ես ամեն անգամ մրսելու նման
փշաքաղվում եմ երբ ձայներիզը
պտտում է քո նվիրած երգը…
ու վեր եմ թռնում
անակնկալի եկածի նման…
հետո մատներիս ծայրով
ստեղնաշարից սրբում եմ
երկու արցունքի ընկեր կաթիլներ
քթիս տակ միանում երգի բառերին
ու առաջ գնում…
բայց ամեն անգամ որտեղ էլ լինեմ
մրսելու նման փշաքաղվում եմ
երբ հոգիս նորից այդ երգն է լսում
նվագում
գրում
կամ հորինում…
ես ամեն անգամ մրսելու նման
փշաքաղվում եմ
հենց քեզ հիշելիս…
Never believe
երեկվանից անձրևներ են.
զգացել ե՞ս թաց քաղաքի շունչը,
հաստատ զգացել ես.
թափառող ընկերս դու էիր,
իսկ մեր կողքին քայլողը
շուն չէր`
սև ստվեր, ձեռքին` ժամացույց,
սլաքներն ընկել էին,
ու չէր էլ աշխատում
շատ վաղուց:
ժամացույցը կար, միշտ թևին էր:
չեմ հիշում՝ տերն էր թափթփված,
թե` ժամացույցը հենց հին էր.
արդեն չեմ հիշում շատ բաներ`
ամեն օր ասված որբ բառեր ,
որ մնում էին ստեղներին,
մեռնում,
թաց ապակու հետևից վազող
թաց ասֆալտ…
երեկվանից անձրևներ են,
զգում ես քաղաքի շունչը երևի,
ասածս խոսքերը լացից հետո են,
մտքերիս իմաստին հեչ մի սևեռվիր :
ես աթոռների արանքից հանգեր եմ փնտրում,
ձեռքի հետ միֆեր եմ կոտրում,
թե բառերը որբ չեն լինի,
նամակով պետք է մեկին գրել,
գոնե բառերը որդեգրել,
հետո թղթերն եմ պատառոտում,
հավաքում ձեռքումս, դեն նետում
ու հիշում մոռացածը թաց`
ապակին
ասֆալտը
չորացած….
բաց աչքերով երազողները
մեկ օրում դարձան
ամպերի վրայով վազողները
ու
լացողները փակ աչքերով
չշտապես ներկել տան պատերը
հետո քերելու կարիք էլ կլինի
մի արթնացրու քնի մեջ խոսողին
բաց աչքերով պատմելու համար
ուժ է պետք
իսկ նա
անուժ է…
չսկսված առավոտ ու մտքեր
աշխարհի բոլոր բառերը
բառարաններում թերթերում
ցուցանակներում
ցուցակներում
խոսում են քո մասին…
աշխարհի բոլոր ձայները
երգում են քո սիրած երգերը
ու բոլոր դռները բացվում են դեպի քեզ…
աշխարհի բոլոր ճամփաները
բերում են քեզ մոտ
ու բոլոր տողերը լցվում են քո մասին
խոսքերով…
աշխարհի բոլոր լույսերը լուսավորում են
ու բոլոր գույները գունավորում են
քեզ
զուգահեռ ուղիները հատվել են քո աշխարհում՝
ուրիշ
այլ
իմը…
ինչ-որ տեղ սողալով
գիտես՝
ամենևին պետք չէ ջարդել սենյակիդ պատերը գլխով
պատառոտել հին նամակներն ու
խարույկի մեջ այրել լալով
կարիք չկա ոռնալ բարձի մեջ ամեն գիշեր
կամ նետվել պատուհանից
ոտաբոբիկ դուրս գալ
ու քայլել քաղաքի մայթերով
մրսել
պարզապես հաշտվիր
որ ճշմարտության հակառակ երեսն էլ
ճշմարիտ է
պարզապես նկատիր
որ ամեն ինչ հոսում է գետերի նման
ու չի մնում ոչինչ երեկվա պես
պարզապես ընդունես երևի
որ ամեն ինչ մի տեղ ունի գրված՝ վերջ։
ճմրթված հիշողություններս
վերցնում եմ աղբամանից
դնում եմ սեղանին ու
ուղղում եմ ծալքերը
մեկ-մեկ կարդում եմ
ծալված տողերի տակից
լսում եմ կարոտի քայլը
հետո բառերը իջնում են սեղանից
ու սողում են դեպի դուռս
չգիտեմ
թե քեզ մոտ են գալիս
թե մենակ ես
տար
ես դատարկ թղթերը նորից աղբամանը նետեմ
հոգիս խաղաղ է
հիշողություններս քեզ հետ են…