հեյ,
ի՞նչ անել ուրբաթ երեկոյան աշխատանքը ավարտելուց հետո։ խաղալ զօրկ։ dungen and dragons-ի մէ հրաշալի տարբերակ, քանի որ առաջինի համար պետք է հետաքրքրված մարդիկ գտնել, պայմանավորվել, մի խոսքով։
ու Անդրանիկը ինձ ցույց տվեց զօրկը։ երևակայությունը զարգացնելու ու տրամադրությունը բարձրացնելու մի խաղ։ էս պահին կերպարիս վիճակը՝
ես գտնվում եմ անտառում, ձեռքիս կա թանկարժեք ձու, փոքրիկ թերթիկ ու դռան դիմացի գորգ ։Դ
էլ ինչա՞ պետք ուրբաթ իրիկունը վայելելու համար։
հոգ տար քո մասին
հեյ,
մտածում եմ՝ ինչնա մարդկանց խանգարում բարձրահարկերի վրա էդքան գումար ծախսելու ու քաղաքի տեսքը վերջնականապես փչացնելու փոխարեն վերանորոգել կենտրոնի՝ հատկապես Պուշկին ու Արամի փողոցների էդքան սիրուն շենքերն ու դարձնել դրանք ժամանակակից մշակույթի տներ, co-working space-ներ, օկ, գոնե սրճարաններ։
Հենց հիմա կառուցում են հսկա բարձրահարկ կամ չգիտեմ ինչ, ու մի բան ինձ հուշումա, որ հերթական անճաշակություննա լինելու։
Դրա հենց կողքին էս անհամաչափություննա՝ ավերակների կողքին նորակառույցներ։
Մայթերը օրերով ավելի նեղ են կամ ընդհանրապես չկան։
Իսկ նման տեսարանները արդեն գնալով դառնում են սովորական՝ առաքման ծառայության գովազդ դեռ չկառուցված շենքի վրա և իհարկե՝ վերամբարձ կռունկ, որ քաղաքի թռչուններից ավելի շատ են։
Ինչքան հաճելի կլիներ, որ էս շենքերը լքված չլինեին, այլ շատ կոլորիտային շենքեր՝ թատրոն, գրախանութ, գրադարան…
Ու ինչքան տրամաբանական կլիներ, որ բարձրահարկ կառուցելիս ժամանակ ու հավես ունենային շինարարական աղբը հավաքելու համար։
Երևանը իմ ամենասիրած քաղաքնա, ավելի լավ հանգստացնող քան ականջակալներով էս քաղաքի փողոցներում քայլելը դեռ չեմ գտել։ ու իսկապես շատ եմ ջղայնանում, երբ լրիվ անուշադրությանա մատնված էս ամեն ինչը։
վերջում ասեմ, որ շատ սիրուն են էս տարի պատրաստվում մանկական եվրատեսիլին ու ամանորին։ հուսանք մյուս տարի էլ կմտածեն կենտրոնի ավերակների մասին ու կհիշեն, որ քաղաքում միայն մեքենաներ չեն, կան նաև հետիոտներ։
հոք տարեք մեր քաղաքի մասին
-բարև ձեզ, տվյալ փաստաթուղթը կարող ե՞ք սկանավորել լուսապատճենել
-հա, ֆլեշկա եք տալի՞ս թե մեյլ
-էլ փոստ, ասե՞մ գրեք
ու սկսում եմ հեգել, որ չընկնեմ Անտվերպենի սթարբաքսի օրը։
-էլ, այ, էլ …
նա գրումա՝ elayel…
-չէ չէ, Լիլիթ, վերջում էյջ [h]
նա գրումա՝ liliteyj
-չէ չէ, h, at
նա գրումա t
— չէ չէ, շնիկ շնիկ
ու մինչև ես կասեի դոմեյնը, նա գրումա՝ mail.ru
-չէ չէ, syuneci
-syuneci՞, էս ինչ տարօրինակ բանա
-իմ սեփական դոմեյննա
նա շարունակումա գրել՝ syuneci.@.am
-չէ չէ, էդտեղ էլ շնիկ պետք չի, արդեն դրել եք, նայեք syuneci.am-ը դոմեյննա, ոնց որ ասես lilith-ը syuneci.am-ի վրա։
-օկ, օկ, էս ինչ աննորմալ դոմեյնա
վճարում եմ, դուրս եմ գալիս։ մի այլ տիպի հպարտ եմ համբերությունովս, մի այլ տիպի հիասթափված եմ, հետո ինքս ինձ ասում եմ՝ պարտավորա՞ քսերոքսի աշխատողը իմանալ տառեր հեգել, պարտավորա՞ իմանալ՝ ինչա դոմեյնը, մեյլը մենակ mail.ru-ն չի, ու մտածում եմ, որ էդ շատ, չափից շատ ուտոպիստականա։
հոգ տար քո մասին
ինչքան հաճելիա տեսնել, որ քո սիրած սրճարանի աշխատողները սիրում են իրենց գործն ու գործընկերներին։ «գնա, հաց կեր, հանգստացի, կգաս միասին սուրճ կխմենք»,-ասումա մեկը մյուսին։
հավեսա շատ էդ մթնոլորտում աշխատելն ու կօֆէ խմելը։
սիրել ու նայել ֆուտբոլ, իմանալով ՖԻՖԱ-ի կոռումպացված լինելու, Քաթարում նոր քաղաք ու մարզադաշտեր կառուցողների անմարդկային վերաբերմունքի մասին, նույննա, որ սիրում ես հայրենիքդ, բայց չես սիրում կառավարությանը: (:
հեյ
էսօր շատ պատահական բացահայտեցի, որ Lego education-ը (լեգո կրթություն) Հայաստանում պաշտոնական ներկայացուցիչ ունի:
ասեմ՝ ինչի հետաքրքրեց թեման, ապա շարունակեմ պատմել, թե ինչ տեսանք ներսում: մի քանի օր առաջ զարմիկներիս հարցնում էի, թե ինչ նոր առարկաներ են անցնում դպրոցում, որն է դուր գալիս, որը՝ չէ: պարզվեց ինֆորմատիկան էր նորություն: սովորել էին ներմուծող ու արտածող սարքեր, բայց ինչքան էլ զարմանալի ու տխուր լինի, երեխան սովորել էր դասագրքային նյութը ու չէր էլ ուշադրություն դարձրել, որ էն հեռախոսը, որը 24/7 ձեռքինա… մի րոպե, ըմ, հիմա հեռախոսը ներմուծող սարքա՞, թե արտածող: էն, որ հեռախոսով շատ բան չես կարող ստեղծել, բայց կարող ես ու սպառում ես գրեթե ամեն ինչ, էդ հաստատ: իսկ պլանշետները՞, էս պահին ես բլոգում եմ Անդրանիկի iPad-ով, երեխաները Լեգո կրթություն լաբ-ում ռոբոտներին կենդանություն տալիս էին ու կառավարում էին պլանշետներով, ուրեմն պլանշետը ինչ-որ տեղ կարող ենք համարել ոչ միայն սպառելու, այլ նաև ստեղծելու գործիք: ինչևէ, խնդիրն էն էր, որ ուսուցչից ակնկալվում էր երեխուն ասել, որ ստեղնաշարդ ներմուծող, իսկ էկրանը արտածող սարք է, օրինակ, իսկ նա սովորել էր գրքի ճոխ բառապաշարով կանոնը, որը ինքս էլ չհասկացա:
բոլորս էլ գիտենք, թե ինչքան արագ ու անկանխատեսելի ա փոխվում աշխարհը, որոշ մասնագիտություններ դառնում են ոչ անհրաժեշտ, առաջանում են նորերը, ու մեր կրթական համակարգը սրանից կմ-երով հեռուա, վեցերորդ դասարանցին սովորումա ներմուծող-արտածող սարքեր: իսկ այ օրինակ Լեգո կրթություն-ում առաջին դասարանցին կսովորի ստեղծել ռոբոտ, կոդ գրել, կառավարել ռոբոտը ու երեխու մոտ հետաքրքրություններ կառաջանան դեպի եկող հարյուրամյակի սարքեր: ինչքան բարձր ու վստահ ենք ասում, որ Հայաստանը նորագույն տեխնոլոգիաների առաջատար երկրներիցա, էնքան սերունդը միայն սովորում ա տիկտոկի համար պարային վիդեոներ սարքել ու ինստագրամի սթորիներ դնել:
չեմ ակնկալում, որ ամեն դպրոցականի կսովորացնեն ռոբոտ ստեղծել, բայց հաշվի առեք, որ վեցերորդ դասարանցին էս պահին շատ ավելի տեխնիկական գիտելիքներ ունի, քան ինֆորմատիկայի դաագիրքը կտա, միգուցե սկսել 3րդ դասարանից, միգուցե միքիչ ժամանակին համընթաց քայլել ու միգուցե երեխեքին դաս սովորացնել, ոչ թե դասը անցնել:
ու քանի էս ուտոպիական օրերը չեն եկել, ձեր երեխեքին զարգացնելու համար շատ լավ հնարավորությունա cet.am-ը: ես իսկապես հաճույք ստացա՝ ինչ սիրուն էր կազմակերպված ամեն ինչ: եթե սերունդը միքիչ ավելի ապագային նայող լինի, միքիչ կառուցողական միտք ունենա, բողոքներս կքչանան:
հոգ տար քո մասին
հեյ
եթե քեզ հետ դեռ չի պատահել, որ բացես vi-ն կամ vim-ը (Unix-ի ամենահայտնի խմբագրիչներից մեկը) ու հետո գլուխ չհանես՝ որ ստեղներն են քեզ «լսում», որոնք՝ չէ, ինչ ասեմ՝ յեյ քո համար։ երբ ես առաջին անգամ տերմինալում գրեցի vi trying.sh ու սեղմեցի Enter, հետագա տասը րոպեներին մի քանի ժամվա ընթացքում ուղեղիս մեջ մի քանի հազար կարճ միացում եղավ։ բայց ինչպես ասում են իմաստունները, ամենաբարդ խնդիրները ամենապարզ լուծումներն ունեն։
տերմինալում գրեցիր՝ vi whatever.sh ու սեղմեցիր Enter
—գրելու կարողություն ստանալու համար օգտագործիր i ստեղնը (input` տրամաբանական ա չէ՞)
—a֊ով նույնպես կարող ես անցնել instert mode֊ի, բայց կսկսես գրել կուրսորից աջ ընկած տարածքում,
֊֊իսկ o ստեղնը թույլ կտա քեզ գրել միայն կուրսորի հաջորդ տողից սկսած, նոր տող կսկսի քեզ համար
հըմ, ինչ֊որ տառասխալ արեցիր, ուզում ես ջնջել գրածդ, սա կարող է թվալ պատիժ բոլոր մեղքերիդ համար, եթե չգիտես, որ՝
֊֊x֊ով կարող ես ջնջել կուրսորից աջ գտնվող միավորները
֊֊dd-ով կարող ես ջնջել ամբողջ տողը, 4dd-ով կարող ես ջնջել հետագա չորս տողերը, իսկ 67dd-ո՞վ․․․․
շփոթվեցի՞ր, ուզում ես տողը ջնջել ու դրա փոխարեն էկրանիդ հայտնվում ա՝ dddddddddddd…. ու՞մ հետ չի եղել․ ստեղնաշարիդ հյուսիս֊արևմուտքում կա esc, որի օգնությամբ insert mode֊ից կանցնես command mode-ի։
։/<փնտրվողբառը> թույլ կտա քեզ փնտրել բառը ամբողջ ֆայլով՝ անընդհատ վերև֊ներքև սքրոլ անելու փոխարեն։ հաջորդ արդյունքին անցնելու համար՝ պարզապես n:
ստորև (շատ հայերեն բառ մը) մի քանի հավես բաներ vi-ում ավելի արագ աշխատելու ու ընդհանրապես՝ աշխատելու համար։
A-գրում ես տողի վերջում՝ անցնելով insert mode-ի
u(undo)-չեղարկում ես վերջին փոփոխությունդ
U(undo)-չեղարկում ես ամբողջ տողի վերջին փոփոխությունները
D-կջնջի կուրսորից աջ ընկած հատվածը մինչև տողի վերջ
C-ոչ միայն կջնջի կուրսորից աջ ընկած հատվածը մինչև տողի վերջ, այլ նաև կանցնի insert mode-ի, կամ՝ C=D+i
dw(delete word)-պարզապես կջնջի բառը, իսկ 4dw-ն՝ (անակնկալ) 4 բառ
cw (change word)-նոր բառ՝ նախորդի փոխարեն
r(replace)-նոր միավոր՝ նախորդի փոխարեն
R-նոր միավորներ հաջորդող միավորների փոխարեն
s-կջնջի մի միավոր ու կանցնի insert mode-ի՝ առանց ջնջելու մնացած տողը
S-կջնջի ամբողջ տողը ու կլրացնի այն՝ իհարկե անցնելով insert mode-ի
եթե սլաքների հետ սեր չունես, ուզում ես ավելի քուլ երևալ՝
vi-ից դուրս գալը, ֆայլը պահպանելը․․․ցավալի դեպքեր են, այո։
։wq
ահավոր բարդ շաբաթա եղել, գժանոց, խառը, մտքերով ու վախերով լի ու հիմա պարզապես դատարկող գրառումա։
շատ բարդա չթողնել, որ հուզականությունը չազդի քո առօրյային։ մեկ-մեկ երազում ես՝ ռոբոտ լինել։
ես ինչ-որ լուծում եմ գտել, մի տեսակ խորհուրդ եմ տալիս։ որոշում ես ժամ ու տեղ, որտեղ մենակ դու ես լինելու ու հույզերդ՝ լաց, ջղայնություն, անկարողության զգացում, ցավ ու ինչու ոչ՝ երջանկություն, խլվլիկներ, էյֆորիա…
հետո թե դու գժի նման կպարես, որ էդ հույզերն ու լիցքերը դուրս գան, թե դու կմիացնես աշխարհի ամենասպանիչ երգացանկը ու չորս տարեկանի նման կլացես, դու ես որոշում։
հոգ տար քո մասին
հեյ,
ես էսօր էլի մայրամուտին եմ արթնացել, ու նախաճաշել եմ ընթրիքի ժամից հետո։
ես էլի անպատասխան եմ թողել զանգեր ու նամակներ ու հիմա փորձում եմ սոդայով ու քացախով մաքրել թավաներս։ բայց ինձ թվումա, որ «տապակա»-ն ավելի սիրուն բառա։
ես էլի ալարել եմ լվալ մազերս ու հիմա խուսափում եմ հայելուց։
ես էլի միացրել եմ մի քանի հազար անգամ տեսած հեռուստաշոուն ու կերպարներից մի քանի վայրկյան առաջ ասում եմ իրենց խոսքը։ մտքերիցս լավ գիտեմ իրենց ասելիքը։
ես էլի մի թեմայի շուրջ հազար անգամ մտածել եմ էսօր, մի քանի հնարավոր սցենարներ եմ պատկերացրել, որոնցից ոչ մեկը սրտովս չէր։
ես էլի պայմանավորվել եմ հանդիպելու համար ու խոստացել եմ ճիշտ ժամին ճիշտ տեղում լինել։
ես էլի խոստացել եմ այցելել ու հետաձգել եմ ամեն ինչ, ինչ հնարավոր էր։
ես էլի գրել եմ անելիքների ցանկ ու դեռ ոչ մեկի առաջ «պծիչկա» չեմ դրել։
ես էլի փորձել եմ ուրախանալ էն փոքր բաներով, որ կան իմ կյանքում, խմել եմ բավականաչափ ջուր ու չեմ մոռացել վիտամիններս։
ես էլի ասել եմ «լավ եմ» ու մտքումս ավելացրել՝ «լինելու»։
սա ծույլ կիրակիա, էներգիա հավաքելու, մտավոր, հոգեպես ու ֆիզիկապես հանգստանալու կիրակիա։ ապագայի եսիս խնդիրներ թողնելու ու դրանց մասին մի քանի րոպե գոնե չմտածելու կիրակիա։
հուսամ՝ քո կիրակին ավելի հետաքրքիրա անցնում։ հուսամ՝ դու հասցրել ես բոլոր անելիքներդ։
հոգ տար քո մասին