շնորհակալ նկարողին

երեկ փողոցն էի ուզում անցնել, երբ տեսա, որ կանգնած եմ Հենրիկ Էդոյանի կողքին։ ժամանակակից բանաստեղծա։ Հետաքրքիր գրողա։ ժպտացի ու բարևեցի։ հարցրեց՝ ոնց եմ։ ես էլ իրեն հիշեցրի, որ երկու տարի առաջ հանդիպել ենք Աթենքի օդանավակայանում։ ուրախացա, քանի որ հիշեց ու հարցրեց՝ Գերմանիայից արդեն վերջնականապես եկա՞ր, աշխատում ե՞ս։ դե ես էլ պատմեցի իմ գործի մասին․․․հարցրեց, թե աշխատանքս դուրս գալիս է ու խնդրեց՝ անունս հիշեցնեմ։

չեմ համեմատում, կամ էլ հա, համեմատում եմ։ ես պատկերացնում եմ, ու կարծում եմ՝ սխալ չեմ, որ հին ժամանակներում, երբ Թումանյանը, Շիրազը, Սահյանը, Իսահակյանը փողոցում քայլելիս են եղել, բոլորը նրանց ճանաչել են, բարևել են ու կարևորել են։ հիմա, երևի տեղեկատվության բազմազանությունից, հսկայական ծավալից, կամ արդեն չգիտեմ՝ հազար պատճառներ կլինեն,ժամանակակից գրողները չեն նկատվում, կամ նկատվում են շատ քչերի կողմից։

ես չեմ բարևում մենակ բարևելու համար։ ինձ իսկապես հետաքրքիր է էդ մարդու հետ զրուցել։ բայց նաև զգում եմ՝ ոնց է զարմանում֊ուրախանում, որ այո, ճանաչում են։ հարցրի՝ նոր գրքերի սպասե՞նք, լա՞վ են գրվածքները։ բազմանշանակ ժպտալով՝ գլխով հա֊ի նշան արեց։ երևի սպասենք էլի։

Աթենքի օդանավակայանում անտանելի մեծ ու անկանոն հերթ էր, իսկ թռիչքս 15 րոպեից էր։ ես պանիկել էի, քանի որ նախորդ օրն էլ թռիչքից ուշացել էի ու մի գիշեր անիմաստ մնացել էի Ֆրանկֆուրտի օդանավակայանում։ մինչև հերթս գար, նկատեցի, որ Էդոյանն էլ հանգիստ սպասում է իր հերթին։ սիրտս տեղն ընկավ։ դե հաստատ գիտեի՝ Երևան պիտի գնա։ եթե ինքը անհանգիստ չի, ես էլ անհանգիստ չպետք է լինեմ։ մոտեցա էլի, բարևեցի։ ու մինչև Երևան զրուցեցինք։ ես շատ կարոտած էի վերադառնում ու հաճելի էր հենց Էդոյանի հետ զրուցելով Հայաստան գալը։

տենց․․․

հեյ

Վանաձորի մայթերը լայն են․․․բալկոնները պատշգամբները սիրուն են․․․«առաջ տված» չեն․․․․ ես չեմ ուզում ասել՝ քաղաք։ աշխարհում շատ քաղաքներ կան, իսկ Վանաձորը հարազատ անկյունա, նույնիսկ էն դեպքում, երբ առաջին անգամ ես եղել ու մնացել ես քսանչորս ժամից միքիչ քիչ։ բայց հասցրել ես քեզ էնքան ազատ զգալ, որ համարել ես քոնը։

 մի վահանակի վրա կարդացի՝ Վանաձոր՝ հնարավորությունների քաղաք։  հա՛, հնարավոր է գտնել մենակություն, ազատություն, ժամանակ․․․․տարածություն։ քայլել, վազել, կանչել, ու զգալ՝ ինչքան ուզես։ 

երևանում ձեռքերը գրպանները դրած գլուխը կախ քայլելու հականիշն էր Վանաձորը։ 

էնքան գույն կա, էնքան բնություն կա, էնքան սեր կա․․․

մենք վազեցինք փողոցներում, մենք աստիճաններով բարձրացանք ու վերևից նայեցինք Վանձորին, իսկ Վանաձորը ամբողջ ընթացքում մեզ էր նայում՝ էս ո՞վ են էս խենթերը։ 

էս էլ մեր քսանչորսից միքիչ քիչ ժամը՝ 

քեզ դուր չէր գալիս, որ թանաքը առանց քեզ հարցնելու ու հետդ քննարկելու մի նշան էր թողել ձախ թևիս ու դու չէիր սիրում, որ ականջիս անիմաստ երկաթի կտոր եմ կպցրել։ 

ու երբ լուսածագն էինք դիմավորում քարահունջի քարերի մեջ, ու երբ վերջին կաթիլ էներգիայով հասնում էինք Սպիտակավոր ու երբ կիթառդ էիր նվագում ու երբ խնդիրներ էինք լուծում, քննարկում/քննադատում էինք․․․ես ինչ իմանայի, որ հիշելուց տխրելու եմ․․․

դու էլ չգիտեիր, կամ էլ գիտեիր ու ոնց չէիր ասում, որ քեզ դուր չի գալիս, որ թանաքը ձախ թևիս․․․ էդպես էլ չէիր ասում, որ կարոտելու եմ։

ուժեղ լինելն ու ուժեղացնելը արդարացնում եմ, բայց ուժեղացնելուդ մեթոդներին դեմ եմ, կներես։

չլինելդ չկա, կներես։ ընդունելը ինձանից չի։ ես չեմ ընդունում։ որովհետև լինելդ պարտադիր էր։ ու հա, պարտադրված։ ոնց դու ես հիմա պարտադրում չլինելդ։ դու մեղավոր չես, կներես․․․ ես եմ նեղացած երևի։ 

ես երբեք չեմ ասել էսքանը, որովհետև մենակ ես չեմ լսում։ բայց էսօր արհամարհում եմ բոլոր լսողներին, որովհետև խոսում ենք ես ու դու։ որովհետև էսօր քո օրնա ու բոլոր օրերի նման են քո օրերը․․․

մենք հարցնում ենք իրար՝ ոնց ես, բայց մենք չենք լսում էլ պատասխան, որովհետև գիտենք, որ էսօր քո օրնա ու էսօր ոնց չենք լինում ուղղակի։ 

ու հա, շնորհավոր ծնունդդ, որովհետև շնորհակալ եմ, որ եղել ես կաս։ ես չեմ ընդունում չլինելդ ու հա, նեղանում եմ քեզանից։ շատ։ 

հեյ

Մետաքսը ասումա, որ (էս գրելու ընթացքում նորից ճշտում եմ թիվը, քանի որ ես երբ եմ բան հիշում, որ հիմա էլ հիշեմ) ֆեյսբուքը ունի 2մլրդից ավել հետևորդ՝ 2020թ․֊ի տվյալներով։ դե իհարկե, ով չի ցանկանա նման մի հարթակում գովազդ ունենալ, աշխատել, կարծիք արտահայտել ի վերջո՝ կայանալ։ 

ես ատում եմ էդ հարթակը։ կներեք իհարկե ինձ։ ինձ ճանաչողները չեն հավատա էս բառերին, քանի որ գիտեն՝ ինչքան եմ սիրում շփում, մանավանդ՝ երբ կողքդ ոչ մեկ չկա ։Ճ բայց ես արդեն շատ վաղուց ամեն ինչ անում եմ, որ էդ կայքը իմ կյանքի մեջ չլինի։ 

ըքաունթը աշխատանքի համար էս պահին անհրաժեշտ էր։ ես երեկ որոշեցի ապաակտիվացնել, անվերադարձ ջնջել 2012 թ֊ից ստեղծված ըքաունթը ու ստեղծել մի նորը՝ աշխատանքի համար։ 

հենց հաջորդ օրը նստած աշխատում եմ ու ստանում եմ նամակ ֆբ֊ից այն մասին, որ անձը հաստատելու համար պետք է ID-ս մոտեցնեմ վեբ տեսախցկին ու թողնեմ իրենց սկան անել։ ի՞նչ։ ու ես չգիտեմ՝ քանի հոգի արել են դա, չգիտեմ՝ քանի հոգի էլ ինչ անձնական տվյալներ են հաղորդել Մարկենց․․․ 

ես միգուցե շատ կողմնակալ եմ խոսում․․․․ չգիտեմ է (:  

լավ մնացեք․․․ լայվ մի մնացեք․․․․ 

հեյ

երկրորդ կուրսում ունեինք մի դասընթաց ու դասախոս, ում ոչ միայն հարգում էինք, այլ պարզապես սարսափում իրենից։ ։Դ երկրորդ կուրսում։ վախենալ։ դասախոսից։ ․․․․ մի խոսքով։ 

պարզից էլ պարզ է, որ դասերին միշտ ներկա էինք ու միշտ պատրաստ։ պարզից էլ պարզ է, որ Անժելայի հետ պիտի անքուն գիշերներով պարապեինք, նույնիսկ սկայպով զանգում էինք իրար ու պատմում իրար քննության թեմաները։ 

selfie with our office-cat ^^^

քննությունից առաջ մի լավ պատրաստվեցինք ու նոր ներս մտանք։ գրավոր էր։ հենց ստացանք հարցաշարերը ու նայեցինք իրար, հասկացանք՝ ոչ մի բան չգիտենք, առնվազն չենք հիշում։ մի պահ ուղեղս կախել էր անտանելի շփոթվել էի ու չգիտեի՝ ինչերեն եմ կարդում հարցերը։ հետո հասկացա՝ անգլերեն էր, նախորդ մի քանի օրերին հազար անգամ կարդացած թեմաներ են, հավաքվեցի ու գրեցի։ բայց համոզված էինք ես էլ, Անժն էլ, որ հազիվ թե մի 70 ստանանք։ 

պատասխաններն եկան չափազանց ուշ՝ մոտ երկու ամիս անց։ ու պարզվեց երկուսս էլ 90-ից բարձր ենք ստացել՝ գերազանց։ երջանիկ էինք ու միաժամանակ ապուշ էինք կտրել՝ ինչի՞ էինք էդքան տառապում։ 

հետո եկավ բանավոր քննության օրը, ու մենք էլի սպասեցինք՝ վերջում մտնենք, քանի որ դուխներս համարձակություն չունեինք։ էլ տեղ չկար սպասելու, մտա։ պատասխանեցի։ թեորիան շատ լավ գիտեի ու նույնիսկ օրինակներ ունեի պատրաստած։ Սողիկյանը հարցրեց մի բառի թարգմանություն։ չիմացա։ 

էս պատմությունը էսօր հիշեցի էն պատճառով, որ խոսքի մեջ ուղղակի լսվեց բառ ու ես միանգամից անցա դրա թարգամանությունը, ծագումնաբանությունը ուսումնասիրելու։ ու առանց երկար֊բարակ մտածելու սկսեցի բարձր կարդալ էդ գտածս հոդվածը։ ինձ դուրա գալիս էդ սովորությունը, որն արժեցավ 8 բալ։ 

մի քանի օր առաջ քննարկում էինք, որ մարդիկ առանց մի հատ գուգլելու, առանց կարդալու ասում են՝ ձևը չգիտեմ, արի ինձ օգնիր։ նա ինձ ուղարկեց մի հրաշալի նկար, որ չէ, չեմ հրապարակի։ բայց հենց էդ մասին էր՝ չալարել֊բացել֊կարդալու մասին էր։ 

հիմա կամ տեղեկատվություննա լցվում քեզ վրա առանց քո ցանկության (ասենք երբ ֆեյսբուքով սքրոլ եք անում) մեկ էլ դու էս ընկնում տեղեկատվության հետևից։ հմտություններ են պետք, որ չկորեք․ ոչ տեղեկատվությունը քո մեջ, ոչ դու տեղեկատվության էդ մեծ ալիքների։ 

ես էսօր վերջնականապես ու վերջապես կտրվեցի էդ վատ ալիքներից ու խորհուրդ եմ տալիս բոլորիդ։ 

գրկ 

հեյ

մանուկ ժամանակ բոլորս էլ վարդագույն փոքր նոթատետրեր ենք երևի ունեցել, որ փոքրիկ բանալի ուներ։ մեր բոլորի մեծ եղբայրներն էլ փորձել են գրչի ծայրով բացել էդ նոթատետրը, դե արգելված պտուղը օրագիրը քաղցրա։ ու մենք կռվել ենք ու տարել, թաքցրել մեր արևին կարծիքով գաղտնի վայրում՝ ասենք ներքնակի տակ։  

չէ՞

ես գրել եմ դեռ երկրորդ դասարանից։ չէի ասի, թե պատճառը ինքնարտահայտվելու տեղերի քիչ լինելն էր։ թե ոչ մեկ ինձ չլսեր էլ, տատիկս կլսեր։ ասում էր՝ կանգնի աթոռի վրա ու ասենք արտասանի «Դավիթն էլ ահա սարի գագաթին կանգնած՝ գոռում է վիշապի նման․ ով քնած է արթուն կացեք․․․․»։ ես հա, լսվող երեխա էի, բայց նաև գրում էի ու շատ։ ու դա հասավ նրան, որ երբ մի շատ կարևոր  մաս իմ կյանքից մի շրջանով պետք է պակասեր, ես ստեղծեցի էս բլոգը ու սկսեցի պատմել֊հորինել արդեն օնլայն հարթակում։ 

դե մինչ էդ գրում էի սոց կայքերում ու շատ (առիթից օգտվում եմ էս պահին ու տեղեկացնում եմ պաշտոնապես՝ ինձ սոց կայքերում մի գրեք, մի սպասեք, դեռ պահպանված են հաշիվներս, քանի որ դեռ տեղեկատվություն կա, որ պետք է պահպանեմ, ինչի ժամանակը չունեմ, բայց ես հաշիվներիս չեմ հետևում ընդհանրապես, դրա փոխարեն՝ lilith@syuneci.am), բայց շատ ավելի հաճելի ա, երբ գրելուդ հարթակը քո սեփականն է ու քո մասին ու քոնը․․․

աշխարհի ամենաերջանիկ օրերից մի օր ստեղծվեց syuneci.am-ը։ աստվածներ․․․օրը չեմ հիշում ։Դ անսպասելի չէր, ես ոչինչ չեմ հիշում։ (:

իսկ ինչու՞ գրել․․․ 

գրելու համար քեզ թեմաներ են պետք, որոնք պետք է պատմություններ դառնան։ էդ պատմութունների համար սկսում ես ուշադրություն դարձնել՝ ինչ է կատարվում շուրջդ, ինչ զրույցներ են խոսվում ու ինչ արարքներ ես տեսնում։ 

գրելու համար քեզ պետք է մտքերդ համակարգել, իսկ դրա համար սկսում ես ուշադրություն դարձնել՝ ինչ ես մտածում, կարևորում ես հոսանքները, որ ուղեղովդ անցնում են, հետևում ես բառերին, արտահայտություններին․․․․ 

գրելիս ստեղծում ես, ստեղծագործում ես, վազվզող մտքերդ աչքերիդ առաջ նյութականանում են, շարվում են էկրանիդ, հասնում են էն մյուսի էկրանին, ժամանակի ու տարածության միջով են անցնում․․․․

գրելը հոբի չի, գրելը ապրելակերպա դառնում, գրելը օգնում ա քեզ ու մենակ չի թողնում, գրելը միշտ քեզ հետա։ եթե նույնիսկ չես ուզում, որ էն մյուսը իմանա, որ դու ես գրել, անանուն գրիր, որովհետև դու ունես դրա իրավունքը ևս։ 

տենց․․․ 

հեյ

դպրոցական տարիներին մասնակցում էինք «Հայ ասպետ»֊ին ու էդ ամբողջ սովորած ու անգիր արած թղթերի արանքից ինձ մնաց միայն հնարավորությունը ճանաչել ու կարդալ Բալզակ, մասնավորապես՝ «Շագրենի կաշին»։ ու հա, անպայման պետք է նշել, որ վերջապես ու վերջնականապես ծանոթացա հայկական ազգային պարին ու դարձրեցի կյանքի մի մաս։ (դրա մասին մի օր անպայման երկար կնստենք, կխոսենք) 

Գրքի հիմնական գիծն էն էր, որ ցանկանալը մեզ ապրեցնում է, իսկ կարողանալը՝ սպանում։ Երբ ավելին ենք ուզում ունենալ, ապրել, գտնել, հաջողել, քան կարող ենք, պակասում ենք․ մենք կյանքից, կյանքը՝ մեզնից։ 

դպրոցական Լիլիթին շատ դժվար էր ու նույնիսկ անհնար չհամաձայնել Բալզակի էս համոզմունքին, մանավանդ, երբ գրքի հերոսը վառ ապացույց էր սրա՝ հազարտոկոսանոց ճիշտ լինելուն։ 

օֆիսի բակի կատուների հետ

հիմա ավելի շատ համաձայն չեմ, քան համաձայն եմ։ ձգտել, ցանկանալ ու ապրել դրանով։ նայել առաջ ու վեր՝ նույնիսկ անհնարինին։ հատկապես մեր ժամանակներում «անհնարին», «անկարելի» բառերը ընդամենը րոպեներ են պահանջում, որպեսզի հականիշներով փոխարինվեն։ 

ցանկանալը հաճախ ապրեցնում է։ ցանկանալուն պետք է ավելացնել ձգտում, աշխատանք, ջանք ու նվիրվածություն։ 

էսօր, երբ երթուղայինին պետք է թղթադրամ տայի, արդեն մտածում էի՝ ուֆ, ինչու չմանրեցի, հիմա պետք է կանգնեմ, սպասեմ՝ մանր տա, մի բան էլ մունաթ դժգոհ հայացքով նայի վարորդը։ երբ թղթադրամը մեկնեցի, պարզվեց վարորդը արդեն, երևի հայելու միջից, նկատել էր ու նախապես պատրաստել էր մանրադրամները։ ամբողջ ճանապարհին մտածում էի՝ երանի բոլորը իրենց աշխատանքում էդքան ուշադիր, նվիրված լինեին։ 

ցանկացած աշխատանք պահանջում է նվիրվածություն, ժամանակ, զարգացում․․․  ու ոչ մի ցանկություն չի սպանի, այլ ավելի իմաստալից կապրեցնի։

տենց․․․ 

հեյ

էսօր առավոտյան զբոսանքի ժամանակ Արմինի հետ քննարկում էինք, թե ինչքան գոհ ենք, որ այս կամ այն մարդը գնաց։ մեր կյանքից։ ու էդ մարդիկ քիչ չեն (հատկապես իմ կյանքում)։ երևի պատճառներից ամենագլխավորը ես եմ՝ թողնելու հատկությունս, մեկ էլ երևի էդքան էլ մնալու համար տրամադրող մարդ չեմ (ով գիտի)։ ինչևէ` փորձը ցույց է տալիս, որ նրանց գնալը լավագույն որոշումն էր, նույնիսկ գալուց շատ ավելի ճիշտ որոշում։ 

զգուշացեք կատուներից ինչ֊որ տեղ Գերմանիայում

կյանքեր չկան, որ չունենան գնացողներ, որովհետև կյանքը Աբովյան փողոցը չի՝ երկկողմանիա։ ու թե գալիս են՝ ուզենք թե չուզենք, նաև գնում են՝ ուզենք թե չուզենք։ հարկավոր է հասկանալ, որ բոլոր գնացողներին պարզապես ձեռքով հաջող անել է պետք։ ու երբեք պետք չի պահել գնացողին։ չի կարելի համոզել՝ մնալ։ կորցնելու ցավը, իսկապես, որքան էլ անտանելի դժվար է, դիմանալ հանարավոր է հաստատ․ հիշենք, որ հոմո սափիենսը գոյատևել և հասել է 21֊րդ դար ու բլոգում է միայն «հարմարվողականություն» կոչվող հատկության շնորհիվ։ 

եթե տխրելու եք,  սիրուն տեղեր գտեք տխրելու

 երեկոյան էլ թութում, երբ քննարկում էինք մեր կյանքի անտանելի մարդկանց, որոնք սովորական օրը փչացնելու մեծ վարպետներ են, Նորայրը խորհուրդ տվեց պարզապես հանել իրենց կյանքից ու հեռու մնալ։ այսինքն՝ գնալ։ 

մարդկային հարաբերությունները անվերջ ուսումնասիրելու, խորը, բարդ, բայց և միաժամանակ անտանելի պարզ թեմա կարող է լինել։ բարդ հարց՝ պարզ պատասխան։ չսեփականաշնորհել մարդկանց մեր մտքում, լինել ինքնաբավ ու ինքնահաստատված ու հարգել։ պարզապես հարգեք դիմացինի ու ձեր ցանկացած որոշում՝ գնալ֊մնալու, թողնել֊տանելու։ մի բարդացրեք կյանքը, մանավանդ 2020 թվականը տեսնելուց հետո։ 

տենց․․․

հեյ

այստեղ արդեն պատմել եմ յոգայի՝ իմ կյանքում ունեցած կարևորության, առաջնային լինելու ու դերի մասին։ յոգայի և մեդիտացիայի ընթացքում ու շնրոհիվ  ոչ միայն կարողանում եմ կենտրոնանալ մտքերիս վրա, գտնել լուծումներ խնդիրներիս, այլ նաև նոր մտքեր են ծնվում, նոր թեմաներ են առաջ գալիս ուսումնասիրելու ու գրելու համար։ 

որոշեցի տարին սկսել ամբողջական, համակարգված մի շարքով, որի ամեն օրը մի խորագիր ունի։ թութում գրում եմ ամեն օրվա խորագիրն ու մեկ֊մեկ էլ կիսվում եմ փոքրիկ հաջողություններով։ ու իսկապես ուրախանում եմ, որ թութեցիները հետաքրքրվում են (I could sound biased բայց թութը էն քիչ տեղերիցա, որ գրում ես ոչ թե ձևական, այլ քննարկելու համար ու մարդիկ միշտ խոսում են քեզ հետ, միշտ ունեն պատմություններ, հարցեր)։ երեկվա խորագիրն էր՝ space: 

էկրանահան թութից

գորգի վրա ու շատ ավելի կարևոր է՝ գորգից դուրս պետք է ունենալ տարածք։ զբաղեցնել այնքան, որ քեզ ազատ զգաս, որ բավականեցնի քեզ, բայց ձգտել չպակասեցնել կողքինների անձնական տարածքը։ մեզ մոտ անձնական կյանքը/տարածքը վերջին պլաններում են մնացել։ և սա ոչ միայն գաղտնիքներ ունենալու իրավունքի մասով եմ ասում, այլ հենց՝ սեփական տարածք ներս չթողնելու։ ասենք՝ սենյակ կամ դարակ կամ հեռախոս կամ համակարգիչ։ 

էլ չեմ ասում՝ ինչքան անսովոր ու զարմացած են նայում, երբ ուղղակի չես ցանկանում պատասխանել անձնական հարցերին՝ աշխատանքի, աշխատավարձի, չ/ամուսնանալու և այլն։ կարող են նունիսկ հարցնել՝ երբ և ուր և ում հետ ես գնում։

խանութներում, հատկապես դեղատներում, հազվադեպ են լինում դեպքեր, երբ հերթի մեջ կանգնած անձը առանց իմ զգուշացման է անհրաժեշտ հեռավորությունը պահպանում։ 

ինձ որակեցին տարածքում չապրած՝ Հայաստանի հայ չե՞ս։ զուտ նրա համար, որ հարցեր կան, որոնց պատասխանել չեմ ուզում։ կարծում եմ՝ պետք է պարզապես պահանջել պահել սոցիալական հեռավորությունը անկախ քովիդից ու այլ վարակներից։ մեր հարմարվողականությունը դրական արդյունքների չի հանգեցնի։ դիմացինին «բա երբ ես երեխաներ ունենալու» հարցնելը չպետք է սովորական լինի։ «ոչ» ասելը, չպատասխանելը ավելի շատ անշնորհք չէ, քան է։ պետք չէ կուլ գնալ քաղաքավարությանը։ սովորեցրեք մարդկանց չլինել անքաղաքավարի։ ստիպված ու չուզելով մի ապրեք։ 

տենց․․․

հեյ

երկու հազար քսանը հեչ լավ տարի չէր․ սա բոլորի կողմից ընդունելի փաստ է կարծում եմ։ բայց դե իմ կյանքում մի քանի դրական փոփոխություններ եղան, որոնց չեմ ուզում ուրանալ։ ու կասեմ, որ ամենավատ ու ամենասխալ պահին մի փոքր դրական այնուամենայնիվ լինումա ու երևի դրա շնորհիվ ենք շարունակում ապրել, գրել, բլոգել, կարոտել և այլն․․․ 

քովիդը փակել էր բոլորիս դռները ու թողել փակ դռների հետևում։ ես նույնիսկ Հայաստանում չէի։ Ռումմեյթս, ում անտանելի կարոտել եմ․․․․գրկ․․․․առողջապահական ոլորտից էր ու անկախ ստեղծված իրավիճակից, աշխատում էր։ ես տանն էի։ մենակ էի։ կարոտում էի։ մի խոսքով․․․ 

պարզապես նվիրիր քեզ  էդ րոպեները

ինձ ճանաչողները գիտեն, (հիմա դու էլ կիմանաս) որ ցանկացած հարցի դեպքում առաջինը գուգլին եմ դիմում։ չնայած որ հա, ինչքան մենք ենք գուգլին հարցեր տալիս, էդքան ինքնա մեզանից ինֆո տանում․․․  էդ օրն էլ բացառություն չէր։ գուգլեցի՝ ինչ անել, երբ մենակ ես։ դե գուգլի ֆանտազիան գիտեք․ ամեն ինչ առաջարկեց նկարելուց մինչև պատրաստել ու զբոսնել, նվագելուց մինչև մատնահարդարում։ ոչ մեկի հավեսը չունեի, իսկապես ֆիզիկական մենակությունը երկրորդ պլան էր անցել ու հոգու մենակությունն էր արդեն սենյակում տարածվել։ 

հասկացա, որ ներսս մի տեսակ եթերային ու անսովոր ապրումների կարոտա մնացել ու հիշեցի, որ արդեն մի քանի տարի կլինի՝ ուզում եմ յոգա անել և անընդհատ հետաձգում եմ։ 

յութուբեցի (եթե կա գուգլել, ինչու չկա յութուբել) յոգա մենակության համար ու որոնման հենց առաջին արդյունքը սա էր։ ահա այսպես ես ծանոթացա փոքրիկ իշխանի  Էդրիընի հետ։ 

ծառի դիրքի փորձ

էս բարի էակը մի հրաշք համայնք՝ քըմյունիթի, ունի։ ամբողջ աշխարհի «մենակների» համար հոլովակներ է պատրաստում, որպեսզի հնարավորութուն ունենաս ասենք տանը, քո սենյակում փռել քո գորգը ու սկսել օրը խորը շունչ քաշելով, սեր շնչելով ու սեր արտաշնչելով։ ու ամեն անգամ, երբ ասում ա՝ պատկերացրու էն մարդուն, որ հիմա կուզենար զգալ այդ սերը, դու հասկանում ես, որ չէ, մենակ չես։ ու ոչինչ, որ մենակ զգալնա ստիպել քեզ գնալ դեպի յոգայի աշխարհ։ Էդրիընը շատ համով հումոր ունի ու օրդ ժպիտովա սկսում, ինքը քեզ հասկանումա՝ ինչ էլ լինի։ 

արի ականջիդ մի բան էլ ասեմ՝ ինքը ունի յոգա խումհարի (hangover) համար։ fun fact: ինչքան շատ սիրես յոգան, էնքան քիչ կսիրես խմիչքը։ 

տենց․․․