հեյ

մեկը, որ երևի չի ուզում՝ իմանամ՝ ովա, նախորդ գրառմանս տակ գրելա, որ ուզումա, որ հեշտ մարդիկ գան ու բարդ մարդիկ գնան։ ես էլ պատասխանում եմ, որ հա, ուզում եմ, որ քո կյանքում միայն հեշտ մարդիկ լինեն, զի էս կյանքը, որ ով գիտի՝ ինչ֊որ մի հեռու մոլորակցու կամ գալակտիկացու գիտական թեզնա, շատ դժվարա, անտրամաբանական, մեկ֊մեկ սահմռկեցուցիչ (ե՞րբ էիր վերջին անգամ լսել էս բառը)։ 

վաղը փոքրերի օրնա, դե մինչ տասնութ տարեկանների, չէ՞ որ հենց մարդկանց տասնութը լրանումա, իրենք դառնում են չափահաս ու միայն հասուն մտքեր են արտահայտում, միայն ծանրակշիռ արարքներ են իրենց թույլ տալիս, չափում  են յոթ ու կտրում են մի անգամ։ փֆֆֆ․․․․ 

վաղը փոքրերի տոննա ու էսօր ավտոբուսում մի մամա, որ վաղը երեխուն հաստատ տանելուա այգի քաղցր բամբակ ուտելու, խաղալու, նկարելու ա երեխուն ու նկարը տեղադրելուա իրա սոց ցանցի էջում, էդ նույն մաման երեխուն բոլորի մոտ ասաց՝ «ձենդ կտրի, նստի տեղդ, գլուխդ կջարդեմ, հասկացա՞ր ինձ»։ Այնինչ պետք էր երեխային մի քանի տարի կամ ամիս կամ շաբաթ առաջ սովորեցնել՝ ինչպես պետք է (չ)վարվել երթուղայինում։ Այդքանը։ 

վաղը երեխեքի տոննա ու ես տենց մի տեսակ հեչ չէի ուզի, որ վաղը իմ տոնը լիներ։ իրականում էսօր ուզում էի էս թեմայով մեկի հետ խոսել՝ կուզեի՞ր նորից մանուկ լինել։ դե քանի որ ես շատ մեծ եմ ու գործերս շատ են, նույնսիկ չհասցրի միքիչ քայլելու գնալ։ բայց վաղը մի քանի րոպե ժամանակ կտրամադրեմ մեկի հետ խոսելու՝ կուզե՞ր նորից մանուկ լիներ։ ու ես շատ կուզենայի լսել մեկի մանկության մասին։ որովհետև էդտեղիցա սկսել ինքը։ 

ես հազար տեսակ մարդկանց հետ եմ շփվում օրվա ընթացքում՝ նամակագրությամբ, զանգերով, face to face (ինձ սրա հայերենը գրեք էլի, դեմ առ դե՞մ) ու հասկանում եմ, որ նույն տեսակից երկու հատ չկա։ բոլորը ուրույն են, բոլորը ինչքան էլ տարբեր են, էլի տարբերվել են ուզում ու էդտեղից սկսում են մեր բոլոր խնդիրները։ կարևորը՝ չենք ձանձրանում։ ամենքը մի ձևա խաբում, ուրույն ձևա կոտրում, չկրկնվող ստերա ասում ։Դ հետաքրքիրա կյանքը ամեն դեպքում։ ու հետաքրքիր ենք բոլորս։ ու վատն ենք մեր տեսակի մեջ։ ու լավն ենք մեր տեսակից զատ։ 

կարևորը ժպտաք։ հատկապես վաղը։ հատկապես փոքրերին։ վաղը իրանց տոննա։ քո տոնը չի։ դու մեծ ես։ դու հասուն ես։ ու՞ր ես հասել, որ էդքան հասուն ես։ ։Դ 

հեյ

գիտնականները, հատկապես եթե նրանք բրիտանացի են, մի անըստգյուտ անվանում կգտնեին էս վիճակի համար, որը ես նույնիսկ նկարագրել չեմ կարողանում բառերով։ 

փախնելու ու հետ գալու մեջտեղին ի՞նչ են ասում։ գլուխը տարուբերելով «հա» ասելը ո՞նցա կոչվում։ տաք շորեր հագնելով շոգից բողոքելը ինչերենա՞։ ամեն ինչից հրաժարվելով ամեն ինչ երազելը նորա՞, թե՞ միշտա եղել։ 

մեկ֊մեկ մտածում եմ՝ էս մարդիկ մեղավոր չեն ու ափսոսա իրանց ժամանակը քո էսքան անիմաստ տողերը կարդալու համար, բայց հենց հիմա ինչ֊որ մեկի ժամանակը խնայելը ամենավերջին միտքնա, որ հուզումա ինձ։ սա էն հարթակնա, որտեղ ես ես եմ՝ մոտավորապես հարյուրչորս տոկոսով։ 

տագնապ

հույզ

անավարտ մտքեր

բարձիթողի ներս

ռոբոտային կյանք։ ամեն օր նույն ժամին արթնանում֊կոֆե խմում֊գործի գնում֊հետ գալիս կյանք։ ու էս գարնանային ալերգիան։ ու հետո հիշում են։ հիշում են հեռվից։ ու հիշեցնում են։ ինչ֊որ քլիքներով։ էդ պետք չի։ էս պահին ավելի լավա մոռանալ։ ու մոռացնել տալ։ մանավանդ որ էնքան շատ են քլիքով հիշ(վ)ողները։ 

ինչ֊որ բան հանկարծ կորավ։ երևանի փողոցներում քայլելիս կորցրինք մի բան։ երևի մեր բնականն էր։ կամ էլ բնականը մնաց հին ու փոշոտ գրքերում։ իսկականը մնաց դեղին թղթերի վրա։ մենք բոլորս ձև ենք։ 

․․․․․

հէյ

ես ամեն ինչ սխալ եմ ընկալել։ ես կռվել եմ։ ես պայքարել եմ։ ես չեմ համաձայնել։ 

եթե կյանքում միայն բարի ու դրական օրեր լինեն, ֆիզիկական էդ գոյությունը կձանձրացնի։ իսկ բարդ խնդիրներն էլ հոգնեցնում են, քամում են։ 

մի քանի ամիսներ, վատնած շաբաթներ, որ արդյունքում անիմաստ չեն, ցույց տվեցին, որ պայքարելը միշտ չի նախընտրելի։ թող հոսի․․․ բոլոր զգացումները, որ ապրում են օդում ու մտնում մեր հոգիներ, մեր սիրտ, բնական են ու մարդկային։ բոլոր զգացումներն էլ ապրվելու իրավունք ունեն։ չի կարելի նեղանալ ուղեղից, երբ զգայարաններիդ հրամայումա տխրել, աչքերիդ հրամայումա թրջվել։ 

իսկ գիտեի՞ր, որ բաժանումն էլ շատ սիրուն կարող է լինել։ ու լինում է։ իսկ գիտեի՞ր, որ հաճախ կորցնելը գտնելու ամենասկզիբն ա։ («ամենասկիզբ» բառ չկա, գիտեմ)

իրար հետ չէին համաձայնում քաղաքի անհանգստությունն ու իմ խաղաղ քայլերը։ ուշ գարնանային օդի պարզությունն ու իմ բարդ մտքերը կռվում էին էլի։ իմ ականջներում էն երգերն էին, որ լսվել էին ամենասիրուն ու անկեղծ զրույցին զուգահեռ։ հիշում ե՞ս։

ես ամեն ինչ պայքար եմ հասկացել։ բայց ամեն ինչ պարզապես սիրուն ու ներդաշնակ հոլովակ էր։ ֆիլմից կադր։ չեմ չափազանցնում։ 

հոգ տանելն ու բարությունը էս մոլորակին անհրաժեշտ հատկանիշներ են։ մարդկության պատմության բոլոր խնդիրներն ու կռիվները ծնվել են դրանց արհամարհելու արդյունքում։ իսկ մեզ անիմաստ խնդիրներ պետք չեն։ քո դրականները էն նստարանի նման են՝ ծառի տակ, հով տեղ, երբ շոգից ու քայլքից հոգնած գտնում ա քեզ, կամ դու իրան ու դու մի կողմում դնում ես ուսապարկդ ու մյուս կողմում դու ես տեղավորվում։ հոգ տար։ 

ես ամեն ինչ վերջ եմ հասկացել։ վերջը երբեք չի լինում։ վերջը հորինվածքա։ նույնիսկ իմ՝ ֆիզիկայից բան չհասկացող միտքը գիտի, որ ցանկացած էներգիա մի վիճակից վերածվումա մյուսի։ վերջ չկա, կա փոփոխություն։ սիրելա պետք էդ փոփոխությունները։ 

ամեն ինչի գնահատական մեր ընկալումներիցա, մեր ակնկալածիցա, մեր տեսակից։ 

եթե ես խոսեմ դատարկ սենյակում ու լինեմ խուլ, կասե՞ս, որ իմ բառերը ձայն չեն ունեցել։ դե լսող չի եղել։ 

գիտեմ, որ ցրիվ են մտքերս, գիտեմ, որ խառն են բառերը, ինչ֊որ տեղ անիմաստ են, քանի որ վաղուց չեմ եկել մոտդ պատմելու ու մոռացել եմ, թե ոնց էինք շփվում, բայց ասեմ՝ ավելի անկեղծ հետդ չեմ եղել։ էն բոլոր խնդիրների ու քաոս֊մտքերի կծիկը, որ էնքան էր մեծացել՝ ինձ էլ էր իր մեջ առել, քանդվեց։ քննարկվեց։ պարզվեց։ ու ես դուրս եկա էն կծկված ու մութ պատերից։ 

սիրուն աչքով նայի ամեն ինչին։ ամեն ինչ սիրուն կդառնա։ 

«այո» ասա ամենաբարդ խնդրին։ խնդիրը կդառնա լուծում։

թույլ տուր քեզ տխրել, որովհետև դու բառի ամենավատ իմաստով մարդ ես ու մարդ ես բառի լավագույն իմաստով։ 

մի պայքարիր ամեն ինչի դեմ, որովհետև ինքդ քո դեմ ես պայքարելու ի վերջո։

հանգիստ ու ներդաշնակ եղիր ու քիչ շարժիր օդի փոշեհատիկները։ էդպես ավելի պարզ կերևա ապագան։

ներսից կարմիր ու դրսից կապույտ ակնոցի ապակիներից նայում եմ քեզ ու ասում եմ՝ ժպտա, որովհետև ամեն ինչ շատ լավ ա։ 

հոգ տար ՔՈ մասին․․․

հեյ

երեկ օֆիսում թեման ֆեմինիզմն էր (դե երեկ որտեղ չէր թեման ֆեմինիզմը)։ ու պարզվեց, որ հա, ես էդքան էլ ֆեմինիստ չեմ։ եթե ուզեք՝ ընդհանրապես ֆեմինիստ չեմ։ 

սիրում եմ էս անկյունը արդեն

եթե ֆեմինիզմը պետք է արտահայտվի ինձ համար դուռ բացելով, երթուղայինում տեղ զիջելով կամ ծանր իրերը ինձ համար տեղափոխելով, ոչ շնորհակալություն։ ինձ հաճելի չէ, երբ կարծում են, թե ես ակնկալում եմ ծաղիկներ ինչ֊որ տոնի ժամանակ ու ինչ֊որ տեղ նույնիսկ պարտավորված ինձ նվիրում են էդ ծաղիկները ու անունը դնում՝ ֆեմինիստ ենք, կնոջը հարգում ենք։ ու էստեղ մի պահ նույնիսկ մոռանանք, որ էդ ինձ նվիրած ծաղիկը  շատ ավելի երկար կյանք կունենար, եթե չպոկեին արմատից, չփաթեթավորեին շխշխկան թղթերով ու թերթերով ու չկապեին գունավոր թելերով։ 

եթե ֆեմինիզմը տարին մի անգամ կնոջը մի տեղ հրավիրելն է, ու էդ մի ամիսը անընդհատ հումորներ անելը՝ դե էդ մի ամիսնա, քեզ լավ զգա, ոչ շնորհակալություն։ 

կինը, նախ և առաջ, սեռից ու իգականից վեր, մարդ է։ ու նրան հարգելը չպետք է դրսևորվի «թույլ սեռ» համարելով։ պետք է հարգել կնոջը, որվհետև ինքն էլ ունի զգացմունք, ունի պահանջներ, կարիքներ, իրավունքներ ու ընդհանրապես, եթե մանկուց դաստիարակվել ես այնպես, որ հարգում ես, ուրեմն պետք է հարգել կնոջը։ նույն կերպ պետք է հարգել բոլորին՝ մեծին֊փոքրին, տղամարդուն֊փոքրիկ տղային։ 

երբ առավոտյան կինը ստանում է ծաղիկներ ու հետո միայնակ հոգ տանում ամբողջ ընտանիքի մասին, գնումներն անում, պատրաստում, մաքրում, խնդրում եմ․․․․երբ կինը տոնական օրերին ստանում է զարդեր ու չտոնական օրերին նրան արգելում են օր․՝ ինչ֊որ տեղ գնալ, ինչ֊որ հագուստ հագնել, ինչ֊որ բան գնել, ձեզ պահեք էդ զարդը։ երբ կնոջ համար աշխատանքի գնալիս բացում են դուռը, բայց նա նույն աշխատաժամանակի համար ավելի քիչ է վարձատրվում, քան նույն աշխատանքը կատարող տղամարդը, ինչ տարբերություն, թե ով բացեց դուռը։ 

ախպոր պես խնդրում եմ մի գտեք մանրուքներ, որ ձեզ կկոչեն ֆեմինիստ, եթե չեք գտել արմատը ու չեք աշխատում հենց հիմնային խնդիրների վրա։ եթե ֆեմինիստ եք, երեկոյան առաջարկեք կնոջը տեղավորել սպասքը, երեխային քնեցնել, թույլ տվեք, որ ինքնարտահայտվի, աշխատելու հնարավորություն ստեղծեք կամ գոնե մի խանգարեք նրան ստեղծել էդ հնարավորությունը, որ ստիպված չլինի մնալ տանը ու դառալ ծաղիկ֊զարդ֊դուռ բացել պահանջող ու ակնկալող էակ։ 

կանանցից էլ պահանջվում է սեփական արժեքը դուռ բացել֊փակելուն չհասցնել։ դուք «թույլ էակ» չեք, օկ՞։

օկ, իրար պետք է վերջում ճիշտ հասկանալ, երբ վերոնշյալ բոլոր կետերը կան, դուռը բացելը շատերի համար ինչ֊խոսք, հաճելի է։ նույնիսկ ինձ համար (օկ֊հոգոց)։ բայց երբեք չի կարելի թույլ տալ, որ դրանք փոխարինելու գան կնոջն իսկապես հարգելու ձևերին ու կանոններին։ 

հավասարություն ու ազատություն։ 

թե չէ ֆեմինիզմ․․․սեքսիզմ․․․ առանց ֊իզմերի, բնական ու սովորական կյանք։ 

լավ ես, չէ՞ ։ ։Դ 

շնորհակալ նկարողին

երեկ փողոցն էի ուզում անցնել, երբ տեսա, որ կանգնած եմ Հենրիկ Էդոյանի կողքին։ ժամանակակից բանաստեղծա։ Հետաքրքիր գրողա։ ժպտացի ու բարևեցի։ հարցրեց՝ ոնց եմ։ ես էլ իրեն հիշեցրի, որ երկու տարի առաջ հանդիպել ենք Աթենքի օդանավակայանում։ ուրախացա, քանի որ հիշեց ու հարցրեց՝ Գերմանիայից արդեն վերջնականապես եկա՞ր, աշխատում ե՞ս։ դե ես էլ պատմեցի իմ գործի մասին․․․հարցրեց, թե աշխատանքս դուրս գալիս է ու խնդրեց՝ անունս հիշեցնեմ։

չեմ համեմատում, կամ էլ հա, համեմատում եմ։ ես պատկերացնում եմ, ու կարծում եմ՝ սխալ չեմ, որ հին ժամանակներում, երբ Թումանյանը, Շիրազը, Սահյանը, Իսահակյանը փողոցում քայլելիս են եղել, բոլորը նրանց ճանաչել են, բարևել են ու կարևորել են։ հիմա, երևի տեղեկատվության բազմազանությունից, հսկայական ծավալից, կամ արդեն չգիտեմ՝ հազար պատճառներ կլինեն,ժամանակակից գրողները չեն նկատվում, կամ նկատվում են շատ քչերի կողմից։

ես չեմ բարևում մենակ բարևելու համար։ ինձ իսկապես հետաքրքիր է էդ մարդու հետ զրուցել։ բայց նաև զգում եմ՝ ոնց է զարմանում֊ուրախանում, որ այո, ճանաչում են։ հարցրի՝ նոր գրքերի սպասե՞նք, լա՞վ են գրվածքները։ բազմանշանակ ժպտալով՝ գլխով հա֊ի նշան արեց։ երևի սպասենք էլի։

Աթենքի օդանավակայանում անտանելի մեծ ու անկանոն հերթ էր, իսկ թռիչքս 15 րոպեից էր։ ես պանիկել էի, քանի որ նախորդ օրն էլ թռիչքից ուշացել էի ու մի գիշեր անիմաստ մնացել էի Ֆրանկֆուրտի օդանավակայանում։ մինչև հերթս գար, նկատեցի, որ Էդոյանն էլ հանգիստ սպասում է իր հերթին։ սիրտս տեղն ընկավ։ դե հաստատ գիտեի՝ Երևան պիտի գնա։ եթե ինքը անհանգիստ չի, ես էլ անհանգիստ չպետք է լինեմ։ մոտեցա էլի, բարևեցի։ ու մինչև Երևան զրուցեցինք։ ես շատ կարոտած էի վերադառնում ու հաճելի էր հենց Էդոյանի հետ զրուցելով Հայաստան գալը։

տենց․․․

հեյ

Վանաձորի մայթերը լայն են․․․բալկոնները պատշգամբները սիրուն են․․․«առաջ տված» չեն․․․․ ես չեմ ուզում ասել՝ քաղաք։ աշխարհում շատ քաղաքներ կան, իսկ Վանաձորը հարազատ անկյունա, նույնիսկ էն դեպքում, երբ առաջին անգամ ես եղել ու մնացել ես քսանչորս ժամից միքիչ քիչ։ բայց հասցրել ես քեզ էնքան ազատ զգալ, որ համարել ես քոնը։

 մի վահանակի վրա կարդացի՝ Վանաձոր՝ հնարավորությունների քաղաք։  հա՛, հնարավոր է գտնել մենակություն, ազատություն, ժամանակ․․․․տարածություն։ քայլել, վազել, կանչել, ու զգալ՝ ինչքան ուզես։ 

երևանում ձեռքերը գրպանները դրած գլուխը կախ քայլելու հականիշն էր Վանաձորը։ 

էնքան գույն կա, էնքան բնություն կա, էնքան սեր կա․․․

մենք վազեցինք փողոցներում, մենք աստիճաններով բարձրացանք ու վերևից նայեցինք Վանձորին, իսկ Վանաձորը ամբողջ ընթացքում մեզ էր նայում՝ էս ո՞վ են էս խենթերը։ 

էս էլ մեր քսանչորսից միքիչ քիչ ժամը՝ 

քեզ դուր չէր գալիս, որ թանաքը առանց քեզ հարցնելու ու հետդ քննարկելու մի նշան էր թողել ձախ թևիս ու դու չէիր սիրում, որ ականջիս անիմաստ երկաթի կտոր եմ կպցրել։ 

ու երբ լուսածագն էինք դիմավորում քարահունջի քարերի մեջ, ու երբ վերջին կաթիլ էներգիայով հասնում էինք Սպիտակավոր ու երբ կիթառդ էիր նվագում ու երբ խնդիրներ էինք լուծում, քննարկում/քննադատում էինք․․․ես ինչ իմանայի, որ հիշելուց տխրելու եմ․․․

դու էլ չգիտեիր, կամ էլ գիտեիր ու ոնց չէիր ասում, որ քեզ դուր չի գալիս, որ թանաքը ձախ թևիս․․․ էդպես էլ չէիր ասում, որ կարոտելու եմ։

ուժեղ լինելն ու ուժեղացնելը արդարացնում եմ, բայց ուժեղացնելուդ մեթոդներին դեմ եմ, կներես։

չլինելդ չկա, կներես։ ընդունելը ինձանից չի։ ես չեմ ընդունում։ որովհետև լինելդ պարտադիր էր։ ու հա, պարտադրված։ ոնց դու ես հիմա պարտադրում չլինելդ։ դու մեղավոր չես, կներես․․․ ես եմ նեղացած երևի։ 

ես երբեք չեմ ասել էսքանը, որովհետև մենակ ես չեմ լսում։ բայց էսօր արհամարհում եմ բոլոր լսողներին, որովհետև խոսում ենք ես ու դու։ որովհետև էսօր քո օրնա ու բոլոր օրերի նման են քո օրերը․․․

մենք հարցնում ենք իրար՝ ոնց ես, բայց մենք չենք լսում էլ պատասխան, որովհետև գիտենք, որ էսօր քո օրնա ու էսօր ոնց չենք լինում ուղղակի։ 

ու հա, շնորհավոր ծնունդդ, որովհետև շնորհակալ եմ, որ եղել ես կաս։ ես չեմ ընդունում չլինելդ ու հա, նեղանում եմ քեզանից։ շատ։ 

հեյ

Մետաքսը ասումա, որ (էս գրելու ընթացքում նորից ճշտում եմ թիվը, քանի որ ես երբ եմ բան հիշում, որ հիմա էլ հիշեմ) ֆեյսբուքը ունի 2մլրդից ավել հետևորդ՝ 2020թ․֊ի տվյալներով։ դե իհարկե, ով չի ցանկանա նման մի հարթակում գովազդ ունենալ, աշխատել, կարծիք արտահայտել ի վերջո՝ կայանալ։ 

ես ատում եմ էդ հարթակը։ կներեք իհարկե ինձ։ ինձ ճանաչողները չեն հավատա էս բառերին, քանի որ գիտեն՝ ինչքան եմ սիրում շփում, մանավանդ՝ երբ կողքդ ոչ մեկ չկա ։Ճ բայց ես արդեն շատ վաղուց ամեն ինչ անում եմ, որ էդ կայքը իմ կյանքի մեջ չլինի։ 

ըքաունթը աշխատանքի համար էս պահին անհրաժեշտ էր։ ես երեկ որոշեցի ապաակտիվացնել, անվերադարձ ջնջել 2012 թ֊ից ստեղծված ըքաունթը ու ստեղծել մի նորը՝ աշխատանքի համար։ 

հենց հաջորդ օրը նստած աշխատում եմ ու ստանում եմ նամակ ֆբ֊ից այն մասին, որ անձը հաստատելու համար պետք է ID-ս մոտեցնեմ վեբ տեսախցկին ու թողնեմ իրենց սկան անել։ ի՞նչ։ ու ես չգիտեմ՝ քանի հոգի արել են դա, չգիտեմ՝ քանի հոգի էլ ինչ անձնական տվյալներ են հաղորդել Մարկենց․․․ 

ես միգուցե շատ կողմնակալ եմ խոսում․․․․ չգիտեմ է (:  

լավ մնացեք․․․ լայվ մի մնացեք․․․․ 

հեյ

երկրորդ կուրսում ունեինք մի դասընթաց ու դասախոս, ում ոչ միայն հարգում էինք, այլ պարզապես սարսափում իրենից։ ։Դ երկրորդ կուրսում։ վախենալ։ դասախոսից։ ․․․․ մի խոսքով։ 

պարզից էլ պարզ է, որ դասերին միշտ ներկա էինք ու միշտ պատրաստ։ պարզից էլ պարզ է, որ Անժելայի հետ պիտի անքուն գիշերներով պարապեինք, նույնիսկ սկայպով զանգում էինք իրար ու պատմում իրար քննության թեմաները։ 

selfie with our office-cat ^^^

քննությունից առաջ մի լավ պատրաստվեցինք ու նոր ներս մտանք։ գրավոր էր։ հենց ստացանք հարցաշարերը ու նայեցինք իրար, հասկացանք՝ ոչ մի բան չգիտենք, առնվազն չենք հիշում։ մի պահ ուղեղս կախել էր անտանելի շփոթվել էի ու չգիտեի՝ ինչերեն եմ կարդում հարցերը։ հետո հասկացա՝ անգլերեն էր, նախորդ մի քանի օրերին հազար անգամ կարդացած թեմաներ են, հավաքվեցի ու գրեցի։ բայց համոզված էինք ես էլ, Անժն էլ, որ հազիվ թե մի 70 ստանանք։ 

պատասխաններն եկան չափազանց ուշ՝ մոտ երկու ամիս անց։ ու պարզվեց երկուսս էլ 90-ից բարձր ենք ստացել՝ գերազանց։ երջանիկ էինք ու միաժամանակ ապուշ էինք կտրել՝ ինչի՞ էինք էդքան տառապում։ 

հետո եկավ բանավոր քննության օրը, ու մենք էլի սպասեցինք՝ վերջում մտնենք, քանի որ դուխներս համարձակություն չունեինք։ էլ տեղ չկար սպասելու, մտա։ պատասխանեցի։ թեորիան շատ լավ գիտեի ու նույնիսկ օրինակներ ունեի պատրաստած։ Սողիկյանը հարցրեց մի բառի թարգմանություն։ չիմացա։ 

էս պատմությունը էսօր հիշեցի էն պատճառով, որ խոսքի մեջ ուղղակի լսվեց բառ ու ես միանգամից անցա դրա թարգամանությունը, ծագումնաբանությունը ուսումնասիրելու։ ու առանց երկար֊բարակ մտածելու սկսեցի բարձր կարդալ էդ գտածս հոդվածը։ ինձ դուրա գալիս էդ սովորությունը, որն արժեցավ 8 բալ։ 

մի քանի օր առաջ քննարկում էինք, որ մարդիկ առանց մի հատ գուգլելու, առանց կարդալու ասում են՝ ձևը չգիտեմ, արի ինձ օգնիր։ նա ինձ ուղարկեց մի հրաշալի նկար, որ չէ, չեմ հրապարակի։ բայց հենց էդ մասին էր՝ չալարել֊բացել֊կարդալու մասին էր։ 

հիմա կամ տեղեկատվություննա լցվում քեզ վրա առանց քո ցանկության (ասենք երբ ֆեյսբուքով սքրոլ եք անում) մեկ էլ դու էս ընկնում տեղեկատվության հետևից։ հմտություններ են պետք, որ չկորեք․ ոչ տեղեկատվությունը քո մեջ, ոչ դու տեղեկատվության էդ մեծ ալիքների։ 

ես էսօր վերջնականապես ու վերջապես կտրվեցի էդ վատ ալիքներից ու խորհուրդ եմ տալիս բոլորիդ։ 

գրկ