արդեն ութ ամիս է, որ ես առավոտ չունեմ։ էն ինստագրամյան արթնանալ, սուրճ խմել, կարդալ, մարզվել, լողանալ, նախաճաշել առավոտների մասինա խոսքը։ ես արթնանում եմ աշխատանքիցս 15-30 րոպե առաջ ու հասցնում եմ մենակ ջուր ու սուրճ խմել, լափթոփներս միացնել ու պատրաստվել աշխատանքի։

ժամը երեքին ավարտվում ա իմ աշխատանքային օրը։ ու դրանից հետո ունեմ յոթ ժամ՝ կարդալու, սպորտ անելու, լողանալու, տան գործերի, ուտելու մի բան սարքելու, զբոսնելու, առևտուր անելու, կինոներ նայելու համար։ քանի որ գնալով քչանում են կյանքի հանդեպ պահանջներս, էդ յոթ ժամը ինձ բավականացնում ա։ նույնիսկ օրեր են լինում, որ մտածում եմ՝ անելու բան չունեմ, կարելիա օրագրել կամ բլոգել, կարելիա էդքան հետաձգված գիրքը կարդալ կամ ինչու ոչ՝ պարապ մնալ։ Պարապ մնալը շատ թերարժևորվածա։ էս դարում մանավանդ, երբ մարդիկ հիմնականում չեն հասցնում, անգործ մնալը շատ բացասականա դիտվում։ իսկ ես էդ անգործ ժամերը կամ օկ, րոպեները օգտագործում եմ ուղեղս դասավորելու համար։ ես ուղղակի նստում, նայում եմ մի կետի ու էն վազվզող մտքերի հետևից եմ գնում, փորձում եմ հասկանալ՝ ինչից են ծագել էդ մտքերը, ուր են գնում, ու տենց ուղեղս մի տեսակ թեթևանումա աղմուկից։

մեկ-մեկ նախանձով եմ նայում էդ երազանքի առավոտները ունեցող մարդկանց։ «այ, որ իմ աշխատանքային օրը սկսեր գոնե ութին, ես էլ կարթնանայի երկու ժամ շուտ, ես էլ սպորտ կանեի, զբոսնելու կգնայի, սիրուն ու հանգիստ նախաճաշ կունենայի»,-մտածում եմ ես։ հետո հիշում եմ ինձ ութ ամիս առաջ, երբ աշխատանքս սկսում էր երկուսին ու ես մեկա արթնանում էի աշխատանքից մաքսիմում մի ժամ առաջ։ իսկ դե աշխատանքից հետո ես կյանք չունեի, ժամանակ չկար, քնելու ժամն էր։

էս պահին իդեալական քնի ռեժիմ ունեմ՝ 10-5։ իդեալական ոչ իմ համար։ որովհետև եթե ինձ մնար, կլիներ 10-10։ ուղղակի շատ եմ կարդացել, որ առողջ քնի ժամնա։ էն չունեցած ժամերը լրացնում եմ ոչ աշխատանքային օրերիս։ ու չեմ դժգոհում մեղմ ասած։

պատկերացրու՝ էն պահին, երբ մարդիկ դեռ աշխատանքային օրվա կեսին են, ես արդեն փակում եմ լափթոփս ու գնում սպորտ անելու։

էսքանը երևի ավելի շատ գրում եմ ինձ, քան քեզ ինչ-որ բան համոզելու համար։ էդ ինչ-որ տեղ գրված կամ չգրված օրենքները, որ պետք է էս ժամին արթնանալ, էս անել, միջին վիճակագրական են։ այ երևի նարնջի հյութ արտադրող ընկերությունը ու ավոկադո աճացնողները շատ կուզեն, որ մենք ամեն օր սիրուն նախաճաշ ունենանք՝ ավոկադո տոստով ու նարնջի հյութով։ բայց դե ես, որ OMAD եմ անում՝ (ուտել օրը մի անգամ), իրենց ամենօրյա սպառողը չեմ։ կամ life couch-ները շատ կուզեն, որ ես ձգտեմ էդ առավոտվա արթնացողը լինելուն ու գնամ իրենց դասընթացներին՝ դիսցիպլինա (ոնցա՞ հայերեն) սովորելու համար։ կամ ընկած մոտիվացիա ման գամ՝ ոնց անեմ կյանքս գծած օրենքներով ապրեմ։

ինչքան շատ են մարդիկ իրենց ամենօրյա կյանքով կիսվում, (influencer գիտեմ, որ միակ քոնթենթը իր ամեն օրվա արթնանալ, պատրաստվել աշխատանքի գնալն ա), էնքան շատ ես համեմատվում, էնքան շատա իր կյանքը իդեալական, քոնն էլ անպետք ու անկապ թվում։ չհամեմատվելը բարդա, եթե ուղեղդ անջատած նայես ու իսկապես ոչ մի բան չանես քո կյանքը քո պատկերացրածով ապրելու համար։ ուղղակի պետք ա հիշել, որ էդ հոլովակները, որ վերբեռնվում են տարբեր սոց ցանցեր, մոնտաժված են։

հոգ տար քո մասին

հեյ,

ես տենց մտածեցի, որ էս բլոգում անընդհատ քննադատում եմ, բողոքում եմ, ներսիս կռիվներից եմ խոսում։ ու որ մեկը ինձ չճանաչի ու բլոգս կարդա (չնայած չեմ հավատում, որ տենց մեկը կա) կմտածի՝ ես ինչ կյանքից հոգնած ու առանց դրականի մարդ եմ։ ու ասում եմ՝ էսօր քանի որ սիրո տոննա տենց, դրականի մասին խոսելու շատ լավ առիթա երևի։

սիրելը լավ բանա։ սիրահարվելն էլ։ նուրբ թեմայա շատ։ ձեռքերը գրելուց դողալու չափ նուրբ թեմայա։ այ ինձ շատ հետաքրքիրա, էսօր առավոտը էդ էի ասում, որ էդ ինչա էլի, որ դու ապրում ես քո համար, զարթնում ես, քո կոֆեն խմում ես, գնում ես գործի, քայլելու, խնդիրներ ես ունենում, լուծում ես, խառն ես ու տենց մի օր մի մարդա լինում, որ նայում ես իրան ու մտածում ես՝ այ ես առանց իրա չէի ձգի, ու չես էլ ուզում առանց իրա-ն, չես էլ պատկերացնում, չես էլ ուզում պատկերացնել։ էդ ա երևի սերը։ կամ խնդալու բան ես նայում, որ ինքը չի կարա նայի, ասենք չգիտի էդ լեզուն, դու ուզում ես իրան ամենը պատմես ու էդ ստենդափը մի քանի անգամ ստոպ ես տալիս, վազում իրան պատմում ես էդ հումորը, որ ինքն էլ ծիծաղի քո հետ։

կամ տենց մեկ-մեկ գնում ես ու շատ լուրջ դեմքով տալիս ես ամենահիմար հարցը՝ ես որ սենց լինեի ինձ կսիրեի՞ր, ես որ սենց խոսեի ինձ կսիրեի՞ր, ես որ սենց պարեի ինձ կսիրեի՞ր։ ու տենց սպասում ես ինչ-որ լուրջ պատասխանի։ երևի էդա սերը։

երևի դու հիմա կարդում ես ու մտածում ես՝ չէ էդ սերը չի։ ու ես քո հետ էլ եմ համաձայն, որովհետև երևի էդ ամենքի մոտ մի ձևա արտահայտվում։

կամ դու կյանքիդ ամենաներքևի կետին ես հասել ու դեռ շարունակում ես ներքև գլորվել, ինքը քո հետ հավասար իջնում, քեզ բարձրացնումա։ երևի էդ էլ ա չէ՞ սերը։

ես էս բառերը գրում եմ առանց մտածելու, ով գիտի՝ կարողա կարդամ, մտածեմ շատ անձնականա ու չհրապարակեմ։ երևի էդա սերը։

իրականում սիրուն բանա սերը, ես չեմ ուզում ասել՝ կյանքը գունավորա դարձնում ու տենց էլի այլևայլ տասնյոթ տարեկանի բառեր։ բայց սերը նաև շատ մեծ պատասխանատվությունա։ էդ դեռ ես սովորեցի տասներկու տարեկանում, երբ ինձ տարել էր «Փոքրիկ Իշխանը»։ մենք պատասխանատու ենք նրանց համար, ում ընտելացրել ենք։ ես շատ երկար եմ էս բառերով ապրել։ էդ բերել ա իրա դժվարությունները։ ես չեմ ուզում շատ ռոմանտիկանալ ու ասել, որ սիրուց եկած պատասխանատվությունն էլա սիրուն։ չէ, շատ հաճախ շատ բարդա, շատ հաճախ չես էլ ուզում ունենալ էդ պատասխանատվությունը։ ու էդ պահին մենակ մի բանա օգնում քեզ, որ դու ցանկանաս ունենալ էդ բարդությունը։ ու էդ սերնա։

երևի մարդկությանը հասած երկու կարևոր բաներն են՝ երաժշտությունը ու սերը։ հա, ու մեկ էլ հումորը։ ու կոֆեն։

բայց ես ես չեմ լինի էլի, եթե չքննադատեմ մի պահ, կամ իմ վեհ խորհուրդները չտամ։ սիրելը շատ լավ բանա, հա։ բայց ես շատ եմ նկատում, որ սիրո ու հարաբերությունների մեջ մարդիկ կորցնում են իրենց։ ես էլ եմ էդ փորձը ունեցել։ ես էլ եմ կորցրել ինձ։ ու հետո ինքս ինձ վերագտնելը անտանելի երկար ու բարդ գործընթաց էր։ ուզում եմ, որ հիշես, որ ….. չէ, էսօր դրանից չեմ խոսի։ մի տեղ կնշեմ, որ հարաբերությունների մասին բլոգ ա պետք գրել։ ու կամ կմոռանամ, կամ կգրեմ։ էսօր զուտ սիրելու օրնա։ 🙂

հա, էս էլ ասեմ ու վերջ։ սիրելու համար, սերը տոնելու համար մի օր պետք չի էլի տարվա մեջ։ սա ուղղակի շատ լավ մարկետինգ արած օրա սրտիկ-շոկոլադ-ծաղիկ վաճառողների կողմից։ այսքանը։

հոգ տար քո մասին

դուրս արի, նայի լուսնին։

շատ սիրունա ու մոտ։

կարաս երազանք բան ասես։

եթե ունես երազելու հավես։

կարևորը նայի լուսնին։

մի րոպե սուս նայի։

եսիմ մեկ էլ մյուս անգամ սենց լուսին

կլինի՞։

հեյ,

եթե չեմ սխալվում, էս մասին էլի խոսել եմ։ բայց էսօր նորից կարիք զգացի հիշեցնելու։

երկար ժամանակ համոզված էի, որ կյանքի կռիվների միջով անցնելու համար բռնվելու տեղեր պետքա փնտրել դրսում՝ ընկերների, ընտանիքի, հոգեբանի, սիրած մարդու մոտ։ էս վերջում շատ բաներ փոխվեցին, նոր մտքեր, նոր հարցեր ծնվեցին ու հանգեցրին ինձ նրան, որ իմ միակ բռնվելու տեղը ես եմ։ սա տխուր բան չի։ սա շատ դրական զգացողությունա։ իմ բռնվելու տեղը իմ արժեքներն են, իմ արդեն հաստատված գաղափարները, ինքս իմ համար ապացուցած թեորեմները՝ էն, ինչ կամ։

սրան հասնելը իմ համար հեշտ չէր։ բայց շատ սիրունա ու ներդաշնակա իմանալը, որ դու քեզ մեկնվող ձեռքն ես։

միշտ չի իհարկե, որ դու քեզ հերիք ես։ հատկապես, երբ էնքան հանդգնություն չունես, որ ինքդ քեզ համարես ամենաճիշտը, ամենաուժեղը, ամենախելացին։ էստեղ շատ կարևորա, որ ունենաս ընկերներ, սիրած մարդ, ընտանիք, հոգեբան, որ կօգնեն առաջ գնալ։ բայց դե էն միտքը, որ առաջինը ես ինձ կկարողանամ օգնել, հզորա։

ու էս էն մասին չի հեչ, որ գնա քո ծառը ջրի։ էս էն մասինա, որ գտել ես քո ծառը որնա։ ու ընդհանրապես ոնց են ջրում։ մինչև էդ սրա-նրա վրա էիր գցում պարտականությունդ ու հետո մեղադրում, որ չորացավ էդ ինչ-որ տեղ գտնվող ծառը, ոչ մեկի պետքը չի։ իսկ սա տանումա շատ մութ տեղ։

ի վերջո, ինչի մասին էր բլոգը։ ուզում էի ասել, որ մի հատ սիրուն սովորություն ունեմ, շատերդ երևի արդեն տեղյակ եք։ ես ամեն տարի ինքս ինձ ինչ-որ նամակներ եմ գրում, ու տարվա էս կամ էն օրը ստանում եմ դրանք։ եթե ուզում եք ինչ-որ խորհուրդներ տալ ձեր ապագա ես-ին, կամ խոսել մի տարի հետո ձեր հետ, կա Futureme.org կայքը։

խնդրեմ։

հոգ տար քո մասին

հեյ,

արդեն մի քանի շաբաթա, որ խորապես հասկացել եմ՝ ինչի լիովին երջանիկ չեմ զգում ինձ որևէ իրավիճակում։ ուղեղումս էնքան կռիվներ կան, որ երջանիկ զգալու տեղ չի մնում։ ես շատ կռիվներ ունեմ աշխարհի հետ, ես ունեմ պատկերացրած աշխարհ ու մենակ էդ ա ընդունելի իմ համար։ ասենք՝ մենակ ընդունելիա էն, որ մարդիկ քննարկեն հույզեր, զգացմունքներ, չնայեն կենցաղին էդքան մանրակրկիտ ու չթողեն, որ կենցաղը օրվա մեծ մասը կազմի։ ընդունելիա, որ լսեն միայն որակյալ երաժշտություն։ ընդունելիա, որ չհագնեն փայլփլուն շորեր ու տենց լիքը բաներ։ ընդունելիա, որ չուտեն կենդանիներին։ ընդունելիա, որ փողը կյանքի իմաստ չլինի, բարի լինեն, հարգալից լինեն, այլ մարդկանց հույզերն ու զգացմունքները չարժեզրկեն, ու էլի շատ բաներ… չձանձրացնեմ քեզ։ ու էն, ինչը տարբերա իմ պատկերացրած ու իմ կողմից ընդունված աշխարհից, համարվումա սխալ։

ես հասկանում ու ընդունում եմ նաև էն, որ էդ իմ սյուբեկտիվ ընկալումնա, ոչ մեկ պարտավոր չի ապրել իմ գծած օրենքներով։ բայց դեռ չեմ հասել էն կետին, որ էդ ամեն ինչը չջղայնացնի ինձ ու չազդի իմ տրամադրության վրա։

օրինակ երեկվա obese (հայերեն՝ գեր, ուղղակի հայերենը էդքան էլ ճշգրիտ չի բնորոշում իրա ֆիզիկական տվյալները) աղջիկը, որ նախուտեստը վերջացնելուց հետո պատվիրեց մի ամբողջական մեծ պիցցա ու կերավ ամբողջը ու ծամում էր բերանը բաց, ու հիմա էդ ամեն ինչը հիշելուց ու գրելուց ջղայնությունից ձեռքերս դողում են։

քննարկենք հա՞։ ասում ենք, ես էլ եմ հաճախ ասում, որ էս աշխարհում, երբ պրոպագանդում են, որ պիտի լինես կոնկրետ չափերի, որ ուզածդ տաբատը ենթադրենք գնես, որովհետև մեծ չափսերի շորեր չեն արտադրվում, երբ սոց մեդիան ցույց ա տալիս մենակ առանց ավելորդ մի կիլոգրամի մարդկանց, պետք չի նեղվել սեփական ոչ իդեալական մարմնից։ պետք ա սիրել կարողանալ ինքդ քեզ անկախ քո մարմնի տվյալներից ու ի վերջո մարմնի չափը չի որոշում քո ով լինելը։ էսքանի հետ լրիվ համաձայն եմ, body positive forever և այլն։ միևնույն ժամանակ մի քանի անգամ ավելի կողմ եմ առողջ ապրելակերպին։ եթե դու քո իդեալական քաշից (ըստ քո հասակի ու տարիքի) մի ~10կգ ավել ես, (ես հիմա ահավոր ամաչում եմ ինձնից էլ քեզնից էլ, որ հաշվարկներ եմ անում, բայց օկ, սա իմ բլոգնա ու սա իմ կարծիքնա) լրիվ նորմալա, բայց կա առողջ քաշ կոչվածը, որը պետք չի անտեսել։

հիմա, իմ կողմից ընդունված աշխարհում մարդիկ առողջ ապրելակերպի են ձգտում։ առնվազն ձգտում։ ես նույնիսկ մի պահ էդ աղջկան արդարացնելու համար մտածեցի, որ երևի ինքը զբաղվումա դրանով, աշխատումա իր վրա ու էդ օրը իր համար cheat day էր (էն օրը, երբ քեզ թույլ ես տալիս ուտել ամեն ինչ ու շատ)։

չգիտեմ՝ էս ինչ մոլուցքա անպայման հասկացված լինելը, բայց շատ եմ ուզում, որ հասկանաս ասածիս իմաստը։ ու տենց նորից ասում եմ, որ հա, ոչ մեկ չպիտի ամաչի իր քաշից ու չպիտի ամաչի, որ սիրումա պիցցա, ու ուտումա պիցցա։ բայց հենց ստեղա իմ կռիվը։ էս ամեն ինչի հետ մեկտեղ ես ակնկալում եմ բանականություն, որ մարդը պետք ա հասկանա՝ որտեղա սկսվում ազատությունը անել ինչ ուզում ես, լինել ով ուզում ես ու որտեղա բալանսն ու որտեղա էդ ազատության սահմանը։

անտանելի բարդ էր էս թեմայով գրելը։ որովհետև, հա, չեմ ճանաչում էդ մարդուն, չգիտեմ՝ ինչ խնդիրներ ունի, միգուցե ունի առողջական խնդիրներ, հորմոնային խնդիրներ, իր համար մեծ պայքարա նիհարելը, ամեն ինչ հնարավորա, չգիտեմ։ բայց դե եսիմ, բերանը բաց ծամելով մեծ պիցցա էր ուտում։ էդ ինձ ջղայնացրեց։

ու հա, իմ պատկերացրած ու ընդունած աշխարհը շատ իդեալականա, իմ շուրջը ունեցած աշխարհը դրան մի 5 տոկոսովա համապատասխանում։ ես հասկանում եմ, որ անհնարինն եմ ակնկալում։ բայց պայքարը դեռ կա։

հոգ տար քո մասին

ոչ մի պետքաներ չեմ ավելացնում էս տարի, ինչ-որ հանձնվելու նման կարողա հնչի, բայց ամեն տարի հետ եմ նայում, տեսնում եմ՝ որոշածներիցս ոչ մի բան չեմ արել ու դե ավելորդ հիասթափությունա:

ինձանից ոչ մի սպասելիք չունեմ, կնայեմ՝ ինչա ստացվում, ինչ՝ չէ: իհարկե սա չի նշանակում, որ պառկելու եմ անկապ ու սպասեմ, որ լավ բաներ լինեն: զուտ չեմ որոշում, թե ինչա լինելու: պիտի չեմ ասում: ճնշում չկա:

միևնույն ժամանակ դրական եմ ակնկալում շատ, լիքը տեղ եմ բացել դրականի համար: շատ մոդայիկ բառ կա, մանիֆեստում եմ, որ լավա լինելու, դրականա լինելու, խաղաղա լինելու:

Տենանք 🙂

հեյ,

հը՞ն, ո՞նց էր։

ինչքան մեծանում ենք տարիքով, էնքան հեռավորությունն ու ժամանակը փոքրանում են։ հիշում եմ, որ մի ժամանակ մեր տնից հոպարենց տուն գնալը երկար ճանապարհ էր իմ համար։ հեռու էր։ բայց ինչքան մեծացա, պարզվեց՝ շատ էլ մոտա։ փոքր ժամանակ տարին շատ երկար ժամանակ էր։ երևի՝ փոքր ժամանակ ամեն օրդ էնքան լիքնա բացահայտումներով, էնքան նորա ամեն ինչ, փորձառություններդ շատ են, ամեն վայրկյանդա տարբերվում, որ տարին, այո, երկար ժամանակա։ տես քանի վայրկյան կա մի տարում։ իսկ մեծանալուն զուգահեռ վայրկյանները աննկատ են, օրդ էլ չասեմ։ ու տենց ուրբաթից ուրբաթ հաշվելով շատ արագ են անցնում օրերը։ ու ասում ենք՝ տարին թռավ։

էս տարին չթռավ։ սա սողացող էր՝ բոլոր իմաստներով։ օր կար՝ կանգնել կարողանում էիր, քայլեր էիր անում, օր կար՝ սողում էր, դու էլ հետը։

էս տարին էդ փոքր ժամանակվա նման ամեն վայրկյան նոր փորձառություն գտնելու տարի էր, որովհետև ընտրությունա՝ ամեն ինչին ամեն տեսանկյունից նայել, ամեն ինչ վերլուծել, նորովի ընկալել։ մի տեսակ ոնց որ նորից ծնվա՞ծ, նորից կյանքի շանս ստացա՞ծ։

ու ի վերջո ինչի հասանք։ պատկերացրու մի քանի տարի ապրել ես փշոտ ու քարոտ մի տեղ, դուրդ չի եկել, բայց դե էնքան ես աջ ու ձախ արել, էնքան ես երկնքին նայել, որ չես էլ նկատել՝ որտեղ ես ապրում։ ու մի օր նայեցիր շուրջդ։ ու տեսար փշեր ու քարեր։ տեսար անհարմարա։ ու որոշեցիր, որ ախր ես էս որտեղ եմ ապրում, կարողա՞ ավելի կանաչ մի տեղ գտնեմ։ ու օգնություն գտար։ ու քայլեցիք։ մի տեղ կանաչ էր, բայց էն չէր, մի քիչ էլ առաջ գնացիք ու ավելի փշոտ էր, ավելի տհաճ էր, քան որտեղ որ կայիր։ կարա ցանկություն առաջանա հետ գնալու էն նախկին տեղին, բայց մտածում ես՝ լավ առաջ գնամ, տեսնեմ՝ հետո ինչ կա։ ու բաաաարձր սարեր ելաք, իջաք խորը անդունդներ, կեղտոտ, հողոտ, հոգնած։ ու մեկ էլ երևաց մի հատ երկար, հորիզոնին հասնող ճանապարհ։ որը, եթե լավատես ես, եթե բաժակդ կիսով չափ լիա, մտածում ես, որ տանումա դեպի էդ կանաչ ու առողջ տեղը, որտեղ կուզեիր ապրել։ հասել ենք ուղիղ, հարթ, հեշտ ճանապարհին։

մարդ կա՝ հենց էդ ճանապարհին ծնվումա։ մարդ կա՝ տենց էլ չի գտնում էդ ճանապարհը։ է մարդ կա, որ հենց էդ կանաչ տեղումա ապրել ամբողջ կյանքը։ բայց դու քեզ հուսադրում ես, որ առնվազն ճանապարհին հասել ես։

ու էս ամբողջ սարեր-ձորեր-քար-փուշ աշխարհներում ինչքան թեմաներ ենք քննարկում, էդ սարերի նման վեհ գաղափարներ, էդ ձորերի նման խորը մտքեր։ ու էդ էնքան սիրունա։ ու ճանաչում ես ինքդ քեզ, գտնում ես քեզ, քո դրականն ու ինչքան էլ ցավոտա, բացասականը։ ուղեղդ խուտուտ տվող մտքեր ես բերում քո կյանք։

ու քանի որ հեսա չորսին փոխելուա հինգը, ինչքան էլ որ դրան նայեմ շատ սովորական, որովհետև էդ օրը լինելուա սովորական չորեքշաբթի, մեկա ևս մեկ առիթա, որ ասեմ՝ շնորհակալ եմ։ շնորհակալ եմ, եթե էն մեկն ես, որի հետ էն սարերի նման վեհ գաղափարներ ենք քննարկել ու էն ձորերի նման խորը թեմաներ ենք վերլուծել։ որովհետև օրվա, շաբաթվա, տարվա, կյանքի վերջում ես դրանք եմ հիշում, գնահատում։ էդ պահին մենք հեռվացել ենք մեզ տրորող, մեզ քամող, մեզ հասարակացնող կենցաղից։ մենք էդ պահին միքիչ ավելի զգայական, եթերային ենք եղել։

հոգ տար քո մասին

հեյ,

չեմ հիշում այբբենարանի մեջ էր, թե ուրիշ մանկական գրքի՝ մի հատ նկարելուկ կար, որը լուծելիս ստանում էիր՝ «ժամանակը ոսկի է» ասացվածքը։

այսինքն տենց մի վեց տարեկանից, եթե ոչ շուտ, իմ մեջ նստելա, հիմնավորվելա էն միտքը, որ ժամանակը անիմաստ վատնելը ավելի վատա, քան երևի գումար վատնելը։ ու էդ մենակ իմ ժամանակի մասին չի խոսքը։ ես հարգել ու հարգում եմ ուրիշների ժամանակը ևս։ ու էդ ոնցա արտահայտվում՝ չեմ ուշանում, կամ օկ, փորձում եմ չուշանալ, եթե հաստատ գիտեմ, որ ուշանալու եմ, տեղեկացնում եմ։

ինչքան էլ զարմանալի չի, դիմացինից էլ ակնկալում եմ հարգել իմ ժամանակը։ ու սա մենակ ուշանալուն չի վերաբերվում։

օրվա մեջ ստանում ենք հարյուրավոր նամակներ։ ես հակված էի բոլոր նամակներին անմիջապես պատասխանելուն, անկախ նրանից՝ ինձ հարմարա, թե չէ։ նույնիսկ, եթե էդ նամակում խնդրում էին ինձ ինչ-որ բան անել, ես համոզված էի, որ պետք ա անել էդ մարդու ասածը հենց էդ պահին՝ կլինի ինչ-որ նյութ ուղարկել, ինչ-որ բան գրել և այլն։

ու դե պատկերացրեք՝ էդ ոնց էր շեղում ինձ իմ գրաֆիկից։

հիմա միքիչ ավելի չար եմ։ (դեռ պետքա հասկանալ, ինչի եմ սեփական ժամանակը գնահատելը բացատրում չար լինելով) ես պատասխանում եմ նամակներին, երբ ինձ իսկապես հարմարա, երբ ես ունեմ էդ ժամանակը, որ կարող եմ տրամադրել։ բարդա, շատ բարդա, երբեք չեմ սիրել տեսնել ծանուցման նշանը հեռախոսի որևէ հավելվածի վրա ու արհամարհել դա, բայց պետքա իմանալ, որ միշտ չի, որ մեր մեջ նստած համոզմունքները մեր կողմից են աշխատում։

ու սրան զուգահեռ ես չեմ էլ ակնկալում միանգամից պատասխան ստանալ իմ նամակներին։

մենք մեղավոր չենք, որ ժամանակակից տեխնոլոգիաները թույլ են տալիս վայրկյանական նամակ գրել ու հասցնել մեր ասելիքը ինչ-որ մեկին։ ժամանակին մարդիկ իրար հետ կապ էին հաստատում աղավնիների միջոցով, զանգի պատվեր էին տալիս, օրերով սպասում էին։ բայց ապրում էին, չէ՞։

հեռախոսի կամ լափթոփի ամեն ծընգոցին եթե արձագանքենք անմիջապես, մեր կյանքը իր բնականոն հունից մի այլ տիպի կշեղվի։ իսկ մենք էդ չենք ուզում։

ժամանակակից աշխարհում խորհուրդա տրվում գրված նամակին սպասել առնվազն յոթ օր, ապա նոր ուղարկել հիշեցում նամակ (follow up email)։ ուրեմն մենք ազատ ենք յոթ օրվա մեջ ժամանակ գտնել ու պատասխանել մեզ ուղղված նամակներին՝ ըստ առաջնահերթության։

մի խոսքով, շատ խառը ստացվեց։ ուղղակի ուզում էի ասել՝ եկեք հարգենք միմյանց ու մեր ժամանակը։

հոգ տար քո մասին

հեյ,

ներողություն վերնագրի բառապաշարի համար։

անցած բլոգում խոսում էի կյանքի իմաստի մասին։ ոնց գտնենք, ով ինչա ասում։ էսօր նա ասումա՝ օկ, գտար իմաստը, հետո՞։ ես չգիտեմ էդ հետոն։ է չեմ էլ պատկերացնում։ կա՞ մեկը, որ պատկերացնումա։

ամբողջ էներգիաս ծախսում եմ բացասական գծերս գտնելու ու դրանք կյանքիցս հանելու վրա։ ու նա հարցնում ա՝ հանեցիր, դրա տեղը ինչա՞ լցվելու, ինչա՞ լինելու։ ես չգիտեմ ինչա լինելու։ իմացող կա՞։

եթե կյանքը համեմատենք սար բարձրանալու ճանապարհի հետ, որտեղ մեր էս բոլոր խնդիրները, փորձությունները, սխալները, չկարողանալը ուղինա դեպի գագաթ, որը էդքան ցանկալիա, որը կլինի մեր կյանքում գտած ներդաշնակությունը, խաղաղությունը, սիրունա, հարմարա, բայց մի բան չի տեղավորվում ուղեղումս։ գագաթին հասնելուց հետո իջնում ենք։ ինչ ենք անելու, երբ էդ բոլոր փորձությունները չլինեն, ամեն ինչ տաք դանակով տոֆու (ստեղ էն ձևիստ վեգաննա, որ կարագից չի խոսում, իրանը տոֆունա) կտրելու նման հեշտ լինի, ամեն ինչ մեր ուզածով լինի, չենք ձանձրանալու՞։ ու որնա՞ հետ գնալու ճանապարհը, ո՞նց ենք ըտեղից իջնելու։

ի վերջո, Լիլիթ, ինչի՞ մասին ես բլոգելու։ դու էս մտքերին, էս թեմաներին գալիս ես դժվարությունների, խնդիրների, չհասկանալու, չկարողանալու արդյունքում։ եթե ամեն ինչ պարզ լինի, սպիտակ էկրանը ինչո՞վ ես լցնելու։

փորձենք կանգնել հայելու առաջ մեր խնդիրներով հանդերձ։ «չէ» ասել չկարողանալը արտացոլվումա «հա» ասել չիմանալով, չուզենալով միգուցե։ էդ ինչ կռիվա՞, ու՞մ ու ինչի՞ ես ուզում «չէ» ասել, որ չես կարողանում։

օկ, «չէ»-ն սահմանների ու ինքնախնամքի մասինա։ միգուցե ոչ թե իրավիճակին «չէ» ասես, որովհետև իրավիճակը սահմաններդա հատում, այլ «հա» ասես սահմաններիդ։ ու հեչ էլ չմտածես «չէ»-ի մասին, որ էդքան քեզ վախեցնումա ու ցավացնումա։

միգուցե ոչ թե «չէ» ասես քո մասին հոգ տանել խանգարող երևույթին, այլ «հա» ասես ինքնախնամքիդ։ ինչքան հեշտա թվում։ ով գիտի՝ տենց էլ կա։

միգուցե հարցազրույցից առաջ, ոչ թե մտածես՝ հիմա ինչ անեմ, որ չլարվեմ, այլ ասես՝ հիմա կարող եմ մի բանով զբաղվել, որն ինձ հետարքիրա։

ու տենց, հայելին մեր խնդիրները հակառակ կողմից ա ցույց տալիս, ցույց ա տալիս քո դժվարությունների դրական, կառուցողական կողմը։ արդեն քո կյանքի սարը բարձրանալիս նկատում ես ծաղիկներն ու սարի մաքուր օդը, ոչ թե ուղեղդ անջատած նայում ես գագաթին՝ կյանքի իմաստին, որ էդքան անհասանելիա։ զգում ես, ոնց են ուժեղանում ոտքերիդ մկանները ու թքած թե գագաթին չես հասնելու։ կարևորը ուր էլ հասար, ուժեղացած, մաքուր օդ շնչած ու սիրուն ծաղիկներ տեսած ես իջնելու ըտեղից։

հոգ տար քո մասին