շատ ենք խոսում մենակ մնալուց, աշխարհում ոչ մեկը չունենալուց, չհասկացվելուց, ամբոխի մեջ մեկին չգտնելուց։ բայց էդ վատ բանա՞։ հաստա՞տ մենակ մնալը բացասական երևույթա։ մտածում եմ՝ բոլորս էլ ի վերջո մենակ ենք։ նա մեջբերումա հայ մի գիտնականի, որ ասել ա, թե էդքան բառ ու արտահայտություն չկա, որ նկարագրի մեր զգացածը։ դե եթե չկա, մենք չենք կարող ամբողջապես ներկայացնել՝ ինչա կատարվում մեր ներսում, ինչ մտքեր են վազում մեր գլխում, ինչ ենք զգում, էլ ուր ու ոնց սպասենք, որ մեզ կհասկանան։ էդ ինչ անիրատեսական սպասելիքա, թե կասեն՝ հա, հասկանում եմ քեզ։ կամ կլսեն։

երբ խոսում ես քո ցավից, մարդը, որ ինքն էլ անդարդ չի, ինքն էլ իր խնդիրներն ունի, հիշումա իր ցավի մասին, պրոյեկտումա ասածդ իր վրա ու ոչ էլ հասցնումա պատկերացնել ու մտածել՝ դու ինչ ես զգում։ մարդը եսասերա։ չես մեղադրի։ մարդը առաջնային իր ներսից ա գալիս, իր մտքերովա ու շատ բարդա, շատ դժվարա դուրս գալ սեփական հոգու, կաշվի կաղապարներից ու հասկանալ, լսել դիմացինին։

ու էս չլսված, չհասկացված լինելու հետևանքով, դատարկ հայացքներ տեսնելու ֆոնին հա, բոլորս էլ մենակ ենք։ մեզ ոչ կհասկանան, ոչ էլ էդքան անկեղծ կլինեն, որ ասեն՝ չհասկացա։ կփորձեն, ու շնորհակալ պետք է լինել նրանց, ովքեր փորձում են, ովքեր լսում են քեզ, ասում են, որ կողքիդ են, ովքեր հարցեր են տալիս զգացածիդ մասին։ բայց դե մեկա, երբեք նույնը չեք զգա, նույնը չեք պակերացնի։

մարդը մենակա, ու դա ընդունելա պետք։ մարդը ծնվումա մենակ ու մի օր էլ մեռնելու ա մենակ։ ու ինչ ցավ ու խնդիր էլ ունի, ապրումա մենակ։ ու երևի էդ ճիշտնա, երևի տենց էլ պետք է լիներ։ շատ ծանր կլիներ զգալ բոլորի ցավերը, հասկանալ բոլորի խնդիրները։

էս ամեն ինչի մեջ մենակ մի ազդող կողմ կա։ երբ ֆիզիկապես էլ մենակ չեն թողնում։ մտքով ու հոգեպես, հա, չեն էլ փորձում կողքիդ լինել, բայց դե ֆիզիկապես գոնե մենակ թողնեն, որ սպասելիքներ էլ չունենաս, որ հույսեր էլ չունենաս, թե հա, կլսեն, կփորձեն լսել։

ու սա դրամատիզացնել պետք չի։ առհասարակ, մենք շատ ենք դրամատիզացնում մեր կյանքը։ շատ կինոյի նման ենք պահում մեզ մեր ճղճիմ խնդիրների առաջ։ մեզ շատ լուրջ դերասան ենք պատկերացնում, որ բեմի վրայից գոռումա, թե իրեն չեն լսում, իրեն չեն հասկանում, ստիպում են, որ ժպտա, իսկ ինքը մի քանի օր առաջ ինքնասպանության փորձ էր արել։ մոռանում ենք, որ մենք դերասաններ չենք, սա բեմ չի։ շատ փոքր, առարկայական, կենցաղային խնդիրներին վեհ նկարագրություն ենք տալիս, գոռալով պատմում ենք դրանք, գույներ ենք տալիս։ չափազանց լուրջ ենք վերաբերվում ինքներս մեզ։ իսկ եթե մի պահ հիշենք, թե ինչ անծայրա տիեզերքը, քանի գալակտիկաներ կան, ինչքան ավելի մեծ մոլորակներ կան, քան մեր պստիկ Երկիրը, էնքան ծիծաղելի կլինի մեր էդ վեհ ու բեմական վերաբերմունքը մեր խնդիրներին։

մեր կենցաղը շատ մեղկա, շատ անարժանա էդքան լրջացվելուն։ հիմարությունա մեզ էդքան կարևորելն ու մեզ էդքան վեհ պատկերացնելը։ մենք ընդամենը ջուր խմող, արևոտ եղանակից ուրախացող, անձրևի ժամանակ գլուխներս մի բանով ծածկող, հագուստներով մեզ ներկայացնող, ուտելիքից ոգևորվող արարածներ ենք։ եսիմ որտեղից (գիտեմ՝ որտեղից ու ոնց) մեզ կարծել ենք էս պստիկ մոլորակի տերն ու աջ ու ձախ օրենքներ ենք գրել, պիտիներ ենք ստեղծել։ բայց էդքան չկանք, որ բառեր գտնենք՝ նկարագրելու, թե ինչ ենք զգում իսկապես։

կյանքա էլի, մենակ ա, մենակ չի, հասկանում են, չեն հասկանում, ընդունում են, չէ, կարևոր չի, ոչ մի բանն էլ կարևոր չի։ կյանքա։ որ մի օր վերջանալուա։ մնալուա փոշի։ ուր ենք էդքան ձևացնում, թե բան ենք հասկանում, ինչ-որ բան ենք ստեղծում, ում ենք խաբում։ մեկա կենդանական ենք, նախ և առաջ կենդանական ենք, հետո բանական։ ու շատ կենդանական ենք։ էսքանն էլ, որ կա, զարմանալիա։

հեյ,

ուզում եմ խնդիրների պատճառներ գտնել, արի միասին քննարկենք։

ուրեմն գիտենք, հուսով եմ գիտենք, որ համացանցը արդեն մենակ կատուների մասին հոլովակներ ուղարկելու համար չի։ արդեն, շատ վաղուց համացանցը օգտագործվումա ինչ-որ ֆինանսական գործարքներ անելու համար։ բանկերը (խոսում եմ հայաստանյան բանկերի մասին) օգտվեցին առիթից։ իրենց եկամտի մոտ 25 տոկոսը, ըստ վերջին հաշվարկների, գոյանումա վարկերից։ դե էդ առթիվ բանկերը որոշեցին ունենալ օնլայն վարկերի հնարավորություն։ գիշերվա միլիոննա, բանկերը փակ են, մարդուն գումարա պետք շտապ, ընդամենը մտնումա բանկի հավելված կամ կայքի իր հաշիվ, մի քանի քլիքի օգնությամբ ստանումա հաճախ one click կոչված վարկը։ ուրախա մարդը, ուրախա բանկը։ բայց ստեղ մի հոգի էլ ա ահավոր ուրախ՝ էդ սկամերնա։ սկամերը գտնումա շատ հեշտ ձև ոմն Սիրանույշ ծյոծյայի հաշվով վարկ ձևակերպելու ու Սիրանույշ ծյոծյան ընկնումա կրակը։ էդ ոնց։ բացատրեմ։ էս վերջերս հիմնականում տեսնում եմ ֆիշինգ անող կայքեր, որ հետևայլ սխեման ունեն։ ինչ-որ անիմաստ դոմեյնա, նույնիսկ Սիրանույշ ծյոծյան, եթե տեղյակ էլ լինի, որ իր բանկի հասցեն irakanbank.am — ա, ինքը տեսնում ա URL shortener s.id, tinyurl.com, t.co և այլն, որը վերահասցեավորումա ախմախ մի հատ կայքի։ կայքը ասումա լրացրու էս հարցաթերթիկը, գնահատի քո բանկի աշխատանքը, ստացիր 50000 դրամ։ Սիրանույշին էլ 50000-ը չէր խանգարի։ լրացնումա, հետո կայքը ասումա դե ապա մի նշիր որն էր քո բանկը։ Սիրանույշը վստահ սեղմումա իրա բանկի լոգոյի վրա։ Կայքը ասումա դե մուտք գործի քո հաշիվ, որ փողը նստի հաշվիդ։

Անցնումա մի որոշ ժամանակ, Սիրանույշին ԴԱՀԿ-ից նամակա գալիս, թե բա վարկդ ինչի չես մարում։

եթե ասեմ, որ հոգնել եմ արդեն ֆիշինգի մասին խոսելուց, չեք հասկանա, թե ինչքան եմ զզվում արդեն էս թեմայից։ ու խոսում են բոլորը։ հեռուստատեսությունով ասվումա, ազգը կառավարող ֆեյսբուքում անընդհատ գրում են բանկերը էդ մասին, ոստիկանությունը էս վերջերս հոլովակ էր պատրաստել էդ մասին։ ուրեմն որտեղա՞ բացը։ ովա՞ էս պատմության մեղավորը։ սկամերներ եղել են, հա էլ լինելու են։ ու իրանք օգտվել ու օգտվում են մարդկանց անուշադրությունից, թակարդն ընկնելու հակումներից։

երեկ մտածում էի եթե ունենայի անվերջ ժամանակ ու անվերջ էներգիա, հերթով բոլորի դռները կծեծեի, կմտնեի իրանց տուն, կբացատրեի, դուրս կգայի։

քարկոծեք ինձ։ սերունդ կա, որ նույնիսկ սովորական հեռախոսից նորմալ օգտվել չգիտեն։ բայց ունեն բանկային հավելված։ ունեն սոց կայքի հաշիվներ։ էդ նորմալ չի։ մի տեղ մի բան բաց են թողել, մի քայլ թռել են։ ու հիմա բողոքում են պետությանը, թե բա մենք էդ վարկը չենք վճարելու։

ես ոչ մի կերպ չեմ գտնում էս հարցի լուծումը։ ես չգիտեմ՝ ինչ աղբյուրով գտնեմ Սիրանույշ ծյոծյայի ուշադրությունը, որ կարդա, լսի, նայի սովորական բանկային հաշիվներից օգտվելու, ֆիշինգի հարձակման չենթարկվելու ձևերը ու ամեն տեղ չգրի իր բանկի մուտքանունն ու գաղտանաբառը։

մենք մեր պղպջակի մեջ մեր սիրած երգերով, մեր թեմաներով, մեր կինոներով ապրում ենք։ էդ պղպջակից դուրս կան մի խումբ մարդիկ, որ մի քանի օր առաջ ցույց էին անում, թե բա մենք վարկ չենք վերցրել, ինչի պիտի վճարենք։ ու՞մ ձեռքերն են հասնում էդ պղպջակից դուրս մնացած մարդկանց, ու՞մ են լսում իրանք։

էդ ցույցին զուգահեռ հիսունանց կանանց մի խումբ էլ ցույց էր անում, թե վարդան ղուկասյանին հեսա դեպորտ են անելու, պետությունը բան չի անում։ վարդան ղուկասյանին են լսում, եկեք իրան ասենք բացատրի էս ամեն ինչը։ ես էլ ձև չգիտեմ։

հոգ տար քո մասին

արդեն ութ ամիս է, որ ես առավոտ չունեմ։ էն ինստագրամյան արթնանալ, սուրճ խմել, կարդալ, մարզվել, լողանալ, նախաճաշել առավոտների մասինա խոսքը։ ես արթնանում եմ աշխատանքիցս 15-30 րոպե առաջ ու հասցնում եմ մենակ ջուր ու սուրճ խմել, լափթոփներս միացնել ու պատրաստվել աշխատանքի։

ժամը երեքին ավարտվում ա իմ աշխատանքային օրը։ ու դրանից հետո ունեմ յոթ ժամ՝ կարդալու, սպորտ անելու, լողանալու, տան գործերի, ուտելու մի բան սարքելու, զբոսնելու, առևտուր անելու, կինոներ նայելու համար։ քանի որ գնալով քչանում են կյանքի հանդեպ պահանջներս, էդ յոթ ժամը ինձ բավականացնում ա։ նույնիսկ օրեր են լինում, որ մտածում եմ՝ անելու բան չունեմ, կարելիա օրագրել կամ բլոգել, կարելիա էդքան հետաձգված գիրքը կարդալ կամ ինչու ոչ՝ պարապ մնալ։ Պարապ մնալը շատ թերարժևորվածա։ էս դարում մանավանդ, երբ մարդիկ հիմնականում չեն հասցնում, անգործ մնալը շատ բացասականա դիտվում։ իսկ ես էդ անգործ ժամերը կամ օկ, րոպեները օգտագործում եմ ուղեղս դասավորելու համար։ ես ուղղակի նստում, նայում եմ մի կետի ու էն վազվզող մտքերի հետևից եմ գնում, փորձում եմ հասկանալ՝ ինչից են ծագել էդ մտքերը, ուր են գնում, ու տենց ուղեղս մի տեսակ թեթևանումա աղմուկից։

մեկ-մեկ նախանձով եմ նայում էդ երազանքի առավոտները ունեցող մարդկանց։ «այ, որ իմ աշխատանքային օրը սկսեր գոնե ութին, ես էլ կարթնանայի երկու ժամ շուտ, ես էլ սպորտ կանեի, զբոսնելու կգնայի, սիրուն ու հանգիստ նախաճաշ կունենայի»,-մտածում եմ ես։ հետո հիշում եմ ինձ ութ ամիս առաջ, երբ աշխատանքս սկսում էր երկուսին ու ես մեկա արթնանում էի աշխատանքից մաքսիմում մի ժամ առաջ։ իսկ դե աշխատանքից հետո ես կյանք չունեի, ժամանակ չկար, քնելու ժամն էր։

էս պահին իդեալական քնի ռեժիմ ունեմ՝ 10-5։ իդեալական ոչ իմ համար։ որովհետև եթե ինձ մնար, կլիներ 10-10։ ուղղակի շատ եմ կարդացել, որ առողջ քնի ժամնա։ էն չունեցած ժամերը լրացնում եմ ոչ աշխատանքային օրերիս։ ու չեմ դժգոհում մեղմ ասած։

պատկերացրու՝ էն պահին, երբ մարդիկ դեռ աշխատանքային օրվա կեսին են, ես արդեն փակում եմ լափթոփս ու գնում սպորտ անելու։

էսքանը երևի ավելի շատ գրում եմ ինձ, քան քեզ ինչ-որ բան համոզելու համար։ էդ ինչ-որ տեղ գրված կամ չգրված օրենքները, որ պետք է էս ժամին արթնանալ, էս անել, միջին վիճակագրական են։ այ երևի նարնջի հյութ արտադրող ընկերությունը ու ավոկադո աճացնողները շատ կուզեն, որ մենք ամեն օր սիրուն նախաճաշ ունենանք՝ ավոկադո տոստով ու նարնջի հյութով։ բայց դե ես, որ OMAD եմ անում՝ (ուտել օրը մի անգամ), իրենց ամենօրյա սպառողը չեմ։ կամ life couch-ները շատ կուզեն, որ ես ձգտեմ էդ առավոտվա արթնացողը լինելուն ու գնամ իրենց դասընթացներին՝ դիսցիպլինա (ոնցա՞ հայերեն) սովորելու համար։ կամ ընկած մոտիվացիա ման գամ՝ ոնց անեմ կյանքս գծած օրենքներով ապրեմ։

ինչքան շատ են մարդիկ իրենց ամենօրյա կյանքով կիսվում, (influencer գիտեմ, որ միակ քոնթենթը իր ամեն օրվա արթնանալ, պատրաստվել աշխատանքի գնալն ա), էնքան շատ ես համեմատվում, էնքան շատա իր կյանքը իդեալական, քոնն էլ անպետք ու անկապ թվում։ չհամեմատվելը բարդա, եթե ուղեղդ անջատած նայես ու իսկապես ոչ մի բան չանես քո կյանքը քո պատկերացրածով ապրելու համար։ ուղղակի պետք ա հիշել, որ էդ հոլովակները, որ վերբեռնվում են տարբեր սոց ցանցեր, մոնտաժված են։

հոգ տար քո մասին

հեյ,

ես տենց մտածեցի, որ էս բլոգում անընդհատ քննադատում եմ, բողոքում եմ, ներսիս կռիվներից եմ խոսում։ ու որ մեկը ինձ չճանաչի ու բլոգս կարդա (չնայած չեմ հավատում, որ տենց մեկը կա) կմտածի՝ ես ինչ կյանքից հոգնած ու առանց դրականի մարդ եմ։ ու ասում եմ՝ էսօր քանի որ սիրո տոննա տենց, դրականի մասին խոսելու շատ լավ առիթա երևի։

սիրելը լավ բանա։ սիրահարվելն էլ։ նուրբ թեմայա շատ։ ձեռքերը գրելուց դողալու չափ նուրբ թեմայա։ այ ինձ շատ հետաքրքիրա, էսօր առավոտը էդ էի ասում, որ էդ ինչա էլի, որ դու ապրում ես քո համար, զարթնում ես, քո կոֆեն խմում ես, գնում ես գործի, քայլելու, խնդիրներ ես ունենում, լուծում ես, խառն ես ու տենց մի օր մի մարդա լինում, որ նայում ես իրան ու մտածում ես՝ այ ես առանց իրա չէի ձգի, ու չես էլ ուզում առանց իրա-ն, չես էլ պատկերացնում, չես էլ ուզում պատկերացնել։ էդ ա երևի սերը։ կամ խնդալու բան ես նայում, որ ինքը չի կարա նայի, ասենք չգիտի էդ լեզուն, դու ուզում ես իրան ամենը պատմես ու էդ ստենդափը մի քանի անգամ ստոպ ես տալիս, վազում իրան պատմում ես էդ հումորը, որ ինքն էլ ծիծաղի քո հետ։

կամ տենց մեկ-մեկ գնում ես ու շատ լուրջ դեմքով տալիս ես ամենահիմար հարցը՝ ես որ սենց լինեի ինձ կսիրեի՞ր, ես որ սենց խոսեի ինձ կսիրեի՞ր, ես որ սենց պարեի ինձ կսիրեի՞ր։ ու տենց սպասում ես ինչ-որ լուրջ պատասխանի։ երևի էդա սերը։

երևի դու հիմա կարդում ես ու մտածում ես՝ չէ էդ սերը չի։ ու ես քո հետ էլ եմ համաձայն, որովհետև երևի էդ ամենքի մոտ մի ձևա արտահայտվում։

կամ դու կյանքիդ ամենաներքևի կետին ես հասել ու դեռ շարունակում ես ներքև գլորվել, ինքը քո հետ հավասար իջնում, քեզ բարձրացնումա։ երևի էդ էլ ա չէ՞ սերը։

ես էս բառերը գրում եմ առանց մտածելու, ով գիտի՝ կարողա կարդամ, մտածեմ շատ անձնականա ու չհրապարակեմ։ երևի էդա սերը։

իրականում սիրուն բանա սերը, ես չեմ ուզում ասել՝ կյանքը գունավորա դարձնում ու տենց էլի այլևայլ տասնյոթ տարեկանի բառեր։ բայց սերը նաև շատ մեծ պատասխանատվությունա։ էդ դեռ ես սովորեցի տասներկու տարեկանում, երբ ինձ տարել էր «Փոքրիկ Իշխանը»։ մենք պատասխանատու ենք նրանց համար, ում ընտելացրել ենք։ ես շատ երկար եմ էս բառերով ապրել։ էդ բերել ա իրա դժվարությունները։ ես չեմ ուզում շատ ռոմանտիկանալ ու ասել, որ սիրուց եկած պատասխանատվությունն էլա սիրուն։ չէ, շատ հաճախ շատ բարդա, շատ հաճախ չես էլ ուզում ունենալ էդ պատասխանատվությունը։ ու էդ պահին մենակ մի բանա օգնում քեզ, որ դու ցանկանաս ունենալ էդ բարդությունը։ ու էդ սերնա։

երևի մարդկությանը հասած երկու կարևոր բաներն են՝ երաժշտությունը ու սերը։ հա, ու մեկ էլ հումորը։ ու կոֆեն։

բայց ես ես չեմ լինի էլի, եթե չքննադատեմ մի պահ, կամ իմ վեհ խորհուրդները չտամ։ սիրելը շատ լավ բանա, հա։ բայց ես շատ եմ նկատում, որ սիրո ու հարաբերությունների մեջ մարդիկ կորցնում են իրենց։ ես էլ եմ էդ փորձը ունեցել։ ես էլ եմ կորցրել ինձ։ ու հետո ինքս ինձ վերագտնելը անտանելի երկար ու բարդ գործընթաց էր։ ուզում եմ, որ հիշես, որ ….. չէ, էսօր դրանից չեմ խոսի։ մի տեղ կնշեմ, որ հարաբերությունների մասին բլոգ ա պետք գրել։ ու կամ կմոռանամ, կամ կգրեմ։ էսօր զուտ սիրելու օրնա։ 🙂

հա, էս էլ ասեմ ու վերջ։ սիրելու համար, սերը տոնելու համար մի օր պետք չի էլի տարվա մեջ։ սա ուղղակի շատ լավ մարկետինգ արած օրա սրտիկ-շոկոլադ-ծաղիկ վաճառողների կողմից։ այսքանը։

հոգ տար քո մասին

դուրս արի, նայի լուսնին։

շատ սիրունա ու մոտ։

կարաս երազանք բան ասես։

եթե ունես երազելու հավես։

կարևորը նայի լուսնին։

մի րոպե սուս նայի։

եսիմ մեկ էլ մյուս անգամ սենց լուսին

կլինի՞։

հեյ,

եթե չեմ սխալվում, էս մասին էլի խոսել եմ։ բայց էսօր նորից կարիք զգացի հիշեցնելու։

երկար ժամանակ համոզված էի, որ կյանքի կռիվների միջով անցնելու համար բռնվելու տեղեր պետքա փնտրել դրսում՝ ընկերների, ընտանիքի, հոգեբանի, սիրած մարդու մոտ։ էս վերջում շատ բաներ փոխվեցին, նոր մտքեր, նոր հարցեր ծնվեցին ու հանգեցրին ինձ նրան, որ իմ միակ բռնվելու տեղը ես եմ։ սա տխուր բան չի։ սա շատ դրական զգացողությունա։ իմ բռնվելու տեղը իմ արժեքներն են, իմ արդեն հաստատված գաղափարները, ինքս իմ համար ապացուցած թեորեմները՝ էն, ինչ կամ։

սրան հասնելը իմ համար հեշտ չէր։ բայց շատ սիրունա ու ներդաշնակա իմանալը, որ դու քեզ մեկնվող ձեռքն ես։

միշտ չի իհարկե, որ դու քեզ հերիք ես։ հատկապես, երբ էնքան հանդգնություն չունես, որ ինքդ քեզ համարես ամենաճիշտը, ամենաուժեղը, ամենախելացին։ էստեղ շատ կարևորա, որ ունենաս ընկերներ, սիրած մարդ, ընտանիք, հոգեբան, որ կօգնեն առաջ գնալ։ բայց դե էն միտքը, որ առաջինը ես ինձ կկարողանամ օգնել, հզորա։

ու էս էն մասին չի հեչ, որ գնա քո ծառը ջրի։ էս էն մասինա, որ գտել ես քո ծառը որնա։ ու ընդհանրապես ոնց են ջրում։ մինչև էդ սրա-նրա վրա էիր գցում պարտականությունդ ու հետո մեղադրում, որ չորացավ էդ ինչ-որ տեղ գտնվող ծառը, ոչ մեկի պետքը չի։ իսկ սա տանումա շատ մութ տեղ։

ի վերջո, ինչի մասին էր բլոգը։ ուզում էի ասել, որ մի հատ սիրուն սովորություն ունեմ, շատերդ երևի արդեն տեղյակ եք։ ես ամեն տարի ինքս ինձ ինչ-որ նամակներ եմ գրում, ու տարվա էս կամ էն օրը ստանում եմ դրանք։ եթե ուզում եք ինչ-որ խորհուրդներ տալ ձեր ապագա ես-ին, կամ խոսել մի տարի հետո ձեր հետ, կա Futureme.org կայքը։

խնդրեմ։

հոգ տար քո մասին

հեյ,

արդեն մի քանի շաբաթա, որ խորապես հասկացել եմ՝ ինչի լիովին երջանիկ չեմ զգում ինձ որևէ իրավիճակում։ ուղեղումս էնքան կռիվներ կան, որ երջանիկ զգալու տեղ չի մնում։ ես շատ կռիվներ ունեմ աշխարհի հետ, ես ունեմ պատկերացրած աշխարհ ու մենակ էդ ա ընդունելի իմ համար։ ասենք՝ մենակ ընդունելիա էն, որ մարդիկ քննարկեն հույզեր, զգացմունքներ, չնայեն կենցաղին էդքան մանրակրկիտ ու չթողեն, որ կենցաղը օրվա մեծ մասը կազմի։ ընդունելիա, որ լսեն միայն որակյալ երաժշտություն։ ընդունելիա, որ չհագնեն փայլփլուն շորեր ու տենց լիքը բաներ։ ընդունելիա, որ չուտեն կենդանիներին։ ընդունելիա, որ փողը կյանքի իմաստ չլինի, բարի լինեն, հարգալից լինեն, այլ մարդկանց հույզերն ու զգացմունքները չարժեզրկեն, ու էլի շատ բաներ… չձանձրացնեմ քեզ։ ու էն, ինչը տարբերա իմ պատկերացրած ու իմ կողմից ընդունված աշխարհից, համարվումա սխալ։

ես հասկանում ու ընդունում եմ նաև էն, որ էդ իմ սյուբեկտիվ ընկալումնա, ոչ մեկ պարտավոր չի ապրել իմ գծած օրենքներով։ բայց դեռ չեմ հասել էն կետին, որ էդ ամեն ինչը չջղայնացնի ինձ ու չազդի իմ տրամադրության վրա։

օրինակ երեկվա obese (հայերեն՝ գեր, ուղղակի հայերենը էդքան էլ ճշգրիտ չի բնորոշում իրա ֆիզիկական տվյալները) աղջիկը, որ նախուտեստը վերջացնելուց հետո պատվիրեց մի ամբողջական մեծ պիցցա ու կերավ ամբողջը ու ծամում էր բերանը բաց, ու հիմա էդ ամեն ինչը հիշելուց ու գրելուց ջղայնությունից ձեռքերս դողում են։

քննարկենք հա՞։ ասում ենք, ես էլ եմ հաճախ ասում, որ էս աշխարհում, երբ պրոպագանդում են, որ պիտի լինես կոնկրետ չափերի, որ ուզածդ տաբատը ենթադրենք գնես, որովհետև մեծ չափսերի շորեր չեն արտադրվում, երբ սոց մեդիան ցույց ա տալիս մենակ առանց ավելորդ մի կիլոգրամի մարդկանց, պետք չի նեղվել սեփական ոչ իդեալական մարմնից։ պետք ա սիրել կարողանալ ինքդ քեզ անկախ քո մարմնի տվյալներից ու ի վերջո մարմնի չափը չի որոշում քո ով լինելը։ էսքանի հետ լրիվ համաձայն եմ, body positive forever և այլն։ միևնույն ժամանակ մի քանի անգամ ավելի կողմ եմ առողջ ապրելակերպին։ եթե դու քո իդեալական քաշից (ըստ քո հասակի ու տարիքի) մի ~10կգ ավել ես, (ես հիմա ահավոր ամաչում եմ ինձնից էլ քեզնից էլ, որ հաշվարկներ եմ անում, բայց օկ, սա իմ բլոգնա ու սա իմ կարծիքնա) լրիվ նորմալա, բայց կա առողջ քաշ կոչվածը, որը պետք չի անտեսել։

հիմա, իմ կողմից ընդունված աշխարհում մարդիկ առողջ ապրելակերպի են ձգտում։ առնվազն ձգտում։ ես նույնիսկ մի պահ էդ աղջկան արդարացնելու համար մտածեցի, որ երևի ինքը զբաղվումա դրանով, աշխատումա իր վրա ու էդ օրը իր համար cheat day էր (էն օրը, երբ քեզ թույլ ես տալիս ուտել ամեն ինչ ու շատ)։

չգիտեմ՝ էս ինչ մոլուցքա անպայման հասկացված լինելը, բայց շատ եմ ուզում, որ հասկանաս ասածիս իմաստը։ ու տենց նորից ասում եմ, որ հա, ոչ մեկ չպիտի ամաչի իր քաշից ու չպիտի ամաչի, որ սիրումա պիցցա, ու ուտումա պիցցա։ բայց հենց ստեղա իմ կռիվը։ էս ամեն ինչի հետ մեկտեղ ես ակնկալում եմ բանականություն, որ մարդը պետք ա հասկանա՝ որտեղա սկսվում ազատությունը անել ինչ ուզում ես, լինել ով ուզում ես ու որտեղա բալանսն ու որտեղա էդ ազատության սահմանը։

անտանելի բարդ էր էս թեմայով գրելը։ որովհետև, հա, չեմ ճանաչում էդ մարդուն, չգիտեմ՝ ինչ խնդիրներ ունի, միգուցե ունի առողջական խնդիրներ, հորմոնային խնդիրներ, իր համար մեծ պայքարա նիհարելը, ամեն ինչ հնարավորա, չգիտեմ։ բայց դե եսիմ, բերանը բաց ծամելով մեծ պիցցա էր ուտում։ էդ ինձ ջղայնացրեց։

ու հա, իմ պատկերացրած ու ընդունած աշխարհը շատ իդեալականա, իմ շուրջը ունեցած աշխարհը դրան մի 5 տոկոսովա համապատասխանում։ ես հասկանում եմ, որ անհնարինն եմ ակնկալում։ բայց պայքարը դեռ կա։

հոգ տար քո մասին

ոչ մի պետքաներ չեմ ավելացնում էս տարի, ինչ-որ հանձնվելու նման կարողա հնչի, բայց ամեն տարի հետ եմ նայում, տեսնում եմ՝ որոշածներիցս ոչ մի բան չեմ արել ու դե ավելորդ հիասթափությունա:

ինձանից ոչ մի սպասելիք չունեմ, կնայեմ՝ ինչա ստացվում, ինչ՝ չէ: իհարկե սա չի նշանակում, որ պառկելու եմ անկապ ու սպասեմ, որ լավ բաներ լինեն: զուտ չեմ որոշում, թե ինչա լինելու: պիտի չեմ ասում: ճնշում չկա:

միևնույն ժամանակ դրական եմ ակնկալում շատ, լիքը տեղ եմ բացել դրականի համար: շատ մոդայիկ բառ կա, մանիֆեստում եմ, որ լավա լինելու, դրականա լինելու, խաղաղա լինելու:

Տենանք 🙂

հեյ,

հը՞ն, ո՞նց էր։

ինչքան մեծանում ենք տարիքով, էնքան հեռավորությունն ու ժամանակը փոքրանում են։ հիշում եմ, որ մի ժամանակ մեր տնից հոպարենց տուն գնալը երկար ճանապարհ էր իմ համար։ հեռու էր։ բայց ինչքան մեծացա, պարզվեց՝ շատ էլ մոտա։ փոքր ժամանակ տարին շատ երկար ժամանակ էր։ երևի՝ փոքր ժամանակ ամեն օրդ էնքան լիքնա բացահայտումներով, էնքան նորա ամեն ինչ, փորձառություններդ շատ են, ամեն վայրկյանդա տարբերվում, որ տարին, այո, երկար ժամանակա։ տես քանի վայրկյան կա մի տարում։ իսկ մեծանալուն զուգահեռ վայրկյանները աննկատ են, օրդ էլ չասեմ։ ու տենց ուրբաթից ուրբաթ հաշվելով շատ արագ են անցնում օրերը։ ու ասում ենք՝ տարին թռավ։

էս տարին չթռավ։ սա սողացող էր՝ բոլոր իմաստներով։ օր կար՝ կանգնել կարողանում էիր, քայլեր էիր անում, օր կար՝ սողում էր, դու էլ հետը։

էս տարին էդ փոքր ժամանակվա նման ամեն վայրկյան նոր փորձառություն գտնելու տարի էր, որովհետև ընտրությունա՝ ամեն ինչին ամեն տեսանկյունից նայել, ամեն ինչ վերլուծել, նորովի ընկալել։ մի տեսակ ոնց որ նորից ծնվա՞ծ, նորից կյանքի շանս ստացա՞ծ։

ու ի վերջո ինչի հասանք։ պատկերացրու մի քանի տարի ապրել ես փշոտ ու քարոտ մի տեղ, դուրդ չի եկել, բայց դե էնքան ես աջ ու ձախ արել, էնքան ես երկնքին նայել, որ չես էլ նկատել՝ որտեղ ես ապրում։ ու մի օր նայեցիր շուրջդ։ ու տեսար փշեր ու քարեր։ տեսար անհարմարա։ ու որոշեցիր, որ ախր ես էս որտեղ եմ ապրում, կարողա՞ ավելի կանաչ մի տեղ գտնեմ։ ու օգնություն գտար։ ու քայլեցիք։ մի տեղ կանաչ էր, բայց էն չէր, մի քիչ էլ առաջ գնացիք ու ավելի փշոտ էր, ավելի տհաճ էր, քան որտեղ որ կայիր։ կարա ցանկություն առաջանա հետ գնալու էն նախկին տեղին, բայց մտածում ես՝ լավ առաջ գնամ, տեսնեմ՝ հետո ինչ կա։ ու բաաաարձր սարեր ելաք, իջաք խորը անդունդներ, կեղտոտ, հողոտ, հոգնած։ ու մեկ էլ երևաց մի հատ երկար, հորիզոնին հասնող ճանապարհ։ որը, եթե լավատես ես, եթե բաժակդ կիսով չափ լիա, մտածում ես, որ տանումա դեպի էդ կանաչ ու առողջ տեղը, որտեղ կուզեիր ապրել։ հասել ենք ուղիղ, հարթ, հեշտ ճանապարհին։

մարդ կա՝ հենց էդ ճանապարհին ծնվումա։ մարդ կա՝ տենց էլ չի գտնում էդ ճանապարհը։ է մարդ կա, որ հենց էդ կանաչ տեղումա ապրել ամբողջ կյանքը։ բայց դու քեզ հուսադրում ես, որ առնվազն ճանապարհին հասել ես։

ու էս ամբողջ սարեր-ձորեր-քար-փուշ աշխարհներում ինչքան թեմաներ ենք քննարկում, էդ սարերի նման վեհ գաղափարներ, էդ ձորերի նման խորը մտքեր։ ու էդ էնքան սիրունա։ ու ճանաչում ես ինքդ քեզ, գտնում ես քեզ, քո դրականն ու ինչքան էլ ցավոտա, բացասականը։ ուղեղդ խուտուտ տվող մտքեր ես բերում քո կյանք։

ու քանի որ հեսա չորսին փոխելուա հինգը, ինչքան էլ որ դրան նայեմ շատ սովորական, որովհետև էդ օրը լինելուա սովորական չորեքշաբթի, մեկա ևս մեկ առիթա, որ ասեմ՝ շնորհակալ եմ։ շնորհակալ եմ, եթե էն մեկն ես, որի հետ էն սարերի նման վեհ գաղափարներ ենք քննարկել ու էն ձորերի նման խորը թեմաներ ենք վերլուծել։ որովհետև օրվա, շաբաթվա, տարվա, կյանքի վերջում ես դրանք եմ հիշում, գնահատում։ էդ պահին մենք հեռվացել ենք մեզ տրորող, մեզ քամող, մեզ հասարակացնող կենցաղից։ մենք էդ պահին միքիչ ավելի զգայական, եթերային ենք եղել։

հոգ տար քո մասին