Կարգերով պահոցներ՝ Uncategorized

ինչու գրել

հեյ
մանուկ ժամանակ բոլորս էլ վարդագույն փոքր նոթատետրեր ենք երևի ունեցել, որ փոքրիկ բանալի ուներ։ մեր բոլորի մեծ եղբայրներն էլ փորձել են գրչի ծայրով բացել էդ նոթատետրը, դե արգելված պտուղը օրագիրը քաղցրա։ ու մենք կռվել ենք ու տարել, թաքցրել մեր արևին կարծիքով գաղտնի վայրում՝ ասենք ներքնակի տակ։  
չէ՞
ես գրել եմ դեռ երկրորդ դասարանից։ չէի ասի, թե պատճառը ինքնարտահայտվելու տեղերի քիչ լինելն էր։ թե ոչ մեկ ինձ չլսեր էլ, տատիկս կլսեր։ ասում էր՝ կանգնի աթոռի վրա ու ասենք արտասանի «Դավիթն էլ ահա սարի գագաթին կանգնած՝ գոռում է վիշապի նման․ ով քնած է արթուն կացեք․․․․»։ ես հա, լսվող երեխա էի, բայց նաև գրում էի ու շատ։ ու դա հասավ նրան, որ երբ մի շատ կարևոր  մաս իմ կյանքից մի շրջանով պետք է պակասեր, ես ստեղծեցի էս բլոգը ու սկսեցի պատմել֊հորինել արդեն օնլայն հարթակում։ 

դե մինչ էդ գրում էի սոց կայքերում ու շատ (առիթից օգտվում եմ էս պահին ու տեղեկացնում եմ պաշտոնապես՝ ինձ սոց կայքերում մի գրեք, մի սպասեք, դեռ պահպանված են հաշիվներս, քանի որ դեռ տեղեկատվություն կա, որ պետք է պահպանեմ, ինչի ժամանակը չունեմ, բայց ես հաշիվներիս չեմ հետևում ընդհանրապես, դրա փոխարեն՝ lilith@syuneci.am), բայց շատ ավելի հաճելի ա, երբ գրելուդ հարթակը քո սեփականն է ու քո մասին ու քոնը․․․

աշխարհի ամենաերջանիկ օրերից մի օր ստեղծվեց syuneci.am-ը։ աստվածներ․․․օրը չեմ հիշում ։Դ անսպասելի չէր, ես ոչինչ չեմ հիշում։ (:
իսկ ինչու՞ գրել․․․ 
գրելու համար քեզ թեմաներ են պետք, որոնք պետք է պատմություններ դառնան։ էդ պատմութունների համար սկսում ես ուշադրություն դարձնել՝ ինչ է կատարվում շուրջդ, ինչ զրույցներ են խոսվում ու ինչ արարքներ ես տեսնում։ 
գրելու համար քեզ պետք է մտքերդ համակարգել, իսկ դրա համար սկսում ես ուշադրություն դարձնել՝ ինչ ես մտածում, կարևորում ես հոսանքները, որ ուղեղովդ անցնում են, հետևում ես բառերին, արտահայտություններին․․․․ 
գրելիս ստեղծում ես, ստեղծագործում ես, վազվզող մտքերդ աչքերիդ առաջ նյութականանում են, շարվում են էկրանիդ, հասնում են էն մյուսի էկրանին, ժամանակի ու տարածության միջով են անցնում․․․․
գրելը հոբի չի, գրելը ապրելակերպա դառնում, գրելը օգնում ա քեզ ու մենակ չի թողնում, գրելը միշտ քեզ հետա։ եթե նույնիսկ չես ուզում, որ էն մյուսը իմանա, որ դու ես գրել, անանուն գրիր, որովհետև դու ունես դրա իրավունքը ևս։ 
տենց․․․ 

հինգշաբթին չգնահատված օր է

հեյ
դպրոցական տարիներին մասնակցում էինք «Հայ ասպետ»֊ին ու էդ ամբողջ սովորած ու անգիր արած թղթերի արանքից ինձ մնաց միայն հնարավորությունը ճանաչել ու կարդալ Բալզակ, մասնավորապես՝ «Շագրենի կաշին»։ ու հա, անպայման պետք է նշել, որ վերջապես ու վերջնականապես ծանոթացա հայկական ազգային պարին ու դարձրեցի կյանքի մի մաս։ (դրա մասին մի օր անպայման երկար կնստենք, կխոսենք) 
Գրքի հիմնական գիծն էն էր, որ ցանկանալը մեզ ապրեցնում է, իսկ կարողանալը՝ սպանում։ Երբ ավելին ենք ուզում ունենալ, ապրել, գտնել, հաջողել, քան կարող ենք, պակասում ենք․ մենք կյանքից, կյանքը՝ մեզնից։ 
դպրոցական Լիլիթին շատ դժվար էր ու նույնիսկ անհնար չհամաձայնել Բալզակի էս համոզմունքին, մանավանդ, երբ գրքի հերոսը վառ ապացույց էր սրա՝ հազարտոկոսանոց ճիշտ լինելուն։ 
օֆիսի բակի կատուների հետ

հիմա ավելի շատ համաձայն չեմ, քան համաձայն եմ։ ձգտել, ցանկանալ ու ապրել դրանով։ նայել առաջ ու վեր՝ նույնիսկ անհնարինին։ հատկապես մեր ժամանակներում «անհնարին», «անկարելի» բառերը ընդամենը րոպեներ են պահանջում, որպեսզի հականիշներով փոխարինվեն։ 
ցանկանալը հաճախ ապրեցնում է։ ցանկանալուն պետք է ավելացնել ձգտում, աշխատանք, ջանք ու նվիրվածություն։ 

էսօր, երբ երթուղայինին պետք է թղթադրամ տայի, արդեն մտածում էի՝ ուֆ, ինչու չմանրեցի, հիմա պետք է կանգնեմ, սպասեմ՝ մանր տա, մի բան էլ մունաթ դժգոհ հայացքով նայի վարորդը։ երբ թղթադրամը մեկնեցի, պարզվեց վարորդը արդեն, երևի հայելու միջից, նկատել էր ու նախապես պատրաստել էր մանրադրամները։ ամբողջ ճանապարհին մտածում էի՝ երանի բոլորը իրենց աշխատանքում էդքան ուշադիր, նվիրված լինեին։ 
ցանկացած աշխատանք պահանջում է նվիրվածություն, ժամանակ, զարգացում․․․  ու ոչ մի ցանկություն չի սպանի, այլ ավելի իմաստալից կապրեցնի։
տենց․․․ 

թող գնա/թող, գնա․․․

հեյ
էսօր առավոտյան զբոսանքի ժամանակ Արմինի հետ քննարկում էինք, թե ինչքան գոհ ենք, որ այս կամ այն մարդը գնաց։ մեր կյանքից։ ու էդ մարդիկ քիչ չեն (հատկապես իմ կյանքում)։ երևի պատճառներից ամենագլխավորը ես եմ՝ թողնելու հատկությունս, մեկ էլ երևի էդքան էլ մնալու համար տրամադրող մարդ չեմ (ով գիտի)։ ինչևէ` փորձը ցույց է տալիս, որ նրանց գնալը լավագույն որոշումն էր, նույնիսկ գալուց շատ ավելի ճիշտ որոշում։ 

զգուշացեք կատուներից
ինչ֊որ տեղ Գերմանիայում

կյանքեր չկան, որ չունենան գնացողներ, որովհետև կյանքը Աբովյան փողոցը չի՝ երկկողմանիա։ ու թե գալիս են՝ ուզենք թե չուզենք, նաև գնում են՝ ուզենք թե չուզենք։ հարկավոր է հասկանալ, որ բոլոր գնացողներին պարզապես ձեռքով հաջող անել է պետք։ ու երբեք պետք չի պահել գնացողին։ չի կարելի համոզել՝ մնալ։ կորցնելու ցավը, իսկապես, որքան էլ անտանելի դժվար է, դիմանալ հանարավոր է հաստատ․ հիշենք, որ հոմո սափիենսը գոյատևել և հասել է 21֊րդ դար ու բլոգում է միայն «հարմարվողականություն» կոչվող հատկության շնորհիվ։ 
թող գնա․․․ 
եթե տխրելու եք,
 սիրուն տեղեր գտեք տխրելու

 երեկոյան էլ թութում, երբ քննարկում էինք մեր կյանքի անտանելի մարդկանց, որոնք սովորական օրը փչացնելու մեծ վարպետներ են, Նորայրը խորհուրդ տվեց պարզապես հանել իրենց կյանքից ու հեռու մնալ։ այսինքն՝ գնալ։ 

թող, գնա․․․ 
մարդկային հարաբերությունները անվերջ ուսումնասիրելու, խորը, բարդ, բայց և միաժամանակ անտանելի պարզ թեմա կարող է լինել։ բարդ հարց՝ պարզ պատասխան։ չսեփականաշնորհել մարդկանց մեր մտքում, լինել ինքնաբավ ու ինքնահաստատված ու հարգել։ պարզապես հարգեք դիմացինի ու ձեր ցանկացած որոշում՝ գնալ֊մնալու, թողնել֊տանելու։ մի բարդացրեք կյանքը, մանավանդ 2020 թվականը տեսնելուց հետո։ 
տենց․․․

space: տարածք թե տիեզերք

հեյ
այստեղ արդեն պատմել եմ յոգայի՝ իմ կյանքում ունեցած կարևորության, առաջնային լինելու ու դերի մասին։ յոգայի և մեդիտացիայի ընթացքում ու շնրոհիվ  ոչ միայն կարողանում եմ կենտրոնանալ մտքերիս վրա, գտնել լուծումներ խնդիրներիս, այլ նաև նոր մտքեր են ծնվում, նոր թեմաներ են առաջ գալիս ուսումնասիրելու ու գրելու համար։ 
որոշեցի տարին սկսել ամբողջական, համակարգված մի շարքով, որի ամեն օրը մի խորագիր ունի։ թութում գրում եմ ամեն օրվա խորագիրն ու մեկ֊մեկ էլ կիսվում եմ փոքրիկ հաջողություններով։ ու իսկապես ուրախանում եմ, որ թութեցիները հետաքրքրվում են (I could sound biased բայց թութը էն քիչ տեղերիցա, որ գրում ես ոչ թե ձևական, այլ քննարկելու համար ու մարդիկ միշտ խոսում են քեզ հետ, միշտ ունեն պատմություններ, հարցեր)։ երեկվա խորագիրն էր՝ space: 

էկրանահան թութից 
գորգի վրա ու շատ ավելի կարևոր է՝ գորգից դուրս պետք է ունենալ տարածք։ զբաղեցնել այնքան, որ քեզ ազատ զգաս, որ բավականեցնի քեզ, բայց ձգտել չպակասեցնել կողքինների անձնական տարածքը։ մեզ մոտ անձնական կյանքը/տարածքը վերջին պլաններում են մնացել։ և սա ոչ միայն գաղտնիքներ ունենալու իրավունքի մասով եմ ասում, այլ հենց՝ սեփական տարածք ներս չթողնելու։ ասենք՝ սենյակ կամ դարակ կամ հեռախոս կամ համակարգիչ։ 
էլ չեմ ասում՝ ինչքան անսովոր ու զարմացած են նայում, երբ ուղղակի չես ցանկանում պատասխանել անձնական հարցերին՝ աշխատանքի, աշխատավարձի, չ/ամուսնանալու և այլն։ կարող են նունիսկ հարցնել՝ երբ և ուր և ում հետ ես գնում։
խանութներում, հատկապես դեղատներում, հազվադեպ են լինում դեպքեր, երբ հերթի մեջ կանգնած անձը առանց իմ զգուշացման է անհրաժեշտ հեռավորությունը պահպանում։ 
ինձ որակեցին տարածքում չապրած՝ Հայաստանի հայ չե՞ս։ զուտ նրա համար, որ հարցեր կան, որոնց պատասխանել չեմ ուզում։ կարծում եմ՝ պետք է պարզապես պահանջել պահել սոցիալական հեռավորությունը անկախ քովիդից ու այլ վարակներից։ մեր հարմարվողականությունը դրական արդյունքների չի հանգեցնի։ դիմացինին «բա երբ ես երեխաներ ունենալու» հարցնելը չպետք է սովորական լինի։ «ոչ» ասելը, չպատասխանելը ավելի շատ անշնորհք չէ, քան է։ պետք չէ կուլ գնալ քաղաքավարությանը։ սովորեցրեք մարդկանց չլինել անքաղաքավարի։ ստիպված ու չուզելով մի ապրեք։ 
տենց․․․

իսկ ինչու յոգա

հեյ
երկու հազար քսանը հեչ լավ տարի չէր․ սա բոլորի կողմից ընդունելի փաստ է կարծում եմ։ բայց դե իմ կյանքում մի քանի դրական փոփոխություններ եղան, որոնց չեմ ուզում ուրանալ։ ու կասեմ, որ ամենավատ ու ամենասխալ պահին մի փոքր դրական այնուամենայնիվ լինումա ու երևի դրա շնորհիվ ենք շարունակում ապրել, գրել, բլոգել, կարոտել և այլն․․․ 
քովիդը փակել էր բոլորիս դռները ու թողել փակ դռների հետևում։ ես նույնիսկ Հայաստանում չէի։ Ռումմեյթս, ում անտանելի կարոտել եմ․․․․գրկ․․․․առողջապահական ոլորտից էր ու անկախ ստեղծված իրավիճակից, աշխատում էր։ ես տանն էի։ մենակ էի։ կարոտում էի։ մի խոսքով․․․ 

պարզապես նվիրիր քեզ 
էդ րոպեները

ինձ ճանաչողները գիտեն, (հիմա դու էլ կիմանաս) որ ցանկացած հարցի դեպքում առաջինը գուգլին եմ դիմում։ չնայած որ հա, ինչքան մենք ենք գուգլին հարցեր տալիս, էդքան ինքնա մեզանից ինֆո տանում․․․  էդ օրն էլ բացառություն չէր։ գուգլեցի՝ ինչ անել, երբ մենակ ես։ դե գուգլի ֆանտազիան գիտեք․ ամեն ինչ առաջարկեց նկարելուց մինչև պատրաստել ու զբոսնել, նվագելուց մինչև մատնահարդարում։ ոչ մեկի հավեսը չունեի, իսկապես ֆիզիկական մենակությունը երկրորդ պլան էր անցել ու հոգու մենակությունն էր արդեն սենյակում տարածվել։ 
հասկացա, որ ներսս մի տեսակ եթերային ու անսովոր ապրումների կարոտա մնացել ու հիշեցի, որ արդեն մի քանի տարի կլինի՝ ուզում եմ յոգա անել և անընդհատ հետաձգում եմ։ 
յութուբեցի (եթե կա գուգլել, ինչու չկա յութուբել) յոգա մենակության համար ու որոնման հենց առաջին արդյունքը սա էր։ ահա այսպես ես ծանոթացա փոքրիկ իշխանի  Էդրիընի հետ։ 
ծառի դիրքի փորձ

էս բարի էակը մի հրաշք համայնք՝ քըմյունիթի, ունի։ ամբողջ աշխարհի «մենակների» համար հոլովակներ է պատրաստում, որպեսզի հնարավորութուն ունենաս ասենք տանը, քո սենյակում փռել քո գորգը ու սկսել օրը խորը շունչ քաշելով, սեր շնչելով ու սեր արտաշնչելով։ ու ամեն անգամ, երբ ասում ա՝ պատկերացրու էն մարդուն, որ հիմա կուզենար զգալ այդ սերը, դու հասկանում ես, որ չէ, մենակ չես։ ու ոչինչ, որ մենակ զգալնա ստիպել քեզ գնալ դեպի յոգայի աշխարհ։ Էդրիընը շատ համով հումոր ունի ու օրդ ժպիտովա սկսում, ինքը քեզ հասկանումա՝ ինչ էլ լինի։ 

արի ականջիդ մի բան էլ ասեմ՝ ինքը ունի յոգա խումհարի (hangover) համար։ fun fact: ինչքան շատ սիրես յոգան, էնքան քիչ կսիրես խմիչքը։ 
տենց․․․ 

երկուշաբթի և ապա Linux

հեյ
մենք սովոր ենք, որ երկուշաբթիները պետք է լինեն տխուր, դժվար, չանցնող, ֆեյլերի ձախողումների հաջորդականություն, սակայն արի ու տես, որ շատ էլ հնարավոր է ունենալ մի հրաշալի երկուշաբթի։ էնքան հրաշալի, որ ցանկանալ հասնել տուն ու անկախ ժամից ու կոկորդի ցավից բլոգել էդ մասին։ 
նախ պետք է ասել, որ կատարյալ առավոտը սկսում է հոբիով ու դառը կօֆե֊ով։ ու էսօր իմ առավոտը այո կատարյալ էր։ Յոգա, կոֆե, ու նաև էնքան շուտ էի արթնացել, որ հասցրինք Մետաքսի հետ մի լավ զրուցել բամբասել և նոր ապա գնացի աշխատանքի։ 
(մի օր երկար կպատմեմ էն հրաշք թիմի մասին, որոնց հետ օրը անցնումա ակնթարթի նման, առանց պաթոսի ու չափազանցնելու)
և օրվա կարևոր իրադարձությունը՝ ես անցա լինուքսի։ 

էսպիսի փոքր  ու ժպտացնող
բաներ կգտնեք միայն
Երևանում

մի քանի օր առաջ հերթական փաստագրականը նայեցինք՝ Revolutionary OS֊ը (խորհուրդ եմ տալիս անպայման դիտել), ու ես վերջնականապես համոզվեցի, որ ուզում եմ Լինուքս օգտագործել։ ընտրեցինք դիզայն՝ Elementary. դե նրա համար, որ նախ՝ սկիզբնա ու պետք է դեռ ծանոթանալ, սովորել, ապա ավելի թեթևա, քան ինձ ավելի շատ դուր եկած թզուկը։ 
իրականում դեռ մի քանի ժամ է, ինչ աշխատում եմ նոր համակարգով, բայց տպավորություն կա, թե նոր աշխարհ եմ բացահայտել, հայտնաբերել ու հա, երջանիկ եմ։ 
կներես, եթե վերնագիրը կարդալիս մտածեցիր էստեղ tech վերլուծություն կկարդաս ու հիասթափվեցիր, քանի որ սա ընդամենը ուրախությունը կիսելու ու շնորհակալ լինելու բլոգ էր։ 
խոստանում եմ՝ մնացած բացահայտումներիս մասին անպայման գրել․․․ 
մերսի քեզ շատ (: իմ կյանքի ամենասիրուն երկուշաբթին էր։ 
֊ինչի՞ վանէ
֊իմ սիրած անունն ա․․․
֊աղջկադ անունը կդնե՞ս
֊չէ, կարգիչիս անունն եմ դրել։ 
#զրույց
տենց․․․ 

քաղաքը, աղջիկները, կանաչ լույսը

հեյ
ահավոր ցուրտա քաղաքում։ 
երթուղայինի էի սպասում։ դե մենակ չէի՝ իրենք գրեթե միշտ իմ հետ են ու մենք միասին ենք պայքարում երևանյան ցրտի/մառախուղի/աղմուկի/բացասական էներգիայի հորդանքների դեմ։ արդեն տասը րոպե անցավ, իսկ երթուղայինիցս հույս չկար, բայց դե շտապելու տեղ չունեի, աշխատանքից հետո մաքուր ու սառը օդը (եթե, իհարկե, դիմակի այն կողմից կարող ես զգալ դրանք) շատ հաճելի են։ մի խոսքով՝ քովիդ, Երևան, մեր օրեր։  
Երևանը մրսում ա
ինձ մոտենում է տատիկ ու առաջարկում միասին տաքսիով տուն բարձրանալ, զի ինքը շատ էր մրսում։ ես համաձայնում եմ, որովհետև տատիկը շատ էր մրսում։ ես երբեք չեմ կարողացել տաքսի պատվիրելիս հավելվածի մեջ ճիշտ դնել իմ լոքեյշընը ու եթե մենակ եմ ու չկա էն մեկը, որ կանի դա իմ փոխարեն, ես ունեմ մեկ այլ լուծում՝ զանգել վարորդին ու նկարագրել՝ ուր եմ։ զանգեցի, երկու րոպեից կգար տաքսին։ ահա, ճակատագրի հեգնանք՝ երթուղայինը եկավ տաքսուց ուղիղ երեք վայրկյան շուտ։ եթե դուք լինեիք տատիկ, ո՞նց կվարվեիք։ իհարկե, տատիկը թողեց ինձ ու գնաց երթուղայինով։ ես զարմացա, ես ծիծաղեցի ահագին ու եկավ իմ տաքսին։
հասնում ենք շենքի մոտ ու վարորդը հարցրեց, թե պետք է արդյոք, որ կանաչ լույս վառի, որպեսզի մեր շենքի բնակիչները իմանան, որ մեքենան տաքսի է։
 ուղեղս կախեց  ապշեցի։ հարցրի՝ ինչի համար պետք է հարկ լիներ կանաչ լույսը վառել։ պատասխան՝ «դե աղջիկ ջան, մի երկու օր առաջ մի քո տարիքի աղջկա տանում եմ էս վերևի գյուղը ու երբ հասնում էինք, սկսեց անհանգստանալ, ասումա՝ ինչի նշան չունեք տաքսու, ես էլ ասում եմ՝ սա տաքսի չի, իմ մեքենանա և այլն․․․․ ու ինքը ասեց, բա որ հիմա բոլորը մտածեն՝ ես ինչ մեքենայով եմ տուն գնում» ․․․․  
աստվածնե՜ր․․․ մի՞թե․․․ ես, իհարկե, ճշտում եմ ժամանակաշրջանը, ծիծաղում ենք ու հետո ես լրջանում եմ․ 
մենք չենք կարող մեղադրել հասարակությանը, որ խոսում են մեր հետևից, եթե մենք վարժեցրել ենք նրան, որ մենք հաշվետու ենք մեր քայլերի համար։ եթե աղջկան պարզապես չհետաքրքրի՝ ինչ են խոսում իր՝ մեքենայից իջնելուց հետո, հասարակությունը վաղը կխոսի, իսկ մյուս օրը կլռի ո,ւ էլ չեն լինի քննարկումներ մեքենաներից իջնելու, տուն գնալու ժամերի, հետերի, առանցների մասին։ 
մեր ամենքիս խնդիրները առանց պատուհանից կախվելու ու բակ մտած մեքենաները հաշվելու էլ շատ են․․․ եկեք դրանցով հագենանք, եկեք չհետաքրքրվենք, թե Աննան ու Գայանեն որ մեքենայի միջոցով կենտրոնից հասան մասիվ։ 
տենց․․․ 

զուգահեռ իրականություններ խաչվող աշխարհներում

Երևանում մեքենաները շատ են․ պարզ նախադասություն, բարդ ճանապարհներ, նեղ ու լի մայթեր, աղմուկ, ազդանշաններ, փչացող շարժիչ, հայհոյանքներ, սուլոց․․․ երկու ժամ տևեց մեր՝ քաղաքից դուրս գալը ու մի երեք ժամ էլ դեռ կգնանք․․․

իսկ իմ մտքերում ապագայի խաղաղ առավոտներն են, փոքրիկ պատշգամբով ջերմ մի տուն, այգի, որտեղ շատ կատուներ կան՝ նարնջագույն ու բաց մոխրագույն կատուներ։ խոհանոցի օդում երաժշտություն կա՝ առավոտյան ջազ, ինչ-որ մեկը արդեն լցնում է սուրճը՝ առանց շաքար կոֆեն։ փոստատարը արդեն բերել է մեր թերթերը, որտեղ ինչպես միշտ տարօրինակ կոմիքսներ կան․․․տափակ։

առաջին գծի մեքենաները վարում են երթևեկությանը հակառակ, սա արդեն անկառավարելի է դառնում, անտանելի է դառնում, ես պոկում եմ ինձ էդ իրականությունից, ես չկամ․ խցանման մեջ իմ հագուստներով մեկն է, ես խոհանոցում եմ․․․

օրվա պլանների մասին քննարկում կա օդում ու հիշում ենք անցած օրվա երկար զբոսանքը ամենակորած փողոցներով, ամենանեղ մայթերով, ամենամոռացված (եթե մոռացվելը չափելի կամ համեմատելի է) շենքերով ու ամենալքված բակերով․․․ինչ-որ մեկը կատուներին է կերակրում, իսկ ինչ-որ մյուսը հիշեցնում է, որ փոքրին մազաթափության դեղ պետք է տալ ամեն առավոտ․․․

մեքենաների շարժը 1մ/ժ արագությունից բարձրանում է, քարտեզի վրա կարմիր գիծը մնում է ետևում ու մենք գտնում ենք տաք թեյ խմելու, մի պահ ուշքի գալու տեղ, որովհետև դեռ երեք ժամ կա, որ տուն հասնենք․․․․

խոհանոցից դեպի այգի բացվող դուռը մի կերպ հրելով՝ ներս է մտնում կատուներից մեկն ու փաթաթվում ինչ-որ մեկի ոտքերին, մռռռռ․․․շնորհակալություն, որ կերակրեցիր մեզ․․․․

բոհեմյան ռափսոդիա կա մեքենայի մեջ, ճանապրհը ազատ է, թույլատրված արագությունը 100 կմ/ժ, կանաչ թեյը շատ լավն էր ու ճիշտ ժամանակին ձեռքերիս մեջ տեղավորված․․․մամաաա․․․ոււուուոււ․․․․․

առավոտյան ջազ․․․․

երեկ Սաբում

հեյ
երեք տարվա ընդմիջումից հետո երեկ վերջապես հանդիպեցի կուրսընկերուհիներիս ու մի քանի կարևոր եզրակացություն եկա՝ 
մենք մեր շրջապատի արդյունք ենք։ 
չորսս էլ հստակ համոզվեցինք, որ տարիները մեզ իրարից ոչ մի թիզ չեն հեռացրել։ ոնց երրորդ-չորրորդ կուրսում էինք դասերից հետո/առաջ/ընթացքում հավաքվում մի տեղ դաս անելու, խոսելու, ուտելու, բողոքելու, էնպես էլ երեկ էինք՝ առանց ձևերի ու ձևականությունների։ իրենք էն քիչ մարդկանցից են, ում մոտ կարծիքս բաց արտահայտում եմ, սպասում եմ քննադատությունների, իրանք էլ սպասեցնել չեն տալիս։ իրենք լսում են ինձ, իրենք սիրով թույլ են տալիս, որ ես ընտրեմ՝ որտեղ ենք հանդիպում, ինչ ենք անում, ես էլ դե առանց երկար-բարակ մտածելու՝ սաբ ենք գնում ։Դ 

ալկոգելյան օրեր

մենք նախանձում ենք ուրիշ երկրներին, բայց մեկա՝ մերն ենք սիրում։ 
Աշխենը Ռուսաստանում էր, նոր ա վերադարձել։ կիսվում էինք տպավորություններով, թե ոնց ենք ետ հարմարվում հայաստանյանին։ ինքը պատմումա, որ մի անգամ երթուղային նստելուց անմիջապես գումարը տվելա վարորդին, որովհետև Ռուսաստանում էդպես էր․ կամ  գումարն ես տալիս, կամ քարտն ես անցկացնում։ Գերմանիայում ու Մալթայում էլ էր էդպես, ու ինձ թվումա՝ բոլոր նորմալ երկրներում կա էդ քարտային համակարգը։ ես իսկապես երազում եմ, որ մի օր մեզ մոտ էլ էդպես կլինի։ մի քանի օր առաջ արդեն կանգառ էի հասել ու նոր նկատեցի, որ ընդհանրապես մանրադրամ չունեմ։ կանխիկ միայն քսանհազարանոց ունեի ու ավելի քան վստահ էի, որ եթե էդ քսանհազարանոցը (ցույց) տամ վարորդին, ինձ պատուհանից դուրս կնետի։ մի քանի խանութ մտա, ու դե էլ չասեմ՝ չմանրեցին։ ես էլ մոտեցա կրպակին ու կրպակի տատիկին խնդրեցի, ոչ մինչև երեկո վերդարձնելու պայմանով ինձ 100 դրամանոց տա։ տատիկը բարի էր։ ես իջա քաղաք, գործերից չուշացա։ իհարկե, պատմությունս հեփի էնդ ունի, բայց ես ավելի շատ կուզենայի, որ չլիներ էդ պատմությունը, ես ունենայի քարտ, որի համար ամսվա սկզբում կվճարեի որոշակի գումար ու ամբողջ ամիս հնարավորություն կունենայի դրանով երթևեկել։ 
համալսարանը գիտելիքից բացի ամեն ինչ տալիսա։ 
Բրյուսովում անգլերեն սովորել ենք, սովորել ենք թարգմանություն, բայց չորսիցս ոչ մեկը թարգմանություն չի անում հիմա։ բրյուսովում սովորել ենք լինել ընկեր, օգնել իրար, իրար ենք սովորել։ հիշեցինք մարդկանց առաջին կուրսում ու համեմատեցինք իրենց էսօրվա հետ։ համալսարանը կոփումա մարդուն, ավելի լսելիա դարձնում բառի բուն իմաստով։ (: 
առաջ ենք գնում։
երբ Լիանն ու Աշխենը քննարկում էին CRM համակարգերը, դրանց կարևորությունն ու անհրաժեշտությունը, աշխատավայրում ավելի արդյունավետ գործելու հնարավորությունը, ես (ոնց որ միշտ) վերացա մի պահ էդ թեմաներից ու մտածում էի՝ գրողը տանի, մի որոշ ժամանակ առաջ մեր միակ թեման էս մոդուլի հարցաշարն ու էն դասախոսի լեկցիաներն էին։ ուրեմն մի տեղ հասել ենք։ ուրեմն իզուր չէր։ 
ոչ միայն մասնագիտական։ 
կուրսեցիների մեծ մասը ամուսնացել են ու արդեն մամաներ են (հա, Բրյուսովում կուրսեցի=աղջիկ)։ իմ համար էլի ադապտացվելու թեմայա, քանի որ ես դեռ չեմ կարողանում զգալ տարիները, տարիքը։ ու որ իմ կուրսեցիները/ընկերուհիները մամաներ են, ինձ հարկավորա մի պահ ստոպ տալ ու դանդաղ ընկալել ինֆորմացիան։ 
մի խոսքով։ ես իսկապես շնորհակալ եմ բոլոր էներգիաներից, որ էս երեխեքն են իմ շրջապատը ու ընդհանրապես՝ իմ շրջապատնա իմ շրջապատը։ ես իրանց նայելով ոչ միայն հուսով եմ, այլ նաև վստահ եմ, որ ավելի լավ ապագա ենք ունենալու, քան կարծում եք։ եթե միայն բոլորը իրանց աշխատանքը սիրեին նենց, ոնց Լիաննա սիրում իր աշխատանքը․․․ 
գրկ։ պաչ։ 

առանց որևէ -իզմ-ի

հեյ
մենք հիմա ապրում ենք օրերում, որտեղ -իզմ-եր շատ կան՝ էյջիզմ, սեքսիզմ, ռասիզմ, ֆեմինիզմ․․․ու էս ամեն ինչի ֆոնին շատ դժվար է արտահայտել միտք ու չպիտակավորվել, չորակավորվել որպես ասենք՝ ռասիստ․․․ իմ անձնական կարծիքն այս ամենի մասին մարդուն անկախ որևէ պատկանելիությունից հարգելն է, իսկ նրան կարելի է գնահատել միայն իր անձնական որակներից ելնելով՝ վերանալով ցանկացած արտաքին ու ներքին գործոններից։ մարդուն հարգելու ամենաառաջին նախապայմանը նրա ազատությունը, նրա անձնական տարածքի սահմանները չհատելն է, նրան սեփական կարծիքի իրավունք, սեփական միտքն արտահայտելու հնարավորություն, սեփական կյանքը վարելու արտոնություններ տալն է․․․ 
նկարը թեմայի հետ էնքան 
կապ ունի, ինչքան ուրիշները
ձեր որոշումների հետ

տպավորություն է, որ սա պետք է լիներ նորմալը, ավելորդ լիներ քննարկել, էն էլ 21-րդ դարում, երբ այլ մոլորակներում կենսապայմաններ ենք որոնում, երբ արհեստական բանականության մասին ենք խոսում, բայց շատ ցավալի իրականության եմ բախվել ու անպայման ուզում եմ խոսել էդ մասին: 

հայաստանյան իրականությունը ծայրահեղությունների բնօրրան կարող ենք համարել։ երբ փողոցով քայլելիս տեսնում եմ հպարտ կեցվածքով, վստահ քայլվածքով կնոջ, որը  գործնական հեռախոսազրույց է վարում կիրթ ու հաճելի բառապաշարով, հետո սրճարանի մոտով անցնելիս տեսնում եմ հենց նոր աշխատանքից դուրս եկած լանչող աղջիկների, որոնք բովանդակալից քննարկում են վարում գրքերի, աշխատանքի, ֆիլմերի մասին, հպարտանում եմ, որ այո, ունենք պոտենցիալ ու ինչ-որ տեղ սայլը շարժվում է․․․
մի քանի կմ այն կողմ՝ մարզերում, շատ ավելի տխուր պատկեր ունենք։ երբ արդեն չափահաս աղջկան կամ կնոջը արգելվում է ընտրել իր կողակցին/մենակությունը, իր հագուստը, ապրելավայրը կամ աշխատանք/ուսում ունենալը, ուղեղս էդ ինֆորմացիայից մերժում է իրականությունն ընդունել։ իսկապես երևի շատ քիչ եմ կողքերս նայել ու ինձ համար որոշել էի, որ դե հա, հիմա որ դարնա որ․․․ 
no caption here 🙂 


ու էս ամեն ինչը ընտրություն է, որի հիմքում կան մի շարք հանգամանքներ` ֆինանսական վիճակ, ապրելավայր, ծննդավայր, ինտելեկտուալ բեքգրաունդ, բնավորություն, տեսակ։ Fun fact` այս հանգամանքներին առաջնային տեղ տալ-չտալն էլ է ընտրություն։ Իհարկե, խոսելը շատ ավելի հեշտ է գործելուց, բայց սեփական ինչ-որ չափով փորձ ունենալս թույլ տալիս է վստահ ու հստակ ասել, որ ընտրությունը քո ձեռքում է։ երբ կյանքի փուլերից մեկում քեզ հարցնում ես՝ իսկ ես ուզու՞մ եմ դա, շնորհավորում եմ, դու ազատ ես։ երբ էդ հարցը ստիպված ես տալ ուրիշին, բայց այլ կառուցվածքով․ իմա՝ կարելի՞ է, էդ պահին հող ես լցնում ազատությանդ վրա՝ հաստ շերտով  հող, որից սակայն ոչինչ չի աճելու ու դու էլ չես աճելու։ 
Իսկ թույլտվություն հարցնում ես, որովհետև հետագա քայլերիդ պատասխանատվությունը վերցնելու կամք, ներուժ ու վստահություն չունես։ Կայացած մարդը (մտավոր, ֆիանանսապես, անհատապես) գիտի իր բոլոր արարքների հնարավոր հետևանքներն ու արդյունքները, ու կարող է միայնակ որոշել՝ կարո՞ղ է, թե՞ չէ։  
ուրեմն ես քեզ խնդրում եմ, էս պաթոսական նոտայիս ուշադրություն չդարձնել, գտնել էն ճանապարհը, որով կարող ես մենակդ քայլել՝ առանց ինչ-որ հենարան փնտրելու։ ասումա՝ երկու ուղեղը ավելի լավ է։ ես համաձայն եմ, բայց միայն մի դեպքում, երբ երկուսն էլ այնքան էն ինքնուրույն ու ինքնաբավ, որ ոչ թե մեկը մյուսի վրա պիտի հենվի, մեկը մյուսի հույսին մնա, այլ միայն ընկերակցեն իրար, կիսվեն հաջողություններով, օգնեն մի պահ կտրվել դժվարություններից, երբեք չպարտավորեցնել դիմացինին ու պարտավորություններ չվերցնել։ 
եթե հենց նոր որոշեցիր, որ ուզում ես ինքնուրույն ու ազատ լինել, բայց մտածում ես՝ ոնց․ 
  • (ինքնա)կրթվիր
  • մի վախեցիր
  • վստահիր քեզ
  • տարբերվիր
  • երազիր
  • ազատվիր բոլոր կաղապարներից ու կոմպլեքսներից
ի վերջո ամենկարևորը ազատությունն է, չէ՞ (: 
գրկ