հեյ,
արդեն մի քանի շաբաթա, որ խորապես հասկացել եմ՝ ինչի լիովին երջանիկ չեմ զգում ինձ որևէ իրավիճակում։ ուղեղումս էնքան կռիվներ կան, որ երջանիկ զգալու տեղ չի մնում։ ես շատ կռիվներ ունեմ աշխարհի հետ, ես ունեմ պատկերացրած աշխարհ ու մենակ էդ ա ընդունելի իմ համար։ ասենք՝ մենակ ընդունելիա էն, որ մարդիկ քննարկեն հույզեր, զգացմունքներ, չնայեն կենցաղին էդքան մանրակրկիտ ու չթողեն, որ կենցաղը օրվա մեծ մասը կազմի։ ընդունելիա, որ լսեն միայն որակյալ երաժշտություն։ ընդունելիա, որ չհագնեն փայլփլուն շորեր ու տենց լիքը բաներ։ ընդունելիա, որ չուտեն կենդանիներին։ ընդունելիա, որ փողը կյանքի իմաստ չլինի, բարի լինեն, հարգալից լինեն, այլ մարդկանց հույզերն ու զգացմունքները չարժեզրկեն, ու էլի շատ բաներ… չձանձրացնեմ քեզ։ ու էն, ինչը տարբերա իմ պատկերացրած ու իմ կողմից ընդունված աշխարհից, համարվումա սխալ։
ես հասկանում ու ընդունում եմ նաև էն, որ էդ իմ սյուբեկտիվ ընկալումնա, ոչ մեկ պարտավոր չի ապրել իմ գծած օրենքներով։ բայց դեռ չեմ հասել էն կետին, որ էդ ամեն ինչը չջղայնացնի ինձ ու չազդի իմ տրամադրության վրա։
օրինակ երեկվա obese (հայերեն՝ գեր, ուղղակի հայերենը էդքան էլ ճշգրիտ չի բնորոշում իրա ֆիզիկական տվյալները) աղջիկը, որ նախուտեստը վերջացնելուց հետո պատվիրեց մի ամբողջական մեծ պիցցա ու կերավ ամբողջը ու ծամում էր բերանը բաց, ու հիմա էդ ամեն ինչը հիշելուց ու գրելուց ջղայնությունից ձեռքերս դողում են։
քննարկենք հա՞։ ասում ենք, ես էլ եմ հաճախ ասում, որ էս աշխարհում, երբ պրոպագանդում են, որ պիտի լինես կոնկրետ չափերի, որ ուզածդ տաբատը ենթադրենք գնես, որովհետև մեծ չափսերի շորեր չեն արտադրվում, երբ սոց մեդիան ցույց ա տալիս մենակ առանց ավելորդ մի կիլոգրամի մարդկանց, պետք չի նեղվել սեփական ոչ իդեալական մարմնից։ պետք ա սիրել կարողանալ ինքդ քեզ անկախ քո մարմնի տվյալներից ու ի վերջո մարմնի չափը չի որոշում քո ով լինելը։ էսքանի հետ լրիվ համաձայն եմ, body positive forever և այլն։ միևնույն ժամանակ մի քանի անգամ ավելի կողմ եմ առողջ ապրելակերպին։ եթե դու քո իդեալական քաշից (ըստ քո հասակի ու տարիքի) մի ~10կգ ավել ես, (ես հիմա ահավոր ամաչում եմ ինձնից էլ քեզնից էլ, որ հաշվարկներ եմ անում, բայց օկ, սա իմ բլոգնա ու սա իմ կարծիքնա) լրիվ նորմալա, բայց կա առողջ քաշ կոչվածը, որը պետք չի անտեսել։
հիմա, իմ կողմից ընդունված աշխարհում մարդիկ առողջ ապրելակերպի են ձգտում։ առնվազն ձգտում։ ես նույնիսկ մի պահ էդ աղջկան արդարացնելու համար մտածեցի, որ երևի ինքը զբաղվումա դրանով, աշխատումա իր վրա ու էդ օրը իր համար cheat day էր (էն օրը, երբ քեզ թույլ ես տալիս ուտել ամեն ինչ ու շատ)։
չգիտեմ՝ էս ինչ մոլուցքա անպայման հասկացված լինելը, բայց շատ եմ ուզում, որ հասկանաս ասածիս իմաստը։ ու տենց նորից ասում եմ, որ հա, ոչ մեկ չպիտի ամաչի իր քաշից ու չպիտի ամաչի, որ սիրումա պիցցա, ու ուտումա պիցցա։ բայց հենց ստեղա իմ կռիվը։ էս ամեն ինչի հետ մեկտեղ ես ակնկալում եմ բանականություն, որ մարդը պետք ա հասկանա՝ որտեղա սկսվում ազատությունը անել ինչ ուզում ես, լինել ով ուզում ես ու որտեղա բալանսն ու որտեղա էդ ազատության սահմանը։
անտանելի բարդ էր էս թեմայով գրելը։ որովհետև, հա, չեմ ճանաչում էդ մարդուն, չգիտեմ՝ ինչ խնդիրներ ունի, միգուցե ունի առողջական խնդիրներ, հորմոնային խնդիրներ, իր համար մեծ պայքարա նիհարելը, ամեն ինչ հնարավորա, չգիտեմ։ բայց դե եսիմ, բերանը բաց ծամելով մեծ պիցցա էր ուտում։ էդ ինձ ջղայնացրեց։
ու հա, իմ պատկերացրած ու ընդունած աշխարհը շատ իդեալականա, իմ շուրջը ունեցած աշխարհը դրան մի 5 տոկոսովա համապատասխանում։ ես հասկանում եմ, որ անհնարինն եմ ակնկալում։ բայց պայքարը դեռ կա։
հոգ տար քո մասին