որնա՞ մարդկության պատմության ամենամեծ խնդիրը։ ինչնա՞ կառավարում մարդուն ու միևնույն ժամանակ ինչնա՞ մարդը կառավարում։ խոսքը։ բառը։ հաղորդակցությունը։ միտքը։ 

Մուհամեդ մարգարեի ախպոր տղան՝ (էս մասով վստահ չեմ, վիկին ասումա, թե զարմիկնա) Ալի իբն Աբի Տալիբը, խելացի երիտասարդ էր երևում։ ասումա՝ մինչև միտքդ արտահայտելը, դու ես իրեն իշխում, արտահայտելուց հետո՝ խոսքը քեզ։ մի խոսքով (pun intended)՝ դու քո ասածի ստրուկն ես։ առակը ինչ կցուցանե՝ շատ պարզ մի բան. խոսելուց առաջ մտածիր, ասա էն բաները, որոնց ստրուկը լինելը, եթե հաճելի չէ, գոնե դաժան չլինի։ բարի բաներ ասա։ 

էսօր էնքանա հեշտացել մի բան մի տեղ ասելն ու դրա հետևանքների մասին չմտածելը, ասածի համար պատասխան չտալը, անանուն մեկնաբանություններ գրելը, կամ ուղղակի գրելն ու գնալը, մեծ-մեծ խոսելը, մտածում ես՝ էս մարդիկ իրենց գաջեթները ձեռքները վերցնելու պահին ուղեղը սեղանին ե՞ն դնում։ 

էսօր մտքովս անցավ, որ, եթե չլիներ երաժշտություն լսելը, ես կերազեի խուլ լինել։ իսկապես։ էսօր բոլորը գոռում են։ իրար հերթ չեն տալիս իրենց փառահեղ անիմաստ մտքերը արտահայտել։ ու միշտ սխալա դիմացինը, իսկ իրենք՝ երբեք։ Լինքոլնը, էլի խելացի մի երիտասարդ, ասում էր միտքդ ավելի բաց պահիր, քան բերանդ։ 

եթե մտածում եք ինքնահաստատվել ու կայանալ խոսքով, ընտրեք հակառակը՝ կայացեք, որ ձեր ասածն ինչ-որ արժեք ունենա։ 

վերջ, «խելացի» մտքերս արտահայտեցի, ինքնահաստատվեցի, գնամ կյանքս ապրեմ։