հեյ,

եկել եմ օրս փրկելու, ընդմիջում վերցրի գործից էլ կյանքից էլ, թող սպասեն աշխատանքն էլ, կյանքն էլ։ սառը կօֆէ սարքեցի։ ես կօֆէն սոյայի կաթով եմ սիրում։ էս վերջերս սոյայի կաթ գտնելը պոկեմոնի խաղի նման մի բանա դարձել, ամեն խանութում չկա, ալարում են բերեն։ ամբողջ քաղաքով ընկած ման ես գալիս։

ոչ մի նոր բան չի կատարվում կյանքումս, որ արժեր պատմել։ մի տեսակ սառած ու մեռածա կյանքս։ ամեն օրը նույննա։

մի դրական բանա եղել էս ընթացքում՝ նոր հավես սրճարան ենք հայտնաբերել՝ Մոկկա կամ նման մի բան։ Իսահակյանի տաշիր-պիցցայի կողքնա։ մի ժամանակ էդ նույն տեղում էլի լավ սրճարան էր, սուրճի մասնագիտացված խանութ էր։ ինձ շատ դուր եկավ իրանց նուշի կաթով կապուչինոն ու իրանց բաժակները։ մի տեսակ չեմ սիրում էն ձևիստ ապակե բաժակները, սրանք ավելի հավեսն էին։ ու նաև՝ կարաս դրսում նստես ու գնացող-եկողին նայես։ ես էս վերջերս սիրում եմ անցորդներին նայել։ ինչ-որ պատմություններ եմ հորինում իրանց մասին, մտքերս ցրվում են, չեն կռվում, թեթևանում են։

սենց հավես գրություններ են բերում կօֆէի հետ, ռոմանծիկոտա։

սենց բաներ

շարունակելի…

հոգ տար քո մասին

էնքան հոգնած եմ, արդեն քանի օրա՝ ֆիզիկապես, էմոցիոնալ, բոլոր առումներով։

ասում են աշխարհի վերջը մոտա։ հուսանք։

ու տենց, առանց ինչ-որ հրավառության
առանց մի երևելի նախազգուշացման
առանց մի զանգի կամ
հաղորդագրության
եկավ ամառը

առանց գարնան հետ մի ձեռքսեղմումի
առանց օրերի համար մի շնորհակալության
առանց մի հաջողի կամ
ցտեսության
եկավ ամառը

ես ու դու մնացինք էդ շեմին
գարնան ու ամառվա կեսերին
առանց մի նորմալ զգացողության
առանց կարոտի մի պարտադրության
առանց բարով մնասի մի վանկի
առանց մի կգասի մի զանգի
ու
բայց
եկավ բառը

հեյ,

հուսամ՝ լավ երկուշաբթի ես ունեցել։

մի հատ լավ բան եմ սովորել, մտածեցի՝ քո հետ էլ կիսվել, մեկ էլ տեսար՝ պետք եղավ։

կապիտալիզմը մեզ ստիպումա շաբաթվա մեջ առնվազն հինգ օր ութ ժամ աշխատել, երանի քեզ, եթե քո մոտ էս թվերը միքիչ ավելի քիչ են, եթե քո ուզած ժամերին ես աշխատում, եթե սիրով ես աշխատում։ ու մեր մի ամբողջ օրը էս ամենի արդյունքում դառնումա աշխատանքային, դրա համար էլ ասում ենք՝ աշխատանքային շաբաթ։ այսինքն մեր կյանքը էնքանա պտտվում աշխատանքի շուրջը, որ քսանչորս ժամանոց օրը, որի ընդամենը ութ ժամնա աշխատանքային, կոչվումա աշխատանքային օր։

պետք ա փրկել օրը։ հենց էս մասին էլ ուզում եմ պատմել։ օրվա մեջ գտեք մի բան, որն անում եք սիրով, էդ կարա լինի մի բաժակ թեյ ու սիրած գիրք, սիրած հաղորդում, բլոգել, օրագրել, համով մի բան պատրաստել կամ ուտել։ գտեք մի բան, որ անում եք սիրով։ ու տրամդրվեք, որ էդ ձեր օրը փրկելու միջոցնա։

մի տեսակ դրական կգա օրվա մեջ, էլ չասեմ՝ ինչ հավես կլինի, երբ օրվա մեջ մտածեք՝ ոնց եք էդ օրը փրկելու։

երեկ մեկին պատմում էի էս, ասեց՝ իր օրը փրկելու կարիք չկա, իր օրը հենց սկզբից էլ, աշխատանքն էլ ներառյալ, փրկված է։ է երանի իրեն, ինչ ասեմ։ ես որոշեցի էսօր օրս փրկել էս բլոգով։ իսկ վաղն ամեն ինչ կսկսվի նորից։

հոգ տար քո մասին

շարունակելի….

հեյ,

խառը ժամանակներ են ու խառը եղանակներ։ անկայուն։ ոչ մի հաստատուն տեղ չկա բռնվելու։ երևի էդ նորմալա՞։ չգիտեմ։ ասում են՝ պահա, կանցնի։ ասում են՝ ուժեղ ես, դիմացի։ ու տենց լիքը բաներ են ասում։ էդքանին լսել չենք ուզում։

էսօր բագ բաունտի կա Դիլիջանում։ ժողովուրդը փորձում են հասկանալ՝ հայկական բանկերից մեկն ինչքանովա ապահով։ ես էլ դե եկել եմ, ավելի ճիշտ փախել եմ տնից։

ու որոշեցի էս ընթացքում Լեմմին թարգմանել։ ինչա՞ Լեմնին։ Lեմմին ապակենտրոնացված սոցիալական մեդիա հարթակա, որը նախատեսված ա որպես Reddit-ի նման ավանդական կենտրոնացված ֆորումների այլընտրանք: Գործումա փոխկապակցված, բայց ինքնուրույն աշխատող սերվերների հիման վրա։ Էս սերվերներն էլ իրար հետ կարողանում են շփվել հիմնականում ActivityPub-ով։

Հիմա Լեմմին հայերեն չկա, ես էլ որոշել եմ ուղղել էդ սխալը, մի բան անել համայնքի համար։

Ահա նկար էն մասին՝ որտեղից եմ աշխատում ու ինչ հավեսա անցնում ստեղ։

Պատմեք իմանամ՝ ոնցա անցնում ձեր շաբաթ-կիրակին։

հոգ տար քո մասին

շարունակելի….

հեյ,

մի քանի օր առաջ սրճարաններից մեկում էինք, գնացի լվացարան, տեսնում եմ, որ կա տղամարդկանց և կանանց առաձին զուգարաններ։ մի կին սպասում էր կանանց համար նախատեսված զուգարանի մոտ ու երբ հարցրի՝ սպասու՞մ եք, նա մուննաթեց՝ հա, զբաղվածա։ դե հիմա տեքստի մեջ մուննաթը դժվար զգաք։

ես շտապում էի։ մտա տղամարդկանց համար նախատեսված սրահը ։Դ դուրս եկա, նա դեռ սպասում էր։ պետք ա ասել, որ էդ երկու սրահները իրարից տարբերվում էին մենակ դռան վրա փակցված նկարից։

միքիչ հետո կողքի սեղանի տղաներից մեկն էր ուզում լվացարան գնալ, վեր կացավ, տղաներից տեղը հարցրեց ու մեկ էլ մեկը՝ նայի աղջիկներինը չմտնես։

եկել նստել եմ ու մտածում եմ՝ մարդիկ սխալ բաներից են ամաչում։ ամաչում են «զուգարան» բառը ասել, ամաչում են բնական կարիքներից, բայց չեն ամաչում անծանոթին մուննաթելուց, չեն ամաչում սրճարանով մեկ գոռալուց։ մարդիկ էլ չեն ամաչում բամբասելուց, ստելուց չեն ամաչում, ուրիշին վատը ցանկանալուց չեն ամաչում։

պետք ա սկսել ճիշտ բաներից ամաչել, թե չէ սենց որ գնա…եսիմ

հոգ տար քո մասին

շարունակելի…

հեյ,

քանի որ չեք նայել կամ չեք նայելու, եթե նայել եք, շատ ավելի լավ, ինչևէ, մի հատված եմ ուզում պատմել իմ ամենասիրած ամերիկյան թիվի շոուից։

Ռեյչըլը հարսանիքի կեսից հասկացել էր, որ չի ուզում ամուսնանալ Բերիի հետ ու հարսի շորով փախել էր պատուհանից։ Որոշ ժամանակ անց Ռեյչըլը լսումա, որ իր ամենամոտիկ ընկերուհին, որը նաև իր չեղարկված հարսանիքի հարսնաքույրն էր, ամուսնանումա Բերիի հետ։

Էս ընկերուհին խնդրումա Ռեյչըլին, որ իր հարսնաքույրը լինի։ Ռեյչըլը ստիպված էր հագնել անտանելի մի զգեստ, որովհետև բոլոր հարսնաքրեր էին հագնելու դա։ Լվացարանից դուրս գալուց հետո Ռեյչըլը չի նկատում, որ շորի մի մասը չի ուղղել ու մարդիկ տեսնում են իր ներքնաշորը։ Ամոթից գետիննա մտնում, ասումա, որ էդ ավելի ամոթալի էր, քան որ դպրոցում էնքան մարդու մոտ երգելա Կոբա-կաբանա երգը։

Էդքանից հետո նա դեռ մնումա հարսանիքին։ Ազապ կոչվածը իր կենացում շատ հումորներ ա անում Ռեյչըլի՝ նախկին հարսանիքի փախնելու մասին։ Ռեյչըլը չի դիմանում ու ուզումա գնալ։ Բերին ասումա՝ խնդրեմ, էլի գնումա հարսանիքի կեսից։

Ռեյչըլը բարձրանումա բեմ, ասումա, որ ուզում էր գնար, բայց չի գնա, որովհետև խոստացելա Բերիի գոնե մի հարսանիքին մինչև վերջ մնալ։ Ասումա, որ ուզում էր էդ օրը պատվով հաղթահարել, միքիչ ավելի վեհ, բայց ոնց հասկացանք՝ էդ չի լինելու ու մի քայլա մնում, որ էս ամեն ինչը ամենավատ ձևով դրսևորվի ու երգումա էն նույն կոբա-կաբանան։ Խնդրումա հյուրերին միանալ իրեն, իր ընկերը՝ Ռոսը, հուշումա բառերը, ու բոլորը ուրախանում են։

Կյանքի ամենանվաստացուցիչ պահում պետք ա գտնել էն մի փոքր քայլը, որ քո կարծիքով էլ ավելի նվաստացուցիչա, անել ու պարզապես ծիծաղել կյանքի էլ, բախտի էլ, ճակատագրի էլ, հիմար ազապների վրա էլ։ պետքա գտնել էն կոբա-կաբանան, որ կերգես ու թքած կունենաս՝ ովա ինչ մտածում քո մասին։

հոգ տար քո մասին

շարունակելի….

հիշու՞մ ես մի օր, որ չէինք մտածում տան վարձի, կանաչի գնելու ու լվացքի հեղուկի ընտրության մասին, հիշում ե՞ս, որ անում էինք էն, ինչ սիրում էինք, հիշում ե՞ս, որ միակ բարդ խնդիրը մեր առաջ Դուրյանի «Լճակը» անգիր սովորելն էր, նայեինք՝ մաման չի նայում, հյուրերի համար պահած շոկոլադները թռցնելն էր, սպասեինք՝ տնեցիք քնեին, որ երկար կոմպի դիմաց նստեինք։ Հիշում ե՞ս ինչքան էինք սպասում վաղվան՝ շուտ քնեմ, որ վաղը շուտ գա, մամ քանի օր պիտի քնեմ-արթնանամ, որ նոր տարին գա, հիշում ե՞ս։ Մամ, մեծ սլաքն ու փոքր սլաքը որի՞ վրա պիտի լինեն, որ մուլտս միացնեմ։

Հիշում ե՞ս, որ լացելն ամոթ չէր, բայց ասում էին՝ ամոթա, մի լացի։ Հիշում ե՞ս, որ նոր տարին մեր տոնն էր, մենք չկայինք ստալիչնի-բլինչիկ կռվում, մենք սպառողն էինք։ Հիշում ե՞ս, որ մենք հյուրերի վերարկուների վրա հանգողն էինք, մինչև մաման ազատվեր, տեղաշորը բացեր ու քնացներ մեզ։

Հիշում ե՞ս, որ չէինք մտածում կյանքի իմաստի մասին։ Ընդունում էինք, որ դե տենց էլ պիտի լիներ։ Ինձ արագիլը բերելա, էս իմ մաման-պապան են, էս իմ քույր-եղբայրն են ու ես իրանց հետ եմ ապրում։ Հիշում ե՞ս, որ չէինք ասում՝ իսկ ինչի ես պետք ա ապրեմ, իսկ ինչի՞ հենց ստեղ, իսկ ինչի՞ հենց հիմա։

Հիշում ե՞ս, որ մի շոկոլադով մեր սիրտը շահում էին, մեր օրը լցվում էր, հիշում ե՞ս, որ արմունկներին ու ծնկներին տարին երեք հարյուր վաթսունհինգ օր վերքեր կային։ Հիշում ե՞ս ոնց էինք նայում՝ մաման չտեսնի, որ ընկա, թե չէ տուն կկանչեր։ Հիշում ե՞ս ոնց էինք փոշոտ ու քրտնած, բայց վառվռուն աչքերով տուն գալիս արագ մի բան ուտելու ու էլի դեպի փոշիները, գնդակը, պարանը, պահմտոցի-հալամուլան վազելու։

Հիշում ե՞ս ընկերներիդ գոռոցը պատուհանի տակ։ ու հիշում ե՞ս՝ ոնց էիր խնդրում ծնողներիդ, որ թողեն՝ դուրս գաս խաղալու։ Հիշում ե՞ս՝ ոնց էինք խոստանում, որ էդ օրը կսովորենք անգիրը ավելի արագ, որ կհավաքենք սենյակը, մենակ թե թողնեին խաղալու գնալ։

Հիշում ե՞ս ոնց էինք լացում, երբ մեկա էդ խոստումները օգուտ չէին տալիս ու հիշում ե՞ս ընկերներիդ հիասթափված դեմքերը, երբ ասում էիր՝ մաման չի թողնում։

կգա՞ս հետ գնանք ըտեղ։

ստեղ շատա, ստեղ բարդա, ստեղ լվացքի հեղուկի գինն իմանալ ու լավ հոտովը ընտրել կա, ստեղ տան վարձ կա, 9-5 աշխատանք կա, շեֆին դիմանալ կա, հազար ու մի բանի դիմանալ կա, ստեղ բոլորին հասկանալ, ընկերներ ընտրել կա, տողատակեր կարդալ կա, կեղծավորությունը հասկանալ կա, սուտը մարսել կա, առավոտը մեջքի ցավից արթնանալ կա, բժիշկներից վախենալ չկա, որովհետև արդեն ընկերացել ես հետները, ստեղ կռիվ կա, ստեղ մահ կա, ստեղ պատերազմներ են, ստեղ նորություններ են, ստեղ ցույցեր են, ստեղ տհաճա։

կգա՞ս հետ գնանք։

ես ձևը կգտնեմ։

էնքան սիրունա մեր տան բարդակը
նոր ստացած գիրքը,
դատարկ բաժակը,
կեսը վառված մոմ,
ծխացող ծուխը…
բանալիները,
որ նոր բացեցին մեր տան դռնակը
ու ինձ չի հուզում մեր տան բարդակը…

հեյ,

պրովոկացիոն վերնագիր եմ գրել, բայց դե ապագան կանխագուշակելը ոչ մեկ չի արգելել։ էս մասը կարար չափածո լիներ՝

պրովոկացիոն վերնագիր եմ գրել,
բայց ապագան գուշակելը
ոչ մեկ չի արգելել

ինչևէ, էսօր շատ խոսեցինք ինստագրամի ու տիկտոկների մասին, ու ես էլի ջղայնացա։ ու ես էլի չեմ հասկանում։ ու ես էլի չեմ հասցնում։ ես կուզեի թակել բոլոր ինֆլուենսերների դռները ու ասել՝ դուք հավատում ե՞ք Եհովային… էէէէ…. դուք հավատու՞մ եք ինստագրամի հավերժությանը։

էնքան սիրուն կոնտենտ (նյութ, բովանդակություն) են ստեղծում, էնքան էներգիա ու ժամանակ են ծախսում, խնդիր չկա, գումար են վաստակում, բայց էդ անտերը կայուն չի, էդ անտերը մնայուն չի։ ասում եմ «անտերը», բայց էդ անտերը տեր ունի, ու էդ տերը դու չես։

Լինում է չի լինում մի ինստագրամ է լինում, մարդիկ այնտեղ ապրում էին խաղաղ ու երջանիկ, սիրում էին ժամանակ անցկացնել այնտեղ ու մի օր չար կախարդը…Լիլի’թ (ինչպես սիրում են հաճախ դիմել ինձ) մի շեղվի….Ցուկերբերգը որոշումա, որ այ թվիթերը ծախեցին, ես էլ բռնեմ ու Մետան ծախեմ։ Նա վաստակում է շատ գումար, կառուցում է շաքարահացով ու մեղրով տուն…. Լիլիիիթ… հա կներեք, էլի շեղվեցի, մի խոսքով, ինչ ուզում անումա էդ փողի հետ ու գալիս ա նոր կախարդ՝ Էլոն Մասկի նման մեկը, ասումա՝ ես չեմ ուզում ինստագրամը սենց, ես չեմ ուզում անունը ինստագրամ լինի ու տենց լիքը չեմ-ուզումներ։ Մարդիկ, որ խաղաղ ու անհոգ ապրում էին այնտեղ, դժգոհություն են հայտնում նոր կախարդին, էս էլ, թե բա՝ հեչ էլ հայտնեք, ես եմ, իմ սոց կյանքը…կայքը։

Անզոր ու հուսալքված մարդիկ լքում են ինստագրամը։ իսկ եթե չկա լսարան, չկա ինֆլուենսեր։ արա չեն կարդում/նայում քեզ, ու՞մ ինֆլուենսես։

հեքիաթն ավարտվեց, խնձոր բան, չընկավ, գրավիտացիա չկա էս հեքիաթում։

Թվիթերի ժողովուրդը գնացին մաստոդոն։ բայց էս լրիվ ուրիշ պատմությունա։ ինստագրամի ժողովուրդը մնացին անտեր ու անտուն, անհայրենիք ու անփող։ հիմա չասես՝ կգնանք տիկտոկ, թե չէ մի հեքիաթ էլ տիկտոկի մասին կգրեմ։

էդ պահին, մի մանկիկ դուրս եկավ էդ կատաղած ամբոխի մեջից, ասաց՝ թագավորը մերկ է…չէ, տենց չասեց, ասեց՝ կայք սարքեք, ձեր սեփական կայքը ունեցեք, թող ձերը լինի, ոչ թե ցուկինը, թող դուք որոշեք՝ երբա փակվելու, երբա դադարելու գոյություն ունենալուց։

հենց արձանս մի տեղ մի օր կառուցվի, (ինքը…իրա ամբիցիաները) տակը կգրեք՝ կայք սարքեք, բլոգեք, արա։

հոգ տար քո մասին

շարունակելի….