հեյ,

չեմ հիշում այբբենարանի մեջ էր, թե ուրիշ մանկական գրքի՝ մի հատ նկարելուկ կար, որը լուծելիս ստանում էիր՝ «ժամանակը ոսկի է» ասացվածքը։

այսինքն տենց մի վեց տարեկանից, եթե ոչ շուտ, իմ մեջ նստելա, հիմնավորվելա էն միտքը, որ ժամանակը անիմաստ վատնելը ավելի վատա, քան երևի գումար վատնելը։ ու էդ մենակ իմ ժամանակի մասին չի խոսքը։ ես հարգել ու հարգում եմ ուրիշների ժամանակը ևս։ ու էդ ոնցա արտահայտվում՝ չեմ ուշանում, կամ օկ, փորձում եմ չուշանալ, եթե հաստատ գիտեմ, որ ուշանալու եմ, տեղեկացնում եմ։

ինչքան էլ զարմանալի չի, դիմացինից էլ ակնկալում եմ հարգել իմ ժամանակը։ ու սա մենակ ուշանալուն չի վերաբերվում։

օրվա մեջ ստանում ենք հարյուրավոր նամակներ։ ես հակված էի բոլոր նամակներին անմիջապես պատասխանելուն, անկախ նրանից՝ ինձ հարմարա, թե չէ։ նույնիսկ, եթե էդ նամակում խնդրում էին ինձ ինչ-որ բան անել, ես համոզված էի, որ պետք ա անել էդ մարդու ասածը հենց էդ պահին՝ կլինի ինչ-որ նյութ ուղարկել, ինչ-որ բան գրել և այլն։

ու դե պատկերացրեք՝ էդ ոնց էր շեղում ինձ իմ գրաֆիկից։

հիմա միքիչ ավելի չար եմ։ (դեռ պետքա հասկանալ, ինչի եմ սեփական ժամանակը գնահատելը բացատրում չար լինելով) ես պատասխանում եմ նամակներին, երբ ինձ իսկապես հարմարա, երբ ես ունեմ էդ ժամանակը, որ կարող եմ տրամադրել։ բարդա, շատ բարդա, երբեք չեմ սիրել տեսնել ծանուցման նշանը հեռախոսի որևէ հավելվածի վրա ու արհամարհել դա, բայց պետքա իմանալ, որ միշտ չի, որ մեր մեջ նստած համոզմունքները մեր կողմից են աշխատում։

ու սրան զուգահեռ ես չեմ էլ ակնկալում միանգամից պատասխան ստանալ իմ նամակներին։

մենք մեղավոր չենք, որ ժամանակակից տեխնոլոգիաները թույլ են տալիս վայրկյանական նամակ գրել ու հասցնել մեր ասելիքը ինչ-որ մեկին։ ժամանակին մարդիկ իրար հետ կապ էին հաստատում աղավնիների միջոցով, զանգի պատվեր էին տալիս, օրերով սպասում էին։ բայց ապրում էին, չէ՞։

հեռախոսի կամ լափթոփի ամեն ծընգոցին եթե արձագանքենք անմիջապես, մեր կյանքը իր բնականոն հունից մի այլ տիպի կշեղվի։ իսկ մենք էդ չենք ուզում։

ժամանակակից աշխարհում խորհուրդա տրվում գրված նամակին սպասել առնվազն յոթ օր, ապա նոր ուղարկել հիշեցում նամակ (follow up email)։ ուրեմն մենք ազատ ենք յոթ օրվա մեջ ժամանակ գտնել ու պատասխանել մեզ ուղղված նամակներին՝ ըստ առաջնահերթության։

մի խոսքով, շատ խառը ստացվեց։ ուղղակի ուզում էի ասել՝ եկեք հարգենք միմյանց ու մեր ժամանակը։

հոգ տար քո մասին

հեյ,

ներողություն վերնագրի բառապաշարի համար։

անցած բլոգում խոսում էի կյանքի իմաստի մասին։ ոնց գտնենք, ով ինչա ասում։ էսօր նա ասումա՝ օկ, գտար իմաստը, հետո՞։ ես չգիտեմ էդ հետոն։ է չեմ էլ պատկերացնում։ կա՞ մեկը, որ պատկերացնումա։

ամբողջ էներգիաս ծախսում եմ բացասական գծերս գտնելու ու դրանք կյանքիցս հանելու վրա։ ու նա հարցնում ա՝ հանեցիր, դրա տեղը ինչա՞ լցվելու, ինչա՞ լինելու։ ես չգիտեմ ինչա լինելու։ իմացող կա՞։

եթե կյանքը համեմատենք սար բարձրանալու ճանապարհի հետ, որտեղ մեր էս բոլոր խնդիրները, փորձությունները, սխալները, չկարողանալը ուղինա դեպի գագաթ, որը էդքան ցանկալիա, որը կլինի մեր կյանքում գտած ներդաշնակությունը, խաղաղությունը, սիրունա, հարմարա, բայց մի բան չի տեղավորվում ուղեղումս։ գագաթին հասնելուց հետո իջնում ենք։ ինչ ենք անելու, երբ էդ բոլոր փորձությունները չլինեն, ամեն ինչ տաք դանակով տոֆու (ստեղ էն ձևիստ վեգաննա, որ կարագից չի խոսում, իրանը տոֆունա) կտրելու նման հեշտ լինի, ամեն ինչ մեր ուզածով լինի, չենք ձանձրանալու՞։ ու որնա՞ հետ գնալու ճանապարհը, ո՞նց ենք ըտեղից իջնելու։

ի վերջո, Լիլիթ, ինչի՞ մասին ես բլոգելու։ դու էս մտքերին, էս թեմաներին գալիս ես դժվարությունների, խնդիրների, չհասկանալու, չկարողանալու արդյունքում։ եթե ամեն ինչ պարզ լինի, սպիտակ էկրանը ինչո՞վ ես լցնելու։

փորձենք կանգնել հայելու առաջ մեր խնդիրներով հանդերձ։ «չէ» ասել չկարողանալը արտացոլվումա «հա» ասել չիմանալով, չուզենալով միգուցե։ էդ ինչ կռիվա՞, ու՞մ ու ինչի՞ ես ուզում «չէ» ասել, որ չես կարողանում։

օկ, «չէ»-ն սահմանների ու ինքնախնամքի մասինա։ միգուցե ոչ թե իրավիճակին «չէ» ասես, որովհետև իրավիճակը սահմաններդա հատում, այլ «հա» ասես սահմաններիդ։ ու հեչ էլ չմտածես «չէ»-ի մասին, որ էդքան քեզ վախեցնումա ու ցավացնումա։

միգուցե ոչ թե «չէ» ասես քո մասին հոգ տանել խանգարող երևույթին, այլ «հա» ասես ինքնախնամքիդ։ ինչքան հեշտա թվում։ ով գիտի՝ տենց էլ կա։

միգուցե հարցազրույցից առաջ, ոչ թե մտածես՝ հիմա ինչ անեմ, որ չլարվեմ, այլ ասես՝ հիմա կարող եմ մի բանով զբաղվել, որն ինձ հետարքիրա։

ու տենց, հայելին մեր խնդիրները հակառակ կողմից ա ցույց տալիս, ցույց ա տալիս քո դժվարությունների դրական, կառուցողական կողմը։ արդեն քո կյանքի սարը բարձրանալիս նկատում ես ծաղիկներն ու սարի մաքուր օդը, ոչ թե ուղեղդ անջատած նայում ես գագաթին՝ կյանքի իմաստին, որ էդքան անհասանելիա։ զգում ես, ոնց են ուժեղանում ոտքերիդ մկանները ու թքած թե գագաթին չես հասնելու։ կարևորը ուր էլ հասար, ուժեղացած, մաքուր օդ շնչած ու սիրուն ծաղիկներ տեսած ես իջնելու ըտեղից։

հոգ տար քո մասին

Rock Talk-ը, ի դեմս Մովսեսի սկսել ա նոր պոդկաստների շարք։ երեկ լսում էի իրենց երկրորդ թողարկումը, ու հյուրը, որ մի այլ տիպի հետաքրքիր մարդ էր, հարցին, թե որնա կյանքի իմաստը, պատասխանեց (բառացի չեմ հիշի), որ կյանքը իրականում իմաստ չունի, պետք ա դու որոշես քո կյանքի իմաստը, պետքա հավատարիմ մնաս քեզ ու քո որոշած իմաստին։ ու եթե մի բան կա, որ ուզում ես անել, կասկածում ես անել, թե չէ, ապա արա, որովհետև մի կյանք ես ապրում, պետք ա ինչքան հնարավորա մեծ փորձառություն ունենալ։ 

ու ես տենց տպավորված էի, էդ մտքերով էլ քնեցի, երազում էլի կյանքի իմաստի որոնումներում էի, էդ հարցերն էի տալիս աջ ու ձախ, պատասխաններ էի փնտրում։ երբ արթնացա, երազիցս բան չէի հիշում, բայց որոշեցի կարդալ ընդհանրապես կյանքի իմաստի տարբեր մոտեցումների մասին։

ընդհանրապես, կյանքի իմաստի թեման էնքան խորը ա, որ ամեն փիլիսոփա իրա պատասխանն ա տվել՝ ամեն մեկն իր ոճով։ Բայց կարևորը՝ ոչ մեկը 100%-ով ճիշտ չի ասում։ էդ էլ հենց հետաքրքիրն ա, չէ՞։ դու կարդում ես տարբեր տեսակետներ, ու հետո քեզ հարցնում՝ «օկ, բա հիմա ես ինչ եմ մտածում էս թեմայի մասին, իմը որնա՞»։

Սարտրն ու Քամյուն, որ էքսիզտենցիալիստներ էին, ասում էին՝ «հարգելիներս, կյանքն ինքնին իմաստ չունի, ոչ մի մեծ պլան չկա, ոչ մի նախասահմանված նպատակ։ է հետո՞ ինչ։ սա վատ բա՞ն ա։ ոչ, ընդհակառակը, դա նշանակում ա, որ դու ինքդ կարաս շատ հեշտ ասես՝ իմաստը ես եմ ստեղծում»։  

Սարտրը թույն մի խոսք ա ասել՝ «մարդը ԴԱՏԱՊԱՐՏՎԱԾ ա ազատ լինելուն»։ գիտե՞ս ինչ ա ասում սա։ որ ոչ մեկը չի որոշի քո փոխարեն, թե ինչ պիտի անես։ Հենց քո որոշումն ա՝ ուզես, արա, ուզես՝ թքած ունեցիր։ Իսկ Քամյուն առաջարկում ա ընդունել կյանքի անիմաստությունը, բայց ասել՝ «հա՛, էլի կբարձրանամ էս լեռը, թեկուզ հազար անգամ նորից գլորեմ քարերը»։

իսկ Նիցշեն մի քիչ ավելի դաժան մոտեցում ունի։ ասում ա՝ «մեր կյանքում ոչ մի օբյեկտիվ իմաստ չկա»։ կարաս ասես՝ է թույն, բայց չէ։ Նիցշեն իրականում ասում ա՝ «հեյ, գնա ստեղծի քո իմաստը։ Դու ինքդ ես իմաստը։ եթե ուրիշներն ասում են՝ այսպես պիտի ապրես, դու ուղղակի ասա՝ չէ՛, եղբայր, ես ուրիշ պլան ունեմ»։  

Հիմա եթե կրոնական կողմն եմ նայում, էնտեղ ամեն ինչ ավելի հստակ ա՝ Աստված ա տվել կյանքի իմաստը, ու դու պետք ա իրան ծառայես։ Օրինակ, քրիստոնեությունն ասում ա՝ «Աստծո կամքը կատարի», իսկ բուդդիզմը՝ «սկսի ներսիդ ներդաշնակությունից, մաքրվի ու հասի լուսավորության»։ էստեղ տրամաբանությունը հետևյալն ա՝ իմաստը գալիս ա դրսից, իսկ դու ընդամենը պիտի հասնես դրան։

Յուտիլիտարիստները մի այլ տիպի պարզ առաջարկ ունեն։ ասում են՝ կյանքը նենց ա իմաստ ունի, ինչքան դու ու մարդիկ քո շուրջը երջանիկ են։ ցավը նվազեցրու, ուրախությունը շատացրու, ու դա կլինի իմաստը։ մի տեսակ «երջանկության քանակի տեսություն» ա։

Ստոիկները կասեին՝ «էյ, ապա մի հանգիստ։ մի փորձի ամբողջ աշխարհը փոխել, կենտրոնացի էն բանի վրա, ինչ քեզանից ա կախված»։ նենց խելոք ու հեշտ մարդիկ են, որ միշտ ասում են՝ «եթե չի լինում, ուրեմն մի կոտրվի, այլ ընդունի, որ օկ, չստացվեց ու շարունակի»։

չգիտեմ, մի տեսակ խառնվել եմ իրար, որովհետև թե բոլորի հետ համաձայն եմ, թե ոչ մեկի հետ համաձայն չեմ։ երևի իմաստը էդ ոսկե միջինը գտնելու մեջա, ծայրահեղություններին չտրվելու մեջա ու տենց չգիտեմ։ ով գիտի ամենքիս մի օր ա տրված՝ հասկանալու՝ որնա մեր կյանքի իմաստը ու դրա հետևից գնալու։

հոգ տար քո մասին

սա պարզապես փորձարկում է

հեյ,

խցանում՝ մտքերում, քաղաքում, փողոցներում, երկրում։ մարդ չգիտի՝ որ կողմ քշի։ ու դե հետն էլ շոգա, վառվումա մարմինդ, վառվումա ուղեղդ։ ու տենց գլորեցինք մի ամբողջ ամառ։ ու եկավ սեպտեմբերը՝ կրթության, գիտության, սպորտի ու մշակույթի ամիսը՝ ԿԳՄՍՆ էլի։

մեքենայից նայում եմ առավոտը մի կերպ արթնացած, աչքերը տրորող, առաջին անգամ սև ու սպիտակ հագած, առաջին անգամ դպրոց գնացած երեխեքին ու մտածում եմ՝ տեսնես ինչ են սովորելու։ տեսնես՝ մի բան գոնե դեպի դրականը կգնա՞ էս երեխեքի համար։ թե էլի նույն կրթությունն են ստանալու, նույն քառակուսի սենյակներում, տողանի վանդակավոր տետրերի վրա գրելու են տառեր, բառեր, սովորեն կետադրություն, բազմապատկման աղյուսակն անգիր անեն, իմանան՝ որ թվին ինչ ճակատամարտա եղել, ու թե որ գրողը որ գրողի տարած դպրոցումա սովորել։

ժամանակները փոխվում են, արհեստական բանականության մասին ենք խոսում, բայց մարդու բանականության ու որակների ստանդարտները մնում են նույնը։

ասում ենք՝ պետքա զարկ տանք գիտությանը, բայց նենց ենք խփում, եղածն էլա փչանում, թափում։ ասում ենք՝ պետքա համալսարանական նոր քաղաք կառուցենք՝ թքած ունենալով արդեն եղած համալսարանների վրա։ հա, էլի լավ միտքա, բայց դե աշխարհագրական դիրքնա՞ որոշելու կրթության որակը։ կա՞ ուսանող, որ սովորումա ոչ թե դիպլոմի, այլ գիտելիքի համար։ կա՞ աշակերտ, որ ստանումա իրա հարցերի պատասխանները, սովորումա հարց տալ, խոսել։ ու ընդհանրապես կա՞ կրթական հաստատություն, որը ձևավորումա պատասխանատու, կրթված, խելացի քաղաքացիների։ թե՞ էն մարդը, որ նպատակ չունի համալսարան ընդունվելու պետք է կիսատ մնա բոլոր իմաստներով։

երբ ենք դուրս գալու կրթության մայրուղի ու պրծնենք էս խցանումից։

ասումա՝ դու կրթի շրջապատիդ, երբ խոսում ես հոգեկան առողջության մասին։ օկ, մենք ենք պատասխանատու մեր շրջապատի համար, եթե չես կարող փոխել շրջապատդ, պետք է փոխես շրջապատդ։ բայց դե ինչիա՞ հույսը իմ վրա, ինչի՞ չեն կրթական հաստատությունները կրթելու իրենց գործը հարյուր տոկոսով իրականացնում։

հուսամ էսօր էն երեխեն, որ մի կերպ յոթին արթնացել, մազերը երկու պոչիկ կապել ու իրենից երկու անգամ ծանր պայուսակով դպրոցա գնում, էդ դպրոցից կստանա էն, ինչ նույնիսկ չի էլ փնտրում։ որովհետև եթե առաջարկ չլինի, պահանջարկը գնալով կնվազի։ ճիշտա, տենց հարմարա բոլորին, բայց էդ մեր ուզած ապագայի հիմքը չի։ հուսամ էդ երկու պոչիկ կապած երեխեն դպրոցում կսովորի կյանք, ապրել, ինքնարտահայտվել, ազատության գինն ու պատասխանատվության կարևորությունը։

շարունակելի….

հոգ տար քո մասին

հեյ,

պոդկաստ եմ լսում, որտեղ ասումա, որ պետք չի երեխայից սպասել, որ մեր ակնկալիքները (մեր-ը ծնողներն են) իրականացնի։ պետք ա լինել դիտորդ, նայել երեխան ինչ ա սիրում, ինչնա լավ անում ու ուղղորդել դեպի էնտեղ, որտեղ ուզումա։ ու ասումա, որ մարդը էդ առումով ավելի մեծ բարձունքների կհասնի, ավելի լավ կանի իրա գործը։ մյուս դեպքում կդառնա միջակ, իսկ աշխարհին միջակներ էլ պետք չեն, լիքը կա։

ու ես մտածում եմ, է հա, թույն։ համաձայն եմ, պետք չի մարդուն ստիպել անել էն, ինչ ինքը չի ցանկանում։ ինչ ինքը սիրով չի անում։ բայց ստեղ դե բանալի բառը մարդնա, ոչ թե երեխան։ ընդհանրապես մարդուն պետք ա տալ ազատություն, լինի երեխա, լինի ծնող, աշակերտ, ուսանող, մարդուն պետք ա հասցնել էն գիտակցությանը, որ կարևորագույն արժեքը ազատություննա։

երևի մի հարյուր անգամ խոսել եմ էս մասին, բայց մեկա մտածում եմ՝ քիչա։ մարդը չպետք է ստիպված ապրի, պետք ա սիրով ապրել, պետքա ուզելով ապրել։ կյանքը շատ կարճա, ու միակ պիտի-ն, որ պետքա լինի մեր խոսքում, էդ էն դեպքումա, որ ես պիտի անեմ էն, ինչ ինձ իսկապես հաճույքա պատճառում, ոչ թե աշխատավարձը շատա, ես տենց ընդունված եմ այլ մարդկանց կողմից։ ես անում եմ դա, որովհետև ես ուզում եմ, ինձ դուրա գալիս, ինձ հաճույքա պատճառում։

օկ՞

շարունակելի…

հոգ տար քո մասին

հեյ,

սրճարանում նստած ենք ու նկատում եմ, որ մի փոքր սեղանին երկու փոքր աղջիկ են նստած, մոտ 8-9 տարեկան։ Կողքի սեղանին 30-40 տարեկան տղամարդիկ են նստած։ ու ինչ հաճելիորեն զարմացա, երբ հասկացա, որ նրանցից մեկը էդ աղջիկների հայրնա։

այսինքն իրեն պետք էր ժամանակ ընկերների հետ անցկացնելու, որոշելա, որ երեխեքն էլ պետք է լավ ժամանակ անցկացնեն, բերել ա սրճարան, առանձին սեղանին նստել են ու իրանց մեծ են զգում։ շատ հավեսա։ չգիտեմ, հազար ու մի քննադատելու բաներ կարանք գտնենք՝ երեխեքը էդ ժամին արթուն են, պիցցա են ուտում, բլա բլա։

Արդյունքն էնա, որ երեխեքը լավ ժամանակ են անցկացնում, պապան իրանց տեղա տարել, մաման ժամանակ ունի հանգստանալու, պապան ընկերների հետ հանդիպելու ժամանակ ունի։ շատ լավ լայֆ հաքա։ սովորեք։

շարունակելի….

հոգ տար քո մասին

հեյ,

ասում են՝ երեխեքը տան հայելին են։ ես էսօր հասկացա, որ նույնիսկ հասարակության հայելին են երեխեքը։

Արդեն վեց դաս ա երեխեքին սովորացնում եմ հարցեր տալ։ Դիտմամբ լռում եմ, սպասում եմ, որ հարցեր տան ու զգում եմ՝ ինչքան են վախենում հարցեր տալուց։ Մտածում են՝ սխալ հարցա, մտածում են՝ ամոթա հարցնելը, կոմպլեքսավորված են։ ու ստեղ իրանք հեչ մեղավոր չեն։ մեղավորա դպրոցական համակարգը, քառակուսի դպրոցները, քառակուսի մտածելակերպը։

քեզ դասավանդեցին, սովորեցիր, քննությունդ հանձնեցիր, էդքանը։ էլ ինչ հարց, էլ ինչ քննարկում, ինչ խոսել, ինչ բանավիճել։ ու դպրոցից դուրս են գալիս հասուն մարդիկ, որ խոսել չգիտեն, բառերն իրար կապել չգիտեն։ հարց տալ չգիտեն։

հիմա աշխատում ենք դրա ուղղությամբ։ երեխեքը պետք է սովորեն հարցեր տալ, պետք է սովորեն փնտրել էդ հարցերի պատասխանները։

լավ նորությունն էնա, որ համեմատած առաջին դասերին հիմա լսում եմ հարցեր, ուրեմն ընդամենը սովորացնել էր պետք, երեխեքը ամեն ինչ էլ կարող են։

հոգ տար քո մասին

շարունակելի….

հեյ,

կորած եմ, գիտեմ։ խառը ժամանակներ են։ ու էդ խառը ժամանակներում գնահատում ես էն մարդկանց, որ մնում են, որ չնայած շաբաթվա մեջ մի անգամ ես հասցնում հարցնել՝ ոնց ես, իրանք կան, իրանք չեն նեղանում, իրանք հասկանում են, իրանք կողքիդ են։ քչերն են մնացել, բայց որակյալ մարդիկ են մնացել։ հաճելիա իրանց հետ դարդերից խոսել, հա, նույնիսկ դարդերից։

սկսել եմ դասավանդել։ ինչ-որ cyber hygiene-ի դասընթաց եմ վարում։ հետաքրքրասեր ու խելացի երեխեք են, որ լիքը բաց տեղեր ունեն լրացնելու։ ինչ խոսք շատ հավեսա նորից «ընկեր Լիլիթ» լինել։ փոքր բաներ ենք հեք անում արդեն ու ուրախանում էդ հաջողություններով։ երեխեքին էլ դուրա գալիս, ասում են, որ սիրում են բաց ծրագրակազմեր ու ուզում են red team-ում աշխատել, երբ կիբերանվտանգության ոլորտում լինեն։ ուրախանում եմ էդ ոգևորությունից։

ոչ մի բան հեշտ չի տրվում։ երևի լավն էլ էդա, հեշտ լիներ, չէինք գնահատի։ ամեն ինչի համար երկար, էներգիա տանող կռիվ եմ տալիս, ինչ-որ օրեր հաղթող եմ դուրս գալիս, ինչ-որ օրեր հանձնվում եմ, բայց նա ասումա, որ էդ շատ մարդկայինա, ես էլ թույլ եմ տալիս ինձ հանձնվել։ մեկ-մեկ լավագույն որոշումը ոչ մի բան չորոշելնա ու լավագույն քայլը ոչ մի քայլ չանելնա։ ուղղակի լինելնա։ շնչել-արտաշնչելը արդեն հերիք ա որոշ օրեր։ ես էլ տենց եմ անում։ ու էդ նորմալա։ ու էդ ընդունելիա։ ու էդ կարելիա։

մեզ սովորացրել են, որ պետք ա ինչ-որ բան անել, որպեսզի ընդունվել։ պետք ա սովորել ընդունել սեփական եսը առանց ինչ-որ բան ստեղծելու, առանց ինչ-որ մեկին օգնելու, ընդունել սեփական եսը, որը կա ու էդքանը։ բարդա, գիտեմ, բայց ի՞նչնա հեշտ։

էսքան բան

հոգ տար քո մասին

շարունակելի….

հեյ,
երջանիկ լինելը ընտրությունա՞։

մի հատ սրճարան եմ գտել, շատ եմ սիրում, հավեսա ընդեղ գնալ, նստել, կօֆէ խմելն ու անցող-դարձողին նայելը։ իրանք կօֆէի հետ ինչ-որ փոքր գրություններ են տալիս մոտիվացնող։ էսօր էդ գրությունն ասում էր՝ երջանկությունը ընտրությունա, ընտրիր այն քո համար։

եսիմ, ոնց որ էդքան էլ համաձայն չլինեմ։ եթե ընտրությունա, ինչի կան դժբախտ մարդիկ, է բոլորն էլ կընտրեին երջանիկ լինել էլի։ կամ ոնց լինես երջանիկ, երբ պատերազմա ամեն օր ու ամեն տեղ, երբ սով կա, հիվանդություններ կան, սուտ կա։ մտածում եմ՝ ոնց կարաս էդ ամեն ինչի վրա աչք փակես ու ասես՝ օկ, ես երջանիկ եմ։

երջանիկ պահեր հա, կան, բոլորիս կյանքում էլ կան, էդ պահերը գնահատելը, կարող ենք ասել, որ ընտրությունա։ ես ընտրել եմ գնահատել էն պահը, երբ խաղաղ եմ, երբ ներդաշնակ եմ միջավայրիս հետ, հիմա ու այստեղ եմ, էդ պահերին ես ինձ համարում եմ երջանիկ։ բայց թե էդ պահից մի քիչ անց հարցնես՝ չէ, ախպեր, հազար ու մի խնդիր կա, հազար ու մի մտածելիք կա, որ խանգարում են ասես՝ հա, երջանիկ եմ։

երևի երջանկությունն էլ ենք չափազանցրել։ էդ պահերն են ու վերջ, էդ զգացած մի քանի րոպեներն են, ամբողջ կյանքը երջանիկ չի կարա լինի երևի ու պետք ա դա նորմալ համարել։ ու ինչքանով գնումա, էնքան երջանիկ պահերդ քչանում են։ կամ քո պահանջներն են շատանում, կամ զուտ սկսում ես չզգալ փոքր երջանիկ պահերը՝ խնդիրներդ են գերակշռում։

էս տարվա կեսն անցավ ու եթե հարցնես, յուրօրինակ տարի էր իմ համար, շատ հետաքրքիր ճամփորդություն, փոփոխություններ, անձնային աճի փորձեր։ բայց չեմ կարա ասեմ՝ երջանիկ տարի էր, երջանիկ պահեր, հա, կային, բայց էդ վեց ամիսը երջանիկ համարել չեմ կարող՝ խանգարող հանգամանքները չափից շատ են։

երևի պետք ա բաժանել՝ եսասիրական երջանկություն ու համամարդկային երջանկություն։ երկրորդը մի տեսակ անիրականալիա թվում նույնիսկ։

ինչևէ, եթե չենք կարում ընտրենք երջանիկ լինել, գոնե ընտրենք երջանիկ փոքր պահերը գնահատել, շնորհակալ լինել էդ պահերի համար ու պահել հիշողությունում։ մեկ էլ տեսար՝ մի օր պետք եկավ։

հոգ տար քո մասին

շարունակելի…..