բնությունից

֊ու՞ր ես։

֊դաշտերի մեջտեղում նստած։ կարողա հենց մեջտեղում չեմ ու, եթե տիեզերքից նայեն մեր մոլորակին, ես ինչ-որ ծայրամասից կերևամ կամ էլ չեմ երևա, բայց ես հավատում եմ, որ հենց մեջտեղում եմ, կենտրոնում, գծած ու ներդաշնակ էն ամեն ինչին, որ ասել ենք բնություն։ Էս վերջին նշածս բառը…

֊բնությունը՞

֊հա, հենց էդ, դարձրել ենք ամենօրյա, առօրյա, հասարակ, սովորական, ոնց որ ասենք՝ պատառաքաղ… բայց թե ինչքան խորք ու ինչքան ներս ունի, մոռացել, թողել ենք բառարաններում։ հիմա դաշտերի ու սարերի մեջտեղում նստած եմ ու բառարան գտնելու հնարավորություն չկա, որ հատ-հատ վերլուծեմ ու պատմեմ՝ ինչ կա բառի ներսում, բայց մենակ քեզ կասեմ՝ ինչ եմ զգում…

բնություն՝ խոտ, ծառ, զատիկ, քար, ծաղիկ, ավազ, մեղու, ջուր… աչքի տեսած…էն որ հիանում ենք, շնչում, աչքերը փակ նայում հավերժին ու զգում՝ քամին ոնցա մինչև ներաշխարհ հոսելով մտնում ու թափ տալիս՝ ինչ ես կորցրել քեզ… 

բնություն՝ էություն, գոյություն, կա… ասում են՝ բնությունից էդպիսին է… բնությունն է էդպիսին, էությունը… էն, որ չես փոխի, չես խաթարի, չես կորցնի, փորձես էլ՝ գտնելու են… էություն, լինելիք, ապրում… ու չփորձես նույնիսկ պայքարել, հակառակվել, դեմ գնալ բնությանը, որովհետև կզգաս, թե ինչքան անզոր ես ու թույլ… ինչքան կորած ես՝ քո էությամբ… 

ու էս ամենից հետո՝ անտառում, ծառի տակ նետված շիշ, խոտերի մեջ թողած թուղթ կամ տուփ… չգիտեմ՝ ո՞ր մակերեսից են նրանք, որ չեն էլ ցավում բնությանը ծանրացնելուց…

ասեմ՝ մի փորձեք հակառակվել, միևնույն է՝ բնությունը էս ամբողջ պայքարի միակ հաղթողը կլինի, ու դուք ու մենք կզգանք՝ ինչքան տկար ենք, ինչքան փոքր ու անէ։

անկեղծներից մեկը

մեզ հարկավոր է մեր ձգտումներում լինել զուսպ ու երազանքների մեջ միքիչ իրական, եթե որոշել ենք երջանիկ լինել: հա, որոշել ենք, որովհետև ցանկանալը շատ վաղուց արդեն ժամանակակից չի, մենք էլ փորձում ենք մոդայիկ երևալ էս վազող աշխարհում: փորձն ու փորձանքը ցույց տվեցին, որ սողացողներին տրորում-անցնում են: ու ինչքան էլ մեզ հաճելի էր հողի հետ դանդաղ հպվելով սողալը, մենք  նոր մարզակոշիկներով ելնում ենք վազքուղի ու ձգտում գոնե առաջինը տեղ հասնել… ու մրցույթ դարձած կյանքով առաջ գնալու ճանապարհին մի միտք է փետուրի նման շոյում մեր ականջը.
-երջանիկ լինելու համար պետք է ներդաշնակ լինես ինքդ քեզ հետ: 
ուփս…բա վազելը, բա մրցույթը, բա ես չպիտի՞ առաջինը տեղ հասնեի, որ երջանկությունից շողայի… ու նորից փետուրը՝ 
-չէ ազիզ ջան, ուղղակի տեղավորվիր ինքդ քո մեջ, քո աշխարհի սահմաններում, ոնց ես ականջակալներով դուրս գալիս տնից ու չես թողնում, որ երթուղայինի մեջ եղած աղմուկը խանգարի մտքերդ, ոնց ես քայլում քաղաքով առանց լսելու իրար խառնված ազդանշնաններն ու հայհոյանքները, նույն կերպ պետք է թույլ չտաս արտաքին անհարմարություններին, որ ներս գան ու խառնեն ներսիդ կատարելությունը: 
դե հա, փետուրը շատ մեծ կարծիք ունի սեփական եսիս մասին, կատարելությու՜ն…
փետուրին երևի ջղայնացրի: եթե մինչև էս շշնջում էր, հիմա սկսեց գոռալ… հիմա բոլորը ուշադիր հետևում են՝ ոնց եմ վազքուղու մեջտեղում կանգնած վիճում փետուրի հետ, որ ամեն կերպ ուզում է համոզել, որ ես ու իմ ներքին աշխարհը ներդաշնակ ենք այնքան, որ իսկապես կատարելություն ենք… որ իսկապես կարող ենք վայելել իրար ներկայություն, քայլել իրար հետ, սուրճ խմել, ֆիլմեր դիտել, գրքեր կարդալ, ստատուսներ գրել էդ ամեն ինչի մասին ու նկարել մեր տեսած նոր քաղաքի նոր շենքերը… 
փետուրը համոզեց… թողնում եմ վազքուղին…հանում եմ մարզակոշիկներս, չեմ էլ ափսոսում ծախսածս գումարը… որոշում եմ ականջակալներովս գունավորել ներքին աշխարհս ու պայքարել մենակ մի հարցում՝ չեմ թողնելու խանգարեք ներդաշնակ կատարելությունը կամ կատարյալ ներդաշնակությունը, որ ստեղծվում է, երբ մենակ եմ…. 

գրողըտանի

աշխարհի ամենաերջանիկ մարդու մոտ կա մի կոճակ, որը սեղմելով ջնջում է հիշողությունից այն, ինչն ուղղակի չի ցանկանում հիշել…

հաիբրինչ

ուժեղները մենակ են

իսկ մենակ լինելը ուժեղացնում է…
մենք ողջ կյանքում փնտրում ենք մեկին
ում մոտ կարելի է թույլ լինել…
ու անվերջ պարադոքս է ձգվում, 
որովհետև
ուժեղները մենակություն են սիրում…

երբ գիշերը ոչ թե քնելու այլ հիշելու համար է

և գիտես թե որտեղ
սկսեց նեղանալ ճանապարհը
ու հասկացանք որ չկա տեղ
իրար կողքով
իրար ձեռք բռնած քայլելու համար
երբ որոշեցինք որ առաջնորդելու
կամ հետևելու
պատրաստ չենք
ոչ ես
ոչ էլ դու

նոր-ից

Ու ես վախենում եմ, որ դու կնյութականանաս: Քեզ գտել եմ օդից, օդով ու օդի մեջ՝ աներևույթ, անէ: Ու ես սարսափում եմ հենց միայն այն մտքից, որ կդառնաս սեղան, գրատախտակ կամ… հաշվիչ մեքենա: Ու քեզ կներկեն, կմաքրեն, կկախեն կամ կփակեն դարակում: Փոշու հատիկներ կնստեն վրադ: Քամին կգա քեզ տանելու, բայց դու շատ ծանր կլինես, ու քամին կտխրի: Միայն վրայիդ փոշու հատիկները կքշի: 
Հիմա ես կամ ու դու ես իմ իմը: Քեզ տեսնող չկա: Քեզ դիպչող չկա: Քեզ ոչ ներկում են, ոչ դարակում փակում, ոչ էլ քայլում են վրայովդ: Դու գաղտնի գոյություն ես, դու անսկիզբ ես, դու ծննդավայր ու ազգանուն չունես:Դու ոչինչ չունես, միայն ունես ինձ, իսկ ես ունեմ քեզ: Դու անկառավարելի խենթ ես, դու ոչ ծավալ ունես, ոչ քաշ, ոչ էլ ծննդյան թիվ: Դու կապույտ ես՝ բաց, թույլ, սպիտակին հասնող կապույտ: Ու ես վախենում եմ, որ քեզ կներկեն մի օր, կդառնաս շագանակագույն սեղան: Չնյութականանաս: Թող երազեմ գոնե մի անգամ հպումդ զգալ: Թող քեզ գրկելու մասին լեգենդներ հորինեմ: Բայց դու չնյութականանաս: Մնա առեղծված, մնա անգո, մնա իմը: 

ստվերում մի գաղտնիք կասկածում է լույսի գոյությանը

կքայլեմ աշխարհի բոլոր ճանապարհներով
կայցելեմ աշխարհի բոլոր թանգարաններն
ու պատկերասրահները
կշոյեմ բոլոր անտուն շներին
ու կկերակրեմ աշխարհի բոլոր թռչուններին
ես կնայեմ աշխարհի բոլոր ֆիլմերն ու
կկարդամ բոլոր գրքերը
կլողամ բոլոր գետերում ու ծովերում
ես կնստեմ բոլոր նստարաններին
ու կնայեմ բոլոր անցորդներին
ես կգրկեմ բոլոր մանուկներին
ու բոլոր տատիկներին կօգնեմ անցնել ճանապարհը
կգրեմ բոլոր նամակներն ու
կսրճեմ բոլոր սրճարաններում…

ես չեմ հասկանա մի բան

ոնց են հեռանում…