բաց աչքերով երազողները
մեկ օրում դարձան
ամպերի վրայով վազողները
ու
լացողները փակ աչքերով
չշտապես ներկել տան պատերը
հետո քերելու կարիք էլ կլինի
մի արթնացրու քնի մեջ խոսողին
բաց աչքերով պատմելու համար
ուժ է պետք
իսկ նա
անուժ է…
լռելուց անմիջապես հետո
Շատ երկար լուռ մնալուց հետո գրելը, ոնց որ շատ ծարավ լինելուց հետո գնաս մանկությանդ ամենասիրած աղբյուրի մոտ ու երկու բուռ ջուր խմես շորերիդ ու կոշիկներիդ թափելով…շատ լուռ մնալուց հետո աչքերդ սկսում են փնտրել մեկին, ում կուզենայիր պատմել ներսիդ եղածը, որովհետև ախր շատա լցվել… ու քանի որ չկա էդ մեկը, գրելը դատարկվելու ու էլի լցվելու ամենանախընտրելի ձևնա:
զուգահեռ իրականության իմ եսը հիմա երևի կծիծաղի իմ՝ էսքան անկապ խոսելու, էսքան պաթետիկ լինելու, էսքան ես լինելու վրա….զուգահեռ իրականության իմ եսը միքիչ ավելի ուժեղա երևի… ես` չէ 🙂
մի քանի շաբաթվա մեջ էնքան բան եղավ, տեսանք կամ չտեսանք կամ չտեսնելու տվեցինք, որ մի ծայրից սկսել մյուսից վերջացնելն էլ հեշտ չի. ծայր գտնելա պետք: Ի՞նչ ենք անում…միացնում ենք էն երգերը, որ արդեն ճանաչում են մեզ ու թողնում ենք, որ իրենք որոշեն՝ երբ ենք սկսելու լացել կամ ժպտալ:
մի քանի շաբաթվա մեջ էնքան բան եղավ, որ լացելը թողեցինք ամենավերջին, որովհետև չկա ժամանակ, որովհետև մեր արցունքները մենակ մենք պետք է տեսնենք, իսկ մենակ մնալու ժամանակ ու տեղ տենց էլ չէր լինում…ամբոխ էր, մարդիկ էին, մի բանի հետևից գնացող, հույսը բռունցքներում պահած մարդիկ, որ ուզում էին ընդամենը երջանիկ լինել…
մի քանի շաբաթվա մեջ էնքան սուտ ու ճշմարտություն լսեցինք, որ խառնվեց ծուխը գոլորշուն, իսկ ես ամբողջ կյանքում ուզել եմ տարբերել դրանք. ծուխը՝ գոլորշուց, ժպիտը՝ քմծիծաղից, սերը՝ կապվածությունից, թողնելը՝ գնալուց, լքելը՝ մոռանալուց, մութը՝ աչքերը փակելուց…
էս ամենի արդյունքում, չնայած դեռ վերջը չի, հասկացանք մի կարևոր բան, որ երևի հասկանում են վերջում՝ սերը հզորագույն ուժ էր… ու շատ ավելի հեշտա սիրելը, քան, ինչքան էլ պարզ հնչի, չսիրելը: բայց մի բան, որ ամենադժվարնա երևի, էդ սիրո մասին ասելնա, էդ սիրո մասին խոսելը կամ պատմելը…պարզվեց՝ մեծ ուժ ու խիզախությունա պետք, որ ասես՝ սիրում ես…
երևի ասել պետք էլ չի, երևի էդ մասին չեն խոսում, երևի էդ ցույց տալա ուղղակի պետք: երբ ուղղակի ժպտում ես կողքիդ կանգնածին, քաղցրավենիք կամ ջուր հյուրասիրում…երևի ամենապարզ ձևնա ցույց տալու, որ սիրում ես իրենց:
ամեն ինչի հիմքում սեր էր…ու պետք չի երկու անգամ ավել մտածել ասելու, որ սերը հաղթեց…
եսից
չսկսված առավոտ ու մտքեր
գնալու սկիզբն է
աթոռին կիտված գրքեր
ոչ մի բանով իրար նման էջանշաններով.
չընդունված հրավիրատոմս
նախանցած տարվա օրացույց
թղթե ինքնաթիռ
տերև՝ աշնանից մնացած
երևի գնալու բոլոր սկիզբներն էլ նույնն են
վերջն էլ է նույնը երևի
տարբերել գնալը տանելուց
թողնել նոր գնալ սովորել
ետ գալուդ սպասող չկա
ժամանակը ջնջելու է քեզ էլ
որովհետև ուժեղն ինքն է…
որովհետև բոլորն իր հետ են
որովհետև ինքը հասցնում է բոլորի մոտ լինել
իսկ դու գնում ես մենակ:
the hidden side of the moon
աշխարհի բոլոր բառերը
բառարաններում թերթերում
ցուցանակներում
ցուցակներում
խոսում են քո մասին…
աշխարհի բոլոր ձայները
երգում են քո սիրած երգերը
ու բոլոր դռները բացվում են դեպի քեզ…
աշխարհի բոլոր ճամփաները
բերում են քեզ մոտ
ու բոլոր տողերը լցվում են քո մասին
խոսքերով…
աշխարհի բոլոր լույսերը լուսավորում են
ու բոլոր գույները գունավորում են
քեզ
զուգահեռ ուղիները հատվել են քո աշխարհում՝
ուրիշ
այլ
իմը…
Նորը
ինչ-որ տեղ սողալով
վազքի մեջ
անցավ մեկ օր էլ.
չորացած ծաղիկները
չթողեցի սեղանիս այսօր
ձեռքով արեցի փողոցային շներին
ու սպասեցի ձյան գալուն
մի երկու նշում արեցի
դեղին թղթի վրա
ու ամրացրի սեղանիս
վաղվա համար.
մի քանի անգամ զանգ եկավ
չպատասխանեցի.
ինչ-որ տեղ սողալով
փակեցի սենյակիս դուռը դրսից
վաղվա համար
ու գլխարկս վրաս քաշելով
հեռացա քաղաքից.
վերնագիր ասա էս ամեն ինչին
գիտես՝
ամենևին պետք չէ ջարդել սենյակիդ պատերը գլխով
պատառոտել հին նամակներն ու
խարույկի մեջ այրել լալով
կարիք չկա ոռնալ բարձի մեջ ամեն գիշեր
կամ նետվել պատուհանից
ոտաբոբիկ դուրս գալ
ու քայլել քաղաքի մայթերով
մրսել
պարզապես հաշտվիր
որ ճշմարտության հակառակ երեսն էլ
ճշմարիտ է
պարզապես նկատիր
որ ամեն ինչ հոսում է գետերի նման
ու չի մնում ոչինչ երեկվա պես
պարզապես ընդունես երևի
որ ամեն ինչ մի տեղ ունի գրված՝ վերջ։
ինձ մի հիշեցրու այն ինչը չեմ մոռացել
ճմրթված հիշողություններս
վերցնում եմ աղբամանից
դնում եմ սեղանին ու
ուղղում եմ ծալքերը
մեկ-մեկ կարդում եմ
ծալված տողերի տակից
լսում եմ կարոտի քայլը
հետո բառերը իջնում են սեղանից
ու սողում են դեպի դուռս
չգիտեմ
թե քեզ մոտ են գալիս
թե մենակ ես
տար
ես դատարկ թղթերը նորից աղբամանը նետեմ
հոգիս խաղաղ է
հիշողություններս քեզ հետ են…
եսէլչգիտեմթեինչ
***
ու ես ստիպված
երեսիս եմ քաշում հատակը
որ չզգամ ինչով է
բարակում հոգիս
ու դառնում դեղին…
ու ես չուզենալով եմ
երեսիս քաշում հատակը
որ այդքան ճմրթվել է
գնացողների քայլերից…
ու ես նայում եմ արդեն
ներքևից
ու մնում եմ կորած
***
եթե փնտրես էլ…
փնտրիր ինձ փոշոտված ձայներիզներիդ դարակում,
փնտրիր ինձ կիթառիդ մաշված պատյանի մեջ,
փնտրիր ինձ այդ ձմեռվա վերարկուիդ գրպաններում
կամ փնտրիր ինձ մաշված գրքերի արկղում
մինչև գրքերը հանձնելը…
եթե չփնտրես էլ,
ասենք՝ չես էլ կարոտել…
չթողնես ինձ էլ խառնեն
մեռնող թղթերի քաոսին…
եթե չփնտրես էլ…
ես ուզում եմ իմանաս,
որ չեմ երազել գրվել ու մոռացվել….
երգը լսվում է, երբ միացնում են…
գողացված էր տողը վերջին…
գիշերվա հազար
դու չունես ոչինչ
որ չունի անծանոթը
դու չունես ոչ ինձ
ոչ էլ իմ կարոտը…
քեզանից հետոն երկար տևեց
զարմանալի
ավելի կարճ էր քան քեզ հետը
ու ճանապարհը որով կքայլեի
քեզանից տանողն է
ոչ թե դեպ քո մոտը…
ես մեղավոր չեղա
ես չեղա հեռացող
արդարացում գուցե գտնեմ լուսնի վրա
քո փոխարեն կթողնեի ջուրը
հոսեր առանց հողի
առանց պղտորվելու
ջուրը մաքրվելիս
քարերին է զարնվում
քարերն էլ դե գիտես
արյուն ունեն…
***
#SyuneciBlog
հետո թեքեցիր գլուխդ
ու մնացիր
սառած
կանգնած…
ու մնացիր
սառած
կանգնած…
ես Նարեկացի երբևէ չեմ դառնա
բայց աշխարհի ծովերը թանաք կդարձնեի
մեն մի բանի համար
թե չլիներ այնպես
ինչպես եղավ…
բայց աշխարհի ծովերը թանաք կդարձնեի
մեն մի բանի համար
թե չլիներ այնպես
ինչպես եղավ…
ես չեմ լինի երբեք Էյնշթեյն
ու չեմ ստեղծի տեսություն
որի վրա ջարդվի հազար գլուխ, հազար ուղեղ ու միտք
բայց մի միտք է հիմա իմ գլուխը ջարդում
ինչու եղավ այնպես
ինչպես եղավ…
ու չեմ ստեղծի տեսություն
որի վրա ջարդվի հազար գլուխ, հազար ուղեղ ու միտք
բայց մի միտք է հիմա իմ գլուխը ջարդում
ինչու եղավ այնպես
ինչպես եղավ…
ես չեմ ուզում դառնալ այն աղջիկը
որին պատմությունը կոչեց Ժաննա դ՛Արկ
բայց խարույկներ ինչքան պիտի վառվեն
որ չլինի այնպես
ինչպես եղավ….
որին պատմությունը կոչեց Ժաննա դ՛Արկ
բայց խարույկներ ինչքան պիտի վառվեն
որ չլինի այնպես
ինչպես եղավ….
իսկ ինչ եղավ…
թեքեցիր գլուխդ
ու մնացիր
սառած
կանգնած…
ու մնացիր
սառած
կանգնած…