հեյ

մեր կյանքը մի մեծ պատմությունա, մի քանի թերթի վրա թե տեղավորենք, մի քանի փոքր գլուխներ կունենա։ մեր ամեն օրը կոֆենա՝ լատտեն ու ամերիկանոն, երաժշտություննա, ֆիլմերն են ու գրքերը, զրույցները, խմելն ու պարելը, պատմությունները՝ ոնց անցավ օրդ-ից մինչև ինչ կլինի 3000-ականներին։ 

քո շուրջը ձևավորվող աշխարհի կերտողն էլ, հորինողն էլ դու ես, քո տեսակը։ եթե ուզենք, կբարդացնենք մեր կյանքը մտքերով, խոսքերով ու կասկածներով։ եթե ուզենք, ավելի թեթև կնայեք ամեն օրվան, հումոր ու ժպիտ կավելացնենք օրվան, սեր ու դրական էներգիա կխառնենք էդ առավոտյան սուրճին։ դժվարությունների մեջտեղում միշտ էլ ճանապարհ կա։ չքաղականացնենք, բայց միշտ կա մի երրորդ ճանապարհ։ 

ու էսպիսի դրական մտքերով ու խառը մտքերով ապրում ենք մեր կյանքը Երևանում, մի յուրօրինակ քաղաքում․ էսպիսի բազմազանություն կերազեր Նյու Յորքը։ 

մի քանի օր առաջ մի տեղ նստած ենք ընտանիքով, ու ես դուրս եմ գալիս լվացարան։ լվացարանում մարդ/իկ կա/ն ու դուռը փակ էր, դե սպասում եմ։ երկար եմ սպասում։ էնտեղից դուրս են գալիս երկու աղջիկ, ժպտում եմ, գնում են։ իրենցից հետո լվացարանում ծուխ կար ու աղբամանում էլ ծխախոտի մնացորդ։ դե ես չեմ զարմանում՝ Հայաստանում աղջիկները գաղտնի պիտի ծխեն, բա իհարկե, ինչ ասես՝ կմտածեն նրանց մասին։ ու էդ մտածելիս չեն ասի՝ ծխելը, օրինակ, առաջացնում է թոքերի քաղցկեղ և/կամ վնաս է հղիության ընթացքում, այլ կասեն՝ հայ աղջկան հարիր չի ծխելը, դա անամոթություն է։ աղջիկները գնացին․․․ արդեն հավաքվում ենք ու պետք է դուրս գանք, երբ ես նորից եմ գնում լվացարան։ ներսում մարդ/իկ կա/ն ու ես սպասում եմ նորից։ գուշակե՞ս, թե՞ ես ասեմ՝ ովքեր էին ներսում։ այո, նույն աղջիկները։ ու երբ նրանք դուրս եկան, մենք երեքով սկսեցինք շատ բարձր ծիծաղել։ աղջիկներից մեկը՝ 

-քոռանամ ես, ամեն անգամ ծուխը քեզա կպնում, ուզում ե՞ս դուխի տամ։

ես նվազագույնը ապշած էի։

-չէ, շնորհակալություն։

ծիծաղում ենք, աղջիկները գնում են։ ծիծաղի մեջ լարված ու անիմաստ խնդիրներով կյանք եմ տեսնում, ծիծաղի մեջ արհեստական «բարոյականություն» կա, դուխու   օծանելիքի հոտի տակ թաքնված գաղտնի ծխել կա։ էս վերջերս շատ ենք խոսում մեր հասկացած «բարոյականությունից»։ մենք տալիս ենք սահմանումներ, մենք հորինում ենք օրենքներ, որոնք կամ գրվում են, կամ՝ չէ։ էդ օրենքների պարանը փաթաթում ենք դիմացինների պարանոցներին, իսկ նրանք թաքուն ծխում են ու չեն մոռանում հետո օծանելիք օգտագործել։ 

իսկ ավելի հեշտ չէր լինի՞․․․․

ու տենց․․․

հեյ

էսօր մի քանի անգամ ասել եմ՝ ատում եմ հայերին․․․․

ես սիրում եմ Երևանը ու մի քանի անգամ ավելի շատ սիրում եմ Հայաստանը։  չեմ սիրում էն մարդկանց, որ աղտոտում են մեր կյանքը՝ բոլոր ոլորտներում։ 

օրը սկսվեց նրանով, որ աղջիկներից մեկը պատմեց, որ ՎՏԲ բանկում հղի կինը մոտ քառասուն րոպե ոտքի վրա մնացելա հերթի մեջ ու ոչ մեկի մտքով չի անցել, որ կարելի է նրան նստելու տեղ ու ջուր առաջարկել, էլ ուր մնաց հատուկ հերթ սահմանեին ու արագ սպասարկեին։ 

Գոգի հետ Կասկադում քայլելիս տեսանք, թե ոնց են մի քանի վայրկյան  սպասելու պատճառով մեքենաները իրար ահավոր, անտանելի բարձր ազդանշաններ տալիս ու լսեցինք հայհոյանք՝ կենտրոնում, հայերեն, հայից, հայերին․․․

Մետը պատմում ա, որ երեկ ամբողջ գիշեր պատուհանի տակ անտանելի բարձր երաժշտությունա միացրած եղել, ահավոր բարձր խոսել են մինչև ժամը երկուսը ու դա հաստատ խանգարելա շենքի բոլոր բնակիչներին։ 

ընկերներիցս մեկը հազար ու մի ուղիներա ման գալիս երկրից գնալու համար, քանի որ նրան պարզապես պետքա, որ ամեն քայլափոխին չհարցնեն անձնական կյանքից, աշխատավարձից, քայլելու, նստելու ձևից ու միշտ հետաքրքրվեն, թե ուրա գնում։ 

հենց հիմա մեր պատուհանի տակ էլի գոռգոռոցներ են, քանի որ վթարա եղել, ու վարորդներից մեկը կինա։ նրա ձայնը դեռ իմ ականջներումա, նրա ասած հիմար հայհոյանքները դեռ հիշում եմ․․․ 

ավտոբուսի մեջ կողքիս նստած կինը ուղղակի մուննաթեց։ կարող էր պարզապես ասել՝ կարո՞ղ եմ իջնել։ իսկ նա նախընտրեց մուննաթելը։ ու երբ ծանոթիս հարցրի՝ ինչու՞ մուննաթեց, չէ՞ որ առաջին անգամն էր ասում ու ես նրան արդեն զիջել էի անցնելու տեղ, ծանոթս պատասխանեց՝ դե հայա։ 

միևնույն ժամանակ էս վերոնշյալ «հայերը» իմ շրջապատից չեն։ իմ շրջապատի բոլոր մարդիկ հարգալից են, ժպտում են դիմացինին, գիտեն «կներեք», «շնորհակալություն» բառերը, ու ես սիրում եմ իմ շրջապատի մարդկանց։ նրանք հայերն են,  որոնց շնորհիվ ես Երևանում եմ ու Հայաստանում եմ։

ես դեռ պատկերացնում եմ, թե որքան վատ բառեր ու անհարգալից վերաբերմունք կա օդում, երբ ես իմ ականջակալներով իմ աշխարհն եմ ստեղծում Երևանի փողոցներում ու վայելում եմ ասենք Կասկադի գրկախառնությունները, վայելում եմ տեսածս վառ հայացքները, զբոսաշրջիկների նկարվելը, հետիոտնին զիջող վարորդների քաղաքավարությունը ու վաճառողին լավ օր մաղթող ժպիտները։ 

քաղաքում սեր կա ու չկա։ երկրում հարգանք կա ու չկա։ ու քանի որ էս պահին շատ ջղայն եմ ու հիասթափված, պիտի ասեմ, որ ավելի շատ չկա, քան կա: 

վայելեք ձեր առավոտյան սուրճը, քայլեք մեր քաղաքի սիրուն փողոցներով, զարգացրեք ներքին տուրիզմը ու մի թողեք, որ գոռգոռացող հայհոյանքները փչացնեն ձեր օրն ու տրամադրությունը։ սիրեք իրար։ 

ու տենց․․․ 

բոլոր ինչուներիս վերջակետը 

ու անպատճառ 

իմ հարցերը շատ են 

դու ես վաղվա դուռը 

բայց չի փակվում հիմա օրը 

դու կըբացես նոր պատուհան 

ու կըգա լույս իմ նոր օրվան

դու գույներ ես ու շատ

դու սիրում ես նկարելիս 

սև ու սպիտակ 

դու սիրում ես պատմությունները մեր 

թողնել 

կիսատ 

դու նոր նոտաներ ես, հին երգերի 

դու նոր բառարան ես 

ու մտքերի աշխարհ

մեր զրույցը  հավերժ կերկարի

դու կարոտ ես ու հուշ

երեկ էիր ու կաս

գնացել ես, կգաս

ու չի լինի ուշ․․․

իմը չեղավ մերը․․․

մենք ոչ մի բան ճիշտ չենք անում, ամեն ինչին ծուռ ենք նայում ու նույնիսկ էդ ծուռ նայելու անկյունն ենք սխալ ընտրել։ ոչ մի բան իր տեղում չի։ մի տեսակ թափթփվածա երկուշաբթին։ դարակներում փոշի կա, լվացարանի տակ ամաններ կան ու կոշիկներն էլ միջանցքում են՝ կոշիկների դարակում ինչ ասես կա։ 

մենք ոչ մի բառ ճիշտ չենք ասում։ գնա՝ մնայի փոխարեն, մոռացիր՝ կկարոտեմ-ը մտքում։ փոխում ենք սովորություններ, ինչ-որ հորինած նոր կյանք ենք սկսում՝ սխալ նոր կյանք, որովհետև էդ պարզապես խաբկանքա հոգուդ․ էդ կյանքում դու կաս՝ քո հին բոլոր մտքերով, սխալներով, հիշողություններով, շորերով ու սիրած բաժակներով։ Կյանքը նորը չի, միքիչ մտածելակերպդ ես փոխել․ էն էլ պատկերացում չունեմ՝ ոնց ես հաջողացրել։ 

նկատել ե՞ք՝ ինչքան շատ եմ կիրառում ՝-ը։ ես անընդհատ ինչ-որ բացատրում ու ժխտում եմ։ իսկ դպրոցում ասել են՝ բացատրելիս ու ժխտելիս օգտագործեք ՝։ 

մենք նույնիսկ սխալ ենք ծուլանալիս։ սխալ ենք ծուլանում։ 

մենք սխալվում ենք այլոց սխալները ուղղելիս՝ սխալվում ենք, որ ուղղում ենք։ 

մարդիկ սիրում են անթերին։ չկա։ սիրում ես, դրա համար նա քեզ անթերիա թվում։ մի քանի օր հետո, երբ նոր կյանք ես սկսում, հատ-հատ տեսնում ես բոլոր ու շատ թերությունները, ոնց որ՝ նոր ակնոց պատվիրելու առաջին օրը՝ վայ աչքերիս փայլը հետա եկել։ 

մնացածը լինումա հետո։ մի տեսակ խառը ու խճճված։ էս մտքերի նման։ էս կյանքի նման։ սխալ։ չէ։ սխալ անկյունից։ իրերը միշտ էլ նույնն են։ մենք ենք թարս նայում։ ուղիղ ու քառակուսի աշխարհին։ 

հեյ

երեկ շատ պարզ հաշվարկներից եկանք էն եզրակացության, որ ապրելու ժամանակ պարզապես չկա։ քո կյանքի մոտավորապես մեկ-երրորդը անցնումա քնած, մեկ-երրորդը՝ աշխատավայրում՝ ութ ժամ էլի միջինում, եթե ինչ-որ մեկի նման freak չեք, որ տասներկու ժամ և ավել աշխատի, մնաց ութ ժամ, որի ընթացքում ուտել-պատրաստել-մաքրել-մի երկու խցանում․․․․ չգիտեմ՝ ումից ենք պարտքով ժամեր վերցնում ու գնում, օրինակ, ընկերների հետ ֆուտբոլ նայելու․․․ 

մենք իրար կյանքով ապրում ենք, իրար դարդ ենք կիսում, օգնում ենք բրեյքափներից օվերքամ լինել   հաղթահարել բաժանումները, ուրախանում ենք իրար հաջողություններով, ոգևորում ենք իրար, իրար համով բաներ ենք բերում, որ տրամադրությունը բարձրանա․․․ լավն ենք․․․ 

էս ամեն ինչի արդյունքում աշխատանքն էլ իրա հունի մեջա, առաջա գնում ու զարգանումա։ օֆիսում միշտ հավես երաժշտություն կա, ու եթե միացրած էլ չի, չաթերում հաստատ ուղարկել ենք իրար։ ամեն օր ժամը 11-ին սեղանին կոֆեներ կան ու քաղցրներ․․․ 

ահավոր տարբեր ենք ու դրանով ավելի հետաքրքիրա էս առօրյան։ մի օր մի բլոգում գրել էի, որ ուզում եմ առավոտյան աչքերս բացել ու սիրով դուրս գալ տնից։ արդեն 5 ամիս սիրով եմ դուրս գալիս աշխատանքի։ ձեզ էլ նույնից։ 

տենց․․․ 

հեյ

մեկը, որ երևի չի ուզում՝ իմանամ՝ ովա, նախորդ գրառմանս տակ գրելա, որ ուզումա, որ հեշտ մարդիկ գան ու բարդ մարդիկ գնան։ ես էլ պատասխանում եմ, որ հա, ուզում եմ, որ քո կյանքում միայն հեշտ մարդիկ լինեն, զի էս կյանքը, որ ով գիտի՝ ինչ֊որ մի հեռու մոլորակցու կամ գալակտիկացու գիտական թեզնա, շատ դժվարա, անտրամաբանական, մեկ֊մեկ սահմռկեցուցիչ (ե՞րբ էիր վերջին անգամ լսել էս բառը)։ 

վաղը փոքրերի օրնա, դե մինչ տասնութ տարեկանների, չէ՞ որ հենց մարդկանց տասնութը լրանումա, իրենք դառնում են չափահաս ու միայն հասուն մտքեր են արտահայտում, միայն ծանրակշիռ արարքներ են իրենց թույլ տալիս, չափում  են յոթ ու կտրում են մի անգամ։ փֆֆֆ․․․․ 

վաղը փոքրերի տոննա ու էսօր ավտոբուսում մի մամա, որ վաղը երեխուն հաստատ տանելուա այգի քաղցր բամբակ ուտելու, խաղալու, նկարելու ա երեխուն ու նկարը տեղադրելուա իրա սոց ցանցի էջում, էդ նույն մաման երեխուն բոլորի մոտ ասաց՝ «ձենդ կտրի, նստի տեղդ, գլուխդ կջարդեմ, հասկացա՞ր ինձ»։ Այնինչ պետք էր երեխային մի քանի տարի կամ ամիս կամ շաբաթ առաջ սովորեցնել՝ ինչպես պետք է (չ)վարվել երթուղայինում։ Այդքանը։ 

վաղը երեխեքի տոննա ու ես տենց մի տեսակ հեչ չէի ուզի, որ վաղը իմ տոնը լիներ։ իրականում էսօր ուզում էի էս թեմայով մեկի հետ խոսել՝ կուզեի՞ր նորից մանուկ լինել։ դե քանի որ ես շատ մեծ եմ ու գործերս շատ են, նույնսիկ չհասցրի միքիչ քայլելու գնալ։ բայց վաղը մի քանի րոպե ժամանակ կտրամադրեմ մեկի հետ խոսելու՝ կուզե՞ր նորից մանուկ լիներ։ ու ես շատ կուզենայի լսել մեկի մանկության մասին։ որովհետև էդտեղիցա սկսել ինքը։ 

ես հազար տեսակ մարդկանց հետ եմ շփվում օրվա ընթացքում՝ նամակագրությամբ, զանգերով, face to face (ինձ սրա հայերենը գրեք էլի, դեմ առ դե՞մ) ու հասկանում եմ, որ նույն տեսակից երկու հատ չկա։ բոլորը ուրույն են, բոլորը ինչքան էլ տարբեր են, էլի տարբերվել են ուզում ու էդտեղից սկսում են մեր բոլոր խնդիրները։ կարևորը՝ չենք ձանձրանում։ ամենքը մի ձևա խաբում, ուրույն ձևա կոտրում, չկրկնվող ստերա ասում ։Դ հետաքրքիրա կյանքը ամեն դեպքում։ ու հետաքրքիր ենք բոլորս։ ու վատն ենք մեր տեսակի մեջ։ ու լավն ենք մեր տեսակից զատ։ 

կարևորը ժպտաք։ հատկապես վաղը։ հատկապես փոքրերին։ վաղը իրանց տոննա։ քո տոնը չի։ դու մեծ ես։ դու հասուն ես։ ու՞ր ես հասել, որ էդքան հասուն ես։ ։Դ 

հեյ

գիտնականները, հատկապես եթե նրանք բրիտանացի են, մի անըստգյուտ անվանում կգտնեին էս վիճակի համար, որը ես նույնիսկ նկարագրել չեմ կարողանում բառերով։ 

փախնելու ու հետ գալու մեջտեղին ի՞նչ են ասում։ գլուխը տարուբերելով «հա» ասելը ո՞նցա կոչվում։ տաք շորեր հագնելով շոգից բողոքելը ինչերենա՞։ ամեն ինչից հրաժարվելով ամեն ինչ երազելը նորա՞, թե՞ միշտա եղել։ 

մեկ֊մեկ մտածում եմ՝ էս մարդիկ մեղավոր չեն ու ափսոսա իրանց ժամանակը քո էսքան անիմաստ տողերը կարդալու համար, բայց հենց հիմա ինչ֊որ մեկի ժամանակը խնայելը ամենավերջին միտքնա, որ հուզումա ինձ։ սա էն հարթակնա, որտեղ ես ես եմ՝ մոտավորապես հարյուրչորս տոկոսով։ 

տագնապ

հույզ

անավարտ մտքեր

բարձիթողի ներս

ռոբոտային կյանք։ ամեն օր նույն ժամին արթնանում֊կոֆե խմում֊գործի գնում֊հետ գալիս կյանք։ ու էս գարնանային ալերգիան։ ու հետո հիշում են։ հիշում են հեռվից։ ու հիշեցնում են։ ինչ֊որ քլիքներով։ էդ պետք չի։ էս պահին ավելի լավա մոռանալ։ ու մոռացնել տալ։ մանավանդ որ էնքան շատ են քլիքով հիշ(վ)ողները։ 

ինչ֊որ բան հանկարծ կորավ։ երևանի փողոցներում քայլելիս կորցրինք մի բան։ երևի մեր բնականն էր։ կամ էլ բնականը մնաց հին ու փոշոտ գրքերում։ իսկականը մնաց դեղին թղթերի վրա։ մենք բոլորս ձև ենք։ 

․․․․․

հէյ

ես ամեն ինչ սխալ եմ ընկալել։ ես կռվել եմ։ ես պայքարել եմ։ ես չեմ համաձայնել։ 

եթե կյանքում միայն բարի ու դրական օրեր լինեն, ֆիզիկական էդ գոյությունը կձանձրացնի։ իսկ բարդ խնդիրներն էլ հոգնեցնում են, քամում են։ 

մի քանի ամիսներ, վատնած շաբաթներ, որ արդյունքում անիմաստ չեն, ցույց տվեցին, որ պայքարելը միշտ չի նախընտրելի։ թող հոսի․․․ բոլոր զգացումները, որ ապրում են օդում ու մտնում մեր հոգիներ, մեր սիրտ, բնական են ու մարդկային։ բոլոր զգացումներն էլ ապրվելու իրավունք ունեն։ չի կարելի նեղանալ ուղեղից, երբ զգայարաններիդ հրամայումա տխրել, աչքերիդ հրամայումա թրջվել։ 

իսկ գիտեի՞ր, որ բաժանումն էլ շատ սիրուն կարող է լինել։ ու լինում է։ իսկ գիտեի՞ր, որ հաճախ կորցնելը գտնելու ամենասկզիբն ա։ («ամենասկիզբ» բառ չկա, գիտեմ)

իրար հետ չէին համաձայնում քաղաքի անհանգստությունն ու իմ խաղաղ քայլերը։ ուշ գարնանային օդի պարզությունն ու իմ բարդ մտքերը կռվում էին էլի։ իմ ականջներում էն երգերն էին, որ լսվել էին ամենասիրուն ու անկեղծ զրույցին զուգահեռ։ հիշում ե՞ս։

ես ամեն ինչ պայքար եմ հասկացել։ բայց ամեն ինչ պարզապես սիրուն ու ներդաշնակ հոլովակ էր։ ֆիլմից կադր։ չեմ չափազանցնում։ 

հոգ տանելն ու բարությունը էս մոլորակին անհրաժեշտ հատկանիշներ են։ մարդկության պատմության բոլոր խնդիրներն ու կռիվները ծնվել են դրանց արհամարհելու արդյունքում։ իսկ մեզ անիմաստ խնդիրներ պետք չեն։ քո դրականները էն նստարանի նման են՝ ծառի տակ, հով տեղ, երբ շոգից ու քայլքից հոգնած գտնում ա քեզ, կամ դու իրան ու դու մի կողմում դնում ես ուսապարկդ ու մյուս կողմում դու ես տեղավորվում։ հոգ տար։ 

ես ամեն ինչ վերջ եմ հասկացել։ վերջը երբեք չի լինում։ վերջը հորինվածքա։ նույնիսկ իմ՝ ֆիզիկայից բան չհասկացող միտքը գիտի, որ ցանկացած էներգիա մի վիճակից վերածվումա մյուսի։ վերջ չկա, կա փոփոխություն։ սիրելա պետք էդ փոփոխությունները։ 

ամեն ինչի գնահատական մեր ընկալումներիցա, մեր ակնկալածիցա, մեր տեսակից։ 

եթե ես խոսեմ դատարկ սենյակում ու լինեմ խուլ, կասե՞ս, որ իմ բառերը ձայն չեն ունեցել։ դե լսող չի եղել։ 

գիտեմ, որ ցրիվ են մտքերս, գիտեմ, որ խառն են բառերը, ինչ֊որ տեղ անիմաստ են, քանի որ վաղուց չեմ եկել մոտդ պատմելու ու մոռացել եմ, թե ոնց էինք շփվում, բայց ասեմ՝ ավելի անկեղծ հետդ չեմ եղել։ էն բոլոր խնդիրների ու քաոս֊մտքերի կծիկը, որ էնքան էր մեծացել՝ ինձ էլ էր իր մեջ առել, քանդվեց։ քննարկվեց։ պարզվեց։ ու ես դուրս եկա էն կծկված ու մութ պատերից։ 

սիրուն աչքով նայի ամեն ինչին։ ամեն ինչ սիրուն կդառնա։ 

«այո» ասա ամենաբարդ խնդրին։ խնդիրը կդառնա լուծում։

թույլ տուր քեզ տխրել, որովհետև դու բառի ամենավատ իմաստով մարդ ես ու մարդ ես բառի լավագույն իմաստով։ 

մի պայքարիր ամեն ինչի դեմ, որովհետև ինքդ քո դեմ ես պայքարելու ի վերջո։

հանգիստ ու ներդաշնակ եղիր ու քիչ շարժիր օդի փոշեհատիկները։ էդպես ավելի պարզ կերևա ապագան։

ներսից կարմիր ու դրսից կապույտ ակնոցի ապակիներից նայում եմ քեզ ու ասում եմ՝ ժպտա, որովհետև ամեն ինչ շատ լավ ա։ 

հոգ տար ՔՈ մասին․․․

հեյ

երեկ օֆիսում թեման ֆեմինիզմն էր (դե երեկ որտեղ չէր թեման ֆեմինիզմը)։ ու պարզվեց, որ հա, ես էդքան էլ ֆեմինիստ չեմ։ եթե ուզեք՝ ընդհանրապես ֆեմինիստ չեմ։ 

սիրում եմ էս անկյունը արդեն

եթե ֆեմինիզմը պետք է արտահայտվի ինձ համար դուռ բացելով, երթուղայինում տեղ զիջելով կամ ծանր իրերը ինձ համար տեղափոխելով, ոչ շնորհակալություն։ ինձ հաճելի չէ, երբ կարծում են, թե ես ակնկալում եմ ծաղիկներ ինչ֊որ տոնի ժամանակ ու ինչ֊որ տեղ նույնիսկ պարտավորված ինձ նվիրում են էդ ծաղիկները ու անունը դնում՝ ֆեմինիստ ենք, կնոջը հարգում ենք։ ու էստեղ մի պահ նույնիսկ մոռանանք, որ էդ ինձ նվիրած ծաղիկը  շատ ավելի երկար կյանք կունենար, եթե չպոկեին արմատից, չփաթեթավորեին շխշխկան թղթերով ու թերթերով ու չկապեին գունավոր թելերով։ 

եթե ֆեմինիզմը տարին մի անգամ կնոջը մի տեղ հրավիրելն է, ու էդ մի ամիսը անընդհատ հումորներ անելը՝ դե էդ մի ամիսնա, քեզ լավ զգա, ոչ շնորհակալություն։ 

կինը, նախ և առաջ, սեռից ու իգականից վեր, մարդ է։ ու նրան հարգելը չպետք է դրսևորվի «թույլ սեռ» համարելով։ պետք է հարգել կնոջը, որվհետև ինքն էլ ունի զգացմունք, ունի պահանջներ, կարիքներ, իրավունքներ ու ընդհանրապես, եթե մանկուց դաստիարակվել ես այնպես, որ հարգում ես, ուրեմն պետք է հարգել կնոջը։ նույն կերպ պետք է հարգել բոլորին՝ մեծին֊փոքրին, տղամարդուն֊փոքրիկ տղային։ 

երբ առավոտյան կինը ստանում է ծաղիկներ ու հետո միայնակ հոգ տանում ամբողջ ընտանիքի մասին, գնումներն անում, պատրաստում, մաքրում, խնդրում եմ․․․․երբ կինը տոնական օրերին ստանում է զարդեր ու չտոնական օրերին նրան արգելում են օր․՝ ինչ֊որ տեղ գնալ, ինչ֊որ հագուստ հագնել, ինչ֊որ բան գնել, ձեզ պահեք էդ զարդը։ երբ կնոջ համար աշխատանքի գնալիս բացում են դուռը, բայց նա նույն աշխատաժամանակի համար ավելի քիչ է վարձատրվում, քան նույն աշխատանքը կատարող տղամարդը, ինչ տարբերություն, թե ով բացեց դուռը։ 

ախպոր պես խնդրում եմ մի գտեք մանրուքներ, որ ձեզ կկոչեն ֆեմինիստ, եթե չեք գտել արմատը ու չեք աշխատում հենց հիմնային խնդիրների վրա։ եթե ֆեմինիստ եք, երեկոյան առաջարկեք կնոջը տեղավորել սպասքը, երեխային քնեցնել, թույլ տվեք, որ ինքնարտահայտվի, աշխատելու հնարավորություն ստեղծեք կամ գոնե մի խանգարեք նրան ստեղծել էդ հնարավորությունը, որ ստիպված չլինի մնալ տանը ու դառալ ծաղիկ֊զարդ֊դուռ բացել պահանջող ու ակնկալող էակ։ 

կանանցից էլ պահանջվում է սեփական արժեքը դուռ բացել֊փակելուն չհասցնել։ դուք «թույլ էակ» չեք, օկ՞։

օկ, իրար պետք է վերջում ճիշտ հասկանալ, երբ վերոնշյալ բոլոր կետերը կան, դուռը բացելը շատերի համար ինչ֊խոսք, հաճելի է։ նույնիսկ ինձ համար (օկ֊հոգոց)։ բայց երբեք չի կարելի թույլ տալ, որ դրանք փոխարինելու գան կնոջն իսկապես հարգելու ձևերին ու կանոններին։ 

հավասարություն ու ազատություն։ 

թե չէ ֆեմինիզմ․․․սեքսիզմ․․․ առանց ֊իզմերի, բնական ու սովորական կյանք։ 

լավ ես, չէ՞ ։ ։Դ