վերջին ~10 օրվա ընթացքում առաջին անգամ դուրս եկա քայլելու (էս փորձառության մասին ավելի ուշ), ու քանի որ մենակ չէի, չունեի ականջակալներ:
քայլեցի մոտավորապես երկու ժամ: Նորայրը նոր գաղափար ունի, որ օրվա ընթացքում կարող ես ծախսել էնքան գումար, քանի քայլ, որ արել ես: Մի քայլը արժի մի դրամ: դե իհարկե, էստեղ գլխավոր նպատակը շատ գումար ծախսելը չէ, այլ՝ օրվա մեջ քայլելուն ու ֆիզիկական ակտիվությանը ուշադրություն ու ժամանակ հատկացնելը:
ինչևէ, եթե էդ երկու ժամվա մեջ ֆիզիկական առողջությունս օգուտ ստացավ, ներսս քայքայվեց պարզապես: երկու ժամվա մեջ ոչ մի հետաքրքիր կամ հաճելի խոսակցություն չլսեցի փողոցում: չէի դուրս եկել անծանոթների զրույցներից տեղեկանալու, բայց կարմիր լույսի տակ, սրճարանների կողքով միջով անցնելիս անխուսափելի էր լսել՝ հորս արև ստավկա էի արել, մորս արև լռվի տե, բոոոորինգ էս ապե ու այլ անտանելի զրույցներ:
նեղվում եմ: սահմանային միջադեպերի, ներխուժումների ֆոնին սա միգուցե անկարևոր խնդիրա, բայց, որ ամեն ինչ սկսումա խոսքից, էդ հաստատ:
խոսելը հաճելիա, իսկ հաճելի խոսքը կամ զրույցը՝ անգնահատելի: ինձ միշտ շատախոս եմ համարել, բայց էս վերջերս ավելի շատ լսում եմ ու մտածում: ու ուզում եմ լսել տանելի զրույցներ գոնե: ու դեռ չգիտեմ՝ ովա պատասխանատու մարդուն խոսքի մշակույթի հետ ծանոթացնելու հարցում. դպրոցը, ընտանիքը, հեռուստատեսությունը, ընտանիքը, երկիրը…. երևի հենց ինքը՝ մարդը։ ուֆ է, չգիտեմ։ գնամ քնելու, իմ առավոտվա կոֆեն ինձա սպասում։
հոգ տար քո մասին