Բարև: Արդեն 10 ամիս է՝ քսան տարեկան եմ: Հիմա հնարավոր չէ հաշվել՝ քանի անգամ է հարկ եղել ծանոթանալիս ասել՝ հա, հա, 20, չէ, 15 չէ, 20: Արդեն ինձ չեն զարմացնում մարդկանց ռեակցիաները, երբ լսում են տարիքս: Ու իմ խորին համոզմամբ այստեղ պատճառը միայն արտաքինս չէ: Դե հա, ես էլ հայելու մեջ նայելիս չեմ համոզվում, որ արդեն քսան տարի է, ինչ քայլում եմ  երկրագնդի վրա. առանց շպար, առանց արհեստական թարթիչներ ու ունքեր…Բայց պետք է մի բան խոսոտվանել՝ ներքինս շատ ավելի փոքրիկ է, քան ծանոթ-անծանոթները մտածում են: Ներսումս մի 10-12 տարեկան էակ կա նստած, որ չի էլ ուզում քսան տարեկան դառնալ: Իմ երազած քսան տարեկանը պետք է արդեն կարողանար ինքնուրույն ապրել ու ինքնուրույն հասնել իր դրած նպատակներին: Մտածում եմ՝ միգուցե էդ ներսիս 12 տարեկանը խանգարի ինձ երազանքներս ու նպատակներս իրականություն դարձնել, բայց հենց մտածելիս էլ ներողություն եմ խնդրում իրենից, որովհետև ինքը միայն խթանող ուժ է: 

 Մեծանալը, չեմ ասի, որ վախեցնում է, բայց որ վանում է, դա հաստատ: Ես չեմ ուզում արթնանալ ու մտածել, որ քսան տարեկան եմ: Ես չեմ վախենում քսան տարեկանի պարտականություններից ու պարտավորություններից, չեմ փախչում դրանցից, բայց դրա հետ մեկտեղ ես իսկապես նախընտրում եմ մնալ 12 տարեկան: Ես չեմ ամաչում գունավոր թղթերից ու փուչիկներից ուրախանալ, ես չեմ ամաչում անձրևի տակ վազելուց, չեմ ամաչում գոռալ, երբ գոռալ եմ ուզում ու ոչ էլ ամաչում եմ քթիս տակ ավտոբուսում երգել, երբ ականջակալներիս երգը հրամայում է միանալ իրեն: 

 Ու ինչքան էլ համոզեք, բացատրեք ու ասեք, երբեք չեմ հասկանա նրան, որ ուզում է ու ձգտում է տարիքից մեծ երևալ, տարիքից  մեծ արարքներ անել: Գիտե՞ք անցյալը, 12 տարեկանը էլ հետ չեք բերի, իսկ 20 մեկ է մի օր դառնալու եք, ու ամեն ինչի ժամանակը մի օր գալու է: 

 Ինձ ուրախացնում է այն, որ դեռ հանդիպում են նյութեր, որտեղ նշված է՝ 21+: Դրանք շրջանցելիս մի պահ ինձ էլի ու էլի 12 եմ զգում: 

 Ես անպայման կդառնամ 20 տարեկան, հաստատ, երբ թղթերում անվանս դիմաց գրված լինի 35: 

Իսկ որպես հավելում առաջարկում եմ այս երգը, որ լրիվ ներսիցս է https://www.youtube.com/watch?v=zX52soa2eK0 (Simple Plan-Grow up)