Կարգերով պահոցներ՝ Uncategorized
օգոստոսին
#SyuneciBlog
***
Սենց մի թեթև քմծիծաղոտ
ես մեկա առաջ եմ գնում
գիտեմ, որ փշերը ծակելու են.
բոբիկ եմ ոտքերս դնում
փուշը չի հիասթափեցնում, ծակումա
ու ոտքս վեր եմ քաշում բնազդաբար ,
դեմքիս ծամածռություն չկա. ուժեղ եմ
ցավ չկա՝ ոնց էն ժամանակ չկար…
Տենց մի թեթև քմծիծաղոտ
ինչ որ երգեր եմ քթիս տակ հորինում
ֆալշ են երգերս ցերեկվա պես
Գիշերնա երգերս գրում:
***
էլի կանք նորից
թեկուզ դու մերժես՝
մեկն ես բոլորից:
մթության թելով կարված ծածկոցում
ստիպիր չնայեն, քեզ համոզիր
որ դուռդ բաց է, մենք ենք մեզ գոցում…
ու թեկուզ մերժես,
ու թկուզ հազար ծածկոցով փակվես,
թե մթության մեջ կորել ես ուզում,
պետք է արևի շողերից հագնես…
***
նույն երգը լսում եմ մի քանի անգամ
հետո սկսում եմ քթիս տակ ձայնակցել
մոռացած տեղերում ուղղակի
լռում եմ
ծառերը հարցնում են ուր եմ գնում
իսկ ճանապարհի վերջում արևամուտ է
ես պիտի հասնեմ մինչև մութն ընկնելը
նույն երգը լսում եմ մի քանի անգամ
ու ձանձրանում եմ մոռացածս երգելուց
ծառերը հարցնում են թե ուր եմ գնում
ես փակում եմ ականջներս…
***
բայց ոչ հայելու մեջ
ու զգում եմ ձեռքս
որ դառնում է բռունցք
ու գնում է թակելու անցյալի
բաց դուռը…
հայելու մեջ
ու զգում եմ ձեռքս,
որ դողով ուղղում է մազափունջը
որ լցվել է ճակատիս
դեռ անցյալից…
աչքերիդ մեջ
ուղղելու ոչինչ չկա
կատարյալ եմ
ենք…
իջնում են ձկներ բռնելու
հանել եմ թղթեր ու գրիչ
մեր կյանքը թղթին գրելու
մոտ չեկան որ պատմեմ խոհերս
կերակուր գտան գնացին
խոսեցինք ես ու թղթերս
շոյում են խաբում են հեռանում
ճայերը լճից ալիքոտ
ձկներ են բռնել բերանում
երբ ալիքն ափին է զարնվում
չցավի թող ներսդ բնավ
ինձ ափին եմ միայն նմանում
ձկներ են բռնում ճայերը
թղթերս ալիքը թրջում
թղթերս տանում եմ ջրերը…
Հեռվացած մոտիկություն
էսօր
***
ու ես թուլացա
մրջյունն ու ես-ը
#SyuneciBlog
ճանապարհից առաջ
#SyuneciBlog
մնացինք հետքերի հույսին:
հիշեցնող հետ տանող երգերի
հետոյում կարդացվող գրքերի
մնացինք հուշերի հույսին:
քայլում ենք ետ-ետ նայելով
ընկնում ենք, քարին ենք մեղադրում
հուշերի դարակները բացել
մտքերն ենք ծալում, տեղադրում:
կարոտին տեսնելիս գրկում ենք.
մոտ ենք արդեն ամիսներ,
անցյալին համբույրով փրկում ենք.
փետրվարը վերջին ամիսն էր:
Տարին էր, թե կյանքը՝ չգիտեմ,
բայց մի օր երկուսն էլ վերջացան:
գրքերի էջերում կգտնեմ
ամենը, ինչ-որ խոստացար:
ստվերներ, արևներ, ծիածան
հոսեցին ձյուներում ու անցան…
Բրյուսովը, ես ու չորս տարին
#SyuneciBlog
#SyuneciBlog
Քայլերով
#SyuneciBlog
Անձրևը կաթաց ուղիղ ներքևի շուրթիդ: Շոյեց: Հարվածեց: Հույս ունես, որ հարվածելու պատճառ չուներ. ոչ մի վատ բան չես արել: Ուրեմն շոյեց: Ձեռքերդ խանգարում են միշտ: Ավելորդ են, չգիտես՝ որտեղ դնել: Ստիպված խաչում ես իրար, սկսում մատներդ ջարդոտել: Չի կարելի: Փոքր ժամանկվա անընդհատ ասվող խոսքերն ես հիշում՝ չի կարելի, որ մեծանաս, ձեռքրդ կդողան: Ավելի հաճույքով ես սկսում ճտճտացնել մատներդ. չարություն ես անում: ՈՒզում ես հակառակվել, ուզում ես վատ բան անել ու չարաճճի ծիծաղով փախչել: Ուզում ես խուսափել պատժից: Արդեն պատժվել ես՝ չարածիդ համար. ախր անձրևի կաթիլը չէր շոյում, հարվածում էր:
Մատներդ ճտճտացնում ես, որովհետև առանց դրա էլ դողում են:
Մթության մեջ մատներդ ճտճացնելով առաջ ես գնում ու արդեն քիչ է մնում, հիմա կհասնես: Հասար. պետք է ծալես մատներդ՝ սովորականի պես, որ թակես դուռը: