears while listening to the “Horovel” by Komitas. It was full of emotions and goosebumps. Again photos, selfies… We are going to “Yot Qar”-“Seven stones” to have last dinner together. Imagine an open-air restaurant,Garni temple is seen in lights, the moon is so nice, and wine is so tasty. Then we were all talking in groups, sometimes dancing, sometimes not 😀 Right here I discovered that Taj Mahal is dedictaed to an armenian girl, who was a daughter of armenian merchant. OMG, we are so famous. 
It’s time to hug each other. Arpi even cried. It’s time to say how much we loved them, how happy we are to know them, how wonderful days we had. 
The End. 
All these four days we had challenges, we had little problems, there were moments that we didn’t know what was right, and what was wrong. but there were two people we were ready to help us and we were ready to help them. Gohar and Mariam janer thank you again and again, and sorry for making you a little angry sometimes. 
This should be repeated. Wow… I don’t want to finish this blog. 

Վերջակետներով

#SyuneciBlog

 Սևով սպիտակին: Սևից սպիտակին: Ես ապրում եմ: Ես կամ: Անձրև: Աշուն ես: Աշուն է: Ես թաց եմ: Թրջվել եմ: Պատուհանը բաց է: Քամի: Աշուն ես: Նոյեմբեր:
  Երևի թե հասկանաս ինձ, որ ասեմ, թե դժվար նույնը զգայի ապրլինի: Դժվար լինեի: Հազիվ թե օդը նույն թրթիռով շոշափեի: Հազիվ թե ապրիլին աշուն լինեիր: Նոյեմբերն է: Աշուն ես:
 Նոյեմբերով ու նոյեմբերին գնում է աշունը: Նոյեմբերից հետո ձմեռ է: Դու աշուն ես: Հազիվ թե դեկտեմբերին լինես:
 Դու գնում ես: Աշնան հետ: Աշնան: Հետ: Նոյեմբերի 30-ին: Ժմը 23:59-ին կվերցնես բանալի: Կգնաս: Դուռը բաց կմնա: Բանալին մի տար: Էլ չես գալու: Հետ չես գալու: Դուռը փակիր: Կորար: Չգտա: Գնացիր: Դեկտեմբերի 1: Ձմեռ: Դու աշուն էիր: Ձմեռ է: Դուռը բաց մնաց:
Դուռը փակում եմ: Պատուհանը՝ չէ: Սպասում եմ օգոստոսի 31-ի 23:59-ին: Աշուն ես: