Կարգերով պահոցներ՝ Uncategorized

Somebody on the map (short story)

#SyuneciBlog

Milky way . Solar system . The Earth. Here can be your address . If you are lucky it coincides  with the concept “Homeland” for you. If you are not, it will make your heart bleed every time you hear the words with the letter “h”; “home ”, “homeland”, “home-longing” and even “homie” or “home-made”.  Hardly could I ever imagine this before handing him a tissue during the interview.
When the Sun opened my window and greeted through the curtains I felt that the day was likely going to be a good one. And why wouldn’t I ? I had my dream job after years of struggle, I earned my living and was building the life I had always dreamed about: the life with colorful stones . That day it was up to me to choose an assistant for me . So the day went about the “assistant-choosing-interview” day.
Being a person who is not fond of office work, I preferred to take the interview at the nearby café . So I called the first applier and make the arrangement.
He entered . After politely smiling and hand-shaking I started to ask the questions that could reveal for me the person in order to understand: do I need him in my job or not . His answers were short ,  relevant,  creative and what was on the first place — confident.
Otherwise being uncertain and not quick in decision-making , I decided at once that he was the helper I was looking for. “You  are accepted” —  I said  clapping my hands ,  trying to be friendly from the very first day. “You are to just sign the five-year contract and you are  my assistant accordingly”.
“Let me go home” – he uttered with  broken voice.
Frankly speaking that wasn’t the answer I was expecting , at least “ thank you ” or “ I appreciate your trust ”.  I just some kind if regretted , maybe I was too quick hiring him . I said dispassionately that he was allowed to go and that I would wait for him tomorrow  at the office.
“Nope , you didn’t understand what I meant , I need to go home , my homeland , you know, I am not from America, this is not the land I belong to, this is not the job I dreamed, this is not the Sun I want to warm my skin. This is not the  soil I want to walk on.
From the very childhood I was taught that men never cry. They are strong , they just never let their eyes to be full of tears. I was shy. I saw teardrops in his eyes . I saw sorrow and anguish and a long history. A history that wasn’t written with his pen , he was forced to write it . Now he pinned his hopes on not getting the job and just stand  chance to leave America, seek for a new life in his homeland, work for it and build his colorful-stone life in the place where his soul belongs .
I handed him a tissue. His hand was shaking when he took it . I said with broken voice : “ You don’t correspond to this work “ . His lips smiled .
Thus,we have it easy to spell the word “ H “ , “ O “ , “ M” , “ E “ . Yet there are people who have cherished dream not only to spell that word but also to live in it.

Չստացվեց

#SyuneciBlog
https://www.youtube.com/watch?v=tqig3d8IicM

  Ես չգիտեմ էլ՝ ինչի համար խաչվեցին մեր ճամփաները: Քարտեզի վրա էլ չեմ գտնում՝ որտեղ հատեցին իրար: Ախր իրականում մեր աշխարհները հատման կետ չունեն: Իմ աշխարհի գարնանը ծառերին բողբոջներ կան, քեզ մոտ դեղնած տերևներ են: Քո ժպիտը իմ աշխարհում լաց է: Իմ բարևին ձեզ մոտ ցտեսություն են ասում: Ձեզ մոտ արևն է արևածաղկի կողմը թեքվում: Ձեզ մոտ հյուսիսը հարավում է: Ձեր ստերին մեզ մոտ հավատում են, իսկ կներեսը մեզ մոտ վիրավորանք է:

Երևի այդ օրը խավարում էր: Պետք չէր գալակտիկայից դուրս գալ ու Չգիտեմ-Որ ուղեծրում հանդիպել ու ցտեսությունիդ բարևով պատասխանել: Պետք էր այդ օրը տանը մնալ: Պետք էր ձեր աշխարհով սառը սուրճը գրկել ու կարդալ ձեր աշխարհով ձանձրալի, մերով՝ ապրեցնող գրքերը: Պետք էր դեմ չգնալ բնությանը ու չճանաչել քեզ:

  Դուրս եկա ու հիմա կես ճամփին եմ: Ոչ իմ աշխարհ ընդունվեցի, ոչ՝ քո: Իմ աշխարհն ինձնից նեղացավ, քոնը ինձ չհասկացավ: Հիմա կես ճամփին եմ: Քարտեզի վրա ինձ չես գտնի: Ես իմ անունն եմ մոռացել: Քո աշխարհում կրակը ջուր էր նշանակում: Ես իմ նշանակությունն եմ կորցրել, ուր մնաց՝ ինձ գտնեմ:

Օրերից մի օր

#SyuneciBlog

Դուռը թակում են: Տանը մենակ եմ: Չորս պատերի մեջ էլ շունչ էակ չկա, եթե չհաշվենք մի ամիս առաջ նվիրածդ ծաղիկները: Չէ, իմաստ չկա նրանց հաշվելու: Էլ չեն շնչում, մեռած են: Ուրեմն՝ մենակ եմ: Դուռը թակում են:
Դուռը թակում են: Վերջին անգամ դռան թակոցին հաջորդել էին ծաղիկները, առաքիչի արհեստական ժպիտը: «Էս որ մի հիմարի մտքով էր անցել գիշերվա հազարին ծաղիկներ առաքել» ասող դեմքին սառած ժպիտ կար: Բայց լսվում էր՝ «Այս հրաշալի ծաղիկները ձեզ»: Ու երբ բանալին երկու անգամ պտտեցի կողպեքի մեջ, նրա ձայնն էր կրկնվում գլխումս՝ «Այս հրաշալի ծաղիկները ձեզ»: Դրան նախորդել էր նրա արհեստական ժպիտը և դռան թակոցը: Հենց այս թակոցի նման: Դուռը թակում են:
Դուռը թակում են, ու ես կտայի ամեն ինչ, որ ունեմ: Կտայի նույնիսկ ծաղկամանի մեջ մեռած ծաղիկնմերը, միայն թե էդ թակոցին չհաջորդի ինչ-որ առաքիչի արհեստական ժպիտ: Միայն թե ժպիտին չհաջորդի անգիր արած բառեր՝ «Այս հրաշալի ծաղիկները ձեզ»: Միայն թե դռան մեջ բանալին երկու անգամ պտտելուց հետո մենակ չմտնեմ տուն: Նորից չլսեմ դռան թակոցը մենակ: Նորից չկրկնվի հիման: 
Դուռը թակում են, ու ես մենակ եմ: Բանալին երկու անգամ դռան փականի մեջ պտտելուն հաջորդում են ծաղիկներ: Բայց այս անգամ առաքիչը չի ժպտում: Արհեստական ժպիտ չկա: Ծաղիկները պարզում է ինձ: Բայց ես չեմ վերցնում ծաղիկները: Չեմ խղճում նրանց: Թողնում եմ, որ ընկնեն միջանցքի հատակին: Թողնում եմ, որ մի քանի թերթիկ, թեկուզ՝ բոլորը պոկվեն ու ընկնեն հատակին: Ծաղկեփունջն ընկնում է: Ու ես գրկում եմ քեզ…Ոնց էի կարոտե՜լ: Բարև:

about summer vocations and leaving tomorrow

#SyuneciBlog

  I’m a 4th year student already. (Oh my Gosh, 4th year? ) If you weren’t lazy at school you can count that I’ve already had three summer-vocations being a student. I don’t take into consideration the summer vocations when I was a schoolgirl, because I want to finish this blog today.
First of all I would like to inform that during my studies I live far from parents, it means that I’m eager to visit them whenever I can. So summer is a good time to leave that hot and dusty city, to find my calm in the countryside, to help them a little (I’m not fond of working all the time) and to have rest. Summer came, exams are over, Hi Mom, Hi Dad, your daughter has arrived, pay the driver. (Yep, I prefer to buy chocolates for parents and never keep money for taxi-pay).
Now it’s time for confession. While preparing for modules, I always dream about free time, sitting in the fresh air, with a coffee cup (that’s essential) and reading…reading…reading again. I think I’ll go home, I’ll wake up early in the morning (okay, at 7:00am, no, please, at least at 8,okay, 8), I’ll go for jogging, then I’ll help mom, then it’s the dreamed free time: read as much as you want. Now about the reality: I come home, I wake up at 10-11, I help mom just a little bit, then take the coffee cup (I told you that it is essential) and sit in front of computer: blogging, watching movies, TV-shows, FRIENDS, okay, summer is over, it’s time for packing, Good bye Mom, Good bye Dad, pay the driver.

  This summer was a little bit different though. Even didn’t noticed how it came to the end, and how I’m leaving tomorrow. Anyway, this one is different because I don’t want to leave, I won’t write my whole life here (it doesn’t matter that I’m a real chatterbox, Okay Lilit, It’s enough), but I swear, I would stay here at least for September. (Oh, a song came to my mind https://www.youtube.com/watch?v=jVO8sUrs-Pw ) That city ejects me. I don’t want to be there again. 
Not to finish this blog so negative, I should say that I do want to know how it feels being a 4th year student. So, bye-bye Summer, thanks for being so disgusting. Welcome lessons, hope you aren’t going to be another summer for me. 🙂 

About the way that brought me from the past

#SyuneciBlog

-Hey. It’s me. Will you, please, let me in? I’m so tired of this way. Never think that it was the easiest way. Believe me, it was the hardest. The way, which brought me here. It brought me to you. It brought me to the present, from the past. It’s like a time machine, which is always met in science fiction. I’m here, and maybe you will think that I’m from a fantasy-movie. No, I’m not. Actually I would like to be from a movie. From the one, where the girl dies at the end, and the boy goes on living always having her in his mind and in his heart. Are you so romantic to call your daughter after me? Okay, don’t change the impression on your face, you aren’t obliged to do that. Would you have time to listen to my story, the story of the way, which, by the way, brought me from the past, and brought me to you?

There are doors on the both ends of the way. The first one is the door of my home, the last one is this door-the door of your house. My door was green. If you remember, my house was called ՞the purple one with the green door՞. Yeah, I closed that green door, left the past in there, in my home, and started the trip to the present. I locked the door with my yellow big key and put it in my pocket. Can you guess? It’s not with me now. I threw it in the river called FREEDOM. Yeah, on my way, which, by the way, brought me to you from the past, I met that river-“River-Freedom”. I threw my key in it without even kissing it for the last time. If you are interested how I crossed the river, I would tell you that there was a stone. It was named “BELIEF”. So the stone helped me, then I found a stick-“HOPE”, and crossed the river. You know, my clothes are still wet, there is still water of the Freedom on me. But that wasn’t the hardest part of my trip. Did you know that there is a huge mountain on the way? I guess you did, because you had to climb it every time coming to my purple house with green door. Do you know how it is called? 
-Pride?
-Yeah, you’ve always been clever, PRIDE. When I was on the top of it, I would dream to throw myself in the Freedom and never get out of it. It turned out I’m so brave, to forget about the Freedom and overcome that PRIDE-mountain. In the end, I’m here, I knocked your yellow door, by the way it has the color of my ex-key. The way is over, but in your sky-blue house  I find the present. Let’s start a new trip to the house called “the half purple-half sky-blue house with half green-half yellow door“. I’m sure that the future is there, hiding from us.
-Sure. Have a sit. 🙂

About silence and me as a chatterbox

#SyuneciBlog
Hi!

One of my most favourite writers once said “Communication is the best thing that could ever happen in this world” or sth like this. Actually I’m not very good at learning things by heart. Being a schoolgirl I was good at that senseless thing but then sth happened with my memory. Maybe it’s overfilled now with not so essential things. I wish my brain had the button “delete” to replace those things with more important material. Whatever, that will stay as a dream, and I’m going to talk about really different subject.
First of all I will tell you why I started this blog. You know, I’m a little chatterbox. I like jabbering. Maybe sometimes I make the people around me get tired of me. I know many of them would like just shut my mouth or the door of the room and leave it. Many of them have told me just to be silent for a while, but that is sth I really can’t do, because silence is like a stone in my mouth. I can’t sit without talking, I hate silence. And as it says in one of the best songs “silence like a cancer grows”. https://www.youtube.com/watch?v=4zLfCnGVeL4. Even the song is called “the sound of silence”. Even silence doesn’t like to be silent. It wants to sound. It wants to be heard. Being alone I also like to listen to the sound of silence (not the song). You won’t believe but I also like silence but only when I’m alone for a while. So, not to bore the people around me, not to stay alone, I started to blog just to share my thoughts in this way. They’ll read when they want, and my voice (which I hate, because it seems to be a voice of a 6 years old kid) won’t make them to shut the door and leave. This a great chance to share your thoughts without disturbing anyone.
Then why in English? I wrote some blogs in Armenian but I’m just a little bit dissapointed. Here in Armenia blogs aren’t common. People will write tons of statuses on Facebook instead of having blogs. They won’t open the link of your blog you have shared, but if you write the same thing as a status, they’ll hit like, they’ll leave comments. Lazy people. 😀 So, having many foreign friends, who really like reading, who are interested in my thoughts, (they haven’t managed to get bored at my voice or me-talking-all-the-time) I decided to go on having blog in English this time. I’m not sure that I’ll write only in English but sometimes I’ll try to have interesting facts and stories to share.
So this is jast the beggining as it’s said in all the commercials or advertisements. I do hope that it’ll have a very good continuation. Good luck me and you. All the comments are highly appreciated.
P.S. the writer I just quoted is Antoine De Saint-Exupery wikipedia.org/wiki/Antoine_de_Saint-Exupéry

Բրյուսովը, ok-ը ու հայը

#SyuneciBlog
Հեյ: Եթե ինձ ճանաչում ես, ներողություն եմ խնդրում ու ցավակցում եմ, որովհետև հաստատ ականջդ տարել եմ արդեն իմ անգլերեն մեջբերումներով՝ Ok, like, hi, bye… Ես հոգուս խորքում շատ լավ գիտեմ, որ մակաբույծի պես հարամ են անում մեր ողջ խոսակցությունը, բայց կներես, ինքս իմ դեմ անզոր եմ:
Եթե ինձ ճանաչում ես ու հասցրել եմ քեզ նյարդայնացնել էդ բառերով, նաև կիամանաս, որ սովորում եմ Երևանի Վ. Բրյուսովի անվան լեզվահասարակագիտական համալսարանում, ու առաջին լեզուս համարվում է անգլերենը: Ես էլ, անկեղծ ասած, ուզում եմ լավ մասնագետ դառնալ: Մի պահ հաճելին ու օգտակարը համատեղեմ ու անգլերեն սովորողներին որպես խորհուրդ ասեմ, որ դրա համար ֆիլմերը նայում եմ անգլերենով, գրքերը կարդում եմ անգլերենով, մտքիս մեջ թարգմանում եմ այն, ինչ լսում եմ շրջապատում, և ի ուրախություն ինձ և ի հիասթափություն ձեզ, պետք է խոստովանեմ, որ վերջերս սկսել եմ անգլերեն մտածել որոշ չափով: Հիմա այստեղ հարց՝ ես, լինելով շատախոս, լինելով մաքսիմալ անկեղծ մարդ, որ խոսելուց հետո է մտածում՝ ինչ ասաց (չէ, չափազանցնում եմ, էդքան էլ անկեղծ չեմ, բայց մի խոսքով) ինչքան պետք է մտածեմ ու լարվեմ, որ չօգտագործեմ էդ բառերը:
Հիմա նայենք հարցի մյուս կողմին: Իմ ok, hi, bye օգտագործելով որոշվու՞մ է իմ հայրենասեր չլինելն ու հայերեն չիմանալը: Դե իհարկե՝ ոչ հարգելիս: Երբ դու բարևելիս ասում ես՝ պրիվետ, իսկ ես hi, այ այստեղ է որոշվում իմ հայրենասեր չլինելն ու հայերեն չիմանալը, որ քեզ չեմ հիշեցնում պրիվետ բառի ծագումն ու մեղադրում քեզ հայրենասեր չլինելու, հայերեն չիմանալու մեջ: 
Իսկ գիտե՞ս ինչու քեզ չեմ մեղադրում. ինձ համար հայրենասեր լինելն ու հայերեն իմանալը բոլորովին այլ ոլորտներում են արտահայտվում, բոլորովին այլ պատկերացումներ ունեմ ու ընդանրապես անիմաստ եմ համարում խոսել հայրենասիրությունից: Ես չեմ սիրում քննարկել այդ թեման, ինչպես չեմ քննարկում հավատն ու սերը:
Գիտեմ՝ չհամոզեցի: Բայց արի պայմանավորվենք. ես շարունակեմ ok-ներով խոսել, դու էլ ամեն անգամ ինձ տեսնելիս ասա՝ պրիվետ: Թող հայրենիքին դավաճանելը այսքանով վերջանա: Բոլորի մոտ: OK?

Չմեծանալու ու իմ մասին

#SyuneciBlog

 Բարև: Արդեն 10 ամիս է՝ քսան տարեկան եմ: Հիմա հնարավոր չէ հաշվել՝ քանի անգամ է հարկ եղել ծանոթանալիս ասել՝ հա, հա, 20, չէ, 15 չէ, 20: Արդեն ինձ չեն զարմացնում մարդկանց ռեակցիաները, երբ լսում են տարիքս: Ու իմ խորին համոզմամբ այստեղ պատճառը միայն արտաքինս չէ: Դե հա, ես էլ հայելու մեջ նայելիս չեմ համոզվում, որ արդեն քսան տարի է, ինչ քայլում եմ  երկրագնդի վրա. առանց շպար, առանց արհեստական թարթիչներ ու ունքեր…Բայց պետք է մի բան խոսոտվանել՝ ներքինս շատ ավելի փոքրիկ է, քան ծանոթ-անծանոթները մտածում են: Ներսումս մի 10-12 տարեկան էակ կա նստած, որ չի էլ ուզում քսան տարեկան դառնալ: Իմ երազած քսան տարեկանը պետք է արդեն կարողանար ինքնուրույն ապրել ու ինքնուրույն հասնել իր դրած նպատակներին: Մտածում եմ՝ միգուցե էդ ներսիս 12 տարեկանը խանգարի ինձ երազանքներս ու նպատակներս իրականություն դարձնել, բայց հենց մտածելիս էլ ներողություն եմ խնդրում իրենից, որովհետև ինքը միայն խթանող ուժ է: 
 Մեծանալը, չեմ ասի, որ վախեցնում է, բայց որ վանում է, դա հաստատ: Ես չեմ ուզում արթնանալ ու մտածել, որ քսան տարեկան եմ: Ես չեմ վախենում քսան տարեկանի պարտականություններից ու պարտավորություններից, չեմ փախչում դրանցից, բայց դրա հետ մեկտեղ ես իսկապես նախընտրում եմ մնալ 12 տարեկան: Ես չեմ ամաչում գունավոր թղթերից ու փուչիկներից ուրախանալ, ես չեմ ամաչում անձրևի տակ վազելուց, չեմ ամաչում գոռալ, երբ գոռալ եմ ուզում ու ոչ էլ ամաչում եմ քթիս տակ ավտոբուսում երգել, երբ ականջակալներիս երգը հրամայում է միանալ իրեն: 
 Ու ինչքան էլ համոզեք, բացատրեք ու ասեք, երբեք չեմ հասկանա նրան, որ ուզում է ու ձգտում է տարիքից մեծ երևալ, տարիքից  մեծ արարքներ անել: Գիտե՞ք անցյալը, 12 տարեկանը էլ հետ չեք բերի, իսկ 20 մեկ է մի օր դառնալու եք, ու ամեն ինչի ժամանակը մի օր գալու է: 
 Ինձ ուրախացնում է այն, որ դեռ հանդիպում են նյութեր, որտեղ նշված է՝ 21+: Դրանք շրջանցելիս մի պահ ինձ էլի ու էլի 12 եմ զգում: 
 Ես անպայման կդառնամ 20 տարեկան, հաստատ, երբ թղթերում անվանս դիմաց գրված լինի 35: 
Իսկ որպես հավելում առաջարկում եմ այս երգը, որ լրիվ ներսիցս է https://www.youtube.com/watch?v=zX52soa2eK0 (Simple Plan-Grow up

Գիշերվա ձայների ու ռաբիսի մասին

#SyuneciBlog
Բարի լույս: Բրիտանացի գիտնականները պարզել են, ))) որ մարդը օրվա մեջ առնվազն 10 րոպե պետք է լռության մեջ նստի ու ոչինչ չանի, ոչ մի ձայն չլսի: Ես իմ օրակարգում մի քիչ փոխել եմ այդ ոսկե օրենքն ու գիշերվա ձայնն եմ լսում: Լսել ե՞ք գիշերվա ձայնը երբևէ:  էն որ ծղրիդները սկսում են երգել է, ու թույլ քամին սկսում խաղալ ծառերի տերևների հետ, կամ անձրևի կաթիլները հատ-հատ ընկնում են խոտերին, սկսում նվագել…էդ գիշերվա ձայննա: Ու էդ ամեն ինչին միանումա ներքին ձայնդ, սկսումա դժվար ու խառը հարցեր տալ, մինչև մեկին պատասխանում ես, մյուսնա թափում գլխիդ: Էդքանը իմ լռության տասը րոպեներն են, որ մենակ իմն են, ու ոչ մեկի հետ չեմ կիսի:

Հիմա պատմեմ երեկվա 10 րոպեներիս մասին: էլի նստած էի մթության մեջ, էլի ներքին ձայնիս հարցերին էի պատասխանում, ու հեռվից ինձ հասան ինչ-որ անիմաստ երաժշտության ելևէջներ: Մի պահ հույս ունեի, որ չեն մոտենա, որ էդ անփոխարինելի անդորրս չի խանգարվի: Բայց հույսս մեռավ, չհասցրեց վերջին բառերն էլ ասել:
Մի պահ վախեցա, որ հեսա մեր տուն կմտնի էդ երգը, բայց բարեբախտաբար դարեր թվացող այդ մի քանի վայրկյանը ավարտվեց: Ուշքի գալու համար արագ միացրի Դինջերի Մոռանալ-ը: https://www.youtube.com/watch?v=tqig3d8IicM Ու լսելու ընթացքում ես ու ներքին ձայնս սկսեցինք վիճել:
Ես: Իբր ինչ, ի՞նչ հաճույք են ստանում էս անիմաստ ու ոչինչ չտվող երգերը լսելով:
Ն.Ձ.: Դու քո երգերից ի՞նչ հաճույք ես ստանում, նույնն էլ իրենք՝ իրենց երգերից:
Ես: Հա, բայց իմ երգերը հանգստացնում են չէ, կտրում են աշխարհից, բայց ես ոչ մի կերպ չեմ պատկերացնում, որ էդ կլկլոցը իրեն աշխարհից կկտրի:
Ն.Ձ.: Ամեն մարդ իր ճաշակն ունի, հո բոլորը չեն կարող Դինջեր լսել:

Ես: Ինքդ էլ գիտես, որ ինձ պետք չի, որ բոլորը Դինջեր կամ Ռամշտեյն լսեն, էդ դեպքում ես էլ չեմ լսի, (չեմ սիրում, որ իմ սիրած երգերը բոլորը լսում են) բայց մենակ ոչ էդ մուղամները էլի, ինչքան կարելիա ասել՝ մեր մշակույթին ու պատմությանը սազական չեն: Հիմա էլի կասես նորից սկսեց, բայց եթե խոսում ենք, պետք է մինչև վերջ ասեմ: Մի քանի օր առաջ բանակի քեֆ էր, եղբորս էինք բանակ ճանապարհում: Սրտիցս արյուն էր կաթում, որ ոչ մեկը Յարխուշտա չպարեց, ոչ մի ռազմապ
ար: Մեր ջահելները, որոնցից մեկն էլ, համոզված եմ, վերոնշյալ մեքենայի ղեկին էր, ինչքան անիմաստ ու անտաղանդ երգ ու երգիչ գիտեին հիշեցրին մեզ ու մեղմ ասած ստիպեցին պարել էդ երգերի տակ: (Հո չեն նեղվի, որ կարդան)
Ն.Ձ.: Երգդ ավարտվեց:
Ես: Ոչինչ, Հախվերդյաննա սկսում: https://www.youtube.com/watch?v=qeRzlMLb-lg (Ռուբեն Հախվերդյան-Լուսինն ու շունը)


Մի քանի րոպեով առանձնանալու ու անանձնանալու մասին

  Հեյ: Վիճակագրություն ու թվեր երևի չկան, բայց դժվար թե այսօր գտնես մի մարդ, որ հոգնած չէ, միայնություն չի ուզում գոնե մի վայրկյանով: Բացի դրանից, ի ուրախություն ինձ, արդեն գնալով շատանում են ականջակալներով մարդիկ: Հիմա կմտածեք երկու անիմաստ նախադասություն իրար հետևից ուղղակի գրել եմ: Ես կփորձեմ կապել դրանք մի բառով՝ երաժշտություն: Ինձ համար լավագույն ձևը աշխարհից ու մարդկությունից կտրվելու, հատկապես երբ վերջիններիս խեղված ձևերին եմ հանդիպում, երաժշտությունն է՝ արդեն վեց տարուց ավել է՝ ռոքը: Եթե հետաքրքիր է, կասեմ, որ բացի ռոքից էլի ժանրերի երգեր կան ամենօրյա երգացանկումս, բայց գտնելու համար շատ փորփրել է պետք: Վերադառնանք մեր թեմային՝ ես կտրվում եմ աշխարհից երաժշտության հետ: Ու այստեղ ամենևին էլ կարևոր չէ՝ ականջակալներ կան, թե կողքի սենյակից է հնչում սիրածս երգը, թե ուղղակի հեռախոսը գրպանումս է՝ երգերը միացրած: 
  Երևի հիմա ասեմ, թե ինչու որոշեցի այս մասին գրել: Լարված օր չէր, կստեմ, եթե ասեմ՝ շատ զբաղված եմ եղել, ավելին՝ հասցրել եմ նույնիսկ ֆիլմ դիտել՝ Me before you (խորհուրդ եմ տալիս չնայեք, որ շատ չհուզվեք), բայց այնուամենայնիվ գլուխս ցավում էր ու ես հանգիստ էի փնտրում: Դեղեր չեմ սիրում, սուրճից արդեն քանի շաբաթ է հրաժարվել եմ, ու միակ օգնությունս երգերն էին: Քիչ անց հասկացա, որ ոչ միայն երգերը, այլև երգելը: Նստեցի համակարգչի առաջ ու մտա Youtube: Մատներս արդեն սովորել են, որ առաջին երգը, որ պետք է լսվեր՝ Beth Hart-ից էր լինելու: https://www.youtube.com/watch?v=msDyYn81HxY Դրան հաջորդեցին learning to live-ը, bang bang boom boom-ը: Եթե զգացիք՝ երգերի տրամադրությունը գնալով բարձրանում է: Հետո արդեն մետալ լսելու ժամանակն էր ու միացավ https://www.youtube.com/watch?v=NTU6NLovI_Q (Metallica-The Unnamed feeling): Էս բոլորը երգելուց հետո թեթևանալ էր պետք ու անջատվել մի պահ: Դե իհարկե՝ Համասյան՝ Կարս: https://www.youtube.com/watch?v=ILYcBaNVk4M 
  Գիտե՞ք՝ ինչ եղավ: Գլուխս էլ չի ցավում: Գլխացավ չունեմ, որովհետև էդ ամբողջ ընթացքում մտածել եմ միայն երգերի բառերի մասին, լսել եմ, բեռնել եմ իմ մեջ, երգել եմ ու զգացել: Իսկ գլխացավն անցնում է այն ժամանակ, երբ էլ իր մասին չես մտածում:
Հիմա օրը էլ ավելի մեծ ուժով ու տրամադրությամբ շարունակելու էներգիա կա, մանավանդ, երբ չեմ դադարելու էլի լսել ու երգել քթի տակ: 
   

Մնաք բարյավ:

  Հ.Գ. մեկ-մեկ կարելի է հարևաններին խանգարել ու շատ բարձր լսել երգերը, բայց ուշադիր ականջները չվնասեք, դեռ շաաատ լավ երգեր կան, որ լսողներ են ուզում: