․․․․ու հա, շատ դժվարա լինել օբյեկտիվ, երբ դու ինքդ մի սուբյեկտ ես, զգացմունքների կծիկ կամ կույտ, ոնց կուզես, երբ ամեն ինչին նայում ես մի աջ ու մի ձախ աչքով, երբ որոշում ես էլ չորոշել, բայց ամեն անգամ առանց երկար-բարակ մտածելու խախտում ես որոշումներդ ու խոստումներդ, շատ դժվարա դատել ինքդ քեզ, երբ դու ես կրելու պատիժը ու շատ դժվարա ներել էն մեկին, որը նույն սխալը գործեց, ուղղակի տուժեցիր դու․․․
․․․ու հա, շատ դժվարա չլինել եսասեր, երբ ինքդ մի ես ես ու էլ ոչ մի ես չունես, որ էնքան հասկանա քեզ, ինչքան դու ու էնքան հեշտ լինի իրան հասկանալ, որքան դու ինքդ ես քեզ հասկանում, լինի քեզ քեզնից մոտ ու լինի քեզ քեզնից հարազատ․․․ոչ ոք չկա քեզ քեզնից մոտ․․․դրա համար էլ սիրում ես քեզ, դառնում ես եսասեր, որովհետև դու ես բռնում ձեռքդ ու դու ես քաշում քեզ առաջ, ինչքան էլ ֆիզիկան դեմ լինի էդ արտահայտությանը․․․
․․․շատ դժվարա լինել օբյեկտիվ ու լինել դեմ կամ կողմ միաժամանակ․ մենք չենք սիրում, երբ խոսում են մեր արտաքինից, բայց հաճելի է, երբ լսում ենք, որ գեղեցիկ տեսք ունենք, մենք ատում ենք, երբ խոսում են մեր քաշից կամ հասակից, բայց հենց նոր գունավոր խաղալիքներ նվեր ստացած երեխայի նման ուրախանում ենք, երբ ասում են, որ ոնց որ միքիչ նիհարել ենք հըմ՞․․․մենք դառնում ենք ոչ օբյեկտիվ, որովհետև մենք սուբյեկտներ ենք․․․առանձին, ուրիշ ու տարբերվող․․․տարբեր․․․
․․․մենք սիրում ենք կիսվել մեր սիրած երգերով կամ գրքերով, մեր սիրած տողերով, բայց մի տեսակ ստամոքսին մոտ խլվլացող խանդ ենք զգում, երբ ինչ-որ մեկը առանց մեզ զգուշացնելու ու ներողություն խնդրելու լսում է մեր սիրած երգը կամ կարդում մեր սիրած գիրքը,,,հա, ցնդել եմ․․․
․․․մենք սեփականաշնորհում ենք մեր պատկերացումներն ու նեղանում ենք, երբ էդ ամեն ինչը իրականությունից միքիչ հեռու են լինում, կամ ընդհանրապես լինում են զուտ մտացածին ու զուտ անէ․․․չկա․․․
․․․մենք նեղանում ենք, երբ մեզ ստում են, բայց արդարացնում ենք էն մարդկանց ստերը, ում սիրում ենք․․․իսկ մենք եսասեր ենք․․․քաղցր սուտ․․․
․․․շատ դժվարա սուբյեկտ չլինելը, ու նույնիսկ անիմաստ․․․
ու երևի եթե չկարողանային հորինել կյանք բառը, երևույթը կկոչեին սուբյեկտի որոնում․․․սեփական եսի որոնում․․․կամ չգտնելով․․․